25 του Οκτώβρη, 17:50 και έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου οι
πυκνοί καπνοί έδιναν υπόσχεση για ένα "καφτό" απόγευμα!
"Καιγόμαστε"
φώναξε η γυναίκα μου και τα επόμενα λεπτά, μ΄ένα κλαδί στο χέρι, πάλευα με το
θεριό.
Η κάπνα πυκνή να
σου κόβει την ανάσα, οι κάφτρες να πετούν σαν τρελές νύμφες του κακού κι ο
αέρας να σπρώχνει τις πύρινες γλώσσες με απίστευτη ταχύτητα.
Σε ένα γύρισμα του
ανέμου λίγο έλειψε να πέσω ηρωικά μαχόμενος, αλλά, μάλλον, έχω χρόνια ακόμα.
"Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει" λέει ρήση.
Αυτή ήταν η αρχή. Την πορεία και το τέλος αυτής της καταστροφικής,
τρελής πορείας του πύρινου θεριού την ξέρουμε λίγο – πολύ όλοι μας. Εδώ τώρα όμως,
δεν είμαι για να εξιστορήσω το απίστευτο εκείνο γεγονός, που όμοιο του δεν έχω και
δεν θέλω να ξαναζήσω ποτέ. Ούτε τον ανακριτή της Πυροσβεστικής θέλω να
παραστήσω, ή να αποδώσω ευθύνες σε κανέναν φορώντας την τήβεννο μου , κοιτώντας
κάτω από τα γυαλιά μου με βλέμμα βλοσυρό.
Το παροπλισμένο πληκτρολόγιο μου έβαλε σε λειτουργία ένα τηλεφώνημα
που είχα το πρωί, από μια καλή φίλη. Γόνος παθιασμένου κυνηγού και αρωγός
του Κυνηγετικού Συλλόγου της Σύρας, η
οποία τα τελευταία χρόνια οχλείται από αδιάκριτες τουφεκιές!
«Έμαθα κάποια πράγματα και στεναχωρήθηκα πολύ και είπα να τα μοιραστώ
μαζί σου, που ξέρεις κάτι παραπάνω από μένα» μου είπε και συνέχισε. «Κάποιοι
μου είπαν ότι η φωτιά ξεκίνησε από καρτέρι κυνηγού και τώρα που κάηκε όλος ο Μ.
Γιαλός, οι κυνηγοί που κυνηγούσαν εκεί έχουν έρθει όλοι στην περιοχή μου. Μου
είπαν ακόμα ότι κάποιοι από αυτούς είναι και Χρυσαυγήτες και δεν μπορείς να τους
πεις κουβέντα μην σε “πάρουν” με τα δίκαννα.» Το παραλήρημα δεν θα είχε τέλος, φαντάζομαι,
αν δεν έβαζα φρένο σε όλο αυτό το «κατηγορώ» που κάποιοι αποστειρωμένοι οικολόγοι
του καναπέ βρήκαν την ευκαιρία να εξαπολύσουν.
Φυσικά της σύστησα να προσέχει γιατί, αν κρίνει από τον πατέρα της,
οι κυνηγοί είναι μεγάλη φάρα και η Χρυσή Αυγή είναι η πιο αθώα οργάνωση που
είναι αναμεμιγμένοι. Ότι φυσικά και δεν είναι αυτοί που τρέχουν σε κάθε φωτιά πάνω
στο νησί. Κι αυτοί οι τρείς που απέκρουσαν τις φλόγες έξω από το σπίτι της στις
καλοκαιρινές φωτιές, αδιαμφισβήτητα δεν ήταν κυνηγοί!
«Μα τι λες, κυνηγοί ήταν!» μου είπε αυθόρμητα. «Είμαι σίγουρη
γιατί το ένα παιδί μου είπε –είδατε που μας βρίζετε? εμείς σας προφυλάσσουμε το
σπίτι. Και δεν πιστεύω σ’ αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες του καθενός, μα να, όσο να’
ναι τρομάζεις και μόνο που τα ακούς αυτά»
Η κουβέντα μας κράτησε μερικά λεπτά, ίσα για να καταλάβει ότι με
πήρε για να αναπαράξει την λάσπη που έβαλε κάποιος τεχνηέντως στον ανεμιστήρα για
να σπιλώσει την κυνηγετική υπόσταση χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα. Όπως αυτός ο
άξεστος γείτονας μου ο ευυπόληπτος γιατρός, που κάθε πρωί εξαπολύει μύδρους
εναντίον των κυνηγών και ανοίγει τον βόθρο που έχει για στόμα και μας βαφτίζει
δολοφόνους. Στην μεγάλη φωτιά της 25ης Οκτωβρίου όμως, κυνηγός ήταν αυτός
που έλουζε με νερό την περιουσία του, όντας αυτός απών. Κυνηγός ήταν ο φύλακας άγγελος
των ονείρων και της οικογένειας του που είχε αφήσει πίσω.
Κυρίου φαύλοι, άξεστοι υποκριτές και οικολόγοι του καναπέ. Εσείς
που νομίζετε ότι η οικολογία σημαίνει απαραίτητα μπουκαλάκι με οξυζενέ, μάθετε ότι
η φύση βιώνεται, δεν αποστειρώνεται. Σκεφτείτε ότι οι εμπρησμοί σταματούν καθ΄όλη
την κυνηγετική περίοδο. Μάθετε πόσοι τόνοι τροφές διανέμουν κάθε χρόνο σε
ολόκληρη την επικράτεια οι κυνηγοί από την τσέπη τους. Σαφώς μέσα στις τάξεις μας υπάρχουν και οπλοφόροι. Ας μου
υποδείξουν όμως σε ποιόν Ιατρικό σύλλογο δεν υπάρχει, έστω και ένας φακελάκιας.
Σε ποιόν δικηγορικό σύλλογο δεν υπάρχουν χαρτογιακάδες. Ας μου υποδείξουν μια
τάξη φτιαγμένη αμιγώς από την ελίτ της κοινωνίας μας ….κι εγώ θα υποκλιθώ και
θα κόψω το κυνήγι αμέσως!
Ντρέπομαι που η φατρία μου έχει μελανά σημεία, τι κι αν είναι
λιγοστά. Είμαι όμως υπερήφανος για όλα αυτά τα λαμπρά παραδείγματα που,
ευτυχώς, είναι περίσσια!
