Παρασκευή απόγευμα, ο ήλιος είχε αρχίσει να κουράζεται και ετοιμάζονταν για την καθημερινή του βουτιά στον ορίζοντα! Εγώ με το fiesta και την οικογένεια, καθ’ οδών για ένα φιλικό σπίτι για να ανταποδώσουμε την εθιμοτυπική βίζιτα. Λίγο πιο πάνω από την εκκλησία του Αγ. Αλεξάνδρου στο Αχλάδι, συναντώ κάποιον Κύριο που απολάμβανε τον απογευματινό του περίπατο, όπως κάνει εδώ και αρκετά χρόνια την ίδια πάντα ώρα και στην ίδια διαδρομή. Φουριόζος, εφοδιασμένος με το αντανακλαστικό γιλεκάκι του, ενίοτε κρατώντας κορδέλες φωσφορούχες, καλύπτει μια περιοχή γύρω στα 3 - 4 χιλιόμετρα. Το περίεργο δεν είναι ότι παρά το περασμένο των χρόνων του επιμένει να μην το βάζει κάτω. Ούτε το ότι μετά από πολλά χρόνια απρόσκοπτης εργασίας καλύπτοντας τις φαρμακευτικές μας ανάγκες εδώ στο νησί, αποφάσισε να γεμίσει τα πνευμόνια του με ζωή. Άλλωστε, όλοι λίγο έως πολύ, τώρα που καταφέραμε να κάνουμε την φύση την πιο ακατάλληλη παρέα, επιστρέψαμε σ’ αυτήν. Ξαφνιάστηκα για λίγο, όταν παρότι με είχε δει, καθώς ερχόμουν από την αντίθετη κατεύθυνση, διέσχισε τον δρόμο κρατώντας μια λαβίδα και μια σακούλα. Φτάνοντας στην άλλη άκρη του δρόμου και αφού με χαιρέτισε κουνώντας το κεφάλι του ευγενικά, έχοντας στο στόμα αυτό το γνώριμο χαμόγελο που φώτιζε τον πάγκο του παλιομοδίτικου φαρμακείου, που ακόμα και σήμερα ο νέος ιδιοκτήτης συντηρεί στην βιτρίνα του τον γιατρό – κούκλα που στον ρυθμό των χτύπων του ρολογιού αλλάζει βλέμμα μια αριστερά και μια δεξιά, έσκυψε και μάζεψε ένα πλαστικό καπάκι από παγωτό! Ξέρετε, αυτά που καλύπτουν τους πυραύλους μαμούθ που μόλις το βγάλεις, απασφαλίζουν και απογειώνονται κατευθείαν για το μάτι σου. Οι μικρές (οι κόρες μου), όντας διαόλου κάλτσες και οι δυο, είχαν «κλειδώσει» στα μάτια τους τον περίεργα ντυμένο ηλικιωμένο άντρα και μόλις είδαν τι έκανε, αμέσως μου έκαναν την μαγική ερώτηση. Ξέρετε, από αυτές που σου τις κάνουν τα παιδιά για να κοκκινίσεις! «Μπαμπά, εσείς όταν πηγαίνετε για κυνήγι, μαζεύετε χαρτάκια από το βουνό;» Όπως λέει κι ο Σαββόπουλος «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;». Εγώ φυσικά, λέγοντας όλη την αλήθεια, απάντησα πως όλοι μας κάνουμε τα μέγιστα για να κρατάμε την φύση καθαρή! «Α ωραία, θέλω κι εγώ να γίνω κυνηγός όταν μεγαλώσω» απάντησε η πιο θαρραλέα, που μεταξύ μας - ζωή να έχει - την έχει στείλει ο Θεός για να πληρώσω τις αμαρτίες μου. Αφού μου προσθέσετε άλλη μια ακόμα (αμαρτία, για το ψέμα που τους είπα) και μετά τα γέλια και τα όποια σχόλια για το άρθρο, μπείτε στον κόπο και σκύψετε την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στο βουνό. Όχι για να ευχαριστήσετε τον Κύριο για τους ακοίμητους φρουρούς που μας έχει βάλει στις Οργανώσεις μας, αλλά για να μαζέψετε κανένα άδειο φυσέκι, καμιά σακούλα κρουασάν, κανένα μπουκάλι, κουτιά από φυσέκια και ότι άλλο βρείτε που μπορεί, κατά λάθος, να έπεσε από κάποιον συνάδελφο ή κι από εσάς τον ίδιο κάποια προηγούμενη φορά. Φανταστείτε, ποια η θέση μου όταν ανέβει η Πέπη μου στο βουνό και δει το χάος που επικρατεί στα μονοπάτια και στα καρτέρια! Αλίμονό μας!
Τέτοια μαθήματα δεοντολογίας, ευχαρίστως να τα παίρνω από ηλικιωμένους και δη οικολογούντες.
