Ο πληθυσμός της χώρας μας που έχει την χαρά να ζει στην περιφέρεια, έχει και την τύχη να μεγαλώνει μέσα στην φύση. Εκεί οι νόμοι είναι άλλοι, εκτός από αυτούς, τους έγγραφους, της πολιτείας, υπάρχουν και άγραφοι. Δεν τους μαθαίνεις σε σχολειά, δεν στους λέει κανείς. Περνούν στο DNA σου με τον θηλασμό, από το γάλα της μάνας σου. Σου τις ακουμπά γλυκά στην ψυχή σου, το βλέμμα του πατέρα σου. Ένας από αυτούς τους άγραφους νόμους, είναι και ο σεβασμός στην ιεραρχία της φύσης. Σεβασμό στα δέντρα που σου παίρνουν το κάματο της μέρας, στα ποτάμια που σε ξεδιψούν το καλοκαίρι και ζωντανεύουν την γη σου. Σεβασμό στα πουλιά και τ’ αγρίμια του δάσους, που σου κάνουν παρέα και σε θρέφουν.
Ο καθένας εκεί, στην ύπαιθρο, έχει την θέση που του πρέπει. Μια θέση που ο Πλάστης έχει δώσει μετά από πολύ σκέψη. Μοίρασε την τράπουλα της ζωής κι ο καθένας πήρε το φύλλο του. Τον Ρήγα της τράπουλας αυτής, πήρε ο κυνηγός κι ακολουθεί ο κάπρος με Βαλέ. Το τριχωτό είναι ένα θήραμα που, ανεξαρτήτως μεγέθους, χαρίζει μεγάλες συγκινήσεις και έχει ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις όλων των κυνηγών. Ο κάπρος όμως είναι η υπέρτατη πρόκληση. Το κυνήγι του κάπρου είναι μια γιγαντομαχία. Είναι μια αναμέτρηση κορυφής, στην πυραμίδα της ιεραρχίας, είναι η μάχη των μαχών. Σε αυτή την αναμέτρηση, αποδίδουν τα δέοντα αμφότερες οι πλευρές. Τιμή και δόξα στον κάπρο από τον κυνηγό, που χάνει εξ αιτίας του πολλά κιλά ιδρώτα, ακόμα και την ζωή του, ψάχνοντας στο κατόπι τα χνάρια του. Υποκλίνεται το θεριό σ’ αυτόν που τον στριμώχνει με μια κίνηση ματ! Για να κυνηγήσεις κάπρο, πρέπει να ξέρεις να χάνεις, μα πολύ περισσότερο να κερδίζεις. Η νίκη επί του κάπρου, επιβάλει σεβασμό και ταπεινοφροσύνη.
Η ίδια φιλοσοφία υπάρχει και στα οικόσιτα γουρούνια. Εκεί η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη, αλλά οι τιμές δεν αλλάζουν δράμι. Οι ικανότητες, το μυαλό και η δύναμη του γουρουνιού, δεν χωρούν αμφισβήτηση και αμφιβολία. Τα επιβλητικά 300 – 400 κιλά ενός γουρουνιού, που με ένα τίναγμα του κεφαλιού του μπορούν να σου αλλάξουν το μέλλον, εκτιμούνται δεόντως από τον αφέντη. Οι τιμές που αποδίδονται είναι μεγάλες. Τα χοιροσφάγια είναι γιορτή και μαζεύουν ολόκληρες οικογένειες, για να ξεπροβοδίσουν την ψυχή του κάπρου. Καλότυχο το σπιτικό που μεγαλώνει κάπρο στο κελί του. Καλότυχος ο νοικοκύρης, η νοικοκυρά και τα παιδιά τους. Σύμβολο γονιμότητας, λόγω της πολύδυμης κύησης.
Τα χοιροσφάγια έχουν την τιμητική τους τον χειμώνα. Μετά τον Νοέμβρη και κοντά στα Χριστούγεννα, οι κάπροι ξαπλώνουν ο ένας μετά τον άλλον στο παγωμένο χώμα. Η φωνή τους, ωδή στον Πλάστη που τους είχε χαραγμένη πορεία. Χαρίζουν τα καλούδια τους σ’ αυτούς που τους μεγάλωσαν και τους καλόθρεψαν. Ήρθε η σειρά τους να ανταποδώσουν την φιλοξενία!
Το σύμβολο της τύχης και της γονιμότητας, δεν απομυθοποιείται μετά τον θάνατο του ζώου. Το δυνατό ακρορίνιο τους, κρέμεται σε μια γωνιά της αυλής στην αγροικία. Σύμβολο δύναμης, διώχνει τα κακά πνεύματα.
Αυτός που θα επιλέξει ο νοικοκύρης για να σφάξει τον κάπρο, είναι ο καλύτερος, ο πρώτος των σφαγέων της περιοχής. Πρέπει ο κάπρος να μην βασανιστεί. Πρέπει να έχει το τέλος που του ταιριάζει, το τέλος που αξίζει σε έναν δυνατό. Γονατίζει ο άντρας πάνω στον τράχηλο του ζώου κάνοντας τον σταυρό του. Εξαγνίζει το σώμα του για να δεχθεί την δύναμη του κάπρου, που θα ξεχυθεί με όλη της την λύσσα! Μια καίρια και καθοριστική κίνηση, βυθίζει την κοφτερή λάμα στον λαιμό του ζώου και η ψυχή του βγαίνει με μιας από την μικρή τρύπα.
Η ομήγυρης, που συνήθως αποτελείται από 4 -5 άτομα, πάλλεται καθώς προσπαθεί, τάχα μου, να τιθασεύσει το θεριό. Η σκυτάλη παραδίνεται σε αυτούς, που ξέρουν καλά την τέχνη του τεμαχισμού.
Μόνο ένας κυνηγός, μπορεί να καταλάβει την ιερότητα της στιγμής και όσοι έχουν αξιωθεί να σεβαστούν ένα γουρούνι, είναι κυνηγοί με κάππα κεφαλαίο!
ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ
