Kυκλαδίτικοι ντουμπλέδες.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Τελικά εμείς οι ρωμιοί είμαστε μυστήρια ράτσα, δύσκολη και δυσεύρετη συνάμα. Έννομοι, φίλοι του σωστού και της αλήθειας από την μια, όλοι, αλλά βάζουμε και τα δάχτυλα στο στόμα όταν τύχει (;) και λερωθούν με «μέλι» κι έχουμε «κρεμασμένη» στα εικονίσματα την φράση «Μην έχεις εμπιστοσύνη ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό»! 

Αγαπάμε μέχρις εσχάτων και υπερηφανευόμαστε για τους θηροφύλακες, που εμείς πληρώνουμε, αλλά κάποιοι από εμάς, τους θέλουν παρόντες που απουσιάζουν!

Φυσικά και δεν έχω προηγούμενα με τα ανακριτικά όργανα τα οποία στην πλειοψηφία τους, όχι ότι δεν υπάρχουν παραδείγματα προς αποφυγήν, οργώνουν νυχθημερόν τα ελληνικά βουνά. Θέλω όμως να θίξω ένα χαρακτηριστικό του Έλληνα, ο οποίος μισεί θανάσιμα τους αγαπημένους του ένστολους πολίτες.

Όλοι μας θέλουμε να βλέπουμε τον θηροφύλακα στο κυνηγοτόπι που βρισκόμαστε, μην τύχει και χρειαστούμε την συνδρομή του. Φυσικά θέλουμε να βρίσκεται εκεί, αλλά σε μορφή εθελότυφλου! Να μην παρατηρεί εμάς, αλλά τους άλλους που μπορεί να έχουν επιλέξει το ίδιο μέρος για να κυνηγήσουν. 

Να είναι δίπλα μας, αλλά την ώρα που θα πατήσουμε την σκανδάλη λάθος ώρα, σε λάθος θήραμα, να κοιτάζουν αλλού. Εκείνη την στιγμή θέλουμε να είναι εν αχρηστία! Εμένα βρε θα πιάσεις; Εγώ σε πληρώνω. Γιατί δεν κοιτάς τον άλλον που έκανε αυτό, εκείνο και το άλλο; Περιπολούν στο βουνό; Τους θέλουμε στον δρόμο. Είναι στον δρόμο; Μα στον δρόμο τι θα πιάσεις, γιατί δεν πας στο βουνό; 

Μας κάνουν ενδελεχή έλεγχο σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, εξαντλώντας τις αρμοδιότητες που τους δίνει; Σε μένα βρήκες να κάνεις τον σερίφη τώρα που βιάζομαι; Μου έκανε το αυτοκίνητο άνω κάτω, λες και έψαχνε φορτίο κάνναβης! Δεν μας ψάχνει δείχνοντας εμπιστοσύνη, ή απλά τηρώντας κάποιο πλάνο παραπλάνησης κάνοντας ολοκληρωμένο έλεγχο μια άλλη φορά, που θα νομίζουμε ότι είμαστε υπεράνω δικής του υποψίας; Έλεγχος είναι αυτός; Μόνο για να περνά η ώρα να σχολάσουμε, τζάμπα τα λεφτά μας. 

Θα πρέπει λοιπόν να μετρηθούμε και να προσληφθούν τόσοι θηροφύλακες, όσοι και οι κυνηγοί. Ένας για τον καθένα, αλλά ο δικός μου να μην ελέγχει εμένα, αλλά τον άλλον, τον παράνομο. Εγώ είμαι νόμιμος πάντα και πάντα έχω δίκιο. Που θα πάει; Θα μεγαλώσω, θα ωριμάσω και θα μπορέσω να καταλάβω ότι και αυτοί είναι κοινοί θνητοί όπως κι εγώ και όχι ο Superman. Μήπως θέλουν λίγη βοήθεια από μένα; 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου "ΚΥΝΗΓΙ" στις 14/9/2011.

Ένα όνειρο τρελό!

Σήμερα ξύπνησα τρομαγμένος! Όχι επειδή με πήρε ο ύπνος κι έχασα το καρτέρι. Αυτό συνέβη, αλλά ηθελημένα. Ξύπνησα αναστατωμένος από ένα όνειρο, τι όνειρο δηλαδή, εφιάλτη σκέτο!

Ένας δικός μας, λέει, ένας κυνηγός (;), ένας από εμάς. Υψηλά ιστάμενο πρόσωπο στις οργανώσεις μας. τα μπέρδεψε τα πράγματα. Μη με ρωτάς ποιός ήταν, δεν είδα την φάτσα του, ευτυχώς!

Κρυβόταν, λέει, πίσω από μια καρέκλα. Πολιτική καρέκλα, χρωματισμένη με το πράσινο χρώμα, αλλά όχι αυτό το αθώο πράσινο της υπαίθρου, το χρώμα τις ελπίδας. Το άλλο, το ένοχο, αυτό το πράσινο του μνημονίου, της απαξίωσης της χώρας και της εθνικής κυριαρχίας μας.

Του έτρεχαν τα σάλια, λέει, και όλο έγλυφε τα παπούτσια του υπουργού.  Σε δαύτον ανήκε η καρέκλα. Αυτός ο υπουργός, λέει, είχε να κάνει με λεφτά! Κι αυτός, ο δικός μας, όλο και κάτι έπαιρνε, λεφτά μάλλον! Κρυφά όμως, χωρίς να το ξέρει κανείς. Όλο έγλυφε, έπαιρνε και ψέλλιζε, λέει, κάτι μισόλογα που στο τέλος τους κατέληγαν στην λέξη «κυνήγι»!

«Δώσε μου κι εγώ θα σου δώσω το κυνήγι», «Δώσε μου κι εγώ θα προδώσω το κυνήγι», δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έλεγε. Πάντως το βλέμμα του δεν ήταν καθάριο, λαμπερό. Όπως το βλέμμα κάποιου που τον χτύπησε η πρωινή υγρασία και το γεμάτο οξυγόνο αεράκι του βουνού. Καθάριο και διαπεραστικό βλέμμα όπως κάποιου που έχει την συνείδησή του ήσυχη!

Πάλευα μέσα στον ύπνο μου γιατί δεν ήθελα να πιστέψω στα αυτιά και τα μάτια μου. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι δυνατόν! Ένας δικός μας, ένας από εμάς; Ένας από την elite του ελληνικού κυνηγίου;

Αυτός είναι ο εφιάλτης του και ο δικός μου;

Δεν μπορεί, ψέμα θα είναι. Ξύπνησα λαχανιασμένος έχοντας στο στόμα μου τα γνωστά Βιβλικά λόγια: Απελθέτω απ’εμού...το όνειρο τούτο!

Ευτυχώς που δεν είναι αλήθεια, παρά ένα όνειρο…ένα κακό όνειρο!

Σίγουρα όμως ο εφιάλτης, δεν ήταν προϊόν της κατανάλωσης του άπαχου γιαουρτιού της προηγούμενης νύχτας. Να ήταν προϊόν της πείνας που μου επιφυλάττει το μέλλον; Προφητικό; Ηλίθιο; Ανούσιο; Ότι και να ήταν πάει, πέρασε (;)!

Χρόνια πολλά Σταύρο.

ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΣΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΔΕΣΠΟΤΑ

«Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού έτους. Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Πηγές της εκκλησιαστικής μας ιστορίας αναφέρουν ότι η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης είχε καθιερωθεί από τα αρχαία χρόνια, ίσως μάλιστα να είχε καθιερωθεί και από αυτόν τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330 μ.Χ.»

Όλος αυτός ο πρόλογος έγινε για να σας θυμίσω ότι σήμερα είναι της Σταυροπροσκυνήσεως. Γιορτάζουν λοιπόν οι Σταύροι και οι Σταυρούλες.

Επίσης είναι μια ημερομηνία ορόσημο για το Συριανό κυνήγι, αφού πριν από αρκετά χρόνια έγινε ένα πρωτόγνωρα μεγάλο πέρασμα τρυγονιών.

Σήμερα, λοιπόν, ανάμεσα στους εορτάζοντες είναι και ο καλός μου φίλος ο Σταύρος. Είναι το άτομο στο οποίο ο Κ.Σ. Σύρου, οφείλει την δημιουργία και τήρηση της ιστοσελίδας του.

 Βέβαια ο όρος «τήρηση» έχει χάσει πλέον κάθε νόημα, αφού ο άμοιρος ο Σταύρος δεν λαμβάνει νέα και ως φυσική επέκταση, δεν δημοσιεύει. Ακόμα και την ημερομηνία έναρξης λειτουργίας του συλλόγου την πήρε απο το blog και όχι από το Δ.Σ.!

Δεν γνωρίζει κανείς γιατί έχει κοπεί κάθε επικοινωνία συλλόγου και ιστοσελίδας. Κρίμα που απαξιώνεται ένα εργαλείο σαν κι αυτό κλείνοντας ουσιαστικά, ένα παράθυρο στον κόσμο για τον σύλλογο και εμμέσως πλην σαφώς, να στέλνει στον βρόντο τον κόπο και τις ώρες που χάλασε για να την στήσει ο Σταύρος.

Η αιτία του άρθρου όμως είναι άλλη.

Χρόνια σου πολλά καλέ μου φίλε Σταύρο!