Μπουχτίσαμε από "φίλους"...

Μια αμφισβητούμενη -  τόσο για την αιτία γραφής της, όσο και για τα συναισθήματα που αφήνει -  παράγραφο σε άρθρο του γνωστού Νίκου Φωτακόπουλου έκανε την εμφάνιση της στο μέχρι πρότινος αγαπημένο για τους συριανούς κυνηγούς κυνηγετικό περιοδικό «Έθνος Κυνήγι» το οποίο κυκλοφόρησε στις 10/10/2012.

Σε άρθρο του με τίτλο «Αιγαιοπελαγίτικα περδικοτόπια», ο κ. Φωτακόπουλος αποτυπώνει την προσωπική του εμπειρία από ένα περδικοκυνήγι στο νησί της Κύθνου. Η πένα του όμως στην σελίδα 16 «ξεφεύγει» και, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά και ανάμικτα συναισθήματα, σε παράγραφο που έχει τίτλο «Οι Συριανοί…» ξεκινά να εκθειάζει τις ικανότητες των συριανών κυνηγών με το εν λόγω είδος κυνηγίου κι εκεί που όλα μοιάζουν σαν παρουσίαση του ιδανικού μοντέλου περδικοκυνηγού, αλλάζει ύφος, αδικαιολόγητα(;), και στηλιτεύει τις ενδυματολογικές συνήθειες των συριανών κυνηγών που έτυχε να βρεθούν στο ίδιο μέρος για τον ίδιο σκοπό με εκείνον.

Προφανώς ξεχνά ότι ο νόμος έχει αλλάξει εδώ και κάμποσο καιρό και αναφέρει ως παράβαση του νόμου την μη εφαρμογή του πορτοκαλί γιλέκου στο κυνήγι της πέρδικας. Για δικούς του λόγους, εμπλέκει ένα ΙΧ προερχόμενο από το λεκανοπέδιο, φαίνεται από τον αριθμό κυκλοφορίας, το οποίο ρυμουλκεί μια μπαγκαζιέρα, της οποίας το στιλ δεν του είναι αρεστό. Στην συνηθισμένη, λοιπόν, πρακτική του πάσας παρανομούντας…Συριανός, πρόσθεσε και το πάσας κακόγουστος!

Για να έχεις κι εσύ που δεν αγόρασες το περιοδικό την δική σου σφαιρική άποψη, αναδημοσιεύω την επίμαχη παράγραφο η οποία εμένα με εκνεύρισε τα μάλα. Το ίδιο ένοιωσαν και τα μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου οι οποίοι προχώρησαν στην αποστολή μιας επιστολής διαμαρτυρίας, βάζοντας τα πράγματα, και όχι μόνο, στην θέση τους.

Οι Συριανοί…
Οι φανατικότεροι επισκέπτες του νησιού αναμφίβολα είναι οι Συριανοί κυνηγοί. εκδράμουν με ναυλωμένα σκάφη από την Σύρα και σε μισή ώρα βρίσκονται σκαρφαλωμένοι στα βράχια της Κύθνου. Γνώρισα κάποιους από αυτούς στο παρελθόν. Λεβέντες πραγματικοί και περδικοκυνηγοί στην όψη και στην κόψη. Πόδια γερά, κορμιά ξερακιανά και πάθος αστείρευτο. Όλα όσα δηλαδή πρέπει να έχει ένας πραγματικός περδικοκυνηγός.
  Δεν είναι αβάσιμη η φήμη που τους ακολουθεί… Θυμάμαι και εκείνα τα απίστευτα ποσοστά που έδιναν στο πάλε ποτέ (;) Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών. Οι πρώτοι στην Ελλάδα. Ένα πράμα όμως δεν μπορώ να εξηγήσω. Γιατί οι περισσότεροι επιμένουν να φοράνε ρούχα παραλλαγής; Είναι κληρονομική νοοτροπία; Ή μήπως είναι… ντροπαλοί και θέλουν να περνούν απαρατήρητοι;
  Ότι και ναναι δεν παύει να είναι μια παράβαση του νόμου που επιβάλλει το πορτοκαλί γιλέκο… Όμως για να είμαστε δίκαιοι, δεν είδαμε μόνο ορισμένους Συριανούς να μην φοράνε το «γιλέκο ασφαλείας» αλλά και αρκετούς ακόμα από άλλα μέρη που επιμένουν στην ενδυμασία παραλλαγής ως απόμαχοι καταδρομείς. Μέχρι και λοκατζίδικη μπαγκαζιέρα, αμφιλεγόμενης αισθητικής, είδαμε να περιφέρεται παραστολισμένη… με στοιβαγμένους «υπεράριθμους» σκύλους. 

Ακολουθεί η απάντηση του συλλόγου της Σύρας.

 Κύριε διευθυντά,
 Με αφορμή ένα καθόλου τιμητικό άρθρο για τους Συριανούς κυνηγούς που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό σας στις 10/10/2012 με αριθμό 596, το οποίο έχει την υπογραφή του κ.Φωτακόπουλου, θα θέλαμε να βάλουμε κάποια πράγματα στην θέση τους και να φρεσκάρουμε την μνήμη του κ. Φωτακόπουλου, ο οποίος έτυχε να έχει επισκεφτεί το νησί μας κατά το παρελθόν, με πιο πρόσφατη τις παραμονές των περασμένων ευρωεκλογών, έχει επισκεφτεί δε κι άλλα κυκλαδονήσια και, ίσως, έχει καταλάβει τι σημαίνει η φράση «γύρω γύρω θάλασσα»!

Ο κατά τα άλλα συμπαθής κ. Φωτακόπουλος, λοιπόν, αν εξαιρέσουμε την πρώτη παράγραφο του άρθρου «Οι Συριανοί…» σελίδα 16, αφήνει αιχμές εναντίον ΟΛΩΝ των Συριανών κυνηγών, φτάνοντας στο σημείο να  καυτηριάσει ακόμα και τις προτιμήσεις τους στην ενδυμασία! Κάνουμε γνωστό στον κ. Φωτακόπουλο ότι στο νησί μας φιλοξενούμε στρατόπεδο και λογικό είναι, αφού ο κοσμάκης εδώ δεν έχει καμία εμπορική επιχείρηση, όπως εκείνος, να τον σπονσοράρει, να φοράει ότι βρει πιο προσιτό σ’ εκείνον.
  
Ντροπαλοί δεν είμαστε, αντιθέτως αισθανόμαστε ντροπή για κάποια μέλη μας που εκθέτουν τόσο τον σύλλογο, όσο και την κυνηγετική οικογένεια με τις πράξεις τους, αλλά αισθανόμαστε και υπερήφανοι που οι πρόγονοί μας μετέτρεψαν το κυνηγετικό κοπάδι της επικράτειας σε μια οργανωμένη κοινωνία και του έδωσαν κύρος, έτσι ώστε ο ίδιος σήμερα να καμαρώνει ως λειτουργός σε ένα νευραλγικό πόστο – εργαλείο για το κυνήγι.

Κάνουμε γνωστό στον κ. Φωτακόπουλο ότι η χρήση πορτοκαλί γιλέκου στο κυνήγι της πέρδικας ΔΕΝ είναι υποχρεωτική.
 
Ο Συριανός Κυνηγετικός Σύλλογος κύριε διευθυντά, έχει να επιδείξει μεγάλο και βαρύ έργο σε φιλοθηραματικές δράσεις επεκτείνοντας την συνδρομή των εργατικών του μελών και σε κοινωνικό ευεργετικό έργο, ειδικά ετούτους τους δύσκολους καιρούς που περνά η χώρα και η φυλή των Ελλήνων.
  
Επιστρέφοντας στα κυνηγετικά, να σας κάνουμε γνωστό και να υπενθυμίσουμε στον κ. Φωτακόπουλο ότι όταν περιβάλλεσαι από το υγρό στοιχείο, έχεις μικρό χώρο, πολλά μέλη, ελάχιστο ενδημικό θήραμα, όχι πολλές επιλογές σε μεταναστευτικό, κανέναν να σου πληρώνει τα έξοδα και μεγάλο πάθος για να βρεθείς ανάμεσα στην φύση, το χέρι, θες δεν θες, μπαίνει στην τσέπη πολύ βαθειά και αυτό είναι κάτι το οποίο οι Συριανοί το βιώνουν από τα γεννοφάσκια τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συγχωροχάρτι για κάποια
έκτροπα, τα οποία πρώτοι εμείς καυτηριάζουμε και τιμωρούμε.
 
Είναι, δε, κάτι το οποίο είχε θίξει ο ίδιος σε άρθρο του μετά την τελευταία επίσκεψή του στο νησί μας με τίτλο «Οι πιεσμένοι Συριανοί». Τότε όμως ήταν φιλοξενούμενος και τα έβλεπε, προφανώς, αλλιώς!
 Η κυνηγετική παιδεία κύριε διευθυντά, είναι το συστατικό που λείπει από το φαγητό που σερβίρεται στο τραπέζι από τότε που το κυνήγι σταμάτησε να αποτελεί βιοποριστικό ορίζοντα του ανθρώπου.
 
Αθέμιτες, παράνομες, σκάρτες, υστερόβουλες κτλ, μπορούν να χαρακτηριστούν διάφορες πράξεις όλων όσων αυτοσκοπό τους έχουν την κάρπωση και την τέρψη του συναισθήματος της αυταρέσκειας. Θα θέλαμε όμως να μας πείτε πώς λέγεται η κίνηση του να πατάς την σκανδάλη, απέναντι σε κάποιο ενδημικό θήραμα που μπορεί να βρίσκεται μεν στον φτωχό Ελληνικό κατάλογο των θηρεύσιμων, αλλά έχεις την υπόνοια ότι μπορεί να είναι και ο τελευταίος εκπρώσοπος του είδους του πάνω σε ένα μικρό νησί; Κάτι το οποίο έκανε ο πολύ συμπαθητικός υιός Φωτακόπουλος και απαθανάτισε ο πρεσβύτερος! Να υπενθυμίσουμε ότι και οι δυο ΔΕΝ είναι Συριανοί.
 
Αυτό είναι ένα άλλο θέμα που χρίζει ιδιαίτερης αναφοράς, καθώς πολλοί είναι αυτοί που οικειοποιούνε την Συριανή ταυτότητα για να αποδώσουν αλλού ευθύνες, με αποτέλεσμα οι Συριανοί να είναι πανταχού παρών και πάντα υπόλογοι.
 
Κλείνουμε την επιστολή μας εκφράζοντας τις ευχαριστίες μας ως Δ.Σ. του συλλόγου στον κ. Φωτακόπουλο για το γεγονός, ότι μπόρεσε να καταλάβει ότι οι Συριανοί είναι μια κατηγορία από μόνοι τους και αξίζουν ιδιαίτερης μνείας. Δεν θα επιτρέψουμε όμως σε κανέναν να επιχειρήσει να παίξει εμπορικά παιχνίδια στις πλάτες των μελών μας, αιτία κάποιου μικρού αριθμού κακόβουλων κυνηγών που, ατυχώς, βρίσκονται στις τάξεις του.
Ας μην ξεχνάμε την ρήση που λέει: Παντού τα πάντα. Είναι όμως ιδιαίτερα ευχάριστο και πλούσιο σε συναισθήματα το να επαναφέρεις στον ίσιο δρόμο έναν παραπτωματία, από το να χτυπάς απλά παλαμάκια σε έναν καλό μαθητή, έστω κι αν οι επιτυχίες σου σε αυτό περιορίζονται σε μικρό αριθμό. Και εμείς ειλικρινά δίνουμε μεγάλο αγώνα σε αυτό το μέτωπο. Τι κρίμα που δεν βρήκαμε έναν αρωγό στο πρόσωπο του κ. Φωτακόπουλου!   

 Τέλος, καλό θα ήταν όταν αξιώνεις να λες ότι παλεύεις στο μετερίζι της ενημέρωσης και φιγουράρεις ως επαγγελματίας του είδους και δη, ως εκφραστής των παραινέσεων των κυνηγετικών οργανώσεων που προσπαθούν να προασπίσουν την, βαλλόμενη από παντού, κυνηγετική οικογένεια και δραστηριότητα, να είσαι πιο προσεκτικός όταν γράφεις σε έντυπο πανελλήνιας κυκλοφορίας και όταν τραβάς την σκανδάλη τόσο του φακού, όσο και του
όπλου σου!
 
Ευελπιστούμε στην δημοσίευση του κειμένου μας, για την αποκατάσταση των λάθος εντυπώσεων που προκάλεσε το εν λόγω άρθρο τόσο στα μέλη μας για το περιοδικό και τον κ. Φωτακόπουλο, όσο και σε όλους τους υπολοίπους που έτυχε να το διαβάσουν για τα μέλη μας.

Ιδιαίτερα ενοχλημένοι
 Ο Πρόεδρος                                                                                   
Γ. ΡΟΔΙΤΗΣ


 Ο Γεν. γραμματέας
Δ. ΜΑΥΡΑΚΗΣ           

Το τρυγόνι κι ο φίλος του ο…Δαμιανός!

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com



Ο σωστός κυνηγός παραδίδει μαθήματα. Και όχι μόνο στο πώς θηρεύει ή κινείται στον κυνηγότοπο, αλλά σε κάθε συμπεριφορά του απέναντι στη φύση. Κι όποιος βρεθεί δίπλα σε έναν τέτοιο δάσκαλο, είναι τυχερός για τα όσα σημαντικά και ψυχικά μεγαλειώδη θα διδαχθεί.

Οι ανθρώπινες σχέσεις αξιολογούνται ανάλογα το τι σου προσφέρουν, ή έτσι θα έπρεπε να είναι…μάλλον! Κατόπιν εορτής κι εκ του αποτελέσματος, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι κρίνω εγώ αυτό το αέναο αλισβερίσι της ανθρώπινης φυλής ως μέλος αυτής και, όντας μη έχοντας τις καλύτερες σχέσεις με τα θρανία και ως επέκταση με τον Dr Σίγκμουντ Φρόυντ, περιμένω τα άυλα, θεία δώρα αυτού του πάρε δώσε, ή την πικρή γεύση που αφήνει έντονα στα χείλη η εκμετάλλευση κι η υστεροβουλία κάποιων δίποδων ανδρείκελων που κατά καιρούς έχω γνωρίσει, όπως όλοι μας, για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Ευτυχώς όμως που, ως φωτεινοί φάροι, στο πέλαγος της ζήσης μου, υπάρχουν κάποιοι που με κάνουν να μπορώ να διαφοροποιώ ακόμα τους ανθρώπους από τα αγρίμια.
 
Για έναν τέτοιον Κυνηγό θέλω να γράψω. Κάποιον που πραγματικά σε τιμά η καλημέρα που σου λέει και που έχει καταφέρει, κατά καιρούς, αρκετές σφυριές στο κυνηγετικό προφίλ μου και που ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας, δεν χάνει ευκαιρία να με εκπλήσσει ευχάριστα με το μεγαλείο της ψυχής του, κάνοντας πράγματα απλά και αυτονόητα. Πράγματα τα οποία σε κάποιους άλλους μοιάζουν άθλοι και χρειάζονται καμιά δεκαριά θηροφυλάκοι να τους επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο και να περάσουν μια, ακόμα, ζωή σε εντατικά σεμινάρια εκμάθησης της διαφοράς του σωστού από το λάθος. Της ξεφτίλας από την παλικαριά. Την μεγάλη διαφορά του κυνηγώ, από το ξεπαστρεύω!
 
Τζιπ, σκυλιά, ένα επιμελώς βελτιωμένο DARNE και σύνταξη. Όλα αυτά ισούνται με τον επίγειο παράδεισο ενός λάτρη του ελεύθερου, παραδοσιακού κυνηγίου κι ο Δαμιανός μόλις είχε περάσει τις πύλες του!

Ο Σεπτέμβρης έπνεε τα λοίσθια και οι καρτερητζήδες είχαν σιγά σιγά εξαφανιστεί από τα βουνά. Ο Δαμιανός, πιστός στο ραντεβού του με τον σκίνο στην πλάτη του καρτεριού του, παρέα με τα σκυλιά του είχε αρχίσει να ανεβαίνει την απότομη ανηφοριά του ρέματος. Τα νεροφαγώματα έκαναν το τζιπ του να σκαρφαλώνει προσεκτικά τον καρόδρομο. Πάνω σε ένα απότομο πέταλο, το μάτι του πήρε ένα πουλί να κοιμάται του καλού καιρού στην άκρη του δρόμου, ύπνο βαρύ κι ασήκωτο.

Οι τροχοί του αμέσως έκοψαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και το χειρόφρενο έθεσε τους ίππους της μηχανής σε αναμονή. Ούτε ο θόρυβος της πόρτας, που έκλεισε δίπλα του, μπόρεσε να επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών…το ζωντανό, τέτοια κούραση είχε!
  Ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του όταν αναγνώρισε την μαύρη φιγούρα ενός τρυγονιού και με μια απότομη κίνηση, το εγκλώβισε ανάμεσα στο χέρι του. Το τρυγόνι σαστισμένο μάταια προσπάθησε να απελευθερωθεί από τούτο το πράμα που το μπούκωσε με μιας. Η μικροσκοπική καρδιά του κόντεψε να σπάσει, κάτι που το ένιωσε στο χέρι ο Δαμιανός. Ίσως, ο ρυθμός της να ανασήκωνε το μεσαίο δάχτυλό του, καθώς χτυπούσε τρελά μέσα στο στήθος του πουλιού.

Φαντάσου τώρα σκηνικό: Μετά από ένα εξαντλητικά κουραστικό ταξίδι, στην απόλυτη ηρεμία, την χαλάρωση και το σκοτάδι, ξαφνικά να σε σφίξει κάτι δυνατά και να πλημμυρίσουν τα μάτια και τ’ αφτιά σου ήχο και φως. Το απαύγασμα της τρέλας!
 
Το πουλί μικρό σε ηλικία και σε μέγεθος, αλλά εξίσου αδυνατισμένο και ταλαιπωρημένο από το αέναο ταξίδι της μετανάστευσης που σφήνωσαν οι προγονοί του στο DNA του.
 Η ψιλοκουβέντα με τον φτερωτό επισκέπτη σύντομη, η απόφαση εξ αρχής ειλημμένη! Δεδομένη, μείζονος σημασίας και τόσο απλή, όπως η ανάσα που παίρνεις. Μερικά βήματα τους έφεραν μπροστά στο ρέμα. Τα δάχτυλα του Δαμιανού χαλάρωσαν και το γνώριμο βιαστικό πάφλασμα των φτερών του, μετέτρεψαν το αιχμάλωτο, τρομαγμένο τρυγόνι ξανά σε βασιλιά των αιθέρων.
 
«Δεν το έβαζες στο ψυγείο» του είπε κάποιος. «Τι να βάλω στο ψυγείο μωρέ, ένα μάτσο κόκαλα και φτερά; Αν είναι γραφτό μας του χρόνου, θα τα ξαναπούμε με αυτό ή τα παιδιά του και όχι έτσι, στον ύπνο!».
Τρανταχτή απόδειξη ότι η λέξη κυνηγετική παιδεία για κάποιους είναι εντελώς άγνωστη όπως και η διαφορά του κυνηγού από τον οπλοφόρο.
Τιμή και δόξα σε όλους τους «Δαμιανούς» που επιμένουν να μένουν κυνηγοί. Υπέρτατη τιμή και τύχη η συναναστροφή μαζί τους, ειδικά αν είσαι ένα μικρό, αδύνατο και ταλαιπωρημένο τρυγόνι.

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 17/10/2012.