Ο σωστός κυνηγός παραδίδει μαθήματα. Και όχι μόνο στο πώς θηρεύει ή κινείται στον κυνηγότοπο, αλλά σε κάθε συμπεριφορά του απέναντι στη φύση. Κι όποιος βρεθεί δίπλα σε έναν τέτοιο δάσκαλο, είναι τυχερός για τα όσα σημαντικά και ψυχικά μεγαλειώδη θα διδαχθεί.
Οι ανθρώπινες σχέσεις αξιολογούνται ανάλογα το τι σου προσφέρουν, ή έτσι θα έπρεπε να είναι…μάλλον! Κατόπιν εορτής κι εκ του αποτελέσματος, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι κρίνω εγώ αυτό το αέναο αλισβερίσι της ανθρώπινης φυλής ως μέλος αυτής και, όντας μη έχοντας τις καλύτερες σχέσεις με τα θρανία και ως επέκταση με τον Dr Σίγκμουντ Φρόυντ, περιμένω τα άυλα, θεία δώρα αυτού του πάρε δώσε, ή την πικρή γεύση που αφήνει έντονα στα χείλη η εκμετάλλευση κι η υστεροβουλία κάποιων δίποδων ανδρείκελων που κατά καιρούς έχω γνωρίσει, όπως όλοι μας, για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Ευτυχώς όμως που, ως φωτεινοί φάροι, στο πέλαγος της ζήσης μου, υπάρχουν κάποιοι που με κάνουν να μπορώ να διαφοροποιώ ακόμα τους ανθρώπους από τα αγρίμια.
Για έναν τέτοιον Κυνηγό θέλω να γράψω. Κάποιον που πραγματικά σε τιμά η καλημέρα που σου λέει και που έχει καταφέρει, κατά καιρούς, αρκετές σφυριές στο κυνηγετικό προφίλ μου και που ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας, δεν χάνει ευκαιρία να με εκπλήσσει ευχάριστα με το μεγαλείο της ψυχής του, κάνοντας πράγματα απλά και αυτονόητα. Πράγματα τα οποία σε κάποιους άλλους μοιάζουν άθλοι και χρειάζονται καμιά δεκαριά θηροφυλάκοι να τους επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο και να περάσουν μια, ακόμα, ζωή σε εντατικά σεμινάρια εκμάθησης της διαφοράς του σωστού από το λάθος. Της ξεφτίλας από την παλικαριά. Την μεγάλη διαφορά του κυνηγώ, από το ξεπαστρεύω!
Τζιπ, σκυλιά, ένα επιμελώς βελτιωμένο DARNE και σύνταξη. Όλα αυτά ισούνται με τον επίγειο παράδεισο ενός λάτρη του ελεύθερου, παραδοσιακού κυνηγίου κι ο Δαμιανός μόλις είχε περάσει τις πύλες του!
Ο Σεπτέμβρης έπνεε τα λοίσθια και οι καρτερητζήδες είχαν σιγά σιγά εξαφανιστεί από τα βουνά. Ο Δαμιανός, πιστός στο ραντεβού του με τον σκίνο στην πλάτη του καρτεριού του, παρέα με τα σκυλιά του είχε αρχίσει να ανεβαίνει την απότομη ανηφοριά του ρέματος. Τα νεροφαγώματα έκαναν το τζιπ του να σκαρφαλώνει προσεκτικά τον καρόδρομο. Πάνω σε ένα απότομο πέταλο, το μάτι του πήρε ένα πουλί να κοιμάται του καλού καιρού στην άκρη του δρόμου, ύπνο βαρύ κι ασήκωτο.
Οι τροχοί του αμέσως έκοψαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και το χειρόφρενο έθεσε τους ίππους της μηχανής σε αναμονή. Ούτε ο θόρυβος της πόρτας, που έκλεισε δίπλα του, μπόρεσε να επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών…το ζωντανό, τέτοια κούραση είχε!
Ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του όταν αναγνώρισε την μαύρη φιγούρα ενός τρυγονιού και με μια απότομη κίνηση, το εγκλώβισε ανάμεσα στο χέρι του. Το τρυγόνι σαστισμένο μάταια προσπάθησε να απελευθερωθεί από τούτο το πράμα που το μπούκωσε με μιας. Η μικροσκοπική καρδιά του κόντεψε να σπάσει, κάτι που το ένιωσε στο χέρι ο Δαμιανός. Ίσως, ο ρυθμός της να ανασήκωνε το μεσαίο δάχτυλό του, καθώς χτυπούσε τρελά μέσα στο στήθος του πουλιού.
Φαντάσου τώρα σκηνικό: Μετά από ένα εξαντλητικά κουραστικό ταξίδι, στην απόλυτη ηρεμία, την χαλάρωση και το σκοτάδι, ξαφνικά να σε σφίξει κάτι δυνατά και να πλημμυρίσουν τα μάτια και τ’ αφτιά σου ήχο και φως. Το απαύγασμα της τρέλας!
Το πουλί μικρό σε ηλικία και σε μέγεθος, αλλά εξίσου αδυνατισμένο και ταλαιπωρημένο από το αέναο ταξίδι της μετανάστευσης που σφήνωσαν οι προγονοί του στο DNA του.
Η ψιλοκουβέντα με τον φτερωτό επισκέπτη σύντομη, η απόφαση εξ αρχής ειλημμένη! Δεδομένη, μείζονος σημασίας και τόσο απλή, όπως η ανάσα που παίρνεις. Μερικά βήματα τους έφεραν μπροστά στο ρέμα. Τα δάχτυλα του Δαμιανού χαλάρωσαν και το γνώριμο βιαστικό πάφλασμα των φτερών του, μετέτρεψαν το αιχμάλωτο, τρομαγμένο τρυγόνι ξανά σε βασιλιά των αιθέρων.
«Δεν το έβαζες στο ψυγείο» του είπε κάποιος. «Τι να βάλω στο ψυγείο μωρέ, ένα μάτσο κόκαλα και φτερά; Αν είναι γραφτό μας του χρόνου, θα τα ξαναπούμε με αυτό ή τα παιδιά του και όχι έτσι, στον ύπνο!».
Τρανταχτή απόδειξη ότι η λέξη κυνηγετική παιδεία για κάποιους είναι εντελώς άγνωστη όπως και η διαφορά του κυνηγού από τον οπλοφόρο.
Τιμή και δόξα σε όλους τους «Δαμιανούς» που επιμένουν να μένουν κυνηγοί. Υπέρτατη τιμή και τύχη η συναναστροφή μαζί τους, ειδικά αν είσαι ένα μικρό, αδύνατο και ταλαιπωρημένο τρυγόνι.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 17/10/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου