Για τα δεσμά που κρατούν δεμένους κυναγωγό και σκύλο, η ιστορία έχει γεμίσει με άπειρες σελίδες τα κιτάπια της. Πιστεύω όμως ακράδαντα, ότι όσες κι αν προσθέσουμε ακόμα, πάλι λίγες θα είναι στην προσπάθεια μας να αποτυπώσουμε αυτό το γεγονός.
Ο φίλος μου ο Λάμπρος δεν διαφέρει σε τίποτα από όλους αυτούς που θέλουν να λέγονται «σκυλάδες». Μερόνυχτα ολόκληρα αφιερώνει για να δει μια καλή φέρμα, μια συναίνεση, ένα απόρτ. Πέρα τα έξοδα που βαραίνουν τον οικογενειακό του κορβανά, άλλες φορές κατά λάθος και άλλες συνειδητά, στερεί την παρουσία του από το σπίτι, τα παιδιά, την γυναίκα του. Δεν διαφέρει σε τίποτα δηλαδή από όλους αυτούς που στην θέα ενός σκύλου που μπλοκάρει ένα θήραμα και στην συναίνεση ενός άλλου από πίσω, το χαμόγελο του φτάνει από το ένα αυτί στο άλλο. Ασχέτως της κάρπωσης που αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.
Το χειρότερο για όλους αυτούς, που το σκυλί είναι μέλος της οικογένειας τους, δεν είναι οι μορφολογικές ατέλειες σύμφωνα με τα στάνταρ της φυλής, ούτε τα όποια εργασιακά ψεγάδια τυχών παρατηρηθούν. Αυτό που κατακεραυνώνει έναν «σκυλά» είναι ο άδικος χαμός του συντρόφου του. Μια αποφράδα μέρα λοιπόν, λίγο πριν το γλυκοχάραμα. Ο Λάμπρος ξεκινούσε από το σπίτι με τους συντρόφους του για ακόμη ένα εκπαιδευτικό. Όλοι ήταν εκεί, η Annis, η Δίρφυς, ο Martin, ο Μπέν, ο Zorro, η Ραλού, η Λίλια. Έλειπε μόνο η Αύρα. Είχε αφήσει την τελευταία της πνοή κάτω, εκεί, στην Αμοργό. Στο νησί της Παναγίας της Χοζοβιώτησσας, κυνηγώντας ορτύκια! Νεφρική ανεπάρκεια ήταν το πόρισμα του γιατρού, ο πόνος όμως του αποχωρισμού ενός καλού συντρόφου ήταν μεγάλος, ξέχωρα από την αιτία. Καθώς λοιπόν το τσούρμο ετοιμαζόταν για την καρότσα του αυτοκινήτου, η Annis (μια 20μηνη κουτάβα setter) έκανε δυο βήματα παραπάνω πλημμυρισμένη από τον παρορμητισμό της νιότης και την χαρά της εξόδου. Ήταν δυο βήματα προς το βουνό, μάλλον! Ήταν δυο βήματα προς τον θάνατο! Το χτύπημα ήταν βαρύ και η κατάληξη του ζώου ακαριαία. Μια κραυγή πόνου μόνο πρόλαβε να βγει από το στόμα της. Ενώ το αυτοκίνητο κάποιου που επέστρεφε στο σπίτι του στις 05,30 πμ από μπαρότσαρκα, σταμάτησε 15 μέτρα παρά κάτω. Απόγνωση, θυμός, λύπη και στενοχώρια σφυροκοπούσαν τα μυαλά του Λάμπρου, καθώς ο μεθυσμένος γείτονας ζητούσε συγγνώμη για το ατύχημα.
Μπορεί ο Λάμπρος να ήταν αφελής βγάζοντας ολόκληρο «κοπάδι» στον δρόμο, χωρίς λουρί στις 05,30 το πρωί! Τι θα έπρεπε όμως να φορέσει στα παιδιά του αν ήταν να πάει κάποιο ταξίδι με το πρωινό πλοίο της γραμμής και ήταν την ίδια ώρα εκεί, σ’ αυτό το σημείο για να φορτώσει τις αποσκευές; Πιο συγγνώμη θα χωρούσε μπροστά σ’ ένα νεκρό παιδί; Το ήπιο του χαρακτήρα του Λάμπρου και η χρόνια γνωριμία με τον απρόσεκτο και μεθυσμένο γείτονα έδωσαν τόπο στην οργή. Τα υπόλοιπα σκυλιά επέστρεψαν στην κλούβα, ενώ το άψυχο σώμα την Annis μπήκε στην γη. Να γίνει λίπασμα, για τα ξινάκια που θα μακραίνουν εκεί τις ρίζες τους. «Τσάμπα οι κόποι, τα έξοδα και όλες οι ελπίδες που είχα για την κουτάβα» μονολογούσε όλο το πρωινό. Τσάμπα κι ίδια η ζωή της, λέω εγώ. Ένα αντίο κι ένα χαμόγελο για όλα αυτά που μπόρεσαν όλοι αυτοί οι σύντροφοι να μας προσφέρουν, όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια που τους έχουμε κοντά μας. Βαρετή η ζωή του κυνηγού που μόνος πάει στο βουνό, μόνος του κυνηγάει, μόνος του πιάνει το πουλί και μόνος του γυρνάει. Καλό ταξίδι Annis, Αύρα, Ήρα, Άρη, Ribo, Όρσο, Λάση, Ήρμα…Άργο. Αντίο φίλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου