Είμαι γέννημα θρέμμα παιδί της επαρχίας και δη, παιδί της υπαίθρου . Ποτέ δεν είχα νιώσει νοσταλγία για την φύση, γιατί πολύ απλά ζούσα, ζω και ελπίζω να συνεχίσω να ζω για πολύ ακόμα, μέσα σ’ αυτήν! Από μικρό παιδί με τράβηξαν οι δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με την άμεση επαφή του ανθρώπου με την ύπαιθρο, την άγρια ζωή, τον καθαρό αέρα και την αρμύρα της θάλασσας στο πρόσωπο μου. Εδώ και κάτι μήνες όμως, έμαθα και μια άλλη παράμετρο αυτής της αμφίδρομης σχέσης που έχω με την μητέρα φύση, αυτήν της Πράσινης Ανάπτυξης.
Έμαθα πως είναι να παίρνεις πολλά και να δίνεις λίγα. Έμαθα τι σημαίνει αποστείρωση, δόλος και, σε λίγο, κατ’ οίκον περιορισμός. Έμαθα μαζί με άλλους 230.000 τι πάει να πει απαξία, παραγκωνισμός, μεροληψία. Τι πάει να πει φατρία και αυταρχική συμπεριφορά. Όλα αυτά τα παραπάνω όψιμα «μαθήματα» μου τα έδωσε με περίσσιο θάρρος, θράσος και απλότητα η κύρια Τίνα. Ναι, η κυρία ΥΠΕΚΑ. Ξέρω ότι μπορεί κάποιοι να βρουν τους χαρακτηρισμούς μου λίγο σκληρούς και τραβηγμένους. Τι περιθώριο όμως αφήνεται για να είμαι κι εγώ ποιο διαλλακτική, ποιο ήπια και λιγότερο φειδωλή; Όταν διώχνεις κάποιον από το σπίτι του και απαξιώνεις τις αξίες που τον μεγάλωσαν, τον έθρεψαν και μεγάλωσαν τα παιδιά του, αυτά που σφυρηλάτησαν τον χαρακτήρα του και τον έκαναν να μάθει να σέβεται ακόμα και το μικρότερο είδος ζωής στον πλανήτη, πως αλλιώς μπορεί να σε χαρακτηρίσει, εκτός από άσχετο και υστερόβουλο; Και όλα αυτά την στιγμή που κάποια άλλη μερίδα ανθρώπων που έχει δει, μάθει και βιώσει την φύση μέσα από ντοκιμαντέρ, το Google earth και κάποιες μικρές, κοντινές βόλτες με λαμέ κοστούμια σε κοντινούς λόφους για τα κούλουμα.
Αυτών που τα παιδιά τους όταν βλέπουν αγελάδα από κοντά, μια στις τόσες, σιωπούν λες και βλέπουν απογείωση διαστημικού λεωφορείου. Αυτή η μερίδα ανθρώπων λοιπόν, απολαμβάνει την προστασία της κυρίας Υπουργού. Έχουν αυτοανακηρυχθεί Οικολόγοι, όλοι αυτοί που σκοπό τους και κύριο μέλημα τους, έχουν την αποκομιδή καθαρού και μεγάλου κέρδους από την φύση, την μάνα μου! Όλοι αυτοί, που στα γιάπικα μυαλά τους, η αποστείρωση είναι συνώνυμη με την διαχείριση. Στα βουνά της πατρίδας μας δεν βλέπουν δάση, μόνο Αιολικά πάρκα και υπερπολυτελείς βίλες μέσα στο πράσινο. Στα ποτάμια της, υδροηλεκτρικά εργοστάσια και φτηνές χωματερές για τα εργοστάσια τους. Στις θάλασσες της, δεν βλέπουν βραχονησίδες που ξεπλένουν το αλάτι και ξεκουράζουν τα θαλασσοπούλια, παρά μόνο εξέδρες άντλησης πετρελαίου. Στους κάμπους της, αντί για φυτείες καλαμποκιού, σταριού και ηλιόσπορου, βλέπουν ηλιακά κάτοπτρα. Παρά ταύτα, αυτοί οι κύριοι έχουν φροντίσει, ο τίτλος του Οικολόγου να τους αποφέρει μεγάλα κονδύλια από τον Ευρωπαϊκό και κρατικό κορβανά που συντηρούμε όλοι μας γιατί τάχα, ανησυχούν για την χλοροπανίδα της χώρας μας. Το χειρότερο και πλέον απεχθές μάθημα που πήρα όμως τον τελευταίο καιρό, είναι να μάθω να μισώ το όνομά μου, μέσα από τα καχύποπτα και κοφτερά βλέμματα των συναδέλφων κυνηγών.
Ένα όνομα που εδώ, στην μικρή κοινωνία που ζω, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον κάματο από το περπάτημα στο βουνό. Με ποτίστρες, ταΐστρες και απελευθερώσεις θηραμάτων. Εδώ και κάποια χρόνια, κατάφερα να το συνδέσω με την απεικόνιση των αγαπημένων μου τετραπόδων φίλων. Το φευγαλέο πέταγμα μιας μπεκάτσας, το γεράκομα μιας πέρδικας που σκίζει τον αέρα ενός ρέματος των μικρών Κυκλάδων μας, πάνω σε μάρμαρο και γύψο.
Θιασώτης λοιπόν σε αυτό το θέατρο του παραλόγου και υποψήφιο μέλος ενός προκείμενου group therapy που έχει βαλθεί η κυρία Τίνα να μας εντάξει, επιτρέψατε μου να συστηθώ, αν και με κάποιους από εσάς, είχα την τιμή να γνωριστώ από κοντά στην έκθεση Diana. Είμαι η Δέσποινα Μπιρμπίλη από την Σύρα, είμαι μια από εσάς, είμαι υπερήφανη που είμαι κυνηγός, είμαι ακόμα καλά και ουδεμία σχέση έχω με την κυρία ΥΠΕΚΑ…!
Επιστολή διαμαρτυρίας απο την γνωστή - καλή μας συνάδελφο Δέσποινα Μπιρμπίλη, που δημοσίευσε το περιοδικό Έθνος Κυνήγι στις 2/6/10. Μπράβο Δέσποινα, τα είπες μια χαρά για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου