Και το όνομα αυτού…Γιάννης!

Μάριος Τόζος

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Ήταν στα τέλη του ’40 αρχές του ’50 και η μανία του Μάριου για το κυνήγι παροιμιώδης! Ζούσε γι’ αυτό, λένε όσοι τον είχαν γνωρίσει. Τα λεφτά ήταν λίγα και ακριβά, εξίσου πολυδάπανα ήταν τα όπλα και τα σκυλιά. Κάποιοι λίγοι επιφανείς του νησιού τότε και κάποιοι ναυτικοί, έφερναν πότε πότε κάποιο καθαρόαιμο pointer από το εξωτερικό το οποίο φάνταζε όπως οι φρεγάτες διπλά στα ψαροκάικα, όταν τύχαινε να συναντηθεί με τα ημίαιμα της Σύρας στα κακοτράχαλα βουνά της.

Ο Κωνσταντίνος, εκείνη την εποχή ήταν εργάτης κάποιου βιομηχάνου. Ένθερμου κυνηγού και κατόχου ενός καθαρόαιμου εγγλέζικου δείκτη. Πάσχιζε με επανωτές διασταυρώσεις, ο Κωνσταντής, να μεταφέρει στοιχεία του γαλαζοαίματου σκύλου, στο δικό του κουλουρόσκυλο. Τα κουλουρόσκυλα, ήταν ακούραστοι ημίαιμοι σκύλοι που φημίζονταν για την επιτυχία τους τόσο στο να βρίσκουν και να φερμάρουν τα κουλούρια της λαμπρής, όσο και για την αντοχή τους σε δύσβατα εδάφη και τις έντονες καιρικές συνθήκες! 

Σιγά σιγά, οι γόνοι του πρίγκιπα και των δεκάδων παρακατιανών περιστασιακών ερωμένων του, έδωσαν μια νέα φυλή. Μια ράτσα που άφησε ιστορία, τα Συριανά μπρακ. Σκυλιά που έμελλε να γίνουν περιζήτητα σε όλη την επικράτεια. Μηχανές του κυνηγίου, ξεφωλιαστές των απανταχού λαγών και κουνελιών και φερματζήδες μέχρι τελευταίας πνοής. Έλεγχος DNA θα έβρισκε στο αίμα τους λαγόσκυλα ακριβοπληρωμένα, δείκτες μεγαλωμένους στην αυλή του παλατιού της Αγγλίας, μα και αυτό το ταπεινό αίμα, του μούργου της γειτονιάς, που ζέσταινε τους ψύλλους του στα πλακόστρωτα ασβεστωμένα δρομάκια του νησιού.

Κωσταντίνος Ρουσσουνέλης

Ένα τέτοιο σκυλί ήρθε στα χέρια του Μάριου από τον Ευάγγελο Νικολαϊδη, μέσω ενός κοινού γνωστού, του Μανώλη του παπλωματά. Το ταξίδι κανονισμένο για την Άνδρο. Όπλα, φυσίγγια, κολατσιό και δρόμο. Όταν ο Μάριος εμφάνισε το σκυλί στο καΐκι και είπε την ιστορία του, κάποιος τον ρώτησε για το όνομα του. Σιωπή απλώθηκε στην κουβέρτα, αφού η λαχτάρα και η χαρά της απόκτησης ενός σκύλου - θρύλου, είχε παραμερίσει τόσο ασήμαντες ερωτήσεις! Ο βαρκαλάς του καπεταν Χρήστου Μανδηλαρά, ο Άγιος Νικόλαος, ανεβοκατέβαινε στα κύματα και το μυαλό όλων έψαχνε απεγνωσμένα να βρει ένα όνομα για το σκυλί που, ασυγκίνητο, ατένιζε το πέλαγος όσα ονόματα κι αν του είχαν απονείμει οι επίδοξοι νονοί του. 

Ο Αη Γιάννης ήταν πλέον μπροστά τους και ο σκύλος χωρίς όνομα. Έπιασε το καΐκι στον συνηθισμένο βράχο και ένας ένας, άρχισαν να βγαίνουν στην στεριά και να καταστρώνουν σχέδια για το που και το πώς θα καρπωθούν τις βασίλισσες του βουνού. Ήρθε και η σειρά του Μάριου να βγει έξω και κάποιος από την παρέα, προσπάθησε να του δώσει τον σκύλο. Το μπότζι ήταν μεγάλο και χωρίς να το καταλάβει, ο τετράποδος θηρευτής βρέθηκε να κολυμπά στα καταγάλανα νερά της Άνδρου! 

Μέσα στα γέλια των άλλων και τις φωνές του Μάριου, μην τυχών και πάθει κάτι το ζωντανό, ακούστηκε ο καπεταν Χρήστος: «Βαφτίζεται ο δούλος του Θεού, Γιάννης!». Τι λες μωρέ, του είπε ο Μάριος, κουνώντας το κεφάλι του για το σαχλό αστείο του καπετάνιου. «Εγώ; Η Χάρη του το ήθελε, καλορίζικος Μάριε. Άκουσε και ο πατέρας σου το όνομα του» απάντησε εκείνος δείχνοντας το ξωκλήσι του Αη Γιάννη. Αυτό ήταν, όλοι έψαχναν τον Γιάννη ολημερίς για να τους βρει τις χαμένες πέρδικες και έγινε ο αχώριστος φίλος του Μάριου σε κάθε έξοδό του, που μέχρι τότε ήταν ένας καρτεριτζής.

Η φήμη των κυνηγετικών επιδόσεων των Συριανών σκύλων, κράτησε πολλά χρόνια. Τόσα που σε κάποια επίσκεψή μου στο νησί των καπεταναίων, προ 10ετίας, κάποιος γνωστός, μου έδωσε 3 εκατομμύρια δραχμές μετρητά (!) για να του βρω τέτοιο σκυλί. Παρ’ τα καημένε μου, του είπα, και φέρε μου και μένα ένα όταν βρεις. Δυστυχώς, κανείς δεν ασχολήθηκε με την διατήρηση και αναγνώριση αυτής της φυλής, όπως έκαναν οι συνάδελφοι Κρητικοί με τον ιχνηλάτη τους, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μόνο κιτρινισμένες φωτογραφίες και ιστορίες που μυρίζουν θυμάρι και φασκομηλιά.   

Αφιερωμένες τούτες οι γραμμές στους αείμνηστους συνάδελφους και παθιασμένους κυνηγούς Μάριο Τόζο, Κωνσταντίνο Ρουσσουνέλη, μα και σε όλα τα περήφανα μέλη του Κυνηγετικού Συλλόγου Σύρου, που μας έχουν διδάξει κυνηγετικό ήθος, αλλά δεν είναι πια μαζί μας. 

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 27/4/11