Εξαγριωνόμαστε, όλοι εμείς οι κυνηγοί, οι προστάτες και διαχειριστές της άγριας πανίδας, όταν κάποιοι σκληροπυρηνικοί οικολόγοι του καναπέ, μας καταλογίζουν τα χίλια μύρια όσα περί της δραστηριότητάς μας.
Δολοφόνοι με αιματοβαμμένα χέρια, τυφεκιοφόροι, λαθροθήρες, καιροσκόποι και άλλοι πολλοί, είναι οι χαρακτηρισμοί που μας αποδίδουν όλοι αυτοί που, σε μεγάλο ποσοστό, γνωρίζουν την ύπαιθρο από την τηλεόραση και σειρές ντοκιμαντέρ.
Από την άλλη εμείς, ή μάλλον κάποιοι από εμάς, κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να τους επιβεβαιώσουμε. Για να τους αποδείξουμε ότι είμαστε όλα αυτά που μας χαρακτηρίζουν και λίγα μας λένε!
Κάποιοι λοιπόν από εμάς κυνηγούν νύχτα, με κράχτες , από σκάφος, δεν ξέρουν σωστή αριθμητική με αποτέλεσμα να υπερβαίνουν το όριο θηρεύσιμων και κάποιοι άλλοι, δεν ξέρουν πότε κλείνει το κυνήγι και δη, πόση μεγάλη είναι η ζημιά που κάνουν όταν κυνηγούν άνοιξη.
Ισχυριζόμαστε ότι καρπονώμαστε τον τόκο, προστατεύοντας το κεφαλαίο. Φυσικά αυτό είναι ένας από τους ορισμούς της σωστής διαχείρισης. Ποια η διαχειριστική αξία όμως του ανοιξιάτικου κυνηγίου; Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν κάποιοι, ότι την άνοιξη τα θηρεύσιμα είναι αποκλειστικά και μόνο από το κεφάλαιο; Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η άνοιξη είναι η εποχή που θα μας δώσει τον τόκο που θα κυνηγήσουμε το φθινόπωρο;
Κάθε εκπυρσοκρότηση την άνοιξη δεν σκοτώνει ένα τρυγόνι, αλλά τουλάχιστον τρία! Ένα που βάζουν οι «παραδοσιακοί» λαθροθήρες στην τσάντα, μιας και το συγκαταλέγουν σε μια βλακώδη παράδοση, και άλλα δυο τουλάχιστον που θα γεννούσε, αν άφηναν την φύση να κάνει την δουλειά της!
Ομοβροντίες βεγγαλικών το Πάσχα συνοδεύονται από πρόστυχες και λάθρες τουφεκιές. Η Ανάσταση Του Κυρίου μας, ακούσια, καλύπτει τους κλέφτες που συγχώρησε πάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου Του.
Τέτοιες πρόστυχες τουφεκιές ακουστήκαν σε όμορο νησί του βράχου μου την Κυριακή του Πάσχα. Ένας ιδίου ήθους κυνηγαράς, πάτησε την σκανδάλη του τουφεκιού του 6 φορές στον Χαρασόνα το πρωί της 7ης Μαΐου. Φυσικά ουδείς από τους δυο δεν έπαθε για να μάθει. Αλί στους υπολοίπους, που περιμένουν καρτερικά την ώρα, βλέποντας από μακριά τα τρυγονάκια να πεταρίζουν στα αγριοκρίθαρα.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 11/5/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου