Μαύρα τα σύννεφα στην γειτονιά μου! Δύσκολες μέρες έρχονται. Είναι πραγματικά όμως απορίας άξιο, πώς γίνεται και μόλις φτιάχνει κάτι, χαλάει κάτι άλλο κι εκεί που λες δόξα τον Θεό, αμέσως μετά φωνάζεις βοήθα Παναγιά!
Τελικά οι αρχαιρεσίες δεν είναι καλό πράγμα, το έβγαλα το συμπέρασμα. Για ποια γιορτή της δημοκρατίας μας μιλάνε τόσα χρόνια, δεν έχω καταλάβει, αφού όλη αυτή την περίοδο, οι μόνοι που κάνουν πάρτι, είναι οι δολοπλόκοι και οι συκοφάντες. Άσε που μετά την λήξη τους, η κοινωνίες ζουν για πολύ καιρό στον απόηχο και καμιά φορά τα φαινόμενα που ακολουθούν είναι εντονότερα. Σαν μετασεισμικό τσουνάμι. Δεν φτάνει που σε ισοπεδώνει ο σεισμός, σε πνίγει και η θάλασσα μετά!
Ξέρω, τώρα ψάχνεται να θυμηθείτε που είχατε δει τις τελευταίες αστραπές και από πού ακούσατε να βροντάει. Εκεί είναι όμως το άκρως επικίνδυνο. Γιατί όταν υπάρχει τέτοια κινητικότητα, είσαι προϊδεασμένος, το περιμένεις. Φοράς ένα αδιάβροχο, παίρνεις μια ομπρέλα, γυρνάς τα κανάλια να γεμίσουν την στέρνα, κάνεις τα κουμάντα σου βρε αδερφέ! Όταν όμως ο ήλιος λάμπει; Όταν όλα σε διαβεβαιώνουν ότι ζεις στην καρδιά του καλοκαιριού; Τι προλαβαίνεις να κάνεις τότε; Εκεί είναι που πνίγεται κοσμάκης!
Είδαμε κι επάθαμε και τάξαμε λαμπάδες δίμετρες, γιατί είμαστε κι ευθυτενείς, να βγούμε από το μάτι του κυκλώνα εδώ στην Σύρα. Λόγω της γεωγραφικής διάταξης δε, είχαμε καταντήσει το «θέατρο της Δευτέρας». Όλοι τότε έφτυναν τον κόρφο τους, κάποιοι άλλοι χαμογελούσαν ευχαριστημένοι, που οι ληστές οι Συριανοί βαρέσανε διάλυση.
«Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός» λέει μια παροιμία, «Από έξω μπέλα μπέλα κι από μέσα κατσιβέλα» λέει και άλλη μια. Κοντολογίς, έχω έρθει στο σημείο να πιστεύω τελικά, ότι δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Αργά το κατάλαβες θα μου πείτε. Τι να κάνω συνάδελφοι; Φταίω που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι νομίζουν ότι τα λεφτά των συλλόγων είναι δικά τους; Φταίω που δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται και ο κόσμος αφήνει κάποιους δουλευταράδες και εγκαταλείπουν; Το οξύμωρο είναι ότι κατόπιν εορτής, φωνάζουμε βοήθεια και εκλιπαρούμε για έλεος!
Μπερδεμένα τα είπα, αλλά θα ξεμπερδευτούν μόνα τους στην πορεία. Το σίγουρο είναι ότι λυπάμαι ειλικρινά, γιατί ούτε οι κυνηγοί και πολύ περισσότερο το κυνήγι, δεν αξίζουν να μπαίνουν σε τέτοιες περιπέτειες. Η Άρτεμης να βάλει το χεράκι της! Καλό μήνα.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 1/6/2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου