Το πρώτο της άνοιξης.

Είναι γνωστό, για εμάς τους Κυκλαδίτες, ότι τα νησιά μας χαίρουν ιδιαίτερης προτίμησης από όλα τα μεταναστευτικά το Μαρτάπριλο.

Ειδικά τον Απρίλη όπου παρατηρείται και ο κύριος όγκος των αέναων ταξιδευτών, που επιστρέφουν στα μέρη που γεννήθηκαν για να φέρουν στον μάταιο τούτο κόσμο τα μικρά τους, οι συναντήσεις σε βασανιστικά κοντινές αποστάσεις είναι ένα σύνηθες και, αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρο φαινόμενο.

Είναι η εποχή που όλα τα θηράματα απολαμβάνουν το πιάτο της εκδίκησης τους, το οποίο τρώγεται κρύο! Μετά από 6-7 μήνες, λοιπόν, τα fantom, και όχι μόνο, επιστρέφουν. Ξεκουράζουν τις φτερούγες τους και συνεχίζουν για ‘κει που ακούν να έρχεται το κάλεσμα της φύσης.

Ο φίλος μου ο Μιχάλης, μου είπε ότι ζούμε στην γη της επαγγελίας. Ότι οι Κυκλάδες είναι ένα από τα πιο ζουμερά φιλέτα της ελληνικής γης. Μου είπε ότι ο ήλιος κι ο αέρας είναι το χρυσάφι που, μετά μανίας, θέλουν να βάλουν στο χέρι οι σωτήρες μας οι ευρωπαίοι. Προσπαθώντας να στηρίξει μάλιστα την θεωρία του, για την ένοχη αγάπη των εταίρων μας, με ρώτησε: «Για κάτσε σκέψου ότι τα πουλιά θα μπορούσαν να επιλέξουν την στεριά για να περάσουν στην Αφρική, πετώντας ελάχιστα πάνω από θάλασσα. Αυτά όμως επιμένουν αιώνες τώρα να ξεκουράζονται στα νησιά μας. Είμαστε πάμπλουτοι σου λέω! Έχουμε ήλιο, έχουμε αέρα, έχουμε την ησυχία μας, τι άλλο θες;»

Τι να πω; Ίσως και να ‘χεις δίκιο βρε Μιχάλη μου. Ίσως να είμαι ένας Εμίρης και δεν το ξέρω! Προς το παρόν τα οικονομικά μου, μου υπαγορεύουν ότι είμαι άλλος ένας κακομοίρης, αλλά δεν είναι της παρούσης αυτή η κουβέντα.

Παρασύρθηκα και βρήκα εκτός θέματος, αλλά είναι γεγονός ότι οι κουβέντες του Μιχάλη με ταξίδεψαν λιγάκι…μ’ έφτιαξαν! Έφτασα σε σημείο ν’ ακούω σκοπούς ανατολίτικους. Επηρεάστηκα τόσο πολύ, που όταν η γυναίκα μου κρατώντας τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ στα χέρια μου είπε το σύνολο, εγώ απάντησα με τόση απάθεια που την πήραν τα γέλια.

Τι λέγαμε; Α…ναι, για τα μεταναστευτικά. Γύρω τριγύρω το ‘φερα, αλλά μου φαίνονταν στεγνό να πω έτσι απλά ότι σήμερα το απόγευμα είδα το πρώτο τρυγόνι για φέτος. Χουχούλιαζε πάνω σε ένα σύρμα της ΔΕΗ, κάτω από την Φανερωμένη στην περιοχή Κήπος. Μαύρα φτερά, κάτασπρη κοιλιά και, όταν σηκώθηκε από τα παλαμάκια μου, έδειξε ότι έχει πολλά κουράγια. Το πέταγμά του γνώριμο, οδήγησε τον φτερωτό επισκέπτη προς το όρος Βοριάς.

Στο μυαλό μου ήρθε η τελευταία χρονιά που επιτράπηκε το ανοιξιάτικο κυνήγι και βρέθηκα στο βουνό σαν βαστάζος, αφού δεν έβγαζα άδεια θήρας τότε. Μια συνήθεια που κόστισε μεγάλους αριθμούς θηραμάτων, αφού το ένα θηρεύσιμο ισοδυναμούσε τουλάχιστον με τρία!

Και μια που πιάσαμε αυτή την κουβέντα, έχω κάποιες απορίες. Άραγε φέτος την λαμπρή θα ξανακούσουμε τουφεκιές, δήθεν, για το Χριστός Ανέστη που στην πραγματικότητα θα έχουν άλλο σκοπό; Θα συνεχίσουν κάποιοι να φέρονται, τουλάχιστον, χαζά, σκοτώνοντας πολύτιμους γεννήτορες, στερώντας τον θηρεύσιμο τόκο από όλους αυτούς που περιμένουν; Θα πιάσει η τσιμπίδα του νόμου κάποιον από δαύτους, ή θα γλεντάμε όλοι ο καθένας με τον δικό του τρόπο και για δικό του λόγο;

Πέτα, πέτα τρυγονάκι. Άντε σπίτι, έρχεται Πάσχα. Θα σε περιμένω τον Σεπτέμβρη!