Ένας σοφός (έτσι αποφάσισα να αποκαλώ όλους τους ηλικιωμένους, όλους αυτούς που η εμπειρία τους είναι προς όφελος όλων και όχι για προσωπικά οφέλη) μου είπε πως η λήθη είναι η μεγαλύτερη τιμωρία για όλους αυτούς που κάποτε μας έβλαψαν, έστω και αν αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό και με πολύ μίσος.
«Είναι έξυπνος και γενναίος όποιος μπορεί να ξεχνά, να συγχωρεί και, μόλις επουλωθούν οι πληγές του, να βαδίζει εκ νέου σε αναμμένα κάρβουνα!».
Πως μπορείς όμως να ξεχάσεις κάποιον που τα λάθη, οι εσκεμμένες παραλήψεις, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ο φαρισαϊσμός, η δημοσιοϋπαλληλική συνείδηση, αντίληψη, σκέψη και η πρεμούρα του για προσωπική προβολή είναι συνέχεια μπροστά σου; Που να την βρεις την λεβεντιά να κάνεις τον αναστενάρη όταν γνωρίζεις ότι τα κάρβουνα αυτή την φορά, κρύβουν στα σωθικά τους οπλισμένα δόκανα; Πως μπορείς να ξεχάσεις το βλέμμα του φοβισμένου κουταβιού, που πίσω του ταμπουρωνόταν ένα φίδι; Τα κροκοδείλια δάκρυα ενός θιγμένου άντρα, όταν στην πορεία έγιναν ποτάμι να σε πνίξουν, πώς τα ξεχνάς, σοφέ μου;
Καρδιά είναι αυτή και όχι το στάδιο Santiago Bernabéu! Πώς να χωρέσουν μέσα όλοι αυτοί, μαζί μ’ εκείνους που σε βοήθησαν; Εκτός από δύσκολο, είναι κομμάτι άδικο να κάτσουν δίπλα δίπλα οι φίλαθλοι κι οι χουλιγκάνοι. Στο μόνο που ελπίζω, καλέ μου σοφέ, είναι το Αλτσχάιμερ, για να ξεχάσω ότι πονάω όταν προδίδουν τα αγνά μου αισθήματα για προσφορά. Πονάω όταν κάποιοι καπηλεύονται το κύρος μιας καρέκλας, κρύβοντας πίσω απ’ αυτήν το χάος που έχουν στην ψυχή τους και την ποταπή τους αξιοπρέπεια.
Ποιος είναι ο τρόπος για να ξεχάσουμε όλοι μας, όλους αυτούς που έβλαψαν το κυνήγι; Με τι συνείδηση δίνουμε τα ηνία σε κάποιους από δαύτους για να το κουμαντάρουν και μάλιστα επί σειρά ετών; Δεν βράζει το αίμα κανενός μας όταν μας ρίχνουν κατάμουτρα τις 20ετίες που έχουν προϋπηρεσία; Μάλλον θα τις ξεχνούν όταν οι λάθος χειρισμοί τους μας φέρνουν σε αδιέξοδα.
Τελικά, σοφέ μου, η Λερναία Ύδρα είναι σίγουρο ότι είχε μόνο 9 κεφάλια; Γιατί εγώ τα βγάζω περισσότερα! Ή γίγαντας είναι το κακό ή εγώ πολύ μικρός για να το κουλαντρίσω.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 29/2/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου