Σύγκρουση ενστίκτων.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Συνηθίζουμε να λέμε οτι "μάνα είναι μόνο μία", αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που η ίδια η φύση μάς υπενθυμίζει πως αυτό δεν είναι απόλυτο. Είναι κάποιες φορές, μάλιστα, που τα ζώα επιδεικνύουν τέτοια γενναιοδωρία, που σε κάνουν να αναθεωρείς βασικούς νόμους της φύσης. Ακόμα κι εκείνον τον αμείλικτο που λέει "ο θάνατος σου η ζωή μου"... 

 Το να είσαι κυνηγός δεν είναι μια απλή, επιδερμική υπόθεση. Αυτή η διαπίστωση εκτός του ότι είναι χιλιοειπωμένη, τα τελευταία χρόνια παραφράστηκε από κάποιους επιμελώς και χρησιμοποιήθηκε κατά το δοκούν, με μόνο σκοπό την στηλίτευση σύσσωμης της κυνηγετικής οικογένειας από τους πολέμιους της.

Πέρα το δικαίωμα που παρέχει ο τρύπιος νόμος, σε όποιον πληρεί τις προϋποθέσεις, να πατήσει την σκανδάλη, στην άλλη πλευρά -του ίδιου νομίσματος- βρίσκονται οι υποχρεώσεις που έχει ένας κυνηγός, ένας λάτρης της φύσης που επιμένει να βιώνει τα δώρα που απλόχερα του χαρίζει ο Πλάστης και όχι να τα παρακολουθεί από την τηλεόραση. Να γίνεται μέρος του κάδρου που του αρέσει να φωτογραφίζει. Να γίνεται γρανάζι της μηχανής που ο ίδιος συντηρεί έτσι ώστε, να συνεχίζει να δουλεύει σωστά.

Αυτές οι δυο ιδιότητες, του θηρευτή και του προστάτη, βρίσκονται χαραγμένες μέσα στην ψυχή όλων εκείνων που σέβονται τον εαυτό τους και τους ακολουθούν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Μαθαίνουν να παίρνουν, δίνοντας. Ίσως, πολλές φορές, δίνουν πρώτα για να πάρουν στην συνέχεια!

Απόδειξη όλου αυτού του γλαφυρού προλόγου είναι κάποιος που εδώ και 15 χρόνια παλεύουμε στο ίδιο μετερίζι για να εξοικονομήσουμε τα προς το ζην, είναι ο Αντώνης. Είναι ένας που «χαράμισε» αρκετές κυνηγετικές περιόδους για να δει το κουτάβι του να κυνηγάει σωστά, χωρίς να σκέφτεται την αξιοθρήνητη κάρπωση που είχε μέχρι να δει το σκυλί του να μπορεί να του αποδείξει ότι γνωρίζει για πιο λόγω είναι μαζί του στο βουνό. Είναι αυτός που καθημερινά φροντίζει με περισσή αγάπη τα οικόσιτα ζωντανά του και πιάνει κουβέντα με τον κόκορα του κοτετσιού του, λες και τα λέει με φίλο απ’ τα παλιά.

Όλους αυτούς κάποια στιγμή τους περιμένει μια έκπληξη, ένα δώρο. Ποιος είναι ο αποστολέας δεν μπορώ να γνωρίζω. Ίσως να είναι μια μικρή ανταμοιβή της μοίρας. Ένα χαμόγελο, ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού που σε κάνει να απορήσεις για το μεγαλείο της φύσης και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και συμπεριφέρνονται τα ζώα, που όλοι μας έχουμε την φρούδα εντύπωση ότι τα ξεπερνάμε στο μυαλό.

Ο Αντώνης, λοιπόν, στο μικρό, οικιακό εκτροφείο του εκτρέφει και μερικά κουνέλια. Μια μάνα, κάποια στιγμή, έφερε στον κόσμο τέσσερα μικρά κουνελάκια. Έτσι όπως κάνουν όλες οι μανάδες στον πλανήτη, με πόνους κι αγωνία. Κανείς δεν ξέρει φυσικά τις προσδοκίες που μπορεί να είχε εκείνη γι’ αυτά και τι κοινό μπορεί να είχαν με αυτές μιας γάτας, που είχε πράξει ακριβώς το ίδιο με διαφορά δυο μέρες γρηγορότερα, σε κάποια γωνιά του κτήματος.

Το αναπάντεχο ήταν ότι το λαδάκι στο καντήλι της ζωής της μαμάς κουνέλας τελείωσε πρόωρα, χωρίς καμιά προειδοποίηση. Άφησε, λοιπόν, ορφανά μέσα στην χνουδωτή φωλιά της τα τέσσερα μικρά κουνελάκια.

 Εκνευρίστηκε και στεναχωρήθηκε ο Αντώνης τόσο για το ζώο που πήγε χαμένο τόσο άδοξα, όσο και για τα άλλα τέσσερα που θα ακολουθούσαν την μητέρα τους, αφού το νεαρό της ηλικίας τους δεν επέτρεπε παρεμβάσεις από τον ανθρώπινο παράγοντα.

«Αφού θα πάτε κι εσείς να βρείτε την μάνα σας, ας προσφέρετε κάτι σε κάποιους άλλους που έχουν ανάγκη τώρα στο δικό τους ξεκίνημα» σκέφτηκε και τα άφησε μαλακά μπροστά στην φωλιά της γάτας για να τα μετατρέψει αυτή με την σειρά της, σε πρωτεΐνη για τα μικρά της.

Έτσι είναι ο κύκλος της ζωής έξω στην φύση. Η ρήση «ο θάνατος σου, η ζωή μου» παίζει πρωταρχικό ρόλο, ίσως, τον ένα και μοναδικό!

Όταν την επόμενη μέρα ο Αντώνης έκανε μια βόλτα για να δει αν η γάτα είχε ευχαριστηθεί το «δώρο» που της έκανε, τον περίμενε μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη. Όλα μαζί, μια μπάλα, γατιά και κουνέλια ήταν κρεμασμένα από τις θηλές της γάτας και απολάμβαναν ένα πλούσιο γαλακτερό γεύμα!

«Δεν είμαστε καλά, δεν είμαστε καθόλου καλά» μονολόγησε και έκανε ένα βήμα μπροστά για να δει καλύτερα, μιας και δεν πίστευε στα μάτια του. Η γάτα όμως είχε άλλες, άγριες διαθέσεις τις οποίες δεν είχε τις προηγούμενες μέρες και δεν δίστασε να τις εκδηλώσει ανεβάζοντας το τρίχωμα της, δείχνοντας τα δόντια και τα νύχια της. Κανείς δεν θα τολμούσε να πειράξει τα μικρά της. Όποιου είδους κι αν ήταν αυτά, ήταν δικά της και η όποια διαφορά την άφηνε παγερά αδιάφορη!

Τα κουνελάκια – γάτες, έχουν κλείσει αισίως πια ένα μήνα ζωής και απεχθάνονται την κουνελίνη! Λίγο γάλα από την μαμά (!) και μπόλικα χόρτα είναι το καθημερινό τους σιτηρέσιο και χαίρουν άκρας υγείας. Δεν έχουν βέβαια σχέση στην συμπεριφορά με τις άλλες, οικόσιτες, μαλθακές χνουδωτές μπαλίτσες, που κουρνιάζουν στις παλάμες μας. Αυτά δεν σηκώνουν χάδια, είναι αγρίμια σκέτα!  

Απευθύνουμε διθυράμβους για ανθρώπους οι οποίοι δείχνουν μεγαλείο και αποθέματα ψυχής, μεγαλώνοντας ξένα παιδιά κατ’ επιλογήν τους, υιοθετώντας ένα μικρό του είδους τους. Ίσως, λοιπόν, θα πρέπει να στήσουμε προτομή στην μάνα γάτα που μεγάλωσε με την ίδια φροντίδα τέσσερα μικρά, που θα μπορούσε να έχει μετατρέψει σε ένα λουκούλλειο γεύμα. Τελικά, σίγουρα μάνα είναι μόνο μια;

Και για σένα που δεν κατάλαβες την σχέση που έχει το περιστατικό με το κυνήγι, να σου πω ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία της ζωής, αν δεν είναι στην θέση να την αφορέσει. Έτσι όπως το κάνει χιλιάδες χρόνια τώρα ένας κυνηγός.

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 22/1/2014.