Καλέ μου φίλε Ρεξ.

Ενα παράπονο. Μια κραυγή απόγνωσης για τον χαμένο φίλο, σύντροφο και συνκυνηγό από έναν συριανό συνάδελφο. 

Του Χρήστου Ζαράνη.

Είμαι σε πολύ δύσκολη θέση, σε πολύ δύσκολη! Ο λόγος είναι ότι ποτέ μου δεν τα πήγα καλά με τα χαρτιά και τα μολύβια, πόσο μάλλον με υπολογιστές και πληκτρολόγια. Αποφάσισα όμως ότι αξίζει για σένα να κάνω την υπέρβαση μου και, έναντι των τόσων ευχάριστων στιγμών που απλόχερα μου χάρισες, να κάτσω πίσω από μια αφιλόξενη για τα μάτια και τα χέρια μου οθόνη και να προσπαθήσω μέσα από λίγες λέξεις να σου πω, άλλη μια φορά, πόσο πολύ σε αγάπησα και πόσο πολύ μου λείπεις, καλέ μου φίλε Ρεξ.

Σίγουρα το ήξερες, εισέπραξες την αγάπη και την αφοσίωση μου για σένα όσο ήσουν πλάι μου. Το ήξερα κι εγώ, το έβλεπα, το ένοιωθα κάθε φορά που συναντούσαμε άλλα σκυλιά στο βουνό και έψαχνες να με βρεις προσπαθώντας να μην αφήσεις κανέναν να με πλησιάσει. Ήθελες την αγάπη μου να μην την μοιραστείς με κανέναν άλλον. Ήθελες κατ΄ αποκλειστικότητα την φιλία μου και προσέφερες, πολύτιμο αντάλλαγμα, τις υπηρεσίες σου μόνο σε μένα.

Δυνατή, περίεργη σχέση η δική μας που μόνο ένας ψυχολόγος θα μπορούσε να αναλύσει, ή κάποιος που μπόρεσε να αγαπήσει τόσο δυνατά ένα σκυλί.

Από κουτάβι που έκανες τα πρώτα σου βήματα κοντά μου, δεν σε αντιμετώπισα σαν σκύλο, αλλά σαν δικό μου άνθρωπο. Είναι πολλές οι ώρες που συζητήσαμε μαζί, για τα καλά, τα κακά, τα στραβά κι αστεία που μας επιφύλαξε η κάθε έξοδος. Έχω όμως τόσα πολλά ακόμα να σου πω. Ήθελα να μπορούσαμε να έχουμε κι άλλο χρόνο παρέα. Με σημάδεψες, έβαλες πολύ ψηλά τον πήχη και κανένα άλλο σκυλί δεν μπορεί να σταθεί, έστω και ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από σένα. Η απόσταση που χωρίζει εσένα και όλους τους επίδοξους αντικαταστάτες σου απέχουν πολλά έτη φωτός μακριά.

Ξέρεις, μπορεί να βλέπουμε τον σκύλο μας και να θεωρούμε ότι δεν μπορεί να κάνει και τόσα πολλά, ώστε να τον χαρακτηρίσουμε ήρωα, αλλά σίγουρα, παρότι δεν το καταλαβαίνουμε, μέσα του κρύβει τεράστια δύναμη και αγάπη και το πιο πιθανό, είναι να έδινε την ζωή του για μας.

Γύρω μας υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι, αλλά στις μέρες μας, δυστυχώς, δεν είναι πολλοί και πολύ δύσκολα θα ρισκάριζαν την ζωή τους για κάποιον. Υπάρχουν όμως σκυλιά που αψηφούν τα πάντα, ακόμα και την ακεραιότητα τους, για τον άνθρωπο που αγαπούν.

Τέτοιο σκυλί ήσουν κι εσύ Ρεξ! Ένα καθαρόαιμο Ποϊντερ που ήρθες κοντά μου το 1998. Η σχέση μας κράτησε 14 χρόνια και ήταν ξεχωριστή και δυνατή.

Ήσουν ένας πιστός φίλος και ένας καλός κυνηγός που μου έδειχνες την αγάπη σου καθημερινά. Με μια ματιά μου καταλάβαινες τι ήθελα να σου ζητήσω. Στο βουνό ήσουν υπάκουος και ακούραστος. Τρομερά προσεκτικός στην επαναφορά των θηραμάτων και ασφυκτικά προστατευτικός σε μένα.

Αν έπρεπε να αποδώσω με λέξεις αυτά που σε χαρακτήριζαν Ρεξ, αυτές θα ήταν η πίστη, η αγάπη, η συντροφικότητα και ο αλτρουϊσμος!

Έφυγες από κοντά μου πριν δυο χρόνια κι αυτό στοίχισε σε όλη την οικογένεια μας πολύ. Αναπολώ τις περιπέτειες μας στο βουνό, τα παιχνίδια μας και πάντα έχω την ανάγκη να τις μοιραστώ με όλους, για να ξέρουν πόσο σπουδαίος ήσουν.

Μου λείπεις καλέ μου φίλε Ρεξ. Θα σε θυμάμαι πάντα και αν από εκεί που είσαι μπορέσεις και διαβάσεις ετούτες τις γραμμές, κούνα την ουρά σου…θα την δω!

Ο φίλος σου Χρήστος.   

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 12/2/2014.