Σκέψεις στην λήξη...για την έναρξη.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Η έναρξη και η λήξη της κυνηγετικής περιόδου είναι ημερομηνίες που ενεργούν πάνω μας εντελώς ψυχαναγκαστικά. Πλησιάζει η έναρξη και, σαν άλλοι δρομείς, παίρνουμε θέση στην αφετηρία. Άλλοι πρώτοι με περίσσιο κέφι και ανυπομονησία κι άλλοι στην ουρά κρατώντας δυνάμεις για όλη την διάρκεια της σαιζόν.

Η πολύπαθη λέξη «κυνήγι» έχει τις αποχρώσεις τριών βασικών συστατικών: θήραμα, σκύλος, όπλο. Στην έναρξη όλοι μας περιμένουμε τα θηράματα, αν πρόκειται για τα μεταναστευτικά, να πάρουν τον δρόμο προς τον νότο. Στην περίπτωση των ενδημικών, ελπίζουμε ότι η άνοιξη χαμογέλασε στις μάνες και φάνηκε γενναιόδωρη μαζί τους, έτσι ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε από τον τόκο αφήνοντας άθικτο το κεφάλαιο, το οποίο η λήξη προστατεύει βοηθούμενη από τις δράσεις των κατά τόπους συλλόγων. 

Κάποιων βέβαια τα κυνηγετικά παπούτσια δεν βρίσκουν ησυχία ούτε στην ανάπαυλα, αφού οι εκπαιδευτικές έξοδοι είναι προ ημερησίας διατάξεως. «Ο σκύλος δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από έναν αθλητή, ο οποίος πρέπει για να μπορέσει να αποδώσει τα μέγιστα, να βρίσκεται πάντα σε φόρμα» αυτό ισχυρίζονται, και δεν έχουν άδικο, όσοι έχουν σκυλιά και το όπλο αποτελεί ένα εξάρτημα που απλώς τους βαραίνει τον ώμο. Η χρήση του ευχαριστεί πρώτα τους τετράποδους φίλους τους, αφού τους προσφέρει την χαρά της επαναφοράς και ύστερα αυτούς και γίνεται κάτω από προϋποθέσεις όπως μια φέρμα, ή μια συναίνεση.

Οι ερωτευμένοι με τα όπλα έχουν την ευκαιρία, τώρα στην λήξη, να τα καλοσυντηρήσουν και να εκπαιδεύσουν τις σκοπευτικές τους ικανότητες στην τροχιά του πήλινου στόχου. Η διακοπή της κυνηγετικής δραστηριότητας ανοίγει τους οπλοβαστούς και δίνει δουλειά σε καθαριστικά, πανάκια, βάκτρα και ψήκτρες. Είναι η στιγμή που τα σπάνια αποκτήματα θα κάνουν προσεκτικά την εμφάνιση τους και μετά από ένα παθιασμένο τετ α τετ με τον ιδιοκτήτη τους, θα επιστρέψουν στην ασφάλεια της βιτρίνας.

Όλα, λοιπόν, κινούνται προς την πολυπόθητη αρχή που ακολουθεί μοιραία ένα τέλος. Έτσι είναι το κυνήγι, σαν το κύμα της θάλασσας! Έρχεται και φεύγει, ποτέ δεν σταματά. Μπορεί να μην το βλέπεις, να μην το ζεις για κάποιους μήνες, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί, ότι θα ξαναρθεί. Κάποιοι ζουν για να ξαναρθεί. Περιμένουν αυτό το ρίγος και την αγωνία της έναρξης. Ετοιμάζονται για την έναρξη και, μόλις φανούν οι πρώτες τσίχλες, βιάζονται να προλάβουν την λήξη.

Κάποτε δεν μ’ έφτανε ο χρόνος, κυλούσε πολύ γρήγορα. Μέσα στη φούρια μου για να προλάβω να ζήσω περισσότερο κυνήγι δεν μπόρεσε να με σταματήσει ο καυτός ήλιος του Αυγούστου, όταν έπαιρνα τις πλαγιές για κανένα αποκαμωμένο τρυγόνι. Ούτε ο γύψος στο πόδι μου που το σφιχταγκάλιαζε απ’ τον μηρό ως τον αστράγαλο. Τίποτα δεν με χώριζε απ’ το κυνήγι!

«Ο γιος σου ετοιμάζεται να φύγει» είπε με έκπληξη ο μπάρμπα Μιχάλης στην μάνα μου, όταν με είδε να προσπαθώ να χωρέσω τον γύψο στην αρβύλα. Και τον χώρεσα! Έδεσα τα κορδόνια κι όπου φύγει φύγει. Με το κοντάκι άλλαζα τις ταχύτητες στο μηχανάκι, βιαζόμουν να φύγω για να μην ακούω άλλο τις φωνές της κυρά Μαριγώς. Πνιγόμουν και το μόνο οξυγόνο της Σύρας είχε μαζευτεί απάνω στο Αγριομέλισσο. Ανάσα πήρα όταν είδα τις τσαρτσάρες να πεταρίζουν στα σκίνα. Σπαρταρούσε η ψυχή μου στα σπάραχνά μου από λαχτάρα να μπορέσω να τις πλησιάσω και το πόδι μου μέσα στο ναρθηκάκι (!) που μου είχε βάλει χαριτολογώντας ο Μηνάς ο ορθοπεδικός, κυνηγός κι αυτός. Πώς χτύπησα; Τι αφελής ερώτηση. Στο κυνήγι, που αλλού! Ένα ξεροτρόχαλο υποχώρησε κάτω από το άτσαλο βήμα μου και το γόνατό μου με κέρασε τον μεγαλύτερο πόνο που έχω δοκιμάσει στην ζωή μου.

Τι θύμησες κι αυτές σε τούτη την λήξη! Θα περάσει ο καιρός και θα ‘ρθει πάλι η έναρξη και πάλι μετά η λήξη κι εγώ θα ανεβοκατεβαίνω τα κακοτράχαλα με ελπίδα κάθε φορά, όχι για κάρπωση μόνο, αλλά να είμαι καλά να βλέπω και να ζω αυτό το πήγαινε - έλα του κυνηγίου.

Έπεφτε το βράδυ κι εγώ κοιτούσα τον ορίζοντα, κρατώντας το τουφέκι μου στα χέρια λες και ήταν το μονάκριβο παιδί μου. Αποχαιρέτισα κι αυτή την σαιζόν, με τον ήλιο να ξαπλώνει κόκκινος από την κούραση της προσπάθειας που έκανε να ζεστάνει την χειμωνιάτικη μέρα. Εγώ, μια ξεχασμένη πέρδικα που έψαχνε ταίρι, το όπλο και η νέα μου συντροφιά, η Ιόλη. Ένα μικρό Βίσλα, που ακουμπά το κεφάλι της πάνω μου ψάχνοντας παρηγοριά που έληξε το κυνήγι. Νομίζει ότι υπάρχει μόνο «πήγαινε», δεν έχει ζήσει ακόμα το «έλα». Δεν ξέρει ότι «κυνήγι» σημαίνει «χωρίς τέλος». Με το καλό να έρθει ο Αύγουστος!

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 12/3/2014.