Η ισχύς εν τη ενώσει.

Ο γνωστός, αείμνηστος "Βετεράνος" (Δημήτρης Πρυμηκύριος)  καθήμενος στο τέλος του πάνελ. Φωτό από την επίσκεψη του Κ.Ε.Κ. στην Σύρα το 2009.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Άρα εγώ στολίζοντας εκ προοιμίου το άρθρο μου με αυτές τις ιστορικές φωτογραφίες, καλούμαι να γράψω πολλές χιλιάδες! Αγχώθηκα τώρα, αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο να κάνω μια προσπάθεια. Για το κυνήγι ρε γαμώτο!

Κάποτε το κυνήγι και η προάσπιση του από όλους τους κακόβουλους και πολέμιους του, αρκούσε για να ξεσηκώσει κόσμο και ντουνιά. Να γεμίσει δρόμους και πλατείες. Να γεφυρώσει χάσματα μεταξύ ανθρώπων, που το κυνήγι ήταν κοινός σκοπός γι’ αυτούς. Κάποτε το να είναι κάποιος κυνηγός ήταν αξίωμα.

Οι πρώτες τρεις φωτογραφίες απεικονίζουν μια κυνηγετική διαμαρτυρία την 10ετια του ’80 στους δρόμους της Σύρας. Παλικάρια 20χρονα τότε οι Αλέκος  Σκοπελίτης και, ο ψηλός, ο Μάκης Βαρθαλίτης, δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο να σκεφτούν αν πρέπει, ή όχι, να σηκώσουν τα πλακάτ με τα συνθήματα. Ουρές οι συνάδελφοι ακολούθησαν φωνάζοντας.

Κάποιοι από αυτούς, τι κρίμα, δεν είναι πια μαζί μας. Ο Δημήτρης Καρατζάς, κατά κόσμων «καναράς», ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή ο τυχερός στο βουνό, εκεί που γαλήνευε η ψυχή του. Το Γιωργάκη, ο μικρός γιος του Τρύφωνα του μαραγκού, που έφυγε πολύ νωρίς κι αυτός από κοντά μας, αφήνοντας πίσω το Ποϊντεράκι του που τόσο αγαπούσε και εκπαίδευε με λαχτάρα.

Ο Θοδωρής ο Σαλαλές, που πάντα «έψαχνε» να τον πειράξουν και να θίξουν την κυνηγετική του πείρα. Τότε με αυτάρεσκο μειδίαμα κάτω από το μουστάκι του και υπό τον τόνο απειλής, απαντούσε: «θα βγάλω έξω το βιβλιαράκι» εννοώντας το βιβλιάριο θήρας οπού εκεί αναγράφονταν η ημερομηνία πρώτης έκδοσης.

Κάποιος, τι σημασία μπορεί να έχει ένα όνομα πια, για την ιστορία όμως νομίζω Παπασπύρου τον έλεγαν, είχε πει ότι μόνο πίσω από έναν πολιτικό φορέα το κυνήγι θα μπορούσε να στυλώσει τα πόδια του και να δώσει φωνή στα «θέλω» του. Έτσι απαθανατίστηκε η επόμενη συντροφιά (η πρώτη συντονιστική επιτροπή), στης οποίας το μέσον και καθήμενος χαμογελάει ο Απόστολος Αντωνάκης. Πάνω αριστερά, δεύτερος κατά σειρά και με μαύρα μαλλιά είναι ο πρόεδρος του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών, ο Γιώργος Τσαγκανέλιας. Και από αυτήν την παρέα, δυστυχώς, κάποιοι λείπουν. Κάποιοι από αυτούς που σπατάλησαν χρόνο από τον χρόνο τους και χρήμα από το χρήμα τους για το κυνήγι.

Στην επόμενη ιστορική φωτογραφία, το Δ.Σ. και τα μέλη του πρώτου κυνηγετικού συλλόγου της πατρίδας μας, κοινοποιούσε στα μέλη του το ψήφισμα για την συμμετοχή στον εορτασμό της επιστροφής του βασιλέα Κωνσταντίνου στον θρόνο του.

Το πρώτο συνθετικό της επωνυμίας του ως «λαϊκή» μαρτυρά την προσπάθεια της οργάνωσης να φέρει κοντά της όχι μόνο τους γαλαζοαίματους γόνους της εποχής, οι οποίοι είχαν τα οικονομικά φόντα να ασχοληθούν με μια ακριβή δραστηριότητα, αλλά και όλους αυτούς που χρόνια τώρα ρίχνουν νερό στον μύλο της οικονομίας. Το ίδιο το ψήφισμα δε, αποδεικνύει την σοβαρότητα του ρόλου του συλλόγου και το κύρος των μελών του στην κοινωνία.

  Και τα πέντε αυτά ιστορικά ντοκουμέντα φανερώνουν αφενός ότι ο απλός κυνηγός είχε πάντα την ευχάριστη διάθεση να σταθεί πλάι στο κυνήγι και να παρέχει την αμέριστη στήριξη του και αφετέρου, την επίδραση που είχε στα κοινωνικά δρώμενα ενός τόπου μια κυνηγετική οργάνωση.

Με τα χρόνια βέβαια όλα αυτά τα αισθήματα ατόνησαν και οι μετέπειτα οργανωμένες κυνηγετικές οργανώσεις, γνώρισαν την απαξία. Ποια να ήταν η αιτία άραγε; Τι να έκανε πολλά και σοβαρά μέλη να απομακρυνθούν, να κλειστούν στο καβούκι τους και να στερήσουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους από τους αγαπημένους τους συλλόγους; Τι έγινε και όταν οι ανθρώπινες αγέλες μετατράπηκαν σε κοινωνίες, οργανώθηκαν σωστά, δημιουργήθηκαν τα μέσα, αποκτήθηκε η γνώση και η πείρα άρχισε να μυρίζει σάπιο; Γιατί τότε που το μεροκάματο δεν υπήρχε, δούλευαν όλα σωστά και όταν άρχισαν να «δένουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα» και οι πολιτικοί Ταγοί μας μοίραζαν χρήμα στον λαό όπως ο γεωργός το στάρι όταν σπέρνει, κάποια γρανάζια της μηχανής άρχισαν να γυρίζουν αντίστροφα δίνοντας τόπο να αναπτυχθούν ζιζάνια;

Άραγε τότε που οι παρέες ύψωναν ενωμένες ανάστημα και φωνή, υπήρχε κάποιος που σχολίαζε ότι στην θέληση του καθενός να προσφέρει χρόνο και χρήμα για το καλό του κυνηγίου, υπήρχε υστερόβουλη σκέψη; Άραγε τότε που γεννήθηκε η ιδέα του Κ.Ε.Κ. ως ένα επιπλέον όπλο και φωτογραφήθηκαν όλα αυτά τα παλικάρια με τα μαύρα μαλλιά και τις χρυσές ελπίδες, λες και αναπαρίσταναν τον μυστικό δείπνο, να υπήρχε κάποιος ανάμεσά τους που έπαιζε τον ρόλο του Ιούδα; Και αν ναι, ποιος ήταν αυτός; Να υπήρξε τότε κάποιος που θα δήλωσε παρόν, μόνο και εφόσον, δεν θα έβαζε υποψηφιότητα κάποιος τρίτος;

Όλα αυτά είναι σενάρια και σκέψεις που κάνει εύλογα κάποιος όταν ψάχνει να βρει τα αίτια που οδήγησαν το, πάλαι ποτέ, δαφνοστεφανομένο, παραδοσιακό και ελεύθερο κυνήγι στο χείλος της καταστροφής και ένα βήμα πριν την είσοδο του στις ρεζέρβες. Αναρωτιέται κανείς πού είναι οι σύλλογοι, οι ομοσπονδίες, η Κ.Σ.Ε. όχι γιατί δεν παράγουν έργο, αλλά γιατί το έργο που παράγεται δεν είναι αυτό που θα έπρεπε σύμφωνα με την αγάπη που λέμε όλοι ότι τρέφουμε για το κυνήγι. Και γιατί ετούτη εδώ την εποχή της ταχύτητας και της πολλαπλής επιλογής του τρόπου ενημέρωσης των κυνηγών, μα και όλων των άλλων για όλα αυτά που προσφέρουν οι κυνηγοί δεν ενημερωνόμαστε, δεν μαζευόμαστε. Γιατί γυρίσαμε την πλάτη; Κι αν την γυρίσαμε δικαιολογημένα, γιατί το κάναμε στο κυνήγι και όχι μόνο σε αυτούς που έπρεπε;

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της έκθεσης που ετοιμάζει την άνοιξη ο σύλλογος της Σύρας, είχα την τύχη, την ευλογία καλύτερα, να γνωρίσω τον κ. Αχιλλέα Δημητρόπουλο, υπεύθυνος του Βιομηχανικού Μουσείου της Ερμούπολης. Ένας άνθρωπος αδιάφορος προς την κυνηγετική δραστηριότητα ο οποίος γνωρίζει όμως τόσα πολλά γι’ αυτήν και την ιστορία της, που τις γνώσεις του αυτές θα τις ζήλευε και ο πλέον παθιασμένος και ψαγμένος κυνηγός! Η τελευταία παρατήρηση έγινε για να πω ότι όταν ανοίγουν τα μάτια και τα αφτιά σου, κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει τα όνειρα. Κανείς δεν μπορεί να σου πει ψέματα και να σε πάει εκεί που θέλει αυτός χωρίς την θέλησή σου.

   

Σκέψου τα όλα αυτά εσύ που με διαβάζεις και συμφωνείς. Σκέψου τα κι εσύ που με βρίζεις και ψάχνεις τρόπο να με κάτσεις στο «σκαμνί» και όλοι μαζί ας κάνουμε κάτι για το κυνήγι. Ας μαζευτούμε ξανά!    

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 5/3/2014.