Ο Κυρ Κώστας...το Μουθούκι.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.gr

Κάθε τόπος έχει τους δικούς του ανθρώπους, τις δικές του «μορφές» που είναι τα σήματα - κατατεθέν του. Είναι αυτοί που έχουν αφήσει την σφραγίδα τους στις τοπικές κοινωνίες, με τις πράξεις, το χιούμορ τους, με την χροιά της φωνής τους, ή, με τον συνδυασμό όλων των παραπάνω!

Συνήθως, αυτά τα άτομα, έχουν όλο το «πακέτο». Τόσο η φυσιογνωμία τους, όσο το στυλ μα κι ο τρόπος που σε κοιτούν, φτάνει για να καταλάβεις από μακριά ότι το εν λόγω άτομο είναι αυτό που λέμε “extra ordinary”, ελληνιστί: Το κάτι άλλο!

Την διάνθηση όλου αυτού του περιβολιού, πέρα του χαρακτήρα, βοηθά ο τρόπος που μεγάλωσε κανείς, ο τόπος και, φυσικά, οι καταστάσεις. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν γέννημα Συριανό, θρέμμα Πειραιώτη ο οποίος ωρίμασε πίσω από το βολάν ενός ταξί, όντας βιώνοντας μια κατοχή στα νιάτα του και μια 7ετια χούντας σαν μεσήλικας, ξεσκονίζοντας, σπιθαμή προς σπιθαμή, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας; Και σημειωτέων, μένοντας «καθαρός» και πιστός στις αξίες του, έτσι όπως τα διαμάντια!

Όταν γίνεται έστω και υπαινιγμός για προσωπικό του όφελος από μια κατάσταση, η απάντηση είναι μια εδώ και χρόνια: «Τι λες μωρέ, να πουν ότι ο Κώστας χάλασε τώρα στα γεράματα;».

Πόσες λέξεις μπορεί να βρει κάποιος που ταιριάζουν γάντι σε κείνον. Μάγκας, ευθύς, ειλικρινής, φιλότιμος, μοναδικός και καλός φίλος. Ένας από αυτούς που ξέρουν τι θα πει φτώχια και σκληρή δουλειά. Είναι αυτός που ζει για να προσφέρει σε όλους. Στους φίλους και γνωστούς που βρίσκονται σε ανάγκη, ακόμα και σε αγνώστους κι αστράφτει το πρόσωπο του με την χαρά και την ευχαρίστηση του άλλου. Που έχει το θάρρος να κρατά ψηλά την σημαία της αγαπημένης του ομάδας, ακόμα κι αν αυτή έχει γνωρίσει μια ταπεινωτική ήττα. Που αφήνεται «μπόσικος» δίνοντας την   ευκαιρία να τον πειράξουν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μετά, να φτιάξει την μέρα του συνομιλητή του χαράζοντας στο πρόσωπο του ένα πλατύ χαμόγελο.

Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το κυνήγι; Μα φυσικά μιλάω για έναν παθιασμένο κυνηγό. Κάποιον που πέρασε την μισή του ζωή χωμένος σε ημιυπόγεια δίπλα σε οπλομάστορες, τρέφοντας το πεινασμένο θηρίο που είχε μέσα του για τα ντουφέκια και το κυνήγι. Η αγάπη του γι’ αυτά έγινε πάθος, λύσσα. Η χούντα απαγόρευε την κυκλοφορία κι αυτός με την παρέα του, έφευγαν ξημερώματα με τα όπλα στα χέρια για κυνήγι πέριξ της Αττικής. Το ταξί παρκαρισμένο, εκείνος να καταπιάνεται με μανία με κοκόρια, κοντάκια και κάννες και το ενοίκιο στην ώρα του στο αφεντικό, το ίδιο και το μεροκάματο στο σπίτι για να περνά όπως πρέπει η οικογένεια του.

Η χροιά της φωνής του με ιδιαίτερο μέταλλο, βραχνή με τόνο κουτσαβάκικο. Δυο κουβέντες και καλές, νέτα σκέτα! Το πρόσωπο σκαμμένο από ρυτίδες κι ένα περιποιημένο μικρό μουστάκι πάνω από τα χείλη του.

Είναι αυτός που, όταν αποφάσισα ότι το κυνήγι είναι η δραστηριότητα που με εκφράζει και με γεμίζει, μεσολάβησε για να κάνω δικό μου ένα μεταχειρισμένο Ισπανικό πλαγιόκαννο που πολύ αγάπησα. Είναι ο ίδιος που όταν «γιαούρτωσα» την πρώτη μου μπεκάτσα έμαθε πρώτος το πάθημά μου και πόνεσε μαζί μου. Είναι…πολλά είναι και για πολλούς. Είναι ο Κώστας Ψαθόπουλος. Ο Κώστας το Μουθούκι.

Θυμάται ο Γιάννης που πουλάει τα εργαλεία: «Είμαστε στο Φλασκάκι, εγώ, το Μουθούκι κι ο Μήτσος που εισπράττει τα τέλη της ύδρευσης του δήμου. Οι δυο μας, με τον Μήτσο, έχουμε κατέβει στα αυτοκίνητα και χαζεύουμε τον Κώστα που έχει καθίσει λίγο πιο πάνω σε μια πέτρα και καπνίζει κοιτώντας το ρέμα. Είχε κάποια τρυγόνια, αλλά δεν μπορούσες να πεις ότι ήταν μεγάλο πέρασμα. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένα το οποίο, μόλις μας αντιλήφθηκε, ανέβηκε πιο ψηλά και περνούσε στην πλάτη του Κώστα. “Πάνω σου” του φωνάξαμε. Τότε σηκώθηκε και χωρίς να βλέπει, προφανώς, έριξε έναν ντουμπλέ μπροστά του…στο κενό! “Σερνικό ήταν το ρημάδι” είπε με την βραχνή φωνή του και ξανάκατσε στον βράχο. Έχουμε λυθεί από τα γέλια και προσπαθούμε να του εξηγήσουμε τι είχε συμβεί, αλλά η όλη σκηνή ήταν τόσο αστεία που δεν έβγαινε λέξη από το στόμα μας. Κερασάκι στην τούρτα η φωνή του που αντιλάλησε στο ρέμα και σκόρπισε τα γνωστά «γαλλικά» του».

Να θυμηθώ κι εγώ το μαυροζούμι που παρασκευάζει μόνος του με αλόη και απόσταγμα αψιθιάς. Βάλσαμο για αυτούς που υποφέρουν από αιμορροΐδες, το οποίο, αν και έχει κάνει κόπο μεγάλο να βρει το βοτάνι κι έχει πληρώσει αδρά την αλόη, το προσφέρει δωρεάν. «Αν μπορώ να βοηθήσω, το κάνω από καρδιάς» μου είπε όταν ρώτησα τι χρωστάω. Ο φίλος μου ο Γεράσιμος έφευγε ταξίδι για κυνήγι πέρδικας και το βοτάνι του Κώστα τον άφησε να κυνηγήσει.

Τέτοιος άνθρωπος είναι ο Κώστας. Λάτρης των όπλων, του κυνηγίου, της καλής παρέας, του καλαμπουριού και του ζεϊμπέκικου. Τιμωρός όλων αυτών που ξεχνούν την πρωινή καλημέρα σπίτι τους και δεν την λένε στο βουνό. Γνώστης μεγάλος των όπλων και των γομώσεων. Των καιρών και των κυνηγότοπων της Σύρας. Ενεργό μέλος, εύχομαι για πολύ ακόμα, του συλλόγου του νησιού και αρωγός του έργου του. Παρόν όποτε του έχει ζητηθεί, παρόλο που οι ώμοι του σηκώνουν πολλές κυνηγετικές ενάρξεις. Σωστό ζωντανό βιβλίο εμπειριών.

Είναι κάποια άτομα που το ελάχιστο που μπορείς να κάνεις γι’ αυτούς, είναι μια απλή αναφορά στο πρόσωπο τους. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλα αυτά που έχουν προσφέρει και για όλα αυτά που είναι διαθέσιμοι να προσφέρουν.

Αφιερωμένο σε σένα κυρ Κώστα, με όλο τον σεβασμό και την εκτίμηση μου. Τηρώντας την συμβουλή του γεροΚαλιακούδα, σου λέω αυτά που νιώθω τώρα που τα ακούς. Σ’ ευχαριστούμε. 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 23/4/2014.