Μια φορά και έναν καιρό, πολύ πολύ μακριά, στην χώρα του Ποτέ του Πάντα και του Εγώ, τότε που το ανθρώπινο είδος ζούσε ακόμη σε ανοργάνωτες κοινωνίες, ιδρύθηκε μια μικρή πόλη. Ήταν η πρώτη πόλη στον κόσμο! Την ίδρυση της επιμελήθηκαν άξιοι άνθρωποι με ανοιχτά μυαλά. Άνθρωποι επιφανείς, σπουδαίοι, επιστήμονες που μόνο κίνητρο είχαν την αγάπη τους για την ζωή, την βελτίωση της μέσα από την συμβίωση του ανθρώπου, της συνεισφοράς και την ανάδειξη των ωφελειών μιας οργανωμένης κοινωνίας που θα απολάμβαναν όλοι οι κοινωνοί της. Επειδή από τότε ίσχυε η παροιμία «όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει» οι ιδρυτές κατέληξαν ότι αυτή η πόλη, η πόλη τους, είχε ανάγκη από ένα συμβούλιο το οποίο θα την κυβερνούσε. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν και ορίστηκε Βασιλιάς, αντιβασιλέας, υπουργός των γραμμάτων, υπουργός της οικονομίας και υπουργός διεκπεραιώσεων και εκδηλώσεων. Ορίστηκαν ακόμη και κάποιοι οι οποίοι συνέδραμαν τους παραπάνω όποτε υπήρχε φόρτος υποχρεώσεων τους οποίους και ονόμασαν μέλη του συμβουλίου. Μόλις τελείωσαν όλες οι διαδικασίες και έγινε γνωστή η ίδρυση της πόλης, όλοι όσοι κατάλαβαν και όσοι νόμιζαν ότι είχαν καταλάβει τα πλεονεκτήματα αυτής της κίνησης, έσπευσαν να κάνουν αίτηση ούτως ώστε να συμπεριληφθούν στην σύνθεση των πολιτών της. Ο καιρός περνούσε και η πόλη μεγάλωνε σε δύναμη, ανθούσε κυριολεκτικά. Οι διοικούντες απέκτησαν κύρος μεγάλο και το αξίωμα τους αναγνωρίζονταν από όλους. Η προσφορά τους στα κοινά είχε την ίδια αποδοχή και αναγνωρισιμότητα, αφού είχαν καταφέρει να κάνουν την μικρή πόλη γνωστή στα πέρατα του κόσμου με αποτέλεσμα να ιδρυθούν κι άλλες πόλεις, μικρότερες όμως από αυτήν. Πολλά και μεγάλα τα οφέλη της δημιουργίας της και περήφανοι όλοι όσοι ήταν πολίτες της. Ξεχώριζε η πόλη μέσα σε όλες τις άλλες. Καλλιμάρμαρη, με ωραία κτίσματα, με πολίτες γεμάτους σεβασμό για τους συμπολίτες τους μα και για το συμβούλιο, το οποίο μακάριζαν για το λαμπρό της ιδέας τους, εκτιμώντας τους κόπους που έκαναν για το κοινό καλό, συμβάλλοντας όλοι μαζί για να μπορέσουν να την κάνουν ακόμα πιο μεγάλη, πιο δυνατή. Οι κανόνες έλεγαν ότι κανείς από το συμβούλιο δεν θα μπορούσε να μείνει δια βίου στην θέση του και τα πρόσωπα άλλαζαν με δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς παράπονα και χωρίς ίντριγκες. Η πόλη μεσουρανούσε για πολλές δεκαετίες, κερδίζοντας τον σεβασμό των υπολοίπων πόλεων που πάλευαν να την φτάσουν. Τα άτομα που διαδέχονταν το ένα το άλλο στις θέσεις του συμβουλίου είχαν έναν και μοναδικό σκοπό, την προάσπιση της πόλης και των πολιτών της, εξαντλώντας όλη τους την ενέργεια προσανατολισμένοι στην ευημερία του συνόλου και στην προαγωγή των αρχικών τους στόχων καταφέρνοντας να είναι όλοι υπερήφανοι. Τα χρόνια περνούσαν και οι πόλεις πλήθαιναν. Κάποιοι που είχε ριζώσει στην καρδιά τους ο φθόνος και που είχαν στο μυαλό τους την καταστρατήγηση των πόλεων με σκοπό το κέρδος, χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι για να τις κατακτήσουν, σκέφτηκαν να φτιάξουν ένα νέο, μεγάλο συμβούλιο, το οποίο θα αποφάσιζε και θα όριζε τις κινήσεις των συμβουλίων των πόλεων. Άρχισαν τότε να γυρίζουν τις πόλεις προβάλλοντας τα οφέλη ενός μεγάλου συμβουλίου, μιας συνένωσης των πόλεων που όλες μαζί θα μπορούσαν, τάχα, να αντισταθούν στους υποτιθέμενους κατακτητές ή στους πολέμιους τους! Οι άρχοντες των πόλεων απορούσαν, γιατί κανείς μέχρι τότε δεν είχε επιχειρήσει να τους βλάψει, αντιθέτως κατείχαν περίοπτη θέση στην κοινωνία τους και απέρριψαν προς το παρόν την πρόταση τους. Δεν έχασαν καιρό τότε οι άλλοι και οργάνωσαν ομάδες οι οποίες ενοχλούσαν τους πολίτες στις διάφορες πόλεις, δημιουργώντας επεισόδια χωρίς λόγω και αιτία, τα οποία συνεχώς πύκνωναν. Οι πολίτες με την σειρά τους απευθύνθηκαν στα συμβούλια που διοικούσαν την πόλη τους. Βλέποντας οι άρχοντες ότι η υποτιθέμενη απειλή που τους είχαν κάνει γνωστή οι πρωτεργάτες της συνένωσης έπαιρνε σάρκα και οστά, συναίνεσαν και η σύμπραξη των πόλεων ήταν γεγονός. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά εκτός του γεγονότος, ότι κάποιοι επιπρόσθετοι φόροι είχαν κάνει την εμφάνιση τους κάνοντας τους πολίτες να παραμιλούν εμφυτεύοντας σιγά σιγά την ιδέα στο μυαλό τους, ότι κάποιος καπηλεύεται τους κόπους και το βιος τους. Όντως, το μεγάλο συμβούλιο γνώμονα είχε το δικό του βόλεμα, την εξασφάλιση του. Χωρίς να το ενδιαφέρουν αυτές οι έρημες πόλεις, ανταποδίδοντας ελάχιστα σε σχέση με όλα αυτά που εισέπραττε. Φρόντισε μάλιστα να βρει σε όλες αυτές τις πόλεις φιλικά άτομα, τα οποία κατάφερε να εκλέξει μέσα στα συμβούλια τους τα οποία με την σειρά τους επανεκλέγανε τους πρώτους. Η παρακμή είχε αρχίσει! Οι πόλεις μπορεί να καθιερώθηκαν ως τα μόνα οργανωμένα σύνολα, αλλά ο αρχικός σκοπός ύπαρξης τους άλλαξε με τα χρόνια. Τα περισσότερα συμβούλια στελεχώθηκαν από άτομα που είχαν σκοπό την δική τους προβολή, την αποκόλληση τους από τον πυθμένα του λαϊκού στρώματος που ήταν μέχρι πρότινος κολλημένοι και που από κει άλλωστε προερχόντουσαν. Οι πολίτες με τον καιρό βλέποντας όλο αυτό το παζάρι συμφερόντων απαξίωσαν το θεσμό των πόλεων, χωρίς όμως να μπορούν να κάνουν κάτι δραστικό. Αυτή την ιδέα τους είχαν περάσει στα απαίδευτα μυαλά τους οι επιτήδειοι γιατί έτσι βόλευε τους λίγους. Έστρεψαν λοιπόν την πλάτη τους και άφησαν τις πόλεις να ρημάζουν, να παραπαίουν και να γίνονται βορά όλων αυτών, μην μπορώντας υποθετικά να κάνουν κάτι. Κάποιοι από την μάζα, αποφάσισαν να φτιάξουν άλλες πόλεις. Χωρίς όραμα όμως, χωρίς ενεργούς πολίτες, απλά και μόνο για να γλιτώσουν κάποιους φόρους. Οι πολέμιοι όλο και πλήθαιναν, οργανώνονταν και καθημερινά βάλλονταν κατά των πόλεων και των πολιτών τους. Γνωρίζοντας την δομή και την λειτουργία των πόλεων, αφού οι περισσότεροι προερχόντουσαν από κάποια από αυτές ή τουλάχιστον ήταν γόνοι πολιτών ίσως και επιφανών, και εκμεταλλευόμενοι της αποχής των πολιτών και της απαξίας του θεσμού των πόλεων, δεν άργησαν να μπορούν να δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στην λειτουργία τους. Σταματώντας ακόμη και τις ίδιες τις δραστηριότητες των πολιτών τους, που ήταν η αρχή της δημιουργίας των πόλεων. Οι άρχοντες της συνένωσης, που έμεναν πάντα οι ίδιοι με μικρές αλλαγές κατά καιρούς, καμώνονταν ότι προσπαθούσαν να προστατέψουν όλους αυτούς που είχαν υπό την σκέπη τους, χωρίς ουσιαστικά να μπορούν να κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν την κατάργηση του θεσμού των πόλεων ή των δραστηριοτήτων τους. Πετυχαίνοντας την πλήρη απαξίωση από τους πολίτες που απογοητευμένοι, γύριζαν όλο και περισσότεροι την πλάτη τους στερώντας τις πολύτιμες υπηρεσίες τους. Η πόλη πρότυπο, αφού είχε μεταλαμπαδεύσει τα «φώτα» της οργανωμένης κοινωνίας στις υπόλοιπες, είχε παραδοθεί στην παρακμή που την οδηγούσαν οι κεφαλές των συμβουλίων της. Φωτεινό διάλλειμα στο σκότος που οδηγούνταν, ήταν κάποια άτομα που έχοντας παράδειγμα την λαμπρή πορεία των ιδρυτών της, προσπαθούσαν να αναζωπυρώσουν την σβησμένη φλόγα στους συμπολίτες τους που απαξίωναν την όποια συμμετοχή τους στα δρώμενα της πόλης. Δυστυχώς κάποιοι από αυτούς οδηγήθηκαν με διάφορα τερτίπια σε διωγμό από τους θιγόμενους αρχιερείς της διαπλοκής που έβλεπαν να χάνουν το βόλεμα τους και άλλοι, ρομαντικοί όντας, επέμεναν στον σκοπό τους με μικρά διαλλείματα. Οι διάφορες φατρίες των πολέμιων ολοένα και δυνάμωναν και σε συνάρτηση με την στήριξη που είχαν από την ηγεσία των κυβερνώντων της χώρας του Ποτέ του Πάντα και του Εγώ, εξαπλώνονταν όλο και περισσότερο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η ιστορία δεν έχει καταγράψει την κατάληξη τόσο της πρωτοπόρου πόλης και των υπολοίπων, όσο και των συμβουλίων τους μα και αυτού, της συνένωσης. Σύμφωνα με μαρτυρίες κάποιων που δεν είναι πια κοντά μας, αυτό το τέλμα επικρατεί και θα συνεχίσει να υπάρχει ες αεί σ’ αυτές τις πόλεις. Πέρα μακριά, στην χώρα του Ποτέ, του Πάντα και του Εγώ.
Υ.Γ. Είδατε ομοιότητες; Μην ξεγελιέστε, ένα απλό παραμύθι ήταν. Τι κι αν σας έφερε στο μυαλό πρόσωπα και καταστάσεις που, μπορεί, να έχετε ζήσει ή να έχετε κατά νου. Μην ξεχνάτε όλα αυτά έγιναν τότε, μακριά, στην χώρα του Ποτέ του Πάντα και του Εγώ. Εδώ είναι Ελλάδα, είναι πολιτισμός (;)…! Νομίζω ότι το παρακάτω σατιρικό ποίημα του Γ. Σουρή που άφησε τον μάταιο ετούτο κόσμο το 1919, ταιριάζει "γάντι" σ' αυτό το παραμύθι.
"Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
να ΄χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Να ΄χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου