Όλοι όσοι έχουν έναν κάπως ποιο εκλεπτυσμένο ουρανίσκο και δεν αρκούνται στα άγευστα, άοσμα, ανούσια και συνηθισμένα φαγητά. Σίγουρα έχουν δοκιμάσει την ξινόπικρη γεύση της κάπαρης και, σίγουρα, έχουν γίνει fun του μικρού αυτού «κόμπου», που συνοδεύει από μια απλή χωριάτικη σαλάτα, μέχρι μεγαλεπήβολα κυρίως πιάτα σε ακριβά ή αλλιώς gourmet εστιατόρια.
Ο πατέρας του γαμπρού μου, ο μπάρμπα Νίκος, ήταν ένας άνθρωπος γέννημα θρέμμα αγρότης. Κάποιος από αυτούς που παλεύουν μέχρι τα βαθειά γεράματά τους με την γη. Κάποιος που έχτισε το σπίτι του, όπως όλοι τότε, κουβαλώντας πέτρα την πέτρα με τον ώμο από το Γερούσι. Κάποιος από αυτούς που εμείς, οι ξιπασμένοι αστοί, τους αποκαλούμε χωριανούς. Πάντα όταν η κουβέντα έγερνε στο οικονομικό μου έλεγε: «Ξέρεις πόσα λεφτά είναι χάμω; Αρκεί να έχεις γερή μέση, να σκύβεις να τα μαζεύεις!». Βέβαια δεν εννοούσε τα χαμένα χαρτονομίσματα και κέρματα που κατά καιρούς έχουν απολέσει κάποιοι περαστικοί. Εννοούσε πράγματα τα οποία η γη και σαν επέκταση η φύση, μας τα δίνει απλόχερα χωρίς τον κόπο της καλλιέργειας, αλλά μονό αυτόν της συγκομιδής. Ρίγανη, φασκόμηλο, τσάι, σαλιγκάρια, χόρτα του βουνού, μάραθο, κάπαρη, κρίταμο και τόσα άλλα βοτάνια που στις μέρες μας καταστήματα με οικολογικά - παραδοσιακά προϊόντα, μοσχοπουλούν στις βιτρίνες τους. Με τα χρόνια ο τρόπος ζωής άλλαξε, δεν νοείται τώρα «μοντέρνος» άνθρωπος με γαριασμένα και σκασμένα χέρια από τις εργασίες στην ύπαιθρο, παρά μόνο με ταλαιπωρημένα δάχτυλα από το chating. Πολλαπλές κοίλες στους μεσοσπονδύλιους δίσκους από τις ατέλειωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή και αυτήν την ριμάδα την παχυσαρκία, από τις περίσσιες θερμίδες του πλούσιου σε λιπαρά βραδινού, που πριν προλάβει να κατέβει από τον οισοφάγο μας, είμαστε στο κρεβάτι! Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι επαναλαμβάνεται και εδώ και κάποια χρόνια, αρκετοί είναι αυτοί που βγάζουν τα προς το ζην από τις καθημερινές μετάνοιες στο ύπαιθρο. Πενία τέχνες κατεργάζεται λέει το ρητό και οι μέρες που ζούμε υπό την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης του κράτους και την πλήρη αποσύνθεση της κοινωνίας μας, ίσως βγάλει κι άλλους εκεί έξω. Κυνηγοί του μεροκάματου. Περί κάπαρης ο λόγος και οι κατηγορίες που χωρίζονται τα προϊόντα που προσφέρει αυτό το φυτό είναι τα εξής: Κάπαρη, καπαρόφυλλα, αγγουράκια και μύτες! Όχι αυτές που χώνονται γύρω γύρω και μυρίζουν τις βρωμιές των αφεντάδων μας, τις άλλες του φυτού εννοώ. Από τις αρχές του Απρίλη και μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού περίπου, η παραγωγή της κάπαρης είναι σε πλήρη εξέλιξη. Αυτοί λοιπόν οι μεροκαματιάρηδες της υπαίθρου, ξεκινούν το κυνήγι αυτού του πανάκριβου καρπού, τον οποίο μεταπουλούν σε καταστήματα με βιολογικά – οικολογικά – παραδοσιακά προϊόντα κερδίζοντας μέχρι και 5,000 € την σεζόν, ίσως και παραπάνω! Φυσικά, άλλη τιμή έχει ο καρπός, άλλη τα φύλλα, άλλη τα αγγουράκια που παράγονται αφού ο καρπός γίνει λουλούδι κι άλλη οι μύτες, τις οποίες αν τις κόψει κάποιος, ουσιαστικά αφήνει το φυτό χωρίς κεφάλι και στείρο. Το φυτό της κάπαρης καθώς μεγαλώνει τα κλαδιά του, παράγει τους καρπούς. Όταν λοιπόν κάποιος κόψει στην άκρη το κλαδί, δεν θα κάνει άλλους καρπούς. Τα ακρωτηριασμένα φυτά της κάπαρης είναι αναρίθμητα και όλα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος. Κατά κοινή ομολογία, ηθική αυτουργία φαίνεται να έχουν οι επαγγελματίες που «δολώνουν» τους διάφορους φυσιοδίφεις, αλλά ας μην εμβαθύνουμε προς αυτό το σημείο. Πρώτα η υγεία και το μεροκάματο δεν λέω, αλλά οι υπόλοιποι που θέλουν κι αυτοί να γαργαλήσουν τον ουρανίσκο τους με αυτή την θεσπέσια γεύση, τι θα κάνουν; Γιατί ντε και καλά πρέπει να πληρώσουν και μάλιστα ακριβά; 17 ευρώ το κιλό παρακαλώ! Γι’ αυτό, μη μου τις μύτες κόβεται ρε παιδιά. Ναυαγός είμαι κι εγώ, όχι πλοιοκτήτης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου