ΤΟ ΕΝ ΣΥΡΩ ΚΥΝΗΓΕΣΙΟ: ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ...ΕΚΤΑΚΤΩΣ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ 1/7/2010

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ...ΕΚΤΑΚΤΩΣ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ 1/7/2010

-ΕΚΤΑΚΤΩΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1/7

ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΣΥΕΑ

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες.Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΚΛΥΘΙ ΘΕΑ ΑΡΤΕΜΙΣ,
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΕΚΝΟΝ ΤΟΥ ΔΙΟΣ,
ΠΟΛΥΩΝΥΜΕ ΚΟΡΗ,
ΘΟΡΥΒΩΔΗ ΤΙΤΑΝΙΔΑ,
ΜΕΓΑΛΩΝΥΜΗ ΣΕΜΝΗ ΤΟΞΕΥΤΡΙΑ,
ΛΑΜΠΕΡΗ, ΔΑΔΟΥΧΕ, ΘΕΑ ΔΙΚΤΥΝΝΑ,
ΑΡΩΓΕ ΤΩΝ ΠΟΝΩΝ ΤΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ,
ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ,
ΕΝΩ ΕΣΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΠΟΝΟ.
ΛΥΣΙΖΩΝΕ, ΦΙΛΟΙΣΤΡΕ, ΚΥΝΗΓΕ,
ΔΙΩΧΝΕΙΣ ΤΙΣ ΜΕΡΙΜΝΕΣ,
ΕΥΔΡΟΜΗ, ΧΕΙΡΙΖΕΣΑΙ ΤΑ ΒΕΛΗ,
ΦΙΛΗ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ, ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ,
ΠΥΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, ΛΥΤΡΩΤΡΙΑ, ΑΡΣΕΝΟΜΟΡΦΕ,
ΟΡΘΗ, ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΚΕΤΟΥΣ,
ΚΟΥΡΟΤΡΟΦΟΣ ΔΑΙΜΩΝ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ.
ΑΓΡΟΤΙΚΗ, ΧΘΟΝΙΑ, ΘΗΡΟΚΤΟΝΟΣ, ΚΑΛΟΤΥΧΗ.
ΚΑΤΕΧΕΙΣ ΤΑ ΔΑΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ,
ΤΟΞΕΥΕΙΣ ΕΛΑΦΙΑ,
ΣΕΜΝΗ, ΠΟΤΝΙΑ, ΠΑΜΒΑΣΙΛΙΣΣΑ,
ΩΡΑΙΟΝ ΤΕΚΝΟΝ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΠΑΝΤΑ,
ΖΕΙΣ ΣΤΑ ΔΑΣΗ, ΠΟΣΤΑΤΙΔΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ,
ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΕ,
ΕΛΑ ΘΕΑ ΣΩΤΗΡΑ ΦΙΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΥΣΤΩΝ,
ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ, ΦΕΡΟΥΣΑ ΩΡΑΙΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ,
ΤΗΝ ΑΞΙΕΡΑΣΤΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΠΛΟΚΑΜΟ ΥΓΕΙΑ,
ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΕ ΣΤΙΣ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ,
ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ.

Σ΄ευχαριστώ Χείρωνα.

Κώστας Ουράνης - Το κυνήγι ως ποίηµα

«Μανία και Χαρά του Κυνηγίου»
«Κάθε κυνηγετική περίοδο τα δασαρχεία µας εκδίδουν, όπως διάβασα κάπου, 100.000 κυνηγετικές άδειες. Είµαι ένας από τις αυτές τις 100.000 κυνηγούς και µπορώ να πω µαζί µε τον Ουγκώ ότι “και ένας ακόµα να ’µενε, αυτός θα ήµουν εγώ”. Γιατί δεν αγαπώ απλώς το κυνήγι, έχω το πάθος του. Και το πάθος αυτό είναι τόσο περισσότερο δυνατό κι αποκλειστικό, όσο είναι όψιµο. Με κατάλαβε άξαφνα κι απροσδόκητα “Nel mezzo del cammin” (στη µέση της διαδροµής) του βίου µου. Δεν λένε ότι τα όψιµα πάθη είναι τα πιο σφοδρά, τα πιο κυριαρχικά;

Ισαµε πριν από µερικά χρόνια το κυνήγι ήταν ότι µ’ ενδιέφερε λιγότερο, σήµερα ότι µ’ ενδιαφέρει περισσότερο. Μ’ απορρόφησε ολόκληρο. Οπως η Περσεφόνη ζούσε το µισό χρόνο στον Αδη και το άλλο µισό πάνω στη γη, έτσι κι εγώ αισθάνοµαι ότι ζω όσο κρατάει η κυνηγετική περίοδος και τον άλλο καιρό περιµένω, σ’ ένα είδος νάρκης, τον ξαναερχοµό της.

Δεν κάνω παρά σχέδια κυνηγετικά.

Τα όνειρά µου είναι κυνηγετικά. Να πάω στην Αφρική να σκοτώσω χοντρό κυνήγι ή στο Δέλτα του Δούναβη που είναι η ζούγκλα των υδροβίων πουλιών.

Δεν µετακινούµαι µέσα στην Ελλάδα παρά µόνο για να κυνηγήσω κι είµαι πρόθυµος να κυνηγήσω οπουδήποτε, µ’ οποιονδήποτε και για οσοδήποτε καιρό.

Στο σπίτι µου περιστοιχίζοµαι από καταλόγους κυνηγετικούς, δέχοµαι κατά προτίµηση κυνηγούς κι όπως οι μεγάλοι βιομηχανικοί οίκοι έχουν παντού αντιπροσωπίες, έτσι κι εγώ έχω σε διάφορα µέρη της Ελλάδος τους ανθρώπους µου, που µε κρατάνε ενήµερο των τοπικών περασµάτων των αποδηµητικών πουλιών, ή που µε συνοδεύουν στο κυνήγι του ενδημικού θηράματος και που είναι για µένα ό,τι ήταν οι κοµµατάρχες για τους πολιτικούς µας. Η ιµατιοθήκη µου περιλαµβάνει πλήρεις αµφιέσεις για κάθε είδους κυνήγι: κάµπου, βουνού, δασών και βάλτων και για κάθε καιρό, ζέστη, δροσιά, παγωνιά, βροχή. Τα συρτάρια µου είναι γεµάτα φυσίγγια για όλων των ειδών τα θηράµατα, επιστηµονικά γοµωµένα για να έχουν άρτια απόδοση µε οποιαδήποτε καιρική συνθήκη. Κι όλα αυτά δεν είναι τίποτα!

Στο κυνήγι, και χάριν του κυνηγίου, εκβιάζω τον εαυτό µου ν’ αλλάζει τις πιο βασικές του ιδιότητες: Εγώ που απεχθάνοµαι το περπάτηµα, κάνω αγόγγυστα, αν και µε τη γλώσσα κρεµασµένη έξω, τις επίπονες και πολύωρες πεζοπορίες που απαιτεί. Εγώ που έχω το φόβο των µικροβίων, έχω πιει νερά κι έχω φάει πράγµατα πλέον ύποπτης καθαριότητας. Εγώ που αγαπώ τις ανέσεις µου, κλείνω τα µάτια σ’ όλες τις ταλαιπωρίες του κυνηγίου: στην αφόρητη ζέστη που µεταβάλλει τα σωθικά σε αναµµένο καµίνι, στο τουρτούρισµα της πρωινής παγωνιάς, στην ακαθαρισία του σώµατος, στα ζωΰφια κι άντεξα κάποτε να µείνω δέκα ολόκληρες µέρες, χειµώνα καιρό, σ’ ένα βουνό της Μακεδονίας, µέσα σε µια εγκαταλελειµµένη αχυροκαλύβα τσοπάνηδων, περιστοιχισµένος από χωρικούς µε τους οποίους συνέτρωγα από τα ίδια πιάτα, ακούγοντας τα ποντίκια να τραγανίζουν τα τρόφιµά µας δέκα πόντους µακριά από το κεφάλι µου, κοιµόµουν στο χώµα και ασφυκτιώντας από τον πυκνό καπνό της πελώριας φωτιάς που διατηρούσαµε αναµµένη τη νύχτα στο κέντρο της καλύβας και εν τούτοις ήµουν ευτυχισµένος.

Για την ικανοποίηση του πάθους µου, έχω γυρίσει λίγο-πολύ όλη την Ελλάδα, µ’ όλα τα µεταφορικά µέσα -από αεροπλάνο µέχρι µουλάρι- και κυνήγησα όλων των ειδών τα θηράµατα. Εχω περιέλθει τους γυµνούς µακεδονίτικους κάµπους για πεδινές πέρδικες, έχω σκαρφαλώσει στα πετρώδη (και τι πετρώδη) βουνά των Κυκλάδων για πετροπέρδικες, έχω κάνει καρτέρι γι’ αγριογούρουνα, το χειµώνα, µέσα στα δασώδη υψώµατα του Καµπιρλί, αγνάντια στο χιονισµένο Μπέλλες, έχω τσαλαβουτήσει για µπεκατσίνια στους βάλτους της Ράχης, έχω αντικρίσει κοπάδια λύκων στο Γαλλικό ποταµό, πήγα για πάπιες από τη Στυµφαλία έως τη Χαλκιδική, κυνήγησα νύχτα αγριοπερίστερα, µπαίνοντας στις θαλάσσιες σπηλιές τους µε βάρκα και µε πυροφάνι, βρέθηκα στα περάσµατα των τρυγονιών στην Τήνο και των ορτυκιών στη Μυτιλήνη και πήγα για λαγούς στην Ηπειρο.

Οταν απέκτησα ένα σκυλί που συνδυάζει τα τελειότερα φυσικά χαρίσµατα µε την τελειότερη εκγύµναση, χάρηκα περισσότερο παρά οποιαδήποτε ερωτική µου κατάκτηση κι ένιωσα περισσότερη υπερηφάνεια όταν σκότωσα ένα αγριογούρουνο, παρ’ όση για το ωραιότερό µου ποίηµα...

Είµαι όπως βλέπετε ένας από τους πιο µανιώδεις Νεµρώδ της Ελλάδας. Είµαι κι ένας από τους καλύτερους;

...Εγώ οµολογώ µε ειλικρίνεια ότι είµαι ένας πολύ µέτριος κυνηγός. Οταν βλέπω ένα λαγό ή ένα πουλί να πέφτει από τα σκάγια µου, αισθάνοµαι τόση χαρά, όση και... έκπληξη. Και δεν έχω ακόµα αποβάλει εντελώς τη συνήθεια να κοιτάζω γύρω µου, για να βεβαιωθώ ότι είµαι µόνος κι ότι το θήραµα που έπεσε δεν έπεσε από κανενός άλλου κυνηγού την τουφεκιά. Μολονότι έχω πάει παντού όπου βρίσκεται το περισσότερο θήραµα, ποτέ µου δεν σκότωσα σε µια ηµέρα περισσότερους από δύο λαγούς, ή από τέσσερις πέρδικες, ή από έξι τρυγόνια ή από δέκα ορτύκια κι ένας θεός ξέρει πόσα φυσίγγια έχω κάψει. Εξακολουθώ όµως να κυνηγώ µε την ίδια φιλοσοφική διάθεση, που ο Κάντιτ του Βολτέρου καλλιεργούσε τον κήπο του, γιατί η χαρά και η συγκίνηση του κυνηγίου δεν περιορίζονται σ’ ό,τι κανείς σκοτώνει!

Οσοι δεν κυνηγούν δεν ξέρουν κι ούτε µπορούν να διαισθανθούν πώς χτυπάει η καρδιά του κυνηγού, όταν το σκυλί του στέκεται σε µια “φέρµα”, ή όταν σηκώνει τ’ όπλο του σ’ ένα κοπάδι πέρδικες, που πετιούνται άξαφνα από µπρος του µ’ ένα πολυάριθµο και δυνατό θόρυβο φτερών, µε πόσο συγκεντρωµένο και αµείωτο ενδιαφέρον πεζοπορεί ώρες ολόκληρες σ’ αναζήτηση του θηράµατος όσο κι αν αυτό παίζει το παιχνίδι που έπαιξαν οι Ρώσοι στον Μεγάλο Ναπολέοντα κατά την προέλασή του ίσαµε τη Μόσχα, πόσο κατέχεται από την ελπίδα ότι αν απέτυχε σ’ αυτό το πουλί, θα πετύχει στο επόµενο που θα του παρουσιαστεί, τι γλυκό που είναι το ψωµοτύρι που τρώει κοντά σε µια πηγή λαλέουσα, ύστερα από ένα εξαντλητικό περπάτηµα και πόσο πληρέστερα και βαθύτερα από κάθε άνθρωπο νιώθει και χαίρεται τη φύση αυτός που διασχίζει κάµπους, ανεβοκατεβαίνει βουνά, σταµατάει σε πανοπτικά σηµεία των οριζόντων, µυρίζει θάλασσα και βραδιάζεται κάτω από βαθιούς έναστρους ουρανούς, µέσα σ’ ερηµιές όπου κλαυθµηρίζει η κουκουβάγια, κρίζουν οι γρύλοι και θροΐζουν µυστηριωδώς τα φυλλώµατα.

Oλα αυτά βάζουν τον κυνηγό σε µια κατάσταση θείας ευφορίας. Οι πλόκαµοι της καθηµερινής ζωής, µιζέριες, εναντιώσεις, φροντίδες, ανησυχίες, ξεσφίγγουν ολότελα και αφήνουν την ψυχή και το πνεύµα ελεύθερα, τα νεύρα του γαληνεύουν όπως κάτω από την επίδραση οπίου κι αποδίδεται στον εαυτό του τέτοιος που ήταν ο άνθρωπος στη χαραυγή του κόσµου: Μονοκόµµατος, αφρόντιστος, ίσιος κι ελεύθερος».

ΛΑΙΚΗ ΜΟΥΣΑ

Η Λαϊκή Μούσα είναι μια σειρά ποιημάτων εκδομένη την 10ετια του ’80. Μέσα εκεί, ο αείμνηστος Γιώργος Καφούρος (1923-1990) σατιρίζει την Συριανή, και όχι μόνο, επικαιρότητα. Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, δεν κατάφερε να ξεφύγει από την προσοχή του ο φίλος του ο κυνηγός.

Κάποιος πήγε στο κυνήγι

και φορτώθηκε βλαστάρια

και κατέβηκε και είπε

ότι φταίγανε τα σκάγια.

Κι έχω φίλο ντουμπλαδόρο

μωρέ καύχημα που τόχω

ένα μπλόκι να του βάλεις

θα ξεφύγει απ’ το στόχο.

Τα βουνά τα ζευγαρίζει

ψήνεται σαν παξιμάδι

και στην τσάντα του δεν βλέπεις

μια φτερούγα για σημάδι.

Τι το θέλει το τουφέκι

και την πέτσινη σακούλα

λες και πάει να πατήσει

το λημέρι του Γιαγκούλα.

Στο κυνήγι πρέπει νάχεις

Νου και χέρια σταθερά

Μα και ‘γω θα κυνηγούσα

Αν δεν είχανε φτερά.

------------------------------------------------------------

Ακολουθεί ένα ανέκδοτο ποίημα γραμμένο από τον κ. Νίκο Φρέρη, ο οποίος καυτηριάζει την συμπεριφορά των νέων κυνηγών, στα κυνηγοτόπια του νησιού μας.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ

Ως γνωστό του κυνηγιού όταν έρθει η εποχή

Από κυνηγούς γεμίζει όλη η περιοχή

Από κυνηγούς που είναι όλοι άσσοι στο κυνήγι

Πιάνοντας την καραμπίνα θα τους τρέμει όλη η γη

Στο Αβράμι στις κουκουναριές Σχιστό και Βουρδουνάκια

Ασπροσκλερή και Ρέβεντα περνούν τα τρυγονάκια

Στις Αντριές στην Γαλανή και μέχρι το Ζπιράκι

Στο Αργευτό στον Τράχιλα και μες το Καμινάκι

Από την νύχτα ξεκινούν να πιάσουνε καρτέρια

Και όταν βρουν άλλους εκεί πιάνονται και στα χέρια

Και όταν τρυγόνια το πρωί είναι δέκα όλα-όλα

Τις καραμπίνες που κρατούν τις κάνουν πολυβόλα

Θα γελάς όταν τους βλέπεις έχουνε μεγάλη πλάκα

Να φωνάζει ο ένας στον άλλον: αβού πίσω σου μαλάκα

Μου ερχότανε βολίδα, του πατώ μια μπηχτή, και μου κάνει ένα τσαλίμι

Του πατώ κι’ άλλες δυο, κι’ επεσε μέσα στις σκίνοι

Κι’ όταν πήγα να το πιάσω, τόσα σκάγια είχε φάει

Ξαναπέταξε και φεύγει, του πατάω άλλες τρεις, και αυτό ακόμα πάει!

Μα εκείνος καμαρώνει μ’ αυτά που’ χει σκοτωμένα

Για να φαίνονται τα είχε εις τη ζώνη κρεμασμένα

Που τα πέτυχες; του λένε, με κουράσανε μα τα’βρα

Τέσσερεις δεκαοχτούρες και δυο περιστέρια μαύρα!!

Σκότωσε και ένα κουνέλι, καθώς έτρεχε κοντά του

Είχε μακριά ουρά κι’ ήτανε μικρά τ’ αυτιά του!!!

ΝΙΚΟΣ ΙΣΔ. ΦΡΕΡΗΣ

-----------------------------------

Το παρακάτω ποίημα έχει γραφτεί απο κάποιον συνάδελφο που κρατά την ανωνυμία του και το χαρίζει στην Ομοσπονδιακή Θηροφύλακα της Σύρου.

Βελούδινο ξημέρωμα στην πάνω την μεριά ξάφνου Πέρδικα ζύγωσε μ’ ανθρώπινη λαλιά:

Κάπου σε ξέρω εγώ εσέ θυμάμαι κάποια μέρα όταν με πρωτοτάισες σαν γνήσια μητέρα

Το ξέρω πως μ’ αγάπησες το είδα στην ματιά σου όταν με ελευθέρωσες μέσα απ’ την αγκαλιά σου

Κι αν κάποια μέρα χτυπηθώ δεν κλαίω δεν δακρύζω για σ’ ένα θα 'με ζωντανή για σε θα κακαρίζω.

ΤΟ ΕΝ ΣΥΡΩ ΚΥΝΗΓΕΣΙΟ

ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ...ΕΚΤΑΚΤΩΣ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ 1/7/2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Mi amigo.

Βρε! Πώς πέρασε έτσι η ώρα;

Οι φίλοι μου.

Οι Οργανώσεις μας.

Στεγνές και βρεγμένες κυνηγετικές σελίδες

Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων

Ειδήσεις κ' κους κους.

Εδώ χαλαρώνεις

Κυκλοφορώ με φορτηγό κι ενίοτε με χοιρινό. Θά'χω και bobo τώρα εγώ!

Όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις!

ΤΑ ΕΣΩΨΥΧΑ ΜΟΥ!!!