Ένα όνειρο τρελό!

Σήμερα ξύπνησα τρομαγμένος! Όχι επειδή με πήρε ο ύπνος κι έχασα το καρτέρι. Αυτό συνέβη, αλλά ηθελημένα. Ξύπνησα αναστατωμένος από ένα όνειρο, τι όνειρο δηλαδή, εφιάλτη σκέτο!

Ένας δικός μας, λέει, ένας κυνηγός (;), ένας από εμάς. Υψηλά ιστάμενο πρόσωπο στις οργανώσεις μας. τα μπέρδεψε τα πράγματα. Μη με ρωτάς ποιός ήταν, δεν είδα την φάτσα του, ευτυχώς!

Κρυβόταν, λέει, πίσω από μια καρέκλα. Πολιτική καρέκλα, χρωματισμένη με το πράσινο χρώμα, αλλά όχι αυτό το αθώο πράσινο της υπαίθρου, το χρώμα τις ελπίδας. Το άλλο, το ένοχο, αυτό το πράσινο του μνημονίου, της απαξίωσης της χώρας και της εθνικής κυριαρχίας μας.

Του έτρεχαν τα σάλια, λέει, και όλο έγλυφε τα παπούτσια του υπουργού.  Σε δαύτον ανήκε η καρέκλα. Αυτός ο υπουργός, λέει, είχε να κάνει με λεφτά! Κι αυτός, ο δικός μας, όλο και κάτι έπαιρνε, λεφτά μάλλον! Κρυφά όμως, χωρίς να το ξέρει κανείς. Όλο έγλυφε, έπαιρνε και ψέλλιζε, λέει, κάτι μισόλογα που στο τέλος τους κατέληγαν στην λέξη «κυνήγι»!

«Δώσε μου κι εγώ θα σου δώσω το κυνήγι», «Δώσε μου κι εγώ θα προδώσω το κυνήγι», δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έλεγε. Πάντως το βλέμμα του δεν ήταν καθάριο, λαμπερό. Όπως το βλέμμα κάποιου που τον χτύπησε η πρωινή υγρασία και το γεμάτο οξυγόνο αεράκι του βουνού. Καθάριο και διαπεραστικό βλέμμα όπως κάποιου που έχει την συνείδησή του ήσυχη!

Πάλευα μέσα στον ύπνο μου γιατί δεν ήθελα να πιστέψω στα αυτιά και τα μάτια μου. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι δυνατόν! Ένας δικός μας, ένας από εμάς; Ένας από την elite του ελληνικού κυνηγίου;

Αυτός είναι ο εφιάλτης του και ο δικός μου;

Δεν μπορεί, ψέμα θα είναι. Ξύπνησα λαχανιασμένος έχοντας στο στόμα μου τα γνωστά Βιβλικά λόγια: Απελθέτω απ’εμού...το όνειρο τούτο!

Ευτυχώς που δεν είναι αλήθεια, παρά ένα όνειρο…ένα κακό όνειρο!

Σίγουρα όμως ο εφιάλτης, δεν ήταν προϊόν της κατανάλωσης του άπαχου γιαουρτιού της προηγούμενης νύχτας. Να ήταν προϊόν της πείνας που μου επιφυλάττει το μέλλον; Προφητικό; Ηλίθιο; Ανούσιο; Ότι και να ήταν πάει, πέρασε (;)!