Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com
Το κυνήγι της βασίλισσας του βουνού είναι, εκτός από παράδοση, ο διακαής πόθος πολλών εδώ στις Κυκλάδες και ιδιαίτερα στην Σύρα. Το στεντόρειο κάλεσμά της λες και σου φωνάζει «Βρες με αν μπορείς». Οι κλιματολογικές συνθήκες όμως που επικρατούν κατά την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου της Νησιωτικής πέρδικας και το κακοτράχαλο των βιοτόπων που αρέσκεται να ζει, έκαναν τους πάντες να παραδέχονται ότι το σωστό περδικοκυνήγι είναι για άντρες και σκυλιά με ισχυρή προσωπικότητα και μεγάλη θέληση!
Η μετάθεση της ημερομηνίας έναρξης του κυνηγίου της, μπορεί να μείωσε ελάχιστα τον βαθμό δυσκολίας και να απάλυνε λιγοστά τον κάματο, καθότι η θερμοκρασία τον Οκτώβρη έχει αρχίσει να μειώνεται αλλά όλα τα υπόλοιπα, όπως το ανάγλυφο, απόκρημνο τοπίο των νησιών μας και το παμπόνηρο μυαλό των πουλιών, έχουν μείνει ίδια. Αποτέλεσμα είναι οι λάτρεις αυτού του είδους του κυνηγίου να μένουν σταθερά γοητευμένοι και το περδικοκυνήγι, να αποτελεί ένα από τα πλέον δύσκολα μαθήματα για άπειρους κυνηγούς και μαθητευομένους σκύλους.
Για ένα τέτοιο κυνήγι ξεκίνησε μια μέρα η παρέα του Βαλσαμή από την Σύρα, της οποίας οι άλλοι δυο μόνιμοι στυλοβάτες, ο Νίκος κι ο Δημήτρης, έχουν ιδιαίτερη σχέση με την περιπέτεια και το χιούμορ. Οι υπόλοιποι έρχονται και παρέρχονται όπως οι μέλισσες, που συλλέγουν το νέκταρ των λουλουδιών. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι μέσα στους κόλπους της παρέας και αντιμετωπίζονται εξ ίσου, αλλά για να γίνει κάποιος μόνιμος, πρέπει να ξέρει να γελάει με την καρδιά του, να καταθέτει και να μοιράζεται κομμάτι του εαυτού του κάθε στιγμή!
Η Τήνος είναι ένα από τα περδικονήσια του Κυκλαδίτικου συμπλέγματος, έχοντας να επιδείξει μια μεγάλη ποικιλία βιοτόπων, οι οποίοι φιλοξενούν τρία είδη ενδημικού θηράματος. Ο λαγός, το κουνέλι και η πέρδικα, μεγαλώνουν τα μικρά τους σε περιοχές με αστέρευτο νερό, πλούσιες σε Μεσογειακή βλάστηση, στολισμένες με τραχύς βράχους που, σε πολλές περιπτώσεις, αποτελούν το μοναδικό στοιχείο που μουσκεύει ο ιδρώτας όποιου θελήσει να μετρήσει τις δυνάμεις του με την μητέρα φύση και τα παιδιά της.
Το βραδινό πλοίο έφτασε στο λιμάνι και τα αυτοκίνητα της παρέας άρχισαν να «διαβάζουν» το φιδωτό των δρόμων για τον κυνηγότοπο, αφού η λέξη ξενοδοχείο δεν μπορεί να κρύψει καμία, κυνηγετικού είδους, περιπέτεια στα συρτάρια των κομοδίνων του.
Κάπου έξω από τα Υστέρνια, μετά την διασταύρωση προς την Β’ Εύρεση της Ιερής Εικόνας της Παναγίας, το βλέμμα τους τράβηξε μια θολωτή είσοδο και τα αυτιά τους γέμισαν από το κελάρυσμα του νερού. Ένας φακός, τους φανέρωσε μια σπηλιά η οποία είχε τσιμεντένιους πάγκους και στο τέρμα των τριών μέτρων, περίπου, νερό ανάβλυζε περιμένοντας κάποιον να ξεδιψάσει.
Το έντονο βλέμμα του Βαλσαμή φωτίστηκε, ενώ ο Δημήτρης έτρεχε, ήδη, προς την είσοδο. Η έκπληξη της παρέας μεγάλωσε όταν μπαίνοντας στην σπηλιά, διαπίστωσαν ότι μέσα της υπήρχαν ντουλάπια γεμάτα με κάθε λογής καλούδια. Ρακί, αναψυκτικά, ξηροκάρπια ήταν όλα εκεί, λες και κάποιος τους περίμενε! Όλα έτοιμα να φιλέψουν όποιον περαστικό τα ανακάλυπτε. Οι ώρες περιμένοντας το ξημέρωμα πέρασαν ευχάριστα, με κουβέντα και την γαλαντόμο φιλοξενία που χαρακτηρίζει την ράτσα των Κυκλαδιτών.
Όταν αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα για να φύγουν, ο Βαλσαμής έβγαλε από τον σάκο του δυο μπουκάλια ντόπιο Συριανό κρασί, το οποίο είχε μαζί του για να συνοδεύσει το μεσημεριανό κολατσιό τους και ανταπέδωσε την φιλοξενία που είχαν γευτεί εκείνο το βράδυ. Σ’ ένα κομμάτι χαρτί που άφησε πλάι στα μπουκάλια έγραψε: «Σας ευχαριστούμε πολύ για την φιλοξενία κι αφήνουμε για τους επόμενους λίγο κρασί. Συριανοί κυνηγοί».
Η έκβαση της κυνηγετικής εξόδου εκείνης της μέρας δεν έμαθα ποτέ πια ήταν, μιας και δεν με ενδιέφερε καθόλου. Μαγεύτηκα από την ιστορία και είπα να την μοιραστώ μαζί σου, αφού κι αυτό κυνήγι είναι! Κυνήγι είναι να κάνεις τον σταυρό σου ανάβοντας ένα κερί σ’ ένα ξωκλήσι που βρέθηκε στο διάβα σου στην μέση του πουθενά. Κυνήγι είναι να μένεις έκθαμβος απ’ το τοπίο που σε περικλείει και σου γεμίζει τις φλέβες οξυγόνο. Κυνήγι είναι να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για ότι σου προσφέρεται απάνω στο βουνό όσο μικρό κι αν είναι.
Το νερό, έμαθα εκ των υστέρων από ντόπιο, υδροδοτούσε παλαιότερα τον οικισμό των Υστερνίων και η σπηλιά διαρυθμίστικε αργότερα από κάποιον περίοικο του χωριού. Για να ξεδιψά και να φιλεύει τους επισκέπτες του χωριού και τους περαστικούς. Για να «φωνάζει» την φιλοξενία που πέρασε από γενιά σε γενιά στους Κυκλαδίτες, που μπόλιασε ο Ξένιος Δίας από τα χρόνια της μυθολογίας μας.
Αφιερωμένες ετούτες οι γραμμές σε όλα τα Κυκλαδονήσια και σε όλους όσους πότισαν με ιδρώτα τα βράχια τους, παίρνοντας τίμια κι αντρίκια στο κατόπι την βασίλισσα του βουνού τις λιοκαμένες μέρες.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στος 7/3/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου