Είναι χρόνιο το αίτημα των «Πράσινων» παιδιών για μια αποστειρωμένη διαχείριση της φύσης. Αυτή η ιδέα δεν συμβαδίζει με τον ρόλο του ανθρώπου στην μεγάλη περιβαλλοντική αλυσίδα. Την είδαμε όμως να παίρνει σάρκα και οστά με μπροστάρη την κ. Μπιρμπίλη στο ΥΠΕΚΑ, όταν εκείνη με την σειρά της φρόντισε να «βολέψει» σε θέσεις κλειδιά ομοϊδεάτες της, πολέμιοι της κυνηγετικής δραστηριότητας κι αυτοί με την σειρά τους, «φύτεψαν» όπου μπορούσαν απαγορευτικές πινακίδες, έχοντας την εντύπωση ότι η αποστείρωση και όχι η λελογισμένη χρήση, είναι πανάκεια.
Κανείς από αυτούς δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι το κυνήγι, όταν αυτό ασκείται έννομα, είναι μια από τις ενδεδειγμένες μεθόδους διαχείρισης. Είναι η αιτία που θα γλυτώσουν κάποια ζώα από την τιμωρία της λειψυδρίας, του λιμού και διαφόρων ασθενειών που συνοδεύουν τα δυο πρώτα. Κανείς τους δεν θέλει να πιστέψει ότι η παρουσία έννομων κυνηγών, αποτρέπει αυτή των παρανόμων.
Ένα τέτοιο ζωντανό, ή μάλλον, άρρωστο πλέον παράδειγμα, είναι αυτό της νήσου Γυάρου. Αυτής της βραχονησίδας που στοιχειώνεται απ’ τις κραυγές όλων αυτών που βασανίστηκαν και πότισαν τα βράχια της με το αίμα τους. Ο περιορισμένος χώρος, δεν μου δίνει την δυνατότητα να αναπτύξω την νομοθεσία περί προσεγγίσεως και παραμονής και δη, ασκήσεως θήρας, κάτι που θα κάνω στο άμεσο μέλλον, μπορώ όμως να θίξω την επιμονή κάποιων να θέλουν να μένουν οι τετράποδοι κάτοικοί της στο έλεος του έξω από δω με αποτέλεσμα, κατσίκια, πρόβατα και κουνέλια να στολίζουν τις βουνοπλαγιές του νησιού με τα πτώματά τους!
Η δυσωδία στην ατμόσφαιρα είναι στην πραγματικότητα το κάτι άλλο, οι εστίες μόλυνσης πάρα πολλές και ως φυσικό επακόλουθο, το ζωικό κεφάλαιο να επιμολύνεται και όσα ζώα είναι ακόμα εν ζωή, δεν είναι καλοί διαφημιστές της υγείας! Αιτία αυτής της απάνθρωπης και αντίθετης για τα φιλοζωικά αισθήματα κάποιων, που σκίζουν τα ρούχα τους γι’ αυτά, είναι η παντελής έλλειψη τροφής που προκλήθηκε από τον υπερπληθυσμό τόσο των αιγοπροβάτων, όσο και των κουνελιών.
Η υπερβόσκηση και η αδιαφορία για ότι δεν βλέπουμε, είναι οι αιτίες του κακού. Καμιά οικολογική φελούκα όμως δεν άνοιξε τα πανιά της για ‘κει. Κανένα οικολογικό χέρι δεν έριξε ούτε έναν μίσχο άχυρου για τα πεινασμένα ζώα. Αν αυτό λέγεται σωστή διαχείριση, ζωοφιλικά αισθήματα και οικολογική συνείδηση, να μου το πείτε να το ξέρω.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στος 7/3/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου