ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Φιλοζωικά αισθήματα με πρακτικές του Γ' ραϊχ!

Καίνε τα αδέσποτα σε φούρνους ενόψει του Euro 2012.

Με απάνθρωπες μεθόδους προσπαθούν να τακτοποιήσουν οι αρχές της Ουκρανίας το θέμα των αδέσποτων ζώων, ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου που η χώρα συνδιοργανώνει με την Πολωνία το καλοκαίρι του 2012.


Ουκρανοί ακτιβιστές διαμαρτύρονται εδώ και πολλά χρόνια για τις βάρβαρες πρακτικές αλλά εις μάτην. Λίγους μήνες, όμως, πριν το Euro 2012 η κατάσταση για τα τετράποδα που κυκλοφορούν αδέσποτα στην Ουκρανία έχει επιδεινωθεί.

Οι αρχές εγκατέλειψαν τη μέθοδο δηλητηρίασης με την μυοπαραλυτική ουσία ditiline και υιοθέτησαν μια «μοντέρνα και περιβαλλοντικά ασφαλή», όπως τη χαρακτήρισαν.

Εκατοντάδες αδέσποτα σκυλιά και γατιά φυλακίζονται και οδηγούνται σε ένα κινητό κρεματόριο, όπου καίγονται ζωντανά σε θερμοκρασία 900 βαθμών Κελσίου.

Οι ακτιβιστικές οργανώσεις προσπαθούν να συγκεντρώσουν υπογραφές ώστε να πείσουν τις ουκρανικές αρχές να σταματήσουν άμεσα το έγκλημα αυτό που γίνεται. Μέχρι στιγμής, το έγγραφο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο έχουν υπογράψει 300.000 άνθρωποι.

ΠΗΓΗ www.newsbeast.gr

Ο πολύπαθος Αμβρακικός!

Να απαγορευθεί το κυνήγι στο Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού!

Επιστολή δέκα περιβαλλοντικών οργανώσεων στο ΥΠΕΚΑ.

Την άμεση απαγόρευση του κυνηγιού στις Ζώνες Α και 1 του Εθνικού Πάρκου Υγροτόπων Αμβρακικού ζητούν με επιστολή τους προς τον υπουργό Περιβάλλοντος Γιώργο Παπακωνσταντίνου δέκα περιβαλλοντικές οργανώσεις, επισημαίνοντας πως έχουν ήδη καταγραφεί προκλητικά κρούσματα λαθροθηρίας.

Αναλυτικά η επιστολή:

«Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Όπως γνωρίζετε το θέμα της άρσης της απαγόρευση της θήρας στο Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού παραμένει σε εκκρεμότητα, με πολύ σοβαρές διαστάσεις. Με την παρούσα επείγουσα επιστολή στη βάση των εξελίξεων που έλαβαν χώρα κατά την χθεσινή συνάντηση μεταξύ υπηρεσιακών παραγόνων του Υπουργείου σας, της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου ‐ Δυτικής Μακεδονίας και εκπροσώπων του Φορέα Διαχείρισης σας ενημερώνουμε ότι καθίστανται πλέον σαφή τα εξής:

1. Η Γενική Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου ‐ Δυτικής Μακεδονίας, κα Γεωργακοπούλου ‐ Μπάστα, αγνοεί πλήρως τις συστάσεις του Εδικού Γραμματέα Δασών κ. Αμοργιανιώτη και δεν προτίθεται να ανακαλέσει την απόφαση της.
2. Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου ‐ Δυτικής Μακεδονίας ξεκάθαρα αμφισβητεί την αρμοδιότητα του Υπουργείου σας για την ρύθμιση της θήρας των πτηνών.
3. Επίκειται η έκδοση της απόφασης της Γενικής Γραμματέως σε ΦΕΚ και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την άμεση δραστηριοποίηση των κυνηγών στο Εθνικό Πάρκο.
4. Ήδη από το περασμένο Σαββατοκύριακο σημειώθηκαν προκλητικά κρούσματα λαθροθηρίας.

Με γνώμονα τα παραπάνω σας καλούμε να λάβετε πρωτοβουλία για την άμεση έκδοση απόφασης απαγόρευσης θήρας εντός των Ζωνών Α και 1 του Εθνικού Πάρκου και την οριστική επίλυση ενός ζητήματος για το οποίο σας έχουμε επανειλημμένα ενημερώσει. Την κρίσιμη αυτή στιγμή πρέπει να λάβετε άμεσα τα απαραίτητα μέτρα ώστε το καθεστώς προστασίας του Εθνικού Πάρκου Αμβρακικού ν μην υποβαθμιστεί και να παραμείνει σύννομο με τις διεθνείς μας υποχρεώσεις.

Επίσης, θα θέλαμε να ζητήσουμε μία συνάντηση για να εκθέσουμε τις πτυχές του σοβαρού αυτού ζητήματος.

Με τιμή,
ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ
ΑΡΧΕΛΩΝ, Σύλλογος για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης
Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία
«Καλλιστώ» Περιβαλλοντική Οργάνωση για την άγρια ζωή και τη φύση
Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS
Greenpeace
MOm Εταιρεία για την Μελέτη & την Προστασία της Μεσογειακής Φώκιας
WWF Ελλάς»

ΠΗΓΗ: www.newsbeast.gr

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου.

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

Του Κώστα Βαξεβάνη.

 


 Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά
να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση
τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.


Μη κυνηγετικό, αλλά άκρως επίκαιρο...και πραγματικό.