ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Το Συριανό κυνήγι, έχασε άλλο ένα κεφάλαιο.

Συνάδελφοι,
Αυτές τις ημέρες της ξεγνοιασιάς όσο μπορεί βέβαια να τις πει ξέγνοιαστες  και γιορτινές, συνέβησαν δύο γεγονότα που μπορεί σε πολλούς  από εμάς να πέρασαν απαρατήρητα.

Το πρώτο είναι ότι έφυγε από κοντά μας ένας άνθρωπος της δημοσιογραφίας και υπέρμαχος του κυνηγιού ο Δημήτρης  Πριμηκύριος. Ο υποψήφιος με το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε και εμείς στη Σύρο με την έλευση του Κόμματος. Ένας αγωνιστής του λατρεμένου μας χόμπι και άξιος δημοσιογράφος. Βέβαια εγώ ίσως να μην μπορώ να αποτυπώσω με τα λίγα λόγια που γράφω την δράση του και τον αγώνα του για το κυνήγι. Ξέρω όμως ότι ήταν καταξιωμένος στο χώρο του και αγαπητός σε όλους.
Φαίνεται όμως ότι η καλοσύνη ανταμείβεται και έφυγε έτσι όπως ήθελε: Κυνηγώντας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Το δεύτερο είναι  ότι έφυγε από τη ζωή ένας δικός μας άνθρωπος που είχε περάσει από το Δ.Σ του Συλλόγου μας με μεγάλη προσφορά.
Έφυγε από τη ζωή αθόρυβα όπως αθόρυβη ήταν και η προσφορά του στο σύλλογο μας. Αυτό το γνωρίζουν όσοι συνεργάστηκαν μαζί του.
Αυτός είναι ο Αντρέας ο Κόνταρης, ακούραστος και ανιδιοτελής μαχητής μέχρι το τέλος.
Θα μείνει στις μνήμες όλων μας.

ΚΑΛΟΥΔΗΣ  ΚΩΣΤΑΣ
==========================================


Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ την δραστηριότητα που ασχολούνται, έτσι ώστε, πολλές φορές, το όνομά τους να γίνεται συνώνυμό της.


Από ακούσματα που έχω σχετικά με τον συνάδελφο Κόνταρη, δυστυχώς δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω προσωπικά, έχω καταλάβει ότι ήταν ένας από τους παθιασμένους οπαδούς του κυνηγίου και κάποιος από αυτούς που ο λόγος τους είχε ιδιαίτερη βαρύτητα στους κυνηγετικούς κύκλους.


Τέτοιοι άνθρωποι συνθέτουν το Συριανό κυνηγετικό πάνθεον του οποίου οι σελίδες είναι γραμμένες με χρυσά γράμματα και θα έπρεπε να αισθανόμαστε αφενός πολύ τυχεροί και αφετέρου υπεύθυνοι που είμαστε οι απόγονοί τους και κουβαλάμε στους ώμους μια κληρονομιά τέτοιου μεγέθους.


Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.

 Για τον "Βετεράνο" δεν έχω να πω κάτι άλλο, μιας και έχει προηγηθεί άρθρο με την αναγγελία της θλιβερής είδησης του χαμού του. Καλό ταξίδι να έχετε συνάδελφοι.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται στο blog με επιθυμία του Κώστα Καλούδη.

Ημερίδα στο ΚΠΕ Κορθίου 3-3-2012.

Το ΚΠΕ Κορθίου θα διοργανώσει ημερίδα με θέμα "Προστατευόμενες περιοχές και προστατευόμενα είδη της Άνδρου - πρόγραμμα LIFE\'\' το Σάββατο 3 Μαρτίου 2012 και ώρα 09.00, στο πλαίσιο των δράσεων δια βίου μάθησης για ενήλικες.


Την ημερίδα θα παρακολουθήσουν εκπαιδευτικοί και άτομα από την τοπική κοινωνία της Άνδρου (40 άτομα).

ΠΗΓΗ: http://seda-andros.blogspot.com/
Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Ένας σοφός (έτσι αποφάσισα να αποκαλώ όλους τους ηλικιωμένους, όλους αυτούς που η εμπειρία τους είναι προς όφελος όλων και όχι για προσωπικά οφέλη) μου είπε πως η λήθη είναι η μεγαλύτερη τιμωρία για όλους αυτούς που κάποτε μας έβλαψαν, έστω και αν αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό και με πολύ μίσος.

«Είναι έξυπνος και γενναίος όποιος μπορεί να ξεχνά, να συγχωρεί και, μόλις επουλωθούν οι πληγές του, να βαδίζει εκ νέου σε αναμμένα κάρβουνα!».

 Πως μπορείς όμως να ξεχάσεις κάποιον που τα λάθη, οι εσκεμμένες παραλήψεις, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ο φαρισαϊσμός, η δημοσιοϋπαλληλική συνείδηση, αντίληψη, σκέψη και η πρεμούρα του για προσωπική προβολή είναι συνέχεια μπροστά σου; Που να την βρεις την λεβεντιά να κάνεις τον αναστενάρη όταν γνωρίζεις ότι τα κάρβουνα αυτή την φορά, κρύβουν στα σωθικά τους οπλισμένα δόκανα; Πως μπορείς να ξεχάσεις το βλέμμα του φοβισμένου κουταβιού, που πίσω του ταμπουρωνόταν ένα φίδι; Τα κροκοδείλια δάκρυα ενός θιγμένου άντρα, όταν στην πορεία έγιναν ποτάμι να σε πνίξουν, πώς τα ξεχνάς, σοφέ μου;

Καρδιά είναι αυτή και όχι το στάδιο Santiago Bernabéu! Πώς να χωρέσουν μέσα όλοι αυτοί, μαζί μ’ εκείνους που σε βοήθησαν; Εκτός από δύσκολο, είναι κομμάτι άδικο να κάτσουν δίπλα δίπλα οι φίλαθλοι κι οι χουλιγκάνοι. Στο μόνο που ελπίζω, καλέ μου σοφέ, είναι το Αλτσχάιμερ, για να ξεχάσω ότι πονάω όταν προδίδουν τα αγνά μου αισθήματα για προσφορά. Πονάω όταν κάποιοι καπηλεύονται το κύρος μιας καρέκλας, κρύβοντας πίσω απ’ αυτήν το χάος που έχουν στην ψυχή τους και την ποταπή τους αξιοπρέπεια.

Ποιος είναι ο τρόπος για να ξεχάσουμε όλοι μας, όλους αυτούς που έβλαψαν το κυνήγι; Με τι συνείδηση δίνουμε τα ηνία σε κάποιους από δαύτους για να το κουμαντάρουν και μάλιστα επί σειρά ετών; Δεν βράζει το αίμα κανενός μας όταν μας ρίχνουν κατάμουτρα τις 20ετίες που έχουν προϋπηρεσία; Μάλλον θα τις ξεχνούν όταν οι λάθος χειρισμοί τους μας φέρνουν σε αδιέξοδα.

Τελικά, σοφέ μου, η Λερναία Ύδρα είναι σίγουρο ότι είχε μόνο 9 κεφάλια; Γιατί εγώ τα βγάζω περισσότερα! Ή γίγαντας είναι το κακό ή εγώ πολύ μικρός για να το κουλαντρίσω.

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 29/2/2012.