ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 29/1/2014 και κάθε Τετάρτη με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Νέα από τον Ωρίωνα.

Ο περιορισμός του μήκους της ουράς στα κυνηγόσκυλα.

Σας κοινοποιούμε σχετική επιστολή μας προς τους βουλευτές.
 
 
ΩΡΙΩΝ - Το ΔΙΚΤΥΟ των ΚΥΝΗΓΩΝ
Κρήτης 2, 15127, Μελίσσια-Αθήνα
www.orion.net.gr orion@orion.net.gr

Αθήνα, 26/1/2014
Προς: Βουλευτής... [ονοματεπώνυμο]
Κοιν.: Κυνηγοί, ΜΜΕ, κλπ.
 
Θέμα: Ο περιορισμός του μήκους της ουράς στα κυνηγόσκυλα
 
Αξιότιμε κύριε... [επώνυμο], (ή Αξιότιμη κυρία [επώνυμο], κατά περίπτωση),
σχετικά με τις τροποποιήσεις του Ν.4039/2012 που ψηφίζονται αυτές τις μέρες στη Βουλή των Ελλήνων, σας επισημαίνουμε τα εξής:
Η ασαφής επίκληση στην "πολιτισμένη" Ευρώπη που επιχειρείται προκλητικά και αυθαίρετα τόσο από τα ζωοφιλικά σωματεία, όσο και από συγκεκριμένους Βουλευτές (π.χ. κα.Πιπιλή), σχετικά με το νόμιμο και το ηθικό, στο ζήτημα του περιορισμού του μήκους της ουράς (ο οποίος άστοχα αναφέρεται ως ακρωτηριασμός) σε συγκεκριμένες φυλές κυνηγετικών σκύλων, καταργεί κάθε έννοια κοινής λογικής και επιχειρηματολογίας.
 
Ο Πανελλήνιος Κτηνιατρικός Σύλλογος, ο οποίος εν προκειμένω είναι ο αρμόδιος Επιστημονικός Φορέας, αλλά και οι σχετικές Ευρωπαϊκές Οδηγίες, αναγνωρίζουν πως υπάρχουν συγκεκριμένες φυλές κυνηγόσκυλων για τις οποίες ο ανώδυνος περιορισμός του μήκους της ουράς είναι και ηθικός και απαραίτητος. Και αυτό γιατί, σε αυτές τις φυλές σκύλων, η συγκεκριμένη παρέμβαση δε γίνεται για λόγους αισθητικής, αλλά αποκλειστικά και μόνο για λόγους υγείας και ευζωίας του σκύλου.
 
Τίποτα το "Ευρωπαϊκό" δεν υπάρχει στην απαξίωση των καθ' ύλην αρμόδιων Επιστημονικών Φορέων που επιχειρείται από ζωοφιλικά σωματεία και συγκεκριμένους Βουλευτές. Αν οι εκπρόσωποι των ζωοφιλικών σωματείων και οι Βουλευτές που τους υποστηρίζουν, θεωρούν πως γνωρίζουν καλύτερα από τον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο το πότε και το γιατί πονά ένα ζώο, τότε καλό θα ήταν να ζητήσουν να τους παραδώσουν οι Έλληνες Κτηνίατροι τα πτυχία που τους έδωσε το Ελληνικό Δημόσιο.
 
Όλοι εμείς, τα μέλη του Ωρίωνα, καλούμε τους Έλληνες Βουλευτές, να σεβαστούν την επιστημονική εξειδίκευση και την εμπειρία των Κτηνιάτρων. Αλλωστε, στη γνώση και την αυτοθυσία των Κτηνιάτρων βασίζεται αποκλειστικά πλέον το Ελληνικό Δημόσιο, όταν πρόκειται για ζητήματα Δημόσιας Υγείας, όπως στην περίπτωση της λύσσας, όπου οι μόνοι που συνδράμουν τους Κτηνιάτρους του Δημοσίου είναι οι κυνηγοί, εθελοντικά και με δικές τους δαπάνες.
 
Αξιότιμε κύριε... [επώνυμο], (ή Αξιότιμη κυρία [επώνυμο], κατά περίπτωση),
μετά από τα παραπάνω, σας καλούμε να ψηφίσετε υπέρ της τροπολογίας που εξαιρεί συγκεκριμένες φυλές κυνηγετικών σκύλων από την απαγόρευση στον περιορισμό του μήκους της ουράς.

Για τον Ωρίωνα,
Με εκτίμηση,

O Πρόεδρος


Θωμάς Μπατσέλας
orionstamp[3] Ο Γ.Γραμματέας


Νίκος Παπαϊωάννου

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Σύγκρουση ενστίκτων.



Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Συνηθίζουμε να λέμε οτι "μάνα είναι μόνο μία", αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που η ίδια η φύση μάς υπενθυμίζει πως αυτό δεν είναι απόλυτο. Είναι κάποιες φορές, μάλιστα, που τα ζώα επιδεικνύουν τέτοια γενναιοδωρία, που σε κάνουν να αναθεωρείς βασικούς νόμους της φύσης. Ακόμα κι εκείνον τον αμείλικτο που λέει "ο θάνατος σου η ζωή μου"... 

 Το να είσαι κυνηγός δεν είναι μια απλή, επιδερμική υπόθεση. Αυτή η διαπίστωση εκτός του ότι είναι χιλιοειπωμένη, τα τελευταία χρόνια παραφράστηκε από κάποιους επιμελώς και χρησιμοποιήθηκε κατά το δοκούν, με μόνο σκοπό την στηλίτευση σύσσωμης της κυνηγετικής οικογένειας από τους πολέμιους της.

Πέρα το δικαίωμα που παρέχει ο τρύπιος νόμος, σε όποιον πληρεί τις προϋποθέσεις, να πατήσει την σκανδάλη, στην άλλη πλευρά -του ίδιου νομίσματος- βρίσκονται οι υποχρεώσεις που έχει ένας κυνηγός, ένας λάτρης της φύσης που επιμένει να βιώνει τα δώρα που απλόχερα του χαρίζει ο Πλάστης και όχι να τα παρακολουθεί από την τηλεόραση. Να γίνεται μέρος του κάδρου που του αρέσει να φωτογραφίζει. Να γίνεται γρανάζι της μηχανής που ο ίδιος συντηρεί έτσι ώστε, να συνεχίζει να δουλεύει σωστά.

Αυτές οι δυο ιδιότητες, του θηρευτή και του προστάτη, βρίσκονται χαραγμένες μέσα στην ψυχή όλων εκείνων που σέβονται τον εαυτό τους και τους ακολουθούν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Μαθαίνουν να παίρνουν, δίνοντας. Ίσως, πολλές φορές, δίνουν πρώτα για να πάρουν στην συνέχεια!

Απόδειξη όλου αυτού του γλαφυρού προλόγου είναι κάποιος που εδώ και 15 χρόνια παλεύουμε στο ίδιο μετερίζι για να εξοικονομήσουμε τα προς το ζην, είναι ο Αντώνης. Είναι ένας που «χαράμισε» αρκετές κυνηγετικές περιόδους για να δει το κουτάβι του να κυνηγάει σωστά, χωρίς να σκέφτεται την αξιοθρήνητη κάρπωση που είχε μέχρι να δει το σκυλί του να μπορεί να του αποδείξει ότι γνωρίζει για πιο λόγω είναι μαζί του στο βουνό. Είναι αυτός που καθημερινά φροντίζει με περισσή αγάπη τα οικόσιτα ζωντανά του και πιάνει κουβέντα με τον κόκορα του κοτετσιού του, λες και τα λέει με φίλο απ’ τα παλιά.

Όλους αυτούς κάποια στιγμή τους περιμένει μια έκπληξη, ένα δώρο. Ποιος είναι ο αποστολέας δεν μπορώ να γνωρίζω. Ίσως να είναι μια μικρή ανταμοιβή της μοίρας. Ένα χαμόγελο, ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού που σε κάνει να απορήσεις για το μεγαλείο της φύσης και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και συμπεριφέρνονται τα ζώα, που όλοι μας έχουμε την φρούδα εντύπωση ότι τα ξεπερνάμε στο μυαλό.

Ο Αντώνης, λοιπόν, στο μικρό, οικιακό εκτροφείο του εκτρέφει και μερικά κουνέλια. Μια μάνα, κάποια στιγμή, έφερε στον κόσμο τέσσερα μικρά κουνελάκια. Έτσι όπως κάνουν όλες οι μανάδες στον πλανήτη, με πόνους κι αγωνία. Κανείς δεν ξέρει φυσικά τις προσδοκίες που μπορεί να είχε εκείνη γι’ αυτά και τι κοινό μπορεί να είχαν με αυτές μιας γάτας, που είχε πράξει ακριβώς το ίδιο με διαφορά δυο μέρες γρηγορότερα, σε κάποια γωνιά του κτήματος.

Το αναπάντεχο ήταν ότι το λαδάκι στο καντήλι της ζωής της μαμάς κουνέλας τελείωσε πρόωρα, χωρίς καμιά προειδοποίηση. Άφησε, λοιπόν, ορφανά μέσα στην χνουδωτή φωλιά της τα τέσσερα μικρά κουνελάκια.
 Εκνευρίστηκε και στεναχωρήθηκε ο Αντώνης τόσο για το ζώο που πήγε χαμένο τόσο άδοξα, όσο και για τα άλλα τέσσερα που θα ακολουθούσαν την μητέρα τους, αφού το νεαρό της ηλικίας τους δεν επέτρεπε παρεμβάσεις από τον ανθρώπινο παράγοντα.

«Αφού θα πάτε κι εσείς να βρείτε την μάνα σας, ας προσφέρετε κάτι σε κάποιους άλλους που έχουν ανάγκη τώρα στο δικό τους ξεκίνημα» σκέφτηκε και τα άφησε μαλακά μπροστά στην φωλιά της γάτας για να τα μετατρέψει αυτή με την σειρά της, σε πρωτεΐνη για τα μικρά της.

Έτσι είναι ο κύκλος της ζωής έξω στην φύση. Η ρήση «ο θάνατος σου, η ζωή μου» παίζει πρωταρχικό ρόλο, ίσως, τον ένα και μοναδικό!

Όταν την επόμενη μέρα ο Αντώνης έκανε μια βόλτα για να δει αν η γάτα είχε ευχαριστηθεί το «δώρο» που της έκανε, τον περίμενε μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη. Όλα μαζί, μια μπάλα, γατιά και κουνέλια ήταν κρεμασμένα από τις θηλές της γάτας και απολάμβαναν ένα πλούσιο γαλακτερό γεύμα!

«Δεν είμαστε καλά, δεν είμαστε καθόλου καλά» μονολόγησε και έκανε ένα βήμα μπροστά για να δει καλύτερα, μιας και δεν πίστευε στα μάτια του. Η γάτα όμως είχε άλλες, άγριες διαθέσεις τις οποίες δεν είχε τις προηγούμενες μέρες και δεν δίστασε να τις εκδηλώσει ανεβάζοντας το τρίχωμα της, δείχνοντας τα δόντια και τα νύχια της. Κανείς δεν θα τολμούσε να πειράξει τα μικρά της. Όποιου είδους κι αν ήταν αυτά, ήταν δικά της και η όποια διαφορά την άφηνε παγερά αδιάφορη!

Τα κουνελάκια – γάτες, έχουν κλείσει αισίως πια ένα μήνα ζωής και απεχθάνονται την κουνελίνη! Λίγο γάλα από την μαμά (!) και μπόλικα χόρτα είναι το καθημερινό τους σιτηρέσιο και χαίρουν άκρας υγείας. Δεν έχουν βέβαια σχέση στην συμπεριφορά με τις άλλες, οικόσιτες, μαλθακές χνουδωτές μπαλίτσες, που κουρνιάζουν στις παλάμες μας. Αυτά δεν σηκώνουν χάδια, είναι αγρίμια σκέτα!  

Απευθύνουμε διθυράμβους για ανθρώπους οι οποίοι δείχνουν μεγαλείο και αποθέματα ψυχής, μεγαλώνοντας ξένα παιδιά κατ’ επιλογήν τους, υιοθετώντας ένα μικρό του είδους τους. Ίσως, λοιπόν, θα πρέπει να στήσουμε προτομή στην μάνα γάτα που μεγάλωσε με την ίδια φροντίδα τέσσερα μικρά, που θα μπορούσε να έχει μετατρέψει σε ένα λουκούλλειο γεύμα. Τελικά, σίγουρα μάνα είναι μόνο μια;

Και για σένα που δεν κατάλαβες την σχέση που έχει το περιστατικό με το κυνήγι, να σου πω ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία της ζωής, αν δεν είναι στην θέση να την αφορέσει. Έτσι όπως το κάνει χιλιάδες χρόνια τώρα ένας κυνηγός.

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 22/1/2014.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Νέα από την ΣΤ' ΚΟΜΑΘ.


ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣΕΔΡΑ: ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ 173 – 175551 34 - ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΤΗΛ. 2310 477128 – 477129, 6973 808934, FAX 2310 473863 – 475301


Μήνυση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης για θανάτωση λύκου.
Νεκρός βρέθηκε ένας λύκος στο Νομό Κοζάνης, κοντά στην περιοχή Άρδασσας της επαρχίας Εορδαίας. Ο λύκος εντοπίσθηκε από τον Ομοσπονδιακό Θηροφύλακα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης, που εδρεύει στην Πτολεμαΐδα και όπως διαπιστώθηκε ήταν κτυπημένος από πυροβόλο όπλο. Αμέσως ενημερώθηκε η οικεία δασική αρχή (Δασαρχείο Κοζάνης).
Το νεκρό ζώο παραδόθηκε στο Δασαρχείο και αμέσως υποβλήθηκε μήνυση κατά παντός υπευθύνου.
Σύμφωνα με πληροφορίες αλλά και με δημοσιεύματα στα τοπικά ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό σημειώθηκαν αρκετές επιθέσεις λύκων στην ευρύτερη περιοχή της Άρδασσας. Μάλιστα σε μία περίπτωση κατασπαράχθηκε ένα νεαρό πουλάρι. Μαρτυρίες και σχετικά δημοσιεύματα αναφέρουν εμφάνιση λύκων ακόμα και σε περιβόλια στις γειτονικές περιοχές Προδρόμου, Πιαλείας και μέχρι τους πρόποδες του Κόζιακα.

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 22/1/2014 και κάθε Τετάρτη με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Ένα ταξίδι, κοντά στο τζάκι.



Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Τα ξύλα έτριζαν στο τζάκι καθώς οι αδηφάγες φλόγες τα αγκάλιαζαν λαίμαργα. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν αυτός ο ήχος ήταν παράπονο, ή, η ανακούφιση της γέρικης ελιάς που επιτέλους βρήκε λύτρωση από τους χειμώνες και τον ήλιο που χάραζαν τον κορμό της. Η ατμόσφαιρα του σπιτιού μύριζε γιορτές, αφού ο φούρνος από νωρίς πλημμύριζε τον χώρο με τα αρώματα όλων αυτών που ροδοκοκκίνιζε στην καυτή του ανάσα.

Κόκκινο, ζεστό κρασί ξέπλενε ένα κομμάτι ξύλου κανέλας, μερικά γαρίφαλα και μια φλούδα πορτοκάλι. Μια κουνιστή πολυθρόνα κρατούσε το μέτρο στον ρυθμό της φωτιάς, καθώς τα γέρικα πόδια της προσέφεραν άλλη μια βόλτα στον κουρασμένο υπερήλικα αναβάτη της.

Εκείνος καθόταν αποκαμωμένος από τις ετοιμασίες, ακούγοντας τον ψίθυρο του παγωμένου βοριά στις γρίλιες του παραθύρου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ετοίμαζε ένα πλουσιοπάροχο γεύμα και περίμενε τα παιδιά. Η μοναξιά του έκανε παρέα εδώ και πολλά χρόνια, αφού εκείνη την πήρε ο Θεός κοντά Του. «Τόσο μεγάλη ανάγκη την είχε κι Αυτός, τόσο σπουδαία ήταν!» έλεγε και ξαναέλεγε κάθε φορά που την έφερνε στο μυαλό του...κάθε μέρα.

Η κούραση, τα χρόνια και το κρασί βρήκαν εύκολα τον τρόπο να δαμάσουν τα βλέφαρα του, που δεν άργησαν να μισοκλείσουν. Μάταια προσπάθησε να τα κρατήσει ανοιχτά «Βασίλη κρατήσου, δεν κάνει μέρα που είναι, σε λίγο θα έρθουν και τα παιδιά. Ξημερώνει κι η γιορτή σου» μουρμούριζε στον εαυτό του χαμογελώντας, κάθε φορά που ο Μορφέας του χάιδευε τα μάτια.

«Λίγο κρασί ακόμα;» ρώτησε τον εαυτό του. «Θα το έπινα ευχαρίστως φίλε μου» αποκρίθηκε και σηκώθηκε να σερβίρει άλλο ένα ποτήρι. Όταν ξαναέκατσε βιάστηκα στην πολυθρόνα, λες και κάποιος θα του έπαιρνε την θέση, η προσοχή του έπεσε στο δίκαννο που κάθονταν, όρθιο, δίπλα στο τζάκι. Ένα παλιό, καλοσυντηρημένο όπλο -δώρο του πατέρα του- του οποίου τα κοκόρια ήταν πάντα σε ετοιμότητα να «λαλήσουν» και λαλούσαν τακτικά σε όλη την κυνηγετική περίοδο!

Τρυγόνια, τσίχλες και κοτσύφια είχαν υποκλιθεί στην σκοπευτική δεινότητα του μπάρμπα Βασίλη. Κάποτε, όταν η Αραπίτσα –το μικρόσωμο ημίαιμο που είχε μαζέψει από τον δρόμο- μπορούσε να τρέχει ακούραστα στις πλαγιές, πολλά ορτύκια ξερόψηναν την σάρκα τους στην θράκα και αρκετές μπεκάτσες έκαναν μπάνιο σε πλούσια, κοκκινιστή σάλτσα. Μια φορά, η αθεόφοβη, είχε πάρει στο κατόπι έναν Μονιά. Δεν πίστευε στα μάτια του όταν τον είδε να ξεπροβάλει βιαστικά μπροστά του, έχοντας βάλει πλώρη για τα πόδια του.

«Θυμάσαι βρε σατανά;» -απευθύνεται στην γριά πλέον σκυλίτσα του, που αρκείτε κι αυτή τώρα πια να κουνάει την ουρά της, κάθε φορά που της απευθύνει τον λόγο- το λυπήθηκα το καημένο το δικαννάκι μου» θυμάται γελώντας, κάθε φορά που εξιστορεί το γεγονός. «Ήταν τόση η τρομάρα μου, που πάτησα και τις δυο σκανδάλες μαζί κλείνοντας τα μάτια. Η τουφεκιά τον πήρε δίπλα στο αφτί και τον φρενάρισε απότομα. Ολόκληρος όγκος έκανε μια τούμπα και βρέθηκε φαρδύς πλατύς μπροστά μου να ξεψυχά. Η κραυγές της αγωνίας του με τρόμαξαν ακόμα πιο πολύ και ένα απρόσεκτο πισωπάτημα με ξάπλωσε κι εμένα δίπλα του. Από τότε έχω ενθύμιο ετούτο το σημάδι στο χέρι που μου έκανε με μια του οπλή, καθώς κλωτσούσε την κακή του τύχη. Αυτό το τσακάλι με συνέφερε απ’ το σοκ που ήρθε και, αφού ανέβηκε πάνω στην ράχη του κάπρου, του τραβούσε το αφτί μουγκρίζοντας σαν λυσσασμένη. Τέτοιο θράσος από σκυλί δεν έχω ξαναδεί. Είχε γεμίσει το σπίτι κρέας για μήνες!» τελειώνει την αφήγηση με ένα χάδι στην πλάτη της σκυλίτσας του.

Τα μάτια του βάρυναν κι άλλο. Το απρόσμενο κυνήγι του κάπρου γύριζε στο μυαλό του, όταν άκουσε μια φωνή να του λέει απαλά: «Σου αρέσει το κυνήγι Βασίλη, ναι;» ίσως, να το ψέλλισε και μοναχός του. Χωρίς να κουνήσει από την θέση του έσκασε ένα χαμόγελο, έκλεισε τα μάτια και ξεκίνησε ένα ταξίδι προς τα πίσω. Είδε τον εαυτό του με πυκνά, μαύρα μαλλιά να περνάει το κατώφλι αρματωμένος με σκαγιομπάρουτα κρατώντας το όπλο του στο χέρι. Σεπτέμβρης θα ‘ταν και είχε ζέστη. Όλο το βράδυ δεν τον είχαν αφήσει να κλείσει μάτι οι τρυγονοσούρτες με τα κρωξίματα τους. Τι μέρα κι εκείνη! Γεμάτος ο τόπος τρυγόνια κι αυτός να σκαρφαλώνει τα κακοτράχαλα σαν αγέρας. Μόλις ικανοποίησε τον γρηγορομπούχτηστο σάκο του, έκατσε σε ένα βράχο στην κορφή κι αγνάντευε τα κοπάδια που ψήλωναν και χιμούσαν για τον νότο.  

Ένα ρίγος έτρεξε απ’ άκρη σ’ άκρη όλο του το κορμί. Είχε δίκιο η γυναίκα του, δεν είχε ντυθεί καλά κι έκανε κρύο. Ήταν στην μέση της πλαγιάς, στο πυκνό, στα περάσματα της τσίχλας και τις άκουγε που «βουτούσαν», τσιν τσιν, γύρω του ενώ ένας κότσυφας, άλλαζε κλαδί μονολογώντας αδιάφορα μέσα σε ένα σκίνο. Ήταν τότε που, τρέχοντας ο κουμπάρος και καλός του φίλος, έψαχνε να τον βρει. «Άντε μωρέ τρελέ μου έβγαλες την ψυχή πάλι, δεν βάζεις μυαλό εσύ, η γυναίκα σου γεννάει!» Ήταν η μέρα που ήρθε στον κόσμο η μικρή του κόρη. Το ίδιο είχε γίνει και με την προηγούμενη, μα και με τον πρωτότοκο γιό του. Σαν να ‘ταν τέτοια μέρα.

«Βασίλη μην πας, δεν αισθάνομαι καλά, μάλλον ήρθε η ώρα» του έλεγε εκείνη. «Όταν έρθει, θα είμαι παρών» της είπε, την φίλησε στο μέτωπο και άνοιξε την πόρτα. Τίποτα δεν τον κρατούσε μακριά από το βουνό. Τίποτα δεν θα τον έκανε να χάσει ένα ακόμα κυνήγι.

Ένας κρότος τον ξέσπασε από την γαλήνη του. Τι ήταν αυτό, τουφεκιά; Ποιος να’ ναι εκεί; Τι κυνηγάει; Τι εποχή είναι; Τι ώρα; Τι μέρα; Ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο τον επανάφερε στην πραγματικότητα. «Πατέρα χρόνια πολλά. Που ήσουν πάλι, για κυνήγι;» του είπε ο γιος του γελώντας. Η αγκαλιά του γέμισε από τα εγγόνια και τα παιδιά του. Ακόμα δεν είχε έρθει όμως καλά καλά «πίσω». «Μισό λεπτό βρε παιδιά, να αφήσω το ντουφέκι, θα χτυπήσουμε!» είπε και σήκωσε το χέρι του ψηλά κρατώντας το ποτήρι με το κρασί, τάχα μου να μην γίνει κάποιο ατύχημα. «Άντε στην υγειά του κυνηγού μας» φώναξε ο μικρός Βασίλης γελώντας, δράττοντας την ευκαιρία για μια πρόποση, κρατώντας σφιχτά το δίκαννο του παππού του. Περίμενε κι αυτός πως και πως την σειρά του να γευτεί την χαρά του βουνού. Να γεμίσει τα πνευμόνια του με οξυγόνο. Να πατήσει τα χνάρια που είχε αφήσει εκείνος εκεί πάνω.  

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 15/1/2014.            

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 15/1/2014 και κάθε Τετάρτη με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Πίσω μου σ’ έχω…πέρδικα!




Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Τα κυνηγετικά ταξίδια των Συριανών είναι μια αστέρευτη πηγή άντλησης ιστοριών. Ιστορίες από αυτές που σε κρατούν δεμένο στην καρέκλα και βάζουν φωτιά στην σκέψη και την ψυχή σου. Η κάρπωση δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο αφού τις περισσότερες φορές, η ιστορία «πατάει» ακριβώς πάνω στα λόγια του ποιητή, που θέλει τον προορισμό να είναι ελάσσονος σημασίας έναντι αυτής του ίδιου του ταξιδίου. 

Ο καπετάνιος φώναζε τα ονόματα πιασμένος από τα ρέλια του καϊκιού και ένας ένας οι ταξιδιώτες πηδούσαν μέσα με το αντίτιμο στο ένα χέρι και την μικρή περιουσία τους στο άλλο. Τουφέκι και ντορβάς! Μια περιουσία η οποία κόστιζε, και συνεχίζει ακόμα να κοστίζει, ένα κάρο όνειρα, ένα τσουβάλι ελπίδες, άπειρες ιστορίες, τόνους ευχάριστων και δυσάρεστων συναισθημάτων. Πολλά ντεσιμπέλ ξεκαρδιστικών γελώτων και χιλιάδες χτύποι του ρολογιού με βουβό κλάμα και περισυλλογή.

Διαχρονική και σταθερή αξία το κυνήγι όπως καταλαβαίνεις φίλε μου κι ας προσπαθούν κάποιοι να το ξευτελίσουν και να το υποβιβάσουν, με σκοπό να το φτάσουν σε σημείο τέτοιο που θα μπορούν να το χαίρονται μόνο λίγοι όπως παλιά και να μας το πουλήσουν πίσω ακριβά και με δόσεις.

Συνέχισε ο καπετάνιος και έκλεισε την λίστα: Παπαδάκης Μιχάλης, Δαλέζιος Γιάννης, Συριανός Βαγγέλης, Κοντιζάς Μανώλης. «Άντε παιδιά, καλό μας ταξίδι και καλά να περάσουμε». Η ρότα του πλεούμενου, μετά την μπούκα του λιμανιού, ήταν η Άνδρος, ένα από τα εκλεκτά περδικονήσια των Κυκλάδων. Ο Μιχάλης κυνηγός του μεροκάματου. Πατωματζής τότε, είχε στρώσει πολλά μέτρα μωσαϊκό στα σπίτια της Σύρας. Μετέπειτα εντάχθηκε στην δύναμη των φορτοεκφορτωτών και καθημερινά η πλάτη του σήκωνε πολλούς τόνους, σιτηρών, τσιμέντων και άλλων αγαθών που έφταναν στο νησί.

Ο Γιάννης, ο γαμπρός του Όλγα. Ξυλουργός στο επάγγελμα, με μόνιμα ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη του. «καλό παιδί και καλός μάστορας» θυμάται ο αφηγητής μου. Ο Βαγγέλης πλακατζής και στο χούι και στο επάγγελμα, πετυχημένος και στα δυο! Γόνος ενός γητευτή των όπλων. Ενός οπλομάστορα που άφησε ιστορία τόσο για την ικανότητα να φωτογραφίζει με το μυαλό του αυτό που του ζητούσε ο πελάτης, όσο και για το πόσο κρασί μπορούσε να χωρέσει μέσα του. Για τον μαστρομανώλη δεν χρειάζεται να πω πολλά. Το όνομα του είναι συνυφασμένο με σκαρπέλα, ματσόλες και ξύλινα κεντίδια που ακόμα κοσμούν τέμπλα, τραπέζια, καρέκλες, καθρέπτες και ένα σωρό αντικείμενα, που τα χέρια του μετέτρεψαν σε έργα τέχνης.

Ο ήλιος έβαζε όλη του την δύναμη για να ψήσει τα Ανδριώτικα βράχια, μαζί σκυλιά και κυνηγούς.

 «Περπατούσα μαζί με τον Γιάννη, αφηγείται ο Μιχάλης, και δεν θυμάμαι να είχαμε κάνει τίποτα, όταν σε κάποιο γύρισμα βρήκαμε τον Βαγγέλη να κάθεται με την πλάτη σε ένα βράχο, κάτω από την σκιά μιας ελιάς από τις τόσες που είχε μέσα το χωράφι. Είχα μαζί μου και ένα σκυλάκι που το είχα τσεκάρει και εμπιστευόμουν την μύτη του πάρα πολύ. Ο Βαγγέλης ατάραχος απολάμβανε το κολατσιό του, παρέα με ένα μπουκαλάκι κρασί και μας έκανε νόημα να κάτσουμε κοντά του. Όσο κουβεντιάζαμε για τις πέρδικες, που δεν είχαμε βρει ακόμα, το σκυλάκι έκανε μερικά βήματα και αφού πέρασε πίσω από τον καθισμένο Βαγγέλη, έμεινε στην φέρμα. "Μάζεψε το ψοφίμι σου που θέλει να μας κάνει τον καλό μωρέ. Το ψωμοτύρι του μύρισε, μελανό στην πείνα θα το έχεις". Είπε ο Βαγγέλης και γελούσε καθώς έβλεπε το σκυλάκι να επιμένει και να ποντάρει πίσω του.

"Βαγγέλη έχε μια έννοια, γιατί αυτό που βλέπεις έχει καλή μύτη και δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά", του απάντησα εγώ και έσφιξα του τουφέκι προσπαθώντας να βρω κατάλληλη θέση. Ο θόρυβος από τις δυο πέρδικες που ξεκόλλησαν πίσω από την πέτρα, που τόση ώρα προσέφερε χουζούρι στον Βαγγέλη και κάλυψη σ’ αυτές, ήταν μεγάλος. Ακόμα πιο μεγάλο σαματά έκανε το τουφέκι μου κι αυτό του Γιάννη κι οι πέρδικες ξάπλωσαν φαρδιές πλατιές πιο κάτω.

Ο Βαγγέλης ξεροκατάπιε και δεν πίστευε στα μάτια του. «Κοίτα να δεις κάτι πράγματα μονολογούσε συνέχεια. Βρε ολόκληρο βουνό, ολόκληρο νησί, πίσω από την πλάτη μου βρήκανε να κρυφτούνε;»

Το κυνήγι είναι μια γιορτή που κανείς δεν ξέρει τι δώρο θα πάρει και σε πια χρονική στιγμή. Ευτυχής είναι αυτός που αυτό το δώρο δεν το έχει συνδέσει απαραίτητα με μια γεμάτη τσάντα, αλλά με ένα μουσκεμένο μπλουζάκι, το μαστίγωμα μιας χαρούμενης ουράς στο πόδι, πολλές κουβέντες κι άλλες τόσες εικόνες που κρύβει στην ψυχή του από κάθε έξοδο. 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 8/1/2014.

Νέα από την ΣΤ΄ ΚΟΜΑΘ.

ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣΕΔΡΑ: ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ 173 – 175551 34 - ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΤΗΛ. 2310 477128 – 477129, 6973 808934, FAX 2310 473863 – 475301
Το Δ.Σ. και το προσωπικό της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης σας εύχονται
Καλή Χρονιά, με υγεία και χαρά!
 

Σας ενημερώνουμε για προσπάθεια της ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ για αρμονική συνύπαρξη γεωργών και κυνηγών.
Τοποθετήθηκαν  ήδη ενημερωτικές πινακίδες σε ελαιώνες στη Χαλκιδική.
 
Η συνέχιση της θήρας βασίζεται στο σεβασμό που θα πρέπει να κερδίζουν οι κυνηγοί από τους άλλους χρήστες της υπαίθρου. Πολλές είναι οι περιπτώσεις όπου χωρικές απαγορεύσεις θήρας έχουν εφαρμοστεί μετά από αιτήματα γεωργών, περιπατητών και ιδιοκτητών κατοικιών. Μια τέτοια περίπτωση καταγράφεται σε περιοχή με ελαιώνες στη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής. Οι καλλιεργητές βρίσκονται στους ελαιώνες κατά τους χειμερινούς μήνες για τις σχετικές εργασίες και παρενοχλούνται όπως δηλώνουν από τους πυροβολισμούς.
Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας & Θράκης (ΚΟΜΑΘ) έγινε δέκτης παραπόνων από γεωργούς της περιοχής. Η ΚΟΜΑΘ ενέσκηψε αμέσως στο ζήτημα για να την προάσπιση της κυνηγετικής δραστηριότητας. Για το λόγο αυτό την περιοχή επιβλέπουν και ενημερώνουν τους κυνηγούς Ομοσπονδιακοί θηροφύλακες, διανέμεται ενημερωτικό φυλλάδιο της ΚΟΜΑΘ για την ασφάλεια στο κυνήγι και τοποθετήθηκαν ενημερωτικές πινακίδες, με την ενεργό συμμετοχή του Κυνηγετικού Συλλόγου Πολυγύρου.
Η ΚΟΜΑΘ υποστηρίζει την αρμονική συνύπαρξη όλων και προτρέπει τους κυνηγούς :
1)     Να σέβονται το μόχθο και τους ανθρώπους της υπαίθρου.
2)     Να μην πλησιάζουν κυνηγώντας κοντά στους ελαιοκαλλιεργητές.
3)     Να μην πυροβολούν κοντά στους ελαιοκαλλιεργητές.
4)     Να είναι σίγουροι για την πορεία και το σημείο πτώσης των σκαγιών τους πριν πυροβολήσουν.

ΦΙΛΕ ΚΥΝΗΓΕ ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
για αρνητικά σχόλια απέναντι στο κυνήγι
 

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 8/1/2014 και κάθε Τετάρτη με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί ΕΚΤΑΚΤΩΣ αυτήν την Πέμπτη 2/1/2014 και κάθε Τετάρτη με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!