ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Άλλη μια φωνή σωπαίνει, άλλο ένα "καρφί" για το κυνήγι!

 

Οι "ψίλοι" μπήκαν στ' αυτιά μας με το άρθρο του πολύ καλού φίλου "Μυθοπλάστη", για τον οποίο νιώθω μεγάλη τιμή που γνώριζω και συνυπήρξαν οι αράδες μου με τις εύστοχες τοποθετήσεις του. Αποχαιρετισμός; Ανανέωση ραντεβού; Θα δούμε! Το μόνο σίγουρο είναι ότι το σοκ ήταν μεγάλο.  Ελπίζω και εύχομαι πολύ σύντομα η πένα του Άρτου να ξαναγράψει για όλους εμάς. 

 

The game is over …

Ένα ατελείωτο ταξίδι ήταν όλο αυτό στην εφημερίδα. Από την εποχή της Αγγελοπούλου, μετά στην Απογευματινή, τώρα στην νέα διεύθυνση. Ταξίδι χωρίς συγκεκριμένους προορισμούς. Πεζοπορίες σε ορεινά μονοπάτια, σε δασολίβαδα, στις όχθες του Αλφειού ποταμού.

Και κυνήγι αγρίων κάπρων. Στην Πελοπόννησο, και συγκεκριμένα στην Αρκαδία κατά πρώτο λόγο, και λίγο, ελάχιστο στην ορεινή Ηλεία – εκεί που βγαίνουν τα καλύτερα κρασιά.  Ένα ταξίδι διαφορετικό, δύσκολο, απρόβλεπτο, με χαρές και λύπες. Και μέσα από αυτά, το μεγάλο κέρδος, η επαφή με την Μάνα γη, την Φύση.

Μέσα όμως από τα δικά μου ταξίδια, γνώρισα κυνηγούς αληθινούς από την Ελλάδα, από την Ήπειρο και την Μακεδονία, από την Στερεά Ελλάδα και την Θράκη. Και από την Πελοπόννησο, την μήτρα την πατρογονική. Νοερά κυνήγησα παντού, μαζί τους. Έζησα μαζί τους. Τις αγωνίες τους, την αγάπη τους για το κυνήγι, τον σεβασμό στο θήραμα και στους Νόμους.

Στάθηκα τυχερός γιατί αντάμωσα τον Απόστολο Αντωνάκη, τον διευθυντή του περιοδικού.  Και κέρδισα την τελευταία σελίδα, αυτήν που ήθελα, αυτήν που αγάπησα. Γιατί όλο αυτό το διάστημα έδινα το παρών. Με τις καλές μου και κακές μου στιγμές, με τον δικό μου τρόπο. Τον εκκεντρικό για μερικούς. Τον παράξενο για άλλους. Πάντα όμως ήμουν ο εαυτός μου. Δεν πούλησα ποτέ παραμύθια, δεν έδωσα λόγους ψεύτικους, δεν διαφήμισα ποτέ μου όπλα, φυσίγγια, κυνηγετικούς εξοπλισμούς, δεν πούλησα κυνηγόσκυλα, δεν έκανα πάσες για κανέναν,  δεν έγλυψα καμιά κυνηγετική αρχή, δεν στάθηκα με το μέρος της εξουσίας. Έμεινα πιστός με το μέρος του αληθινού κυνηγού. Εκείνου του κυνηγού που είναι ταπεινός. Που σκύβει να σηκώσει την πεσμένη πέτρα της ξερολιθιάς, που πίνει γονατιστός νεράκι από την πηγή, σαν να προσκυνά τον δημιουργό.

Δεν ζήτησα ποτέ χρήματα για την γραφή μου, και δεν πήρα. Στάθηκα ελεύθερος. Όπως ακριβώς ήθελα. Γι’ αυτό κι ενόχλησα τους ανελεύθερους με τον γραπτό μου λόγο.  Δεν θαύμασα κανέναν στο ταξίδι αυτό. Αντίθετα, σεβάστηκα εκείνους που το άξιζαν. Χτύπησα την αρχή, γιατί δεν είναι άξια λόγου και σεβασμού. Υποκρίνεται.

Εκτός από τον Απόστολο, γνώρισα την καταπληκτική Βανέσσα Ρωμαίου, αρχισυντάκτρια του περιοδικού την πρώτη περίοδο. Αλλά κι  άλλους αξιόλογους συνεργάτες, τον Χρήστο Κτενά, την Ειρήνη Κουτσάφτη, μετά την Θεανώ Καρούτα. Τους ευχαριστώ όλους που ανέχτηκαν τις παραξενιές μου.

Το θέμα για μένα είναι να μπορείς να βάλεις τέλος όταν πρέπει. Για μένα ο κύκλος έκλεισε, ολοκληρώθηκε. Δεν έχω να πω ή να γράψω κάτι καινούργιο για το κυνήγι. Οπότε δεν έχω κανένα λόγο να σας κοροϊδεύω. Δεν θέλω να καταντήσω να «αγωνίζομαι» κι εγώ μισόν αιώνα σαν αρκετούς καθεστωτικούς κυνηγούς. Έχω να κάνω στη ζωή μου κι άλλα χρήσιμα και όμορφα πράγματα. Τους «αγώνες και τις υποκρισίες» τους αφήνω σε αυτούς που έχουν ανάγκη να γεμίζουν την ματαιοδοξία τους. Ευτυχώς, τέτοιες ανάγκες δεν έχω.

Το κυνήγι αυτό καθεαυτό, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Αλλά δεν του δώσαμε την δέουσα σημασία η πλειοψηφία. Αρκεστήκαμε μόνο στην θηραματική δραστηριότητα κι αφήσαμε τις άλλες εκφάνσεις τους σε ανθρώπους ανάξιους. Η μειοψηφία όμως – γι’ αυτήν που έδινα τον χρόνο μου, αξίζει πολλά περισσότερα.

Μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ εσάς που με διαβάζατε μέχρι και σήμερα.  Ίσως κάποια μέρα, όταν οι συνθήκες αλλάξουν, να γράψω πάλι για εσάς. Και για μένα φυσικά. Ίσως.

Καλά κυνήγια να έχετε, εσείς που σέβεστε τους Νόμους. Εσείς οι αφανείς και ανώνυμοι κυνηγοί, εσείς οι μύστες της φύσης, εσείς οι βιγλάτορες του εθιμικού δίκαιου.

Σας ευχαριστώ πολύ με περισσότερα από 500 άρθρα μου στο ταξίδι που μόλις έφτασε στο τέλος του …


 Η συνέχεια δώθηκε σήμερα με το, δυστυχώς, τελευταίο

 τεύχος του περιοδικού ΚΥΝΗΓΙ. Ο Απόστολος Αντωνάκης

 αποχαιρέτησε όλους εμάς αφήνωντας το κυνήγι χωρίς μια

 βασική φωνή του.




Τίτλοι τέλους....

Υπάρχουν φορές που οι λέξεις, ακόμα για τους έμπειρους χειριστές του γραπτού λόγου, χάνονται, κρύβονται πίσω ή μέσα σε συναισθήματα εμποδίζοντας  τη γραφίδα να τις ψάξει, να τις βρει και να τις αποτυπώσει.
Είναι εκείνες οι στιγμές που είσαι εκ των πραμάτων αναγκασμένος να γράψεις κάτι που σε ξεπερνάει όπως  τους τίτλους τέλους μιας πολύ όμορφης περιπέτειας...

Η δική μου περιπέτεια σε τούτη την εφημερίδα, τον Ελεύθερο Τύπο δεν ήταν τόσο συνηθισμένη όσο φαινόταν στον έξω κόσμο.
Κατά τα δεκαέξι χρόνια που πέρασαν εργάστηκα πλάι σε διαφορετικόύς  ιδιοκτήτες, διευθυντές, προϊσταμένους, συναδέλφους και προσωπικούς συνεργάτες.
Κάθε περίοδος, που είχε το δικό της στίγμα, αποτέλεσε για εμένα την ευκαιρία να αντιληφθώ , πως η εργατικότητα και γενικότερα η αγάπη προς τον εργασιακό χώρο, μπορούν να μετουσιωθούν σε μικρές ή μεγάλες επαγγελματικες επιτυχίες αλλά και σε όμορφες εργασιακές στιγμές που σημαδεύουν το υπόλοιπο της διαδρομής σου.
Εκτιμώ πως όλα αυτά τα χρόνια, εκτός της γενικότερης συνεισφοράς μου προς την εφημερίδα που με εμπιστεύτηκε δίνοντάς μου ευκαιρίες και χώρο να εργαστώ, υπηρέτησα και το κυνήγι όπως και την μεγάλη οικογένεια των κυνηγών στην οποία συνειδητά ανήκω από παιδί.
Με το Τύπος Κυνήγι μου δόθηκε η ευκαιρία, να αφουγκραστώ για χρόνια, τις ανησυχίες και τα θέλω χιλιάδων συνοδοιπόρων μου σ΄  ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής και γράφοντας να μεταφέρω τη φωνή τους, εκεί που οι ίδιοι θα ήθελαν να φτάσει...
Ηταν όντως μια εντυπωσιακή, όμορφη  διαδρομή ή οποία φαίνεται πως έφτασε στο τέλος της.
Κλείνοντας αυτόν τον κύκλο αντιλαμβάνομαι ότι μια Δαμόκλειος Σπάθη αιωρείται επικίνδυνα επάνω από τον Κυνηγετικό Τύπο γενικότερα….
Εύχομαι στα έντυπα του χώρου να αντισταθούν και να αντέξουν αυτές τις δύσκολες για όλους καταστάσεις για το καλό του κυνηγιού και της κυνηγετικής οικογένειας του τόπου μας.
Οσο για εμένα νιώθω γεμάτος έχοντας γευτεί όλα αυτά τα χρόνια τη δική σας στήριξη όταν με τα λόγια σας μου δίνατε την δύναμη να υπομένω,  να προσπαθώ και να συνεχίζω.
Σας ευχαριστώ λοιπόν για όλα όσα μου δώσατε και ζητώ συγγνώμη σε καθένα ξεχωριστά για όσα ο ίδιος δεν κατόρθωσα ή δεν πρόφτασα να σας προσφέρω.


De profundis

.Για το Τύπος κυνήγι εργάστηκαν σημαντικοί άνθρωποι εντός και εκτός εφημερίδας. Οι μόνιμοι συντάκτες έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια τον καλύτερο εαυτός τους ως ευσυνείδητοι επαγγελματίες.
Οι εξωτερικοί συνεργάτες ήταν οι ακούραστοι αρθρογράφοι που έκαναν πάντα τη διαφορά.


.Ο Μυθοπλάστης, ο Γιώργος Αποστολόπουλος, ο Νίκος Βασάλος, ο Γιώργος Ψωμαδέλης, ο Μάνος Καραντώνης και αρκετοί άλλοι που προσέφεραν τόσα χρόνια τις απόψεις και τις εμπειρίες τους ήταν εκείνοι που ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο για το παραδοσιακό κυνήγι στην πατρίδα μας.

.Οι Διευθυντές του Ελεύθερου Τύπου όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκείνοι που με τον τρόπο τους βοήθησαν στην σωστή και σταθερή παρουσία του περιδικού και τους αξίζει ένα ειλικρινές Ευχαριστώ.Ήταν πάντα οι αφανείς υποστηρικτές μου

.Ενα μεγάλο Ευχαριστώ τέλος αξίζουν και όλοι οι συνάδελφοι κάθε τμήματος( τεχνικοί , διορθωτές κλπ)  που εργάσθηκαν ευσυνείδητα ώστε το Τύπος Κυνήγι να έχει την αξιοπρεπή εμφάνιση που το καθιέρωσε στις προτιμήσεις των αναγνωστών του.
 
 .Ένα τελευταίο ευχαριστώ σε εκείνους τους ευγενείς επιχειρηματίες του χώρου που μας εμπιστεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα σε εκείνους που έμειναν κοντά μας μέχρι το τέλος


Μην ακολουθείς το μονοπάτι. Πήγαινε εκεί που δεν υπάρχει μονοπάτι και άφησε τα ίχνη σου.

Ένα e-mail που ήρθε πριν από λίγο, με κάνει να πιστεύω ότι τελικά υπάρχει ελπίδα για το κυνήγι ακόμα. 

Κύριε διευθυντά,


«Όπου κι αν κοιτάξω η Ελλάδα με πληγώνει» είχε γράψει ο μεγάλος μας ποιητής Γ. Σεφέρης πριν χρόνια και έμελλε αυτά τα λόγια του να είναι προφητικά! Τα τελευταία χρόνια μια πληγή μας περιμένει σε κάθε στροφή, σε κάθε αναζήτηση μας για λίγο οξυγόνο και ηρεμία. Ξέρουμε ότι δεν σας περιγράφουμε κάτι που δεν γνωρίζετε, που δεν ζείτε κι εσείς καθημερινά ως Έλληνας.

Η συνεχόμενη πίεση της καθημερινότητας είχε σαν αποτέλεσμα ο καθένας μας να στραφεί σε ασχολίες που μέχρι χθες ναι μεν μας ξεκούραζαν και μας χάριζαν κάποια εφήμερα χαμόγελα, αλλά η επίδραση τους δεν ήταν μείζονος σημασίας στον ψυχισμό κανενός μας όπως σήμερα. Ο ελεύθερος χρόνος του καθένα από εμάς πια, είναι επιτακτική ανάγκη να γεμίζει με χαλαρές, ευχάριστες στιγμές, έτσι που να νιώθουμε, έστω και λάθρα, την αίσθηση της ελευθερίας για λίγο. Προσπαθούμε να γεμίσουμε τις βιολογικές μας μπαταρίες με πράγματα που δεν περιέχουν λέξεις όπως μνημόνιο, ισοζύγιο, δάνειο, χρηματοπιστωτικές αναλύσεις και άλλους τέτοιους ακαταλαβίστικους όρους, που η ρίζα των λημμάτων τους βρίσκεται εκ διαμέτρου αντίθετα στα πολύ απλά θέλω του καθενός μας.

Για αρκετά χρόνια το έντυπο της εφημερίδας σας «ΚΥΝΗΓΙ» ήταν πρώτο στις προτιμήσεις μας και αποτέλεσε μια «ήρεμη γωνιά»  για να κρυφτούμε από όλα τα παραπάνω, βοηθώντας μας να ξεφύγουμε για λίγα λεπτά από την ζοφερή πραγματικότητα. Οι ιστορίες των συνεργατών του, οι ειδήσεις του χώρου που μας ενδιαφέρει ως κυνηγούς, οι απόψεις του κ. Απόστολου Αντωνάκη και ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησε όλα αυτά τα χρόνια να μας περάσει την προσέγγιση της φύσης, έκαναν το περιοδικό ένα σοβαρό, αναπόσπαστο εργαλείο για τον Έλληνα κυνηγό τόσο ως ένα ελεύθερο βήμα για να ακουστεί η φωνή του σε όλη την επικράτεια και όχι μόνο, όσο και σαν μέσο διασποράς της πολυσυζητημένης παιδείας που για κάποιους επιμένει να μένει άγνωστη λέξη.

Με λύπη μας, λοιπόν, στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας στις 26/3/2015 είδαμε να επιβεβαιώνονται οι φήμες του διαδικτύου που κυκλοφορούν εδώ και μέρες ότι άλλη μια κυνηγετική φωνή σιωπά, φιμωμένη από συμφέροντα. Το αν είναι αυτό αλήθεια ή όχι το γνωρίζετε εσείς καλύτερα από τον καθένα και φυσικά δεν περιμένουμε απάντηση αφού δεν είναι αυτό το ζητούμενο μας. Αυτό που γνωρίζουμε όμως εμείς σαν απλοί άνθρωποι και κυνηγοί είναι ότι σίγουρα ολόκληρη η κυνηγετική οικογένεια θα κρίνει την αναστολή της κυκλοφορίας του αγαπημένου μας περιοδικού σαν ένα μεγάλο λάθος και πλήγμα γι’ αυτήν. Τα αποτελέσματα αυτού του άδοξου τέλους θα δούμε εμείς από την πλευρά μας μην έχοντας δίπλα μας το μέσο που μας στήριζε και χάριζε ευχάριστες ώρες, έγκαιρη ενημέρωση και γνώση, χάνοντας συνάμα έναν πολύτιμο σύμμαχο κι εσείς στα ταμεία της εφημερίδας, της οποίας οι πωλήσεις θα καταποντιστούν καθότι πολλοί από εμάς την αγόραζαν για το ένθετο και ΜΟΝΟ!

Κλείνοντας αυτή την επιστολή – διαμαρτυρία, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Κύριο Απόστολο Αντωνάκη ο οποίος ήταν ο ενορχηστρωτής της παρέας, μα και όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες της, οι οποίοι ειλικρινά θα μας λείψουν. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε πολύ σύντομα να έχουμε την χαρά και την τιμή να διαβάσουμε και πάλι τον καλό μας «φίλο» και συνάδελφο κυνηγό Απόστολο Αντωνάκη.

Σας ευχαριστούμε πολύ για την υπομονή και τον χρόνο σας. Μια κυνηγοπαρέα από τις Κυκλάδες η οποία ένωσε τις φωνές τις μηδενίζοντας τα μίλια που μας χωρίζουν για να εκφράσουμε το κοινό αίσθημα που νιώθουμε.


Με τιμή

Δημήτρης  Άνδρος, Γιάννης Τήνος, Νίκος Μύκονος, Κώστας Σύρος, Αντρέας Σίφνος.

Μήπως πρέπει να σκεφτούμε λίγο για το τι μπορεί να μεθοδεύεται πίσω απ' τις κλειστές κουρτίνες;
Καλή αντάμωση!