Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com
Ζούμε στιγμές απείρου κάλλους εδώ στην Σύρα, ανεπανάληπτες! Στιγμές που ίσως γραφτούν στην ιστορία για την αιτία της δημιουργίας τους. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, έχουν το μέγεθος παγόβουνου, αλυσιδωτή αντίδραση και την πλοκή τους, θα την ζήλευε ακόμα και ο Φώσκολος!
Οι τακτικές που ακολουθούνται δε, θυμίζουν αυτές του Ψυχρού Πολέμου, αφού ο ένας ηχογραφεί τον άλλον, άλλα λέει στον τάδε και άλλα στον δείνα. Άλλος οργανώνει λαομαζώξεις και διαμαρτυρίες, οι οποίες υπερέχουν παρουσιών ακόμα και αυτών των άμοιρων γενικών συνελεύσεων, όμως εκείνος κάθεται σπίτι του ατάραχος. Κάποιος άλλος τρέχει να «προλάβει» αυτά που άκουσε στο αφεντικό στην πρωτεύουσα, πριν ακόμα τα λεγόμενα φτάσουν στα αυτιά των παρευρισκομένων, για τέτοιο ζήλο μιλάμε!
Ένας κοινός νους θα ρωτούσε: Γιατί όλο αυτό το τουρλουμπούκι; Άκου καλέ μου αναγνώστη για να ξέρεις. Ο ένας, μόλις έλυσε τα οικογενειακά του ζητήματα, που δεν ενδιαφέρουν κανέναν, αγνάντεψε εκ νέου την καρέκλα που άφησε πριν έναν χρόνο, του γυάλισε και βρήκε τρόπο να βάλει τους άλλους να φαγωθούν, να λάμψει ως Μεσσίας και γιατί ο λύκος στην αντάρα χαίρεται. Ο άλλος, προσπαθεί να μην χάνει επαφή με το αντικείμενο γιατί «ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται» κι ο τρίτος, ο μικρότερος, εξασκεί αυτό που ξέρει να κάνει καλά εκ γενετής του.
Το αποτέλεσμα; Ένα ΔΣ στην μέση του κυκλώνα χωρίς λόγω και ένας σύλλογος βαριά εκτεθειμένος σε νόμους και ανθρώπους. Κανείς ευχαριστημένος, τουναντίον, όλοι δυσαρεστημένοι μεταξύ τους και ένας πέλεκυς, βαρύς, να κρέμεται πάνω από το κεφάλι ενός υπαλλήλου, συνοδευόμενος από την δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης. Κοινώς, είναι καμένος από χέρι!
Το ένα λυπηρό είναι ότι κανείς δεν ζητά λύση στο μείζον πρόβλημα που έχει προκύψει, αλλά τον αρθογράφο του άρθρου της περασμένης εβδομάδος «Σκέπασαν την Σύρα με δίχτυα;», λες και αν τον βρουν η άρα θα νομιμοποιηθεί, ή, η θηροφυλακή θα σταματήσει τους ελέγχους. Το δεύτερο λυπηρό γεγονός, είναι η αποποίηση της κυνηγετικής ιδιότητας από κάποιους προς ζημία του ίδιου του συλλόγου που, όλοι ανεξαιρέτως (!), αγαπάμε. Το τρίτο είναι ότι κανείς δεν μπόρεσε να δείξει τον δρόμο σε όλους τους απελπισμένους που παραμένουν με το παράπονο, να χτυπάνε λάθος πόρτα.
Κουράγιο σύλλογε, θα περάσει κι αυτό.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 16/11/2011.