ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Στο "ΤΥΠΟΣ - ΚΥΝΗΓΙ" που κυκλοφορεί αύριο, Τετάρτη 30/1: 
-Στα καρτέρια για αγριόπαπιες 
-Βλητική: Μυστικά και τεχνικές της σκόπευσης 
-Δεοντολογίες: Οι κακιές συνήθειες στον κυνηγότοπο 
-Αγριόχοιρος: Η ψευδόλυσσα απειλεί θηράματα και σκύλους. 
Μαζί DVD με λαγούς και λαγωνικά. 
"ΤΥΠΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ", για κυνηγούς που έχουν άποψη και θέλουν να ξεχωρίζουν.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

Θύματα λαθροκυνηγών έξι αργυροπελεκάνοι...

Εντοπίστηκαν σε 3 θέσεις της λιμνοθάλασσας Βάσσοβα

Έξι νεκρούς αργυροπελεκάνους εντόπισαν σε τρεις θέσεις στη λιμνοθάλασσα Βάσσοβα, επόπτες του Φορέα Διαχείρισης Δέλτα Νέστου - Βιστωνίδας - Ισμαρίδας...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.

Εμπόδια στο πρόγραμμα εμβολιασμού κατά της λύσσας!

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Απίστευτη κακοποίηση ζώου μπροστά στα μάτια μαθητών δημοτικού!


Μια πρωτοφανής ιστορία κακοποίησης ζώου εκτυλίχθηκε μπροστά μάλιστα στα μάτια μαθητών δημοτικού σχολείου, στην Κρήτη.
Τα μικρά παιδιά ενώ πραγματοποιούσαν εκδρομή στο άλσος των Αγίων Αποστόλων είδαν ένα σκυλί αιμόφυρτο. Σύμφωνα με το flashnews.gr άγνωστος το είχε κακοποιήσει βάναυσα αλυσοδένοντας το από τα γεννητικά του όργανα.
Δάσκαλοι και μαθητές σοκαρίστηκαν και ειδοποίησαν αμέσως τον Φιλοζωικό Σύλλογο Χανίων όπου έσπευσε στο σημείο.
Εθελοντές παρέλαβαν το άγρια κακοποιημένο σκυλί, που το ονόμασαν Κάρλο, το περιέθαλψαν σώζοντας το από βέβαιο και μαρτυρικό θάνατο, και αυτήν την ώρα βρίσκεται σε σπίτι εθελοντή, υπό την φροντίδα κτηνιάτρου, μέχρι να υιοθετηθεί.

Μάστιγα η παράνομη υλοτομία στη Δυτική Μακεδονία!


Αφανίζονται τα δάση της Δυτικής Μακεδονίας, καθώς η παράνομη ξύλευση στην περιοχή προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημίας.
Στους αλλοδαπούς λαθροϋλοτόμους που εισέρχονται κρυφά από τη γειτονική Αλβανία, προστίθενται και παράνομοι ημεδαποί ξυλοκόποι, οι οποίοι αδυνατούν να βάλουν πετρέλαιο θέρμανσης και αναζητούν λίγη ζεστασιά κόβοντας ξύλα από τα δάση της περιοχής. 
Οξύτερο είναι το πρόβλημα στην ελληνοαλβανική μεθόριο του νομού Καστοριάς, όπου οι επιτήδειοι που εισέρχονται παράνομα με μουλάρια από την Αλβανία έχουν αποψιλώσει στην κυριολεξία μεγάλες εκτάσεις δάσους στο Γράμμο. Ωστόσο, ακόμη και στα ημιορεινά της Κοζάνης, η παράνομη ξύλευση αυξάνεται, παρά το γεγονός ότι η Κοζάνη και η Πτολεμαΐδα διαθέτουν τηλεθέρμανση. 
Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως σε χωριά, όπου πολλοί κάτοικοι που δεν μπορούν να προμηθευτούν πετρέλαιο λόγω του υπέρογκου κόστους, αναζητούν φθηνές λύσεις θέρμανσης και καταφεύγουν στα καυσόξυλα και στην παράνομη υλοτομία.
Διαβάστε περισσότερα από το e-ptolemeos.gr εδώ

Νέα από την ΣΤ' ΚΟΜΑΘ.


ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣΕΔΡΑ: ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ 173 – 175551 34 - ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΤΗΛ. 2310 477128 – 477129, 6973 808934, FAX 2310 473863 – 475301

Σας ενημερώνουμε για τα εξής θέματα



1) Συνεχίζονται οι ενημερωτικές εκδηλώσεις για το θέμα της λύσσας, που διοργανώνουν οι κατά τόπους Κυνηγετικοί Σύλλογοι.












5) Με αγανάκτηση ο κυνηγετικός κόσμος βλέπει ασυνείδητους να τοποθετούν δηλητηριασμένα δολώματα (φόλες) σε διάφορες περιοχές. Αποτέλεσμα είναι η θανάτωση αρκετών κυνηγετικών σκύλων, αλλά και η μεγάλη πικρία των κυνηγών-ιδιοκτητών.
Επικήρυξη ασυνείδητων που έριξαν φόλες στον Πεντάλοφο Θεσσαλονίκης







Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Συγγνώμη Γαία!

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

 Επιτέλους ένα σκυλί που ταιριάζει στον κυνηγό μας, έπειτα από αναζήτηση ετών.
 Θα καταφέρει όμως να το εκπαιδεύσει σωστά και να του αφήσει χρόνο να εξελιχθεί;

Η εικόνα ενός κυνηγού που στο πλάι του στέκεται ένα σκυλί, πέρα από κάτι συνηθισμένο πλέον στις μέρες μας, είναι μια εικόνα η οποία ξεπερνά κατά πολύ τις χίλιες λέξεις που θέλει η γνωστή ρήση για τον σχολιασμό της.
 
Μια σοφή κυνηγετική παρατήρηση, απόσταγμα της πείρας ενός κυνηγού, θέλει αυτόν που κυνηγά μόνος να το κάνει με αυτοσκοπό την κάρπωση κι αυτόν που επιλέγει την συντροφιά ενός σκύλου, να είναι λάτρης του ταξιδιού και όχι του προορισμού απαραίτητα. Οι κανόνες όμως φτιαχτήκαν για να ανατρέπονται και κανένας από τους δυο παραπάνω, δεν σημαίνει ότι λειτουργεί αμιγώς έτσι και όχι ανάποδα. Πολλές είναι οι φορές που βρίσκουμε ανθρώπους ξαπλωμένους στην ρίζα μιας ελιάς να χαίρονται την φασαρία της απόλυτης σιωπής, έχοντας στον σάκο τους μια τσίχλα, ένα τρυγόνι, ή τίποτα και ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους ένα πλατύ χαμόγελο, απόρροια της ολοκλήρωσης που νιώθουν κοντά στην φύση και άλλες τόσες είναι εκείνες, οι φορές, που βλέπουμε νευρικούς κυναγωγούς, να παλεύουν με αγωνία να ξεπαστρέψουν όσα ορτύκια έχει το χωράφι μπροστά τους, υποχρεώνοντας τα σκυλιά τους να κάνουν την υπέρβαση. Να φερμάρουν ένα ορτύκι έχοντας στραμένα τα μάτια σε ένα άλλο που δεν δέχτηκε φέρμα και πήρε την κατηφόρα, καθώς έχουν το προηγούμενο στο στόμα και το επαναφέρουν στον αφέντη τους, αποδίδοντας συνάμα συναίνεση στο άλλο σκυλί της παρέας που έχει μπλοκάρει ένα θήραμα παρακάτω!


Πέρασε αρκετός καιρός για να καταλάβω ότι το να κυνηγάς με σκύλο δεν είναι κάτι απλό του τύπου: έβαλες τις μπαταρίες  στο αυτοκινητάκι και το πας! Ακόμα περισσότερο καιρό σπατάλησα στο να καταλάβω ότι όλα τα σκυλιά δεν κάνουν για όλους του κυνηγούς, ή, σωστότερα, όλοι οι κυνηγοί δεν κάνουν για όλα τα σκυλιά.

Όπως “δένει” μια παρέα κυνηγών και ξέρει ο ένας τις αντιδράσεις του άλλου και τα χούγια του, έτσι και η σχέση σκύλου – κυνηγού, έχει τα δικά της μυστικά και απαιτεί τον χρόνο της για να λειτουργήσει η χημεία που θα κάνει και τους δυο ευτυχισμένους και θα μετατρέπει την βόλτα στο βουνό σε έναν μαγευτικό περίπατο, του οποίου τα όποια λεπτά διάρκειας, θα χρειαστούν γύρω στις δυο μέρες εξιστόρηση στο τραπέζι του καφενείου, πολλούς καφέδες και τσίπουρα κατά την περίοδο της ανάπαυλας που επιβάλει η απαγόρευση του κυνηγίου.

Αφού σαν κυνηγός είχα αποκτήσει όλα τα απαραίτητα για να μπορώ να λέω ότι αποτελώ εν δυνάμει κίνδυνο για την πανίδα του νησιού μου, τουφέκι, φυσίγγια κτλ, αποφάσισα να στραφώ στην αναζήτηση ενός σκύλου που θα με ολοκλήρωνε σαν εικόνα στους έξω και θα έτρεφε τον εγωισμό μου σαν άνθρωπο. Βρέθηκα, λοιπόν, να παλεύω με Άγγλους γόνους γαλαζοαίματων οικογενειών, ή και με αμφισβητουμένης προέλευσης  κουτάβια και γενικά από τα χέρια μου πέρασαν όλες οι φυλές του τετράποδου φίλου του ανθρώπου. Καμιά όμως δεν μπόρεσε να με κάνει να πω ότι βρήκα τον σκύλο που μου ταιριάζει και είναι σίγουρο βέβαια, ότι κανένα από τα σκυλιά εκείνα δεν βρήκε στο πρόσωπό μου τον ιδιοκτήτη που έψαχνε, όχι από θέμα κακομεταχείρισης, αλλά από την άποψη του τι ήθελα εγώ να κάνω με αυτά και το τι ήταν εκείνα διαθέσιμα να μου προσφέρουν.

Πόσο δόκιμο είναι να ζητάς από μια Ferrari να ανέβει σε κατσάβραχα, ή να πάει ένα κατσαριδάκι με 200! Ένα τέτοιο πράγμα με ταλαιπώρησε για αρκετά μεγάλο διάστημα και εμένα και τα σκυλιά που είχα κατά καιρούς πλάι μου. Σκυλιά που οι απαιτήσεις μου τα έκαναν να με κοιτούν με απορία, κάποια μάλιστα αν έμεναν λίγο ακόμα μαζί μου θα μάθαιναν να μιλάνε για να μου πουν ότι δεν κάνω για αφεντικό σκύλου, αλλά ρομπότ!

Έβριζα την τύχη μου που όλος ο κόσμος είχε ένα σκυλί και ήταν ευχαριστημένος σε αντίθεση με εμένα και δεν την επικαλέστηκα ποτέ που δεν έσυρε στον δρόμο μου έναν χριστιανό με γνώσεις, όχι πάνω στα σκυλιά, αλλά στους ιδιοκτήτες. Έναν άνθρωπο που να μπορεί να καταλάβει τι σκύλο ψάχνεις και ποιες είναι οι ράτσες που έχουν την υπομονή να ανεχθούν τα κακά σου χούγια!
 
 Πέρασαν αρκετά χρόνια από την μέρα που παραιτήθηκα και δεν ξανασχολήθηκα με δαύτα. Μου έλειπε όμως πάντα η χαρούμενη ουρά που σου μαστιγώνει τα μπατζάκια. Μου έλειπαν τα γαυγίσματα της απελπισίας που σε ικετεύουν να ανοίξεις το κλουβί για να έρθει μαζί σου. Μου έλειψε αυτή η ψυχαναλυτική παρέα. Μου έλειψαν οι κουβέντες στο καρτέρι μέχρι να ξημερώσει και το καλύτερο, να μην φέρνει αντίρρηση κανένας για τίποτα! Πάμε από εδώ, πάμε από εκεί, τώρα θα πιούμε νερό, τώρα θα κολατσίσουμε, κάτσε να κάνουμε τσιγάρο, καλά είναι, δεν είναι, φωνάζει η γυναίκα μου και όλα αυτά τα ενοχλητικά που πολλές φορές έχουν γίνει αιτία να κοπούν καλημέρες και να διαλυθούν κυνηγοπαρέες. Όλο αυτό το διάστημα εξέφραζα την απορία μου, γιατί παλιά ο κοσμάκης τραβούσε ένα σκυλί για όλα τα κυνήγια μαζί του και σήμερα δεν μπορώ να το κάνω εγώ και το κυριότερο, πώς γινόταν και εκείνα τα σκυλιά ήταν καλά σε όλα τα κυνήγια και δεν μπορούν οι απόγονοί τους σήμερα να τα φτάσουν στο ελάχιστο!

Ο Μάκης ο μύγας, έχοντας καταλάβει περί τίνος…ψυχοπαθή πρόκειται, μου πρότεινε ένα Σπρίγκερ Σπάνιελ κι ο Αντώνης ο ελαιοχρωματιστής, καλοί φίλοι και οι δυο, το έκανε πραγματικότητα. Μου πρόσφερε ένα θηλυκό Σπριγκεράκι από την γέννα που είχε λέγοντας μου τα καλύτερα για την εν λόγω φυλή. Ήρθε, λοιπόν, στα χέρια μου μια μικρή σαΐτα! Ένα παιχνιδιάρικο πλασματάκι που με το βλέμμα της σου λέει ευχαριστώ για το κάθε χάδι που της δίνεις. Σχέση λατρείας από το πρώτο λεπτό. Τα ενημερωτικά video στο διαδίκτυο έγιναν για μέρες το ένα από τα δυο πράγματα που αντίκριζαν τα μάτια μου. Το άλλο ήταν ιδανικά ξεφωλιάσματα και φανταστικές επαναφορές θηραμάτων από την Γαία!

Α ναι, δεν σας είπα ότι οι κόρες μου προτίμησαν ένα αρχαίο Ελληνικό όνομα για το κουτάβι μας μέσα από τα τόσα της πλούσιας μυθολογίας μας, αφήνοντας στην άκρη τα ξενόφερτα κλισέ ονόματα.

Τα συχαρίκια από γνωστούς και φίλους για το ορθό της επιλογής μου και οι μεγάλες προσδοκίες που είχα από την Γαία με έκαναν, για ακόμα μια φορά, να κάνω λάθος. Βιάστηκα και δεν έδωσα χρόνο στο σκυλί να μάθει πρώτα να περπατάει. Δεν του έδωσα τα σωστά ερεθίσματα και δεν του έκανα τους σωστούς συνδυασμούς για να μπορέσει το μυαλό του να καταλάβει τι σημαίνει αυτός ο δυνατός κρότος. Δεν μπόρεσα να καταλάβω ότι αν ο πατέρας μου με έπαιρνε με τις πάνες στο βουνό, ξυπόλητο και άρχιζε τις τουφεκιές, τουλάχιστον, θα φοβόμουν και θα τις γέμιζα! Θα συνέδεα την βόλτα στο βουνό με μια κακή και επίπονη εμπειρία. Αυτό ακριβώς έκανε και η μικρούλα Γαία!

Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλαν τρεις γρήγορες τουφεκιές σ΄ένα φουριόζικο ορτύκι. Πάγωσε και ένα θυμάρι της έδωσε την απαραίτητη κάλυψη από τον ενοχλητικό θόρυβο. Τότε μόνο κατάλαβα πόσο χαζά είχα φερθεί στο σκυλί που έλεγα ότι αγάπησα με την πρώτη ματιά. Τότε άρχισα να σκέφτομαι σαν εκείνη και πήρα την απόφαση να διώξω από κοντά μου το σκυλί αυτό, για να γλυτώσει από εμένα και τους κακούς μου τρόπους! Τα δάκρυα στα λυπημένα μάτια των μικρών θυγατέρων μου και ένας φίλος, μου άλλαξαν τα σχέδια και με έκαναν να δείξω περισσότερη υπομονή και εμπιστοσύνη στο σκυλί μου και να του δώσω τον πραγματικό χρόνο που χρειάζονταν για να καταλάβει τι ζητούσα από εκείνο.

Δικαιολόγησα τα χρήματα που άλλοτε θεωρούσα πεταμένα, αυτά που ζητάει ένας επαγγελματίας εκπαιδευτής, ένας που ξέρει να κάνει υπομονή. Αν και οι οικονομικές συγκυρίες δεν μου επέτρεψαν να τα δώσω. Σωστή η ρήση που λέει ότι πίσω από έναν καλό μαθητή, υπάρχει ένας καλός δάσκαλος.
  Η υπομονή όλων μας επιβραβεύθηκε. Η Γαία πλέον δεν φοβάται. Η δεύτερη ευκαιρία που έδωσα στον εαυτό μου έπιασε τόπο. Ξέρει πλέον τι σημαίνει η τουφεκιά και τι πρέπει να κάνει μετά από αυτήν. Ξέρει γιατί την παίρνω μαζί μου στο βουνό και το χαίρεται κι αυτή όπως κι εγώ.

Βέβαια έχει ακόμα πολύ δρόμο για να μπορέσει να χαρακτηριστεί ως ένα καλό κυνηγόσκυλο, αλλά μετράει μόλις εννέα μήνες ζωής! Τι να πω κι εγώ που μου πήρε 40 χρόνια για να μπορέσω να καταλάβω την έννοια της λέξης υπομονή; Συγνώμη καλή μου Γαία, ελπίζω εσύ να δείξεις μεγαλύτερη υπομονή με το αφεντικό σου! Σας ευχαριστώ πολύ καλοί μου φίλοι που μου δώσατε τέτοια χαρά.

Ο χρόνος αναμονής που δίνουμε σε ένα κουτάβι είναι καθοριστικός και μια από τις κύριες παραμέτρους για να μην βλέπουμε στους δρόμους κυνηγετικά σκυλιά, αλλά μόνο αυτά της συντροφιάς, που δεν μπόρεσε κάποιος να εκτιμήσει την μοναδικότητα της κι εκείνα που ο Πανάγαθος τα όρισε Αθίγγανους του είδους τους και γεννήθηκαν στα απόμερα σένα καντούνι!

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 16/01/2013.                                      

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.


Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Ν. Πήλιο: Νεκρός 60χρονος κυνηγός από επίθεση αγριογούρουνου.

Τραγικό θάνατο βρήκε 60χρονος κυνηγός από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, όταν προχθές 12/1/2013  το μεσημέρι, του επιτέθηκε και τον τραυμάτισε θανάσιμα αγριόχοιρος, στον οποίο είχαν στήσει καρτέρι σε δασική περιοχή της Άνω Γατζέας, με συντρόφους του κυνηγούς.
Νεκρός είναι ο Ευάγγελος Διανελλάκης, αγρότης, κι έμπειρος κυνηγός. Ο θάνατός του βύθισε στο πένθος την τοπική κοινωνία ενώ η δημοτική αρχή Ν. Πηλίου εκφράζει τα συλλυπητήριά της για τον άδικο θάνατό του.

Ειδικότερα όπως ανέφερε στην ΕΡΑ Βόλου ο δημοτικός σύμβουλος Ν Πηλίου Κ. Λεγαντής, ο άτυχος άνδρας, που ήταν έμπειρος κυνηγός πήγε σήμερα το μεσημέρι με την παρέα του για κυνήγι αγριογούρουνων. Όμως στο καρτέρι που έστησαν, ένα αγριογούρουνο του επιτέθηκε και τον τραυμάτισε στα πόδια, προκαλώντας σοβαρή αιμορραγία.
Αμέσως οι σύντροφοί του τον μετέφεραν με δικό τους μεταφορικό μέσο στην Αγριά, κι εκεί τον παρέλαβε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. ΟΙ γιατροί έδωσαν σκληρή μάχη, αλλά δυστυχώς δεν κατάφεραν να κρατήσουν τον άτυχο κυνηγό στη ζωή.
«Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα τραγικό συμβάν. Τον γνώριζα και ήταν πολύ καλός κυνηγός, αλλά τι να πω. Μάλλον δεν πρόλαβε να προφυλαχθεί όταν του επιτέθηκε το αγριογούρουνο που έγινε επιθετικό, γιατί ένοιωσε παγιδευμένο».
Επίσης ο κ. Λεγαντής ανέφερε ότι ο άτυχος κυνηγός ήταν πολύ καλός οικογενειάρχης κι αξιόλογο άτομο κι εξέφρασε τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Ο 60χρονος ήταν παντρεμένος και πατέρας ενός 30χρονου άνδρα.

ΠΗΓΗ: www.taxydromos.gr

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 09/1/13 και κάθε Τετάρτη, με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Νέα από το Δοξάτο.



ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΟΞΑΤΟΥ
«Η ΑΡΤΕΜΙΣ»
ΤΗΛ & ΦΑΞ. 2521066008


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ο Κυνηγετικός Σύλλογος Δοξάτου, βρίσκεται στην χαρούμενη θέση να σας ανακοινώση την ολοκλήρωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών για την δημιουργία ιδιόκτητων γραφείων του Συλλόγου μας.
Μετά από διάστημα περίπου 18 μηνών και συνεχών διαπραγματεύσεων του νυν Δ.Σ. του Κυνηγετικού Συλλόγου Δοξάτου με διάφορους φορείς σε τοπικό αλλά και πανελλήνιο επίπεδο (Δασαρχείο Δράμας, Διεύθυνσή Δασών Δράμας, ΥΠΕΚΑ, Δήμο Δοξάτου, Γενική Περιφέρεια Μακεδονία - Θράκης, ΚΟΜΑΘ κ.α.), μας παραχωρήθηκε από το Δασαρχείο Δράμας λυόμενο οίκημα 62cm² το οποίο βρίσκεται ακόμη στο χώρο του Δασαρχείου και πρόκειται να το παραλάβουμε τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου. Εσωτερικά του οικήματος υπάρχουν 3 δωμάτια για χώρους γραφείων, χώρο συνεδριάσεων και τουαλέτα. Είναι ένα πραγματικό στολίδι που με τις επιπλέων προσθήκες θα τελοιοποιηθεί.
Στην συνέχεια μετά από συντονισμένες ενέργειες με τον Δήμο Δοξάτου προχωρήσαμε αρχικά σε προφορική συμφωνία και στην συνέχεια σε σύναψη ιδιωτικού συμφωνητικού μεταξύ του Συλλόγου μας και του Δήμου Δοξάτου που μας χορηγεί για τα επόμενα 9 χρόνια οικόπεδο 3500cm² για χρήση επάνω στο κεντρική εθνική οδό Δράμας – Καβάλας λίγο πριν την στροφή για τον δρόμο που οδηγεί στην Φτελία.
Το συγκεκριμένο οικόπεδό είναι αρκετά μεγάλο και θα καλύψει σίγουρα τις ανάγκες του Συλλόγου μας. Πρόκειται εσωτερικά να τοποθετηθεί το λυόμενο οίκημα για να στεγάσει τα γραφεία του Συλλόγου μας, περιμετρικά θα γίνει περίφραξη και εσωτερικά ο υπόλοιπος χώρος θα γίνει χώρος πρασίνου και θα τοποθετηθεί και το ανάλογο κιόσκι με τα αντίστοιχα παγκάκια.
Στις άμεσες επόμενες ενέργειες μας είναι η χορήγηση άδειας πολεοδομείας για παροχή ρεύματος και την τοποθέτηση του οικήματος μας.
Κλείνοντας θα ήταν παράληψει να μην ευχαριστήσουμε όλους τους συντελεστές της παραπάνω επιτυχίας για τον Σύλλογό μας και τα μέλη του. Αρχικά τον Δήμο Δοξάτο και ποιο συγκεκριμένα τον Δήμαρχο κ.Χατζηλαζάρου Αναστάσιο και Αντιδήμαρχο κ.Σαραπάρη Κωνσταντίνο, την Δασάρχη Δράμας κα.Κωνσταντινίδου Ελισσάβετ, την Υπέυθυνη Θήρας κα. Δημητριάδου Σταυρούλα, τον πρώην Δασάρχκη και φίλο του Συλλόγου μας κ.Τσίγκη Ανδρέα, τους προέδρους του Τοπικού Συμβουλίου του Δ.Διαμερίσματος Δοξάτου κ.Κουρσιούμη Σταμάτιο και κα. Καρατζόγλου Έφη, την Νομική Σύμβουλο του Δήμου Δοξάτου κα. Γαϊτάνη Μαίρη, την Νομική Σύμβουλο της Ομοσπονδίας μας κα. Μαλλιάνη Σοφία, τον Επιστημονικό Συνεργάτη της ΚΟΜΑΘ και Θηραματολό κ.Καραμπατζάκη Θεοφάνη.

Ο Πρόεδρος Κ.Σ. Δοξάτου
Χατζηπροδρόμου Ιπποκράτης

Ο Γεν. Γραμματέας
Μουλιστάνος Ηλίας.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Μια μαγική πρωτοχρονιά.

Του Νίκου Βασάλου http//kaliakouda.blogspot.com

Παραμονή της εξόρμησης με το πρώτο του δίκαννο, ένας νέος κυνηγός πρέπει να πάρει μεγάλες αποφάσεις αντιμέτωπος με την συνείδησή του. Ευτυχώς έχει καλούς δασκάλους να τον κατευθύνουν!

Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς, δεν θυμάμαι ποιας χρονιάς, θα σε γελάσω. Το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι ο Άγιος Βασίλης είχε έρθει για κάποιον νωρίτερα. Ένα 18χρονο παλικάρι εδώ και τρεις μέρες χάιδευε ένα δίκαννο, δώρο του παππού του. Η κυνηγετική άδεια είχε βγει από την αρχή της σαιζόν, αλλά τουφέκι δικό του δεν είχε ακόμα.

Η οικογένεια είχε παράδοση στο κυνήγι. Πάππου προς πάππου, όλα τα αρσενικά παιδιά της, μπαρουτοκαπνίζονταν και απολάμβαναν τα δώρα της φύσης και το άπειρο της υπαίθρου. Χαιρόντουσαν να ποτίζουν με τον ιδρώτα τους, τα βράχια στα περδικονήσια. Να χώνονται στους γιακάδες των πανωφοριών τους τον χειμώνα στο καρτέρι της τσίχλας και να γεμίζουν τις κόρες των ματιών τους με ξεπετάγματα μπεκάτσας. Φυσικά τα σκυλιά δεν έλειψαν ποτέ από τον αυλόγυρο του σπιτιού. Τακτοποιημένα όλα, τόσο τα σκυλιά, όσο και τα τουφέκια. Καθένας είχε το δικό του σκυλί, το δικό του όπλο και δεν τολμούσε κανείς άλλος να τα πειράξει.
 
Μερακλής ο παππούς, είχε επιλέξει ένα τουφέκι για τον εγγονό του από αυτά που θέλεις πολλά τάλαρα για να το κάνεις δικό σου, άκουγε το όνομά του βλέπεις. Κεντημένο στο χέρι το ατσάλι του και τα ξύλα του είχαν δει πολλούς βαρύς χειμώνες στα βάθη του Καυκάσου πριν να κοπούν και γίνουν κοντάκι και ξυστός.

Τηρούσε πάντα την παράδοση ο γέρος της οικογένειας, αυτή που ήθελε τους άντρες της, την πρώτη μέρα του χρόνου να είναι όλοι μαζί στο βουνό για κυνήγι.
Ένα φλασκί τσίπουρο για να ζεσταίνεται η καρδιά και μια χούφτα σταφίδες, ήταν τα απαραίτητα εφόδια για κείνη την ημέρα.

«Άντε, ετοίμασε τα πράγματά σου από τώρα, να μην ξυπνάμε τις γυναίκες το πρωί και σκούζουν» ήταν η προσταγή του γέρου στον μικρό. Πειθήνιο όργανο εκείνος, εκτέλεσε με μιας την εντολή του και τα διπλωμένα ρούχα ξάπλωσαν πάνω στην καρέκλα πίσω από την πόρτα. Μπροστά ένα ζευγάρι καινούριες αρβύλες, δώρο της μάνας του, η ζώνη με τα φυσίγγια που είχαν γεμίσει μαζί με τον παππού του παρέα με τον ντορβά, στόλισαν την πλάτη της και το τουφέκι μέσα στην θήκη, ακούμπησε στην κάσα της πόρτας. Λες και ήταν με το ένα πόδι στο κατώφλι έτοιμο για την παρθενική του έξοδο, ανυπόμονο κι αυτό σαν τον μικρό ιδιοκτήτη του.

 Ο πατέρας καμάρωνε σε μια μεριά και θυμόταν την δική του πρώτη επαφή με το ολοκαίνουριο μονόκαννο που του είχε πάρει ο πατέρας του, ο παππούς της ιστορίας.
 Ο μικρός δεν είχε μάτια για άλλο πράγμα στον πλανήτη. Έμπαινε, έβγαινε στο σπίτι για τις ετοιμασίες του βραδινού ρεβεγιόν και όλο και μια κλεφτή ματιά έριχνε στον θησαυρό του. Ζιπ ζαπ το φερμουάρ της θήκης ανεβοκατέβαινε και το δίκαννο εισέπραττε ένα φευγαλέο χάδι. Σαν παράνομοι εραστές που τους χωρίζουν οι περίεργοι περαστικοί έτρεχε να απομακρυνθεί από δαύτο μόλις άκουγε βήματα να πλησιάζουν.

«Θα το σκουριάσεις μωρέ τρίβε τρίβε ακόμα δεν το πήρες» του είπε ο πατέρας του σκασμένος απ’ τα γέλια όταν τον είδε, για πολλοστή φορά, να ερωτοτροπεί με το τουφέκι. «Πατερά δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο τουφέκι μέχρι σήμερα» εκμυστηρεύτηκε ο μικρός την επόμενη φορά που συνελήφθη να σαλιαρίζει μ’ αυτό.

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά για τον μικρό, ο οποίος μετά την γιορτή της υποδοχής του νέου έτους κι αφού είχε κερδίσει το φλουρί στην βασιλόπιτα, είχε βγάλει φτερά και πετούσε. Μετρούσε αντίστροφα για την μεγάλη έξοδο. Ευγενικά ζήτησε συγνώμη, σηκώθηκε απ’ το τραπέζι και επισκέφθηκε για ακόμα μια φορά τον έρωτά του, που τον περίμενε καρτερικά πίσω απ’ την πόρτα.

Σιγά σιγά οι θαμώνες της γιορτής αραίωσαν και ούτε που θυμάται τι ώρα πέρασε από εκεί ο παππούς του και του είπε να πέσει για ύπνο γιατί το πρωί δεν θα είχε σηκωμό. Εκείνος εξέταζε ένα ένα τα σκαλίσματα, τις βίδες, τα χρώματα της ίριδας που έτρεχαν πάνω στην κάννη με το φως. Χάιδευε το κοντάκι κι έπιασε κουβέντα με τους Καυκάσιους ξυλοκόπους και τους ρωτούσε να μάθει πληροφορίες για το δέντρο που έδωσε μέρος του για τούτα εδώ τα αριστουργήματα. Πόσο γέρικο ήταν το δέντρο, σε τι υψόμετρο είχε βγει, τι εποχή κόπηκε, με τι διαδικασία, ποιος είναι ο μάστορας που καταπιάστηκε με σμίλες και γυαλόχαρτα να δώσει μορφή στα δυο κομμάτια ξύλου, ανάκριση κανονική!
 
Στο τέλος δεν άντεξε, αγκάλιασε το τουφέκι, το έσφιξε στην αγκαλιά του και έκλεισε τα μάτια από ανακούφιση. «Που θα με ταξιδέψεις το πρωί;» το ρώτησε, λες και κρατούσε το πηδάλιο κανενός αεροπλάνου.
  Κάπου εκεί κοντά, δίπλα του, μέσα του, έκανε βόλτες ο Μορφέας αντάμα με την κούραση της μέρας κι δυο τους δεν άργησαν να κερδίσουν τα βλέφαρα του μικρού, που αποκοιμήθηκε σφιχταγκαλιασμένος με το όπλο έχοντας γύρει πάνω στην πόρτα, τρέχοντας στα μπεκατσοτόπια που του είχε δείξει ο παππούς του.

Κάποια στιγμή ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα, εκείνος άνοιξε σαστισμένος. «Ποιος να είναι τέτοια ώρα» σκέφτηκε. Ένα κοτσύφι με τα χέρια πίσω έκανε νευρικά πέρα δώθε βόλτες στο κατώφλι. Η έκπληξη φώτισε τα μάτια του μικρού που αμέσως έσκυψε να το πάρει στα χέρια του. «Μην τολμήσεις!» ακούστηκε μια φωνή κι εκείνος μάζεψε το τεντωμένο χέρι του, λες και τον είχαν κάψει η φλόγες της κόλασης. Ακούμπησε το τουφέκι απαλά στην πόρτα κι έκανε τον σταυρό του σαστισμένος μονολογώντας «Δεν το πιστεύω, ένα κοτσύφι που μιλάει!».
 
«Ετοιμάζεσαι για το βουνό ε;» συνέχισε ο κότσυφας παράλληλα με το πέρα δώθε στο κατώφλι.
  «Μωρέ που βρέθηκες εσύ, θα με τρελάνεις. Μιλάνε τα κοτσύφια; Και να μιλάνε δηλαδή, που δεν, τι σε νοιάζει εσένα για που ετοιμάζομαι εγώ;» είπε ο μικρός μαζεύοντας τα φρύδια του στο κέντρο του μετώπου του.
  «Ετοιμάζεσαι για να σκοτώσεις, το βλέπω στα μάτια σου. Έχει αγριέψει το πρόσωπό σου. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά και η αδρεναλίνη σου μυρίζει από χιλιόμετρα» είπε το κοτσύφι και με ένα φτερούγισμα πέρασε το κατώφλι του σπιτιού, κοιτάζοντας μέσα ερευνητικά μην τύχει και ήταν κάποιος άλλος παρόν. Αυτά που είχε να πει, αφορούσαν τον μικρό και μόνο! Στους μεγάλους πια δεν έπιαναν τα λόγια του. Αυτοί ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι χρόνια τώρα. Ένας αμόλυντος έπρεπε να τ’ ακούσει. Μόνο ενός τέτοιου τα αυτιά θα μπορούσαν να ακούσουν ένα γέρικο κοτσύφι και, ίσως, να γύριζαν τα μυαλά του. Ίσως δεν έβγαινε την επαύριο ένας νέος θηρευτής στο βουνό. Που ξέρεις, μπορεί και να πετύχαινε το αδιανόητο, να γίνει πολέμιος του κυνηγίου. Ένας γενίτσαρος που δεν θα άφηνε σε χλωρό κλαρί κανέναν που βάσταγε τουφέκι.

Ο μικρός έκπληκτος έκατσε στην καρέκλα και έγειρε την πόρτα. «Μην την κλείνεις, πρέπει να μείνει ανοιχτή» είπε το πουλί «Μπορεί να έρθει κανένας και δεν θέλω συναντήσεις με άλλους». Πέταξε μέχρι το γόνατο του μικρού, έβαλε τα χέρια πίσω ξανά και άρχισε να μιλάει με αυστηρό ύφος.
 «Τι έχεις πάθει δεν μου λες; Εσύ μικρός δεν άντεχες τους κρότους στην Ανάσταση και έκλαιγες στην αγκαλιά της μάνας σου, τώρα μου θες τουφέκι; Τι να το κάνεις, που θα πας, γιατί να πας και ποιον θα στείλεις στον αγύριστο; Είπα μέσα μου όταν σε είδα να κλαις και να κρύβεσαι στην φούστα της μάνας σου, ότι με σένα είχαμε ησυχάσει. Να που μας ξεφύτρωσες μέγας θηρευτής κι εσύ και θα αρχίσεις μπαμ από δω, μπουμ από κει. Να στο καρτέρι, και να στην φέρμα. Θα νιώσεις μεγάλος και τρανός με τούτο το σιδερικό στα χέρια. Μίλα μωρέ, βουβάθηκες;» πρόσταξε τον μικρό που είχε κολλήσει την πλάτη του πάνω σ’ αυτή της καρέκλας και δεν πίστευε μήτε στ’ αυτιά, μήτε στα μάτια του. Τι τον είχε βρει πρωτοχρονιάτικα! Μάζεψε όλο το κουράγιο του και άρχισε να μιλάει στο κοτσύφι που τον κοιτούσε με ένα έντονο θυμωμένο βλέμμα λες και είχε τις δυνάμεις να του κάνει το μεγαλύτερο κακό.
 
«Συγνώμη, αλλά δεν κάνω κάτι που δεν επιτρέπεται. Δεν είμαι παράνομος, έχω άδεια. Δεν κλέβω τα θηράματα που φέρνω σπίτι από κανέναν. Τα διεκδικώ στα ίσα και πάντα σύμφωνα με το γράμμα των γραφτών και άγραφων νόμων. Έτσι μου έμαθε ο παππούς μου, ο πατέρας μου. Δεν είμαι μπαμπέσης εγώ. Το τουφέκι που λες δεν με κάνει να νιώθω μεγάλος και τρανός, ένα απλό εργαλείο είναι που μου εξασφαλίζει να καρπωθώ αυτά που δικαιούμαι από την φύση και μόνο αυτά!» δικαιολογήθηκε ο μικρός που είχε αρχίσει να βλέπει στα ίσια πια τον κότσυφα και να μην τον φοβάται. Εκείνος, ο κότσυφας, ήξερε ότι ο μικρός έλεγε αλήθεια. Ποτέ του δεν παρεκτράπηκε στο βουνό και δεν ζήλεψε παραφουσκωμένους ντορβάδες. Ποτέ δεν είχε πατήσει την σκανδάλη όταν δεν έπρεπε και ήταν παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους συνομήλικούς του, είχε καλούς δασκάλους. Από γενιά σε γενιά, η οικογένεια ετούτη, χαίρονταν με το απέραντο της φύσης και ένιωθαν πλήρης με λιγοστά πράγματα που τους έδινε. Το άρωμα που βγάζει το βρεγμένο χώμα το φθινόπωρο, τα χόρτα του βουνού που μοσχοβολούσαν το μεσημέρι στο πιάτο αχνιστά και τα θηράματα που καρπώνονταν κυνηγώντας τα στα ίσα!

«Τζάμπα τα λόγια μου πήγαν» είπε ο κότσυφας «Είσαι αποφασισμένος, έχεις γίνει ένας απο δαύτους, είσαι ήδη ένας κυνηγός! Δεν αλλάζεις εσύ με τίποτα πια. Δώσε μου μόνο το λόγω σου, ότι δεν θα προδώσεις ποτέ τον γέρο παππού σου κι αυτά που σου έμαθε. Δεν θα σηκώσεις το τουφέκι σου ποτέ όταν δεν πρέπει και ότι θα προσπαθείς πάντα να αλλάζεις γνώμη σε όλους αυτούς που χάνουν τον εαυτό τους».
 
«Ορκίζομαι είπε ο μικρός» κι ακούμπησε το χέρι του στο μέρος της καρδιάς. Ακουστήκαν βήματα και μ’ ένα πέταγμα ο κότσυφας βρέθηκε έξω από την πόρτα. «Θα τα ξαναπούμε» είπε ο μικρός. «Δεν νομίζω, μια ευκαιρία έχει ο καθένας στην ζωή του να ακούσει την συνείδηση του!» απάντησε ο κότσυφας και χάθηκε μέσα στην νύχτα.

Το χέρι του γέρου στον ώμο του τον έκανε να πεταχτεί απότομα. Κρατούσε το όπλο του αγκαλιά κι είχε στα χείλη του ένα χαμόγελο.
  Κοιτάχτηκαν οι δυο τους για μια στιγμή στα μάτια. Ο μικρός ήταν σίγουρος ότι ο παππούς ήξερε. Όντως, ο γέρος ήξερε ότι ο εγγονός του δεν θα παραστρατούσε ποτέ.
Τι χρονιά είχε ξημερώσει δεν θυμάμαι. Κι αν καίγεσαι για τα ονόματα, τον παππού τον έλεγαν πείρα και τον μικρό της νιώτης σπίθα!      
      
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 2/1/2013.

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Καλή χρονιά!

Ζεστές ευχές για ένα ευτυχισμένο 2013, με υγεία, κουράγιο, υπομονή, επιμονή, δύναμη, πολλά χαμόγελα και πολλά πολλά καλά και ασφαλή κυνήγια!