ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Κυκλαδίτικοι ντουμπλέδες.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Είναι κάποιες φορές, αν όχι πολλές, που απορεί κανείς με την νομοθεσία, τους νομοθέτες και τα όργανα που περιφρουρούν τους νόμους και φροντίζουν για την εφαρμογή τους. Ακόμα, άξιο απορίας είναι το διφορούμενο των νόμων και η επιλεκτική εφαρμογή τους.
   
Να σου δώσω να καταλάβεις, απαγορεύεται η χρήση κραχτών στο βουνό για την άσκηση θήρας, αλλά επιτρέπεται η πώληση (;). Βέβαια μπορεί τώρα κάποιος να πει ότι εγώ θέλω να πάρω έναν κράχτη, να τον βάλω στην κουζίνα μου και κάνοντας δουλειές, να ακούω την τσίχλα, ας πούμε, ή το ορτύκι! Μπορεί να πει ότι άλλο θέλει σαν δικαιολογία, αλλά το θέμα είναι ότι όλα αυτά υποτιμούν πρώτα το μυαλό που άφησε αυτά τα «παραθυράκια» και μετά εκείνο όλων αυτών που τα επικαλούνται, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. 

Είμαστε, παρέα με άλλα κράτη, εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά μόνο η Ελλάδα, μάλλον, μάχεται μέχρι τέλους για την σύλληψη κραχτών, την στιγμή που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι κράχτες ανοίγουν θέσεις εργασίας και είναι η αιτία που πολύ μεγάλα ποσά κάθε χρόνο μεταφέρονται εκτός συνόρων. Ευρώπη δυο ταχυτήτων και στο κυνήγι; Λαθροθήρας ο Έλληνας και νόμιμος ο άλλος;     
   
Περιπλανώμενος στον αχανή κόσμο του διαδικτύου, επισκέφτηκα ένα «μαγαζί» on line πώλησης αγαθών το οποίο βρίσκεται, αν όχι στην πρώτη, σε μια από τις πρώτες θέσεις του χώρου. Έμεινα με το στόμα ανοικτό, όταν η μηχανή αναζήτησης προϊόντων μου σερβίρισε, αφειδώς, κράχτη μίμησης 117 φωνών σε χαμηλή τιμή και δελεαστικό δώρο τα έξοδα αποστολής! Η χώρα η οποία δραστηριοποιείται ο έμπορος ήταν η Κύπρος, της οποίας το ταμείο θήρας φαντάζει ένα από τα πλέον λειτουργικά και «προχωρημένα», με ανανεώσεις αδειών μέσω διαδικτύου κτλ. 

Εύλογα δημιουργούνται τα ερωτήματα στον καθένα, έννομο ή παράνομο Έλληνα κυνηγό, αν εκεί είναι παράνομοι οι κράχτες και αν είναι, γιατί επιτρέπεται η πώληση. Τι γίνεται βρε παιδιά; Γύρω τριγύρω είναι αργία και στην Ελλάδα, μονίμως, εργάσιμη; Είναι ή δεν είναι διαχειριστικό λάθος η χρήση του κράχτη; Γιατί κάθε χρόνο τότε, εκτός των άλλων εξόδων, χαλάμε και πετρέλαιο σε εκσκαφείς για να τους πατάμε με μανία; 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 30/11/2011.

Κυκλάδες:

Τα νησιά των περασμάτων.

Τόπος...διασποράς σε δεκάδες μικρά και μεγάλα νησιά, διαθέτει λίγα ενδημικά, φιλοξενεί, ανάλογα την εποχή, πολλά αποδημητικά και βέβαια είναι πατρίδα πολλών παραδοσιακών εραστών του κυνηγίου!

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Κάθε εποχή έχει την δική της γλύκα κι ομορφιά. Σε κάθε τόπο, όμως, οι εποχές αφήνουν διαφορετικό ίχνος, αγγίζουν αλλιώς το μέρος και τους ανθρώπους του. Εδώ στις Κυκλάδες οι εποχές έχουν άλλο χρώμα από την υπόλοιπη Ελλάδα. Η άνοιξη, με τα αρώματα και τα χρώματα να γεμίζουν την ατμόσφαιρα και την σπάνια μεσογειακή βλάστηση, να σφύζει από ζωή. Ζηλευτός πίνακας ζωγραφικής που θαρρείς δεν τον άγγιξαν χέρια. Το καλοκαίρι, ο ήλιος πυρώνει τα βράχια και τα κάνει κόκκινα. Ένα κόκκινο που ξεπηδάει από μέσα τους, λες και αναβλύζουν πορφύρα. Το φθινόπωρο ντύνει την γη στους τόνους του καφέ και του γκρίζου. Το χώμα σου σπάει την μύτη μετά την βροχή και τα λιγοστά πράσινα σημεία ξεκουράζουν το μάτι. Και ο χειμώνας - όπως τώρα - έχει την δική του χάρη, είναι βέβαια μια εποχή γενικότερης συστολής. Οι ρυθμοί πέφτουν και όλα είναι πιο μαζεμένα. Οι γραμμές από κεκλιμένες και χαλαρές, γίνονται ευθείες και στενεύουν. Το κυνήγι είναι πάντα εκεί, παρόν! Πότε σε ενεργό δράση και πότε σε επικουρική με σπορές, απελευθερώσεις και εργασίες συντήρησης.
Κάποιος μπορεί τώρα να αναρωτηθεί: Πώς κυνηγάτε βρε παιδί μου εκεί κάτω τον χειμώνα και τι;

Τα θηράματα που μας ταλαιπωρούν.
Ο χειμώνας κυνηγετικά είναι μια εποχή που αρέσει σε πολλούς και σε μένα γιατί, εδώ στα νησιά μας, μπορείς να κυνηγήσεις ευχάριστα. Δεν έχεις την ζέστη να σε μουσκεύει και να σε φτάνει σε σημείο λιποθυμίας, τον ιδρώτα να σε τσούζει στα μάτια. Να νιώθεις την κούραση βαριά στους ώμους, να σου μετατρέπει το φυσίγγι των 34 γραμμαρίων σε πολλά κιλά και να κάνει τον εξοπλισμο, όπως το νερό, ζωτικής σημασίας! Ακόμη εδώ δεν έχεις το απαγορευτικό χιόνι της Βόρειας Ελλάδας που σε κλείνει σπίτι ή μουδιάζει τα άκρα σε όσους αποφασίσουν να το αντιμετωπίσουν. Μπορεί βέβαια να έχεις το ξεροβόρι που σε μαστιγώνει σε όλο σου το κορμί και προσπαθεί να σε γκρεμίσει σαν Σουλιώτισσα στα βράχια. Τα βαριά ρούχα να σε δυσκολεύουν στο περπάτημα και στις γρήγορες σκοπεύσεις. Όλα αυτά όμως είναι περιστασιακά και όχι ιδιαίτερα έντονα.  
 Είναι περιορισμένα τα θηράματα εδώ κάτω. Πέρα από τα λιγοστά ενδημικά, τα οποία δεν τα συναντάς σε όλα τα νησάκια, περιμένεις τα περάσματα για να γευτείς την χαρά της κάρπωσης. Περιμένεις τα τσιχλοκότσυφα που στο ξημέρωμα σου ξεβιδώνουν τον σβέρκο καθώς βγαίνουν περίπατο. Λίγο καρτέρι και μετά στο πόδι να τα ψάχνεις σαν τρελός. Σκίνο το σκίνο, φίδα την φίδα. Εδώ υπάρχει ανοικτό πεδίο όρασης. Τα βλέπεις που έρχονται κατά πάνω σου σαν αεροπλάνα του Β’ Παγκοσμίου και ξαφνικά υψώνονται για να χαθούν στο άπειρο του ουρανού όταν έχει άπνοια. Έχεις την αγωνία της μπεκάτσας που μπορεί να «πιάνει» στα καθαρά λόγω έλλειψης δασικών περιοχών, αλλά οι φιγούρες που σου κάνει όταν ξεμυτάει από το χώμα, καμιά φορά με το σκουλήκι στο στόμα, είναι ικανές να τιμωρήσουν δεινούς σκοπευτάδες. Δεν ξέρω, λες κι αυτές που έρχονται εδώ κάτω έχουν άλλες, μαγικές ικανότητες και γίνονται αόρατες στα νέτα! Άλλες φορές αθόρυβες σαν σκιές, χάνονται πίσω από τους θάμνους χωρίς να ακούσεις τίποτα κι άλλες, το γρήγορο βήμα τους δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτό της πέρδικας. Είναι φορές που το χτύπημα των φτερών της σου κόβει την ανάσα και κάνει τις κόρες των ματιών σου να καλύψουν το ασπράδι! Έχεις και τα ψαρόνια, κοπάδια αμέτρητα να μαυρίζουν τον ουρανό και να λυσσάνε πάνω στα λιόδεντρα. Με πρώτα τα κοτσύφια είναι οι τροβαδούροι της φύσης, αφού το κελάηδισμα των αρσενικών σε μαγεύει. Εδώ κάτω, στις Κυκλάδες, δεν έχεις κάτι άλλο σίγουρο να περιμένεις τον χειμώνα. Κάποιες φάσσες που θέλουν να ξεκουραστούν για λίγο και κάποια υδρόβια που χαλαρώνουν τα κουρασμένα τους φτερά στα ήρεμα και απάνεμα λαγκόνια. Δεν υπάρχουν ιστορίες για κυνήγια κάπρου. Ούτε γλαφυρές αφηγήσεις για ξαφνικές συναντήσεις με λύκους, αρκούδες και άλλα θεριά του δάσους. Οι σκύλοι δεν μουσκεύουν το πανωφόρι τους στις φτέρες. Σκίζουν όμως τα πόδια τους στα βράχια. Γκρεμοτσακίζονται σ’ αυτά όταν παίρνουν με μανία στο κατόπι μια πέρδικα. 

Το κυνήγι ως εμπειρία.
Πέρα όμως από όλα τούτα, το κυνήγι δεν παύει να είναι μια μυσταγωγία. «Για να ευχαριστηθείς το κυνήγι, πρέπει να το ζεις στιγμή την στιγμή από την αρχή, μέχρι το τέλος του» μου είπε μια μέρα ο κυρ Λευτέρης, παλιός κυνηγός. «Πρέπει να κάτσεις να γεμίσεις τα δικά σου φυσίγγια, που κάνουν μόνο στο δικό σου τουφέκι» αιτιολόγησε την άποψή του. Ο χειμώνας, λοιπόν, είναι η μόνη εποχή που προσφέρεται για τούτη εδώ την διαδικασία. Πολλοί είναι αυτοί που, αγκαλιά με το βαρόμετρο, κλείνονται σε κάποιο δωμάτιο, μερικές φορές με την παρέα κάποιου πιτσιρικά, στήνουν το μαγαζί τους και ετοιμάζουν τα δικά τους πυρομαχικά. Έτσι περνούν οι χειμώνες εδώ κάτω στις Κυκλάδες. Με κυνήγι, καλή παρέα, τσικουδιά, προσμονή για την μέρα που έρχεται και ιστορίες από τα παλιά. Μην πει κανείς τώρα ότι κάπως έτσι είναι και αλλού! Εδώ έχουμε και την θάλασσα που ξεπλένει το κακό, το άδικο και τα βαριά τα λόγια. Που μας μαντρώνει και μας περιορίζει, κάποιες φορές για μέρες ολόκληρες. Που μας κάνει να νιώθουμε στερημένοι από θηράματα και ονειρεμένους κυνηγότοπους, αλλά κι ελεύθερους μαζί. Που μας επιβάλει να χώνουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη για 10 μπεκάτσες, μια ανοικτή έρευνα και δυο συναινέσεις. Αυτές είναι οι Κυκλάδες, η γειτονιά μου, το σπίτι μου!
 
Θηραματικός χάρτης.
  • Οι Κυκλάδες είναι ένα νησιωτικό σύμπλεγμα στο οποίο οι εδαφικές ιδιομορφίες και η χλωρίδα ποικίλουν από νησί σε νησί και αυτό είναι η αιτία που κάποια νησιά έχουν καλύτερα περάσματα σε ορτύκια και κάποια άλλα σε τρυγόνια. Το ίδιο συμβαίνει και στα χειμωνιάτικα, με κάποια νησιά να παίρνουν επάξια τον τίτλο του μπεκατσότοπου. Τα τσιχλοκότσυφα δείχνουν να μην έχουν ιδιαίτερες προτιμήσεις και επισκέπτονται στο σύνολό τους ολόκληρο τον Κυκλαδικό χώρο.
  •   Η περασμένη καλοκαιρινή κυνηγετική περίοδος άφησε τους περισσότερους με την πικρή γεύση της προσμονής στο στόμα κι αν ήταν δυνατόν, κάποιοι θα ήταν ακόμα καθισμένοι στα καρτέρια τους να περιμένουν τα τρυγόνια. Στα ορτύκια η ζυγαριά μπορεί να κλείνει προς την ίδια κακή πλευρά με τα τρυγόνια, αλλά εκεί υπάρχει και ο αστάθμητος παράγοντας «κράχτης» που αλλοιώνει τα στατιστικά. Σε γενικές γραμμές η φετινή καλοκαιρινή κυνηγετική χρονιά καλό θα ήταν να μην ξαναρθεί! Αντιθέτως η χειμερινή περίοδος που διανύουμε, προς το παρόν, διαγράφεται πολύ καλή με τα περάσματα τσίχλας να είναι σε υψηλά επίπεδα. Η μπεκάτσες ακόμα δεν έχουν ευχαριστήσει τους φερματζήδες και σε αυτό βοηθούν τα χαμηλά επίπεδα βροχόπτωσης και οι παρατεταμένες γλυκοκαιριές σε όλη την επικράτεια.
  • Εκτός από κάποια νησιά που έχουν την τύχη να φιλοξενούν ενδημικά θηράματα, όπως ο λαγός, το κουνέλι και η νησιωτική πέρδικα, οι Κυκλάδες περιμένουν τρυγόνια, ορτύκια, τσίχλες, κοτσύφια, μπεκάτσες και ψαρόνια. Σε αρκετά σημεία συναντάμε αγριοπερίστερα, τα οποία τραβούν το ενδιαφέρον των συναδέλφων κατά την έναρξη. Μερικοί βιότοποι ξεκουράζουν ένα μικρό ποσοστό υδροβίων, αναλόγως τις καιρικές συνθήκες, ενώ οι φάσσες είναι κάτι σαν το λαχείο αφού οι εμφανίσεις τους είναι λιγοστές.    
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 30/11/2011.