ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Έξω μωρή μαυρόγατα...είπε ο οικολόγος!



Τα φιλοζωικά αισθήματα που τρέφει ο καθένας μας, είναι ένα από τα θέματα που χωράνε πολύ συζήτηση. Αυτά τα αισθήματα αμφισβητούνται από τους απανταχού Έλληνες οικολόγους – φιλόζωους που δεν χάνουν ευκαιρία να χαρακτηρίζουν τους κυνηγούς ως δολοφόνους, άκαρδους, ψυχρούς εκτελεστές και ότι άλλο ζοφερό και απόκοσμο. Τώρα, που είναι και επίκαιρο, μπορεί να μας αποδοθεί κι ο χαρακτηρισμός Τζιχαντιστές, αφού κι αυτοί κόβουν τις τραχείες, λες και είναι σαλάμια!

Σήμερα εδώ δεν είμαι όμως για να σχολιάσω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ούτε για να υπερασπιστώ την κυνηγετική οικογένεια και το κυνηγετικό ιδεώδες. Σήμερα όπλισε το χέρι μου ένα περιστατικό, του οποίου ήμουν αυτόπτης μάρτυς και ωτακουστής.

Προχθές το βράδυ περίμενα το πλοίο Νήσος Μύκονος για να ολοκληρώσω τον ημερήσιο κύκλο της δουλείας μου, στέλνοντας το φορτηγό που μου εξασφαλίζει το καθημερινό καρβέλι στον Πειραιά. Στημένος στην ουρά, περίμενα υπομονετικά την σειρά μου για να μπω, όταν εμφανίστηκε ένας άντρας του πληρώματος κρατώντας στα χέρια μια μικρή, μαύρη μπαλίτσα.

Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά και αποφάσισε να ξεφορτωθεί, κι αυτός με την σειρά του, τον ανεπιθύμητο πλέον επισκέπτη δίπλα στον μαντρότοιχο του λιμανιού. Απόθεσε με περισσή φροντίδα, λοιπόν, ένα γατάκι το οποίο ήταν μόλις μερικών ημερών. Αυτό δεν κουνούσε από την τρομάρα και το άγχος, αλλά φώναζε απελπισμένα την μαμά του, έτσι όπως κάνει κάθε μωρό στην ηλικία του. Του κάκου όμως εκείνη ήταν μίλια μακριά για να το ακούσει!

«Ένας πιτσιρικάς το κρατούσε από την Σάμο όταν επιβιβάστηκε με τους γονείς του και μας το άφησαν πεσκέσι όταν κατέβηκαν στην Μύκονο.» Είπε απολογούμενος σε όλους αυτούς που τον κοιτούσαν με απορία. «Που να το πάω μέσα στο πλοίο, εδώ θα βρει κάποιον να το φροντίσει.» Συμπλήρωσε, γύρισε την πλάτη του, ελαφρά την καρδία, και έφυγε.

Τι απέγινε το γατί κανείς δεν ξέρει. Επίσης, κανείς δεν ξέρει αν ο πιτσιρικάς το θυμάται ακόμα και κλαίει στους γονείς του για το χαμένο του παιχνίδι. Ούτε και αν εκείνοι, οι μεγάλοι νοήμονες, ξενυχτούν στα σοκάκια της Μυκόνου γεμάτοι ενοχές για την ηλιθιότητα που άφησαν το βλαστάρι τους να κάνει.

Μπορεί σε λίγο καιρό κάποιος από αυτή την οικογένεια να καταδικάζει σε κάποιο κανάλι την άγρια φυλή των κυνηγών, που αφαιρεί ζωές έτσι για το καλαμπούρι. Μπορεί μετά από χρόνια ο πιτσιρικάς να αναλάβει κάποιο πόστο υπεύθυνο και παίρνει αποφάσεις για την φύση και την άγρια ζωή, ή να γίνει ακτιβιστής και πλήρωμα στο πράσινο καράβι που μάχεται για την φύση και την άγρια ζωή. Κανείς όμως δεν θα ξέρει ποιος κρετίνος είναι αυτός και από ποια οικογένεια με γιαλατζή οικολογικές ανησυχίες έχει έρθει.

Α ρε κυνηγοί, δολοφόνοι, υποκριτές, σφετεριστές της φύσης!!!!!!