ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Πέρδικα μου παινεμένη.

Η συνάντηση με το θήραμα, και όχι απαραίτητα η κάρπωση του, είναι μια από τις συνιστώσες του κυνηγίου. Εκεί θα σταθώ σήμερα, μιας και οι άλλες ναι μεν είναι εξίσου βασικές και σοβαρές, αλλά όχι της παρούσης.

Το ενδημικό θήραμα είναι ένα «αγκάθι» για όλα τα Δ.Σ των κυνηγετικών συλλόγων σε ολόκληρη την επικράτεια. Μην βιαστείς να βγάλεις το συμπέρασμα, καλέ μου επισκέπτη, ότι εκεί που το θήραμα είναι σε επάρκεια δεν είναι ένας πονοκέφαλος η διαχείριση του. Σκέψου τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον υπερπληθυσμό του αγριόχοιρου. Τις ζημιές σε καλλιέργειες που κάνουν τα κοπάδια στην βοσκή τους. Τον φόβο της γενετικής μετάλλαξης από την διασταύρωση άγριων ατόμων με το γνωστό μας άσπρο, παχουλό και νόστιμο γουρουνάκι του παραμυθιού, που φρόντισε κάποιος καλοκάγαθος (;) κτηνοτρόφος να το αφήσει ελεύθερο να βόσκει για να του «κολλήσει» την στάμπα της ελεύθερης και βιολογικής εκτροφής από την μια και να γλυτώσει το καθημερινό του τάισμα από την άλλη.

Στην δική μας περίπτωση, η πέρδικα είναι η πυρά που σιγολιώνει τις σάρκες του εκάστοτε Δ.Σ. Είναι η αιτία για ατελείωτους καυγάδες, έριδες, ξεκατινιάσματα, μα και όνειρα, κόπο και έξοδα που κάνει κάθε χρόνο ο σύλλογος και η ομοσπονδία.

Η εκτροφή της νησιωτικής πέρδικας κοστίζει αρκετές χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο με μόνο σκοπό, τον εμπλουτισμό των βιοτόπων του δικού μας, αλλά και των γύρω νησιών ο οποίος εναρμονίζεται πλήρως στον διακαή πόθο και ενδιαφέρον του κράτους και των οικολόγων για την πολυσυζητημένη βιοποικιλότητα αφενός, μα και την προσπάθεια του συλλόγου να «εξασφαλίσει» όσο είναι δυνατόν κάποιες συναντήσεις περδίκων για τα μέλη που ενδιαφέρονται για το κυνήγι της.

Αυτή η προσπάθεια «πιάνει τόπο», που λέμε, όταν οι συναντήσεις στην περίοδο του κυνηγίου της πέρδικας είναι αρκετές. Όταν την άνοιξη, κι αρχές καλοκαιριού, κάνει την εμφάνιση της μια μάνα, σέρνοντας πίσω της τα μικρά της πηγαίνοντάς τα για βοσκή ή για νερό. Όταν στις εκπαιδευτικές έξοδοι στήνονται «κορδόνι» τα σκυλιά και φερμάρουν τον ντορό της. Το ξημέρωμα την ώρα που ο ήλιος βγαίνει ντροπαλός, με κόκκινα μάγουλα πίσω από τον ορίζοντα και σου φέρνει ανατριχίλα το στεντόρειο κακάρισμα του κότσου και τόσες άλλες φορές, με τόσους άλλους τρόπους.

Περιφρουρείται και διασφαλίζεται όμως, η προσπάθεια αυτή, με έναν και μοναδικό τρόπο και δεν είναι άλλος από την αίσθηση ευθύνης που μπορεί να νιώθουν τα μέλη απέναντι στο θήραμα. Είναι αυτό που λέμε εδώ στην Ελλάδα «φιλότιμο» και όσο κι αν έχω ψάξει σε λεξικά, μα και στο ιντερνέτ ακόμα, δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα! Μόνο ένας Ρωμιός ξέρει τι σημαίνει, ξέρει να το προφέρει, ξέρει αν έχει ή όχι.

Το πόσο πολύ αγαπά, προσέχει και φροντίζει ένας κυνηγός την χιλιοτραγουδισμένη πέρδικα φαίνεται από το πάθος που σκαρφαλώνει τα κακοτράχαλα για να την βρει μέσα στο λιοπύρι. Από τα έξοδα που κάνει κάθε χρόνο για ταξίδια, σκυλιά, εξοπλισμό, μα και από το ενδιαφέρον που δείχνει και την «πλάτη που βάζει» στην προσπάθεια του συλλόγου. Όταν δεν βγάζει το σκυλί του να την ψάξει όταν αυτή φωλεύει. Όταν χρησιμοποιεί τους χώρους εκγύμνασης και όχι ότι τον βολεύει κατά περίπτωση. Όταν έχει την λεβεντιά, και το φιλότιμο που είπαμε παραπάνω, να πατήσει την σκανδάλη όταν πρέπει και όσες φορές πρέπει. Όταν σπάσει το κεφάλι ενός κακού συνάδελφου που στερείται περιεχομένου και νομίζει ότι μπορεί να δρα ανεξέλεγκτα στο βουνό. Τότε μπορεί κάποιος να λέει ότι αγαπά την πέρδικα και είναι άξιος κυνηγός της.


Μια και το ανέφερα, νομίζω ότι άλλος ένας χώρος εκγύμνασης κυνηγετικών σκύλων δεν θα ήταν κακός, τουναντίον ο χαρακτηρισμός ενός τέτοιου χώρου στην Απάνω Μεριά ίσως να είναι μια επιτακτική ανάγκη πλέον. Τώρα που τα έξοδα είναι δυσβάστακτα για τους περισσότερους από εμάς. Ίσως κι αυτό να είναι, και είναι, άλλη μια προσπάθεια του συλλόγου για να δημιουργήσει άλλη μια υποδομή στο συριανό κυνήγι που, δυστυχώς, συνεχώς συρρικνώνεται και βάλλεται από αχρείους. Είναι άλλη μια προσπάθεια για να περιορίσει αυτούς που ξεπερνούν τα όρια και να μην δημιουργούνται παραβάτες με το ζόρι και κατά λάθος.

 Την γνώμη μου λέω, επί τη ευκαιρία ενός ατυχούς γεγονότος, κι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω!