ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Πάνος Καμμένος: Όχι στους παραλογισμούς Τρεμόπουλου και τους θηροφύλακες …κομματάρχες!



Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων  κ Πάνος Καμμένος, σε αποκλειστική του συνέντευξη στον Νίκο Φωτακόπουλο και το kynoclub.gr ,  δηλώνει εγγυητής  της  κυνηγετικής δραστηριότητας  ενώ παράλληλα  καταγγέλλει  τους διαχειριστές του ΄΄πράσινου ταμείου΄΄  καθώς και τους θηροφύλακες  που έχουν γίνει κομματάρχες του κ Σαμαρά.   Τέλος δηλώνει ότι ο ίδιος και το κόμμα του  θα παίξουν μεγαλύτερο ρόλο για τα κυνηγετικά δρώμενα από αυτόν του  κ Τρεμόπουλου (τον οποίο θεωρεί αμελητέα ποσότητα) σε μια συγκυβέρνηση της επόμενης μέρας των εκλογών!

Δείτε το βίντεο της συνέντευξης ΕΔΩ.

Μπεκάτσες…ποτιστικές!

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.gr

Οι παράμετροι οι οποίες έχουν άρρηκτη σχέση με το κυνήγι είναι πάρα πολλές και στο σύνολο τους επηρεάζουν τόσο την διεξαγωγή του κυνηγίου, όσο και την ίδια την ζωή των θηραμάτων. Μια από αυτές τις παράμετροι είναι ο καιρός. Αν αναλογιστούμε ότι ο κώδικας δεοντολογίας επέβαλε, όλος δικαίως, απαγόρευση θήρας σε περίπτωση ακραίων καιρικών συνθηκών, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι η βασικότερη!

Η πολυπόθητη συνάντηση κυνηγού – θηράματος δεν είναι αυτοσκοπός, είναι όμως ένας από τους λόγους που όλοι μας παίρνουμε τα βουνά και τα λαγκάδια. Γι’ αυτή την συνάντηση κάποιοι παραστρατούν και κάνουν σημαία τους την φράση που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα και καταφεύγουν σε πρακτικές που είναι αντίθετες στον νόμο και στα κυνηγετικά ιδεώδη. Κάποιοι άλλοι επιμένουν να μένουν εντός του πλαισίου και σεβόμενοι τόσο το θήραμα όσο και τον εαυτό τους, βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει και προσπαθούν με άλλους τρόπους να πλησιάσουν το θήραμα. Οι εφευρετικότητα τους σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τέτοια, που το μόνο που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους κυνηγούς του μακρινού παρελθόντος με τα λαξεμένα ακόντια και τα τομάρια στους ώμους, είναι το όπλο και τα ρούχα.

Ο Γεράσιμος. Ψηλός, λιγνός με φράντζα λίγο πιο πάνω απ’ τα μάτια και ένα χαμόγελο μόνιμα καρφωμένο στο στόμα. Η κοπιαστική δουλειά της οικοδομής ταλαιπωρεί την μέση του και μόνιμα έχει μια ελαφριά κλήση προς τα εμπρός που προσπαθεί με ζωνάρια να ισιώσει. Το κυνήγι ήταν, είναι και, είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι θα είναι το μεράκι του όσο χτυπάει η καρδιά του. Όσο το σκέφτομαι μάλιστα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι χτυπάει μόνο γι’ αυτό! Οικονομικός μετανάστης εδώ και χρόνια μέσα στην ίδια του την πατρίδα, εντός του Κυκλαδικού συμπλέγματος. Ακόμα δεν πρέπει να είχε βγάλει τα ρούχα από τις βαλίτσες του κι οι πρώτες ειδήσεις που ήρθαν απ’ το μικρό νησί που είχε μετοικήσει δεν αφορούσαν τίποτε άλλο, παρά το κυνήγι και τα θηράματα που φιλοξενούσε.

Η δουλειά που έκανε πριν εγκαταλείψει το νησί της Σύρας, μας έφερνε σε επαφή αρκετές φορές μέσα στην βδομάδα. Οι κουβέντες μαζί του δεν ήταν άλλες, μόνο κυνηγετικές. Αρχάριος εγώ και άπειρος τότε, κρεμόμουν από τα χείλη του κι άκουγα ιστορίες για μπεκάτσες και πέρδικες. Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά κι εκείνη η χρονιά ήταν μια από αυτές που σε κάνουν να βάζεις στοίχημα ότι ο πλανήτης είναι έτοιμος να εκραγεί! Τίποτα δεν πήγαινε καλά και σύμφωνα με το καλεντάρι. Οι βροχές ήταν λιγοστές, σχεδόν ανύπαρκτες, κι ενώ ήταν Δεκέμβρης, το χώμα στα βουνά θύμιζε τσιμέντο σε αλάνα. «Πώς θα έρθουν οι μπεκάτσες μου λες;» συνέχεια αναρωτιόταν «Κι αν θα έρθουν, που θα κάτσουν, τι θα φάνε;» συνέχιζε να λέει. Όντως, περπατούσες στο βουνό κι η σκόνη που σηκώνονταν στο βήμα σου, θύμιζε ταινία γούεστερν. Κάποιες φορές έβλεπα τον Γεράσιμο φορτωμένο με κάτι, που σίγουρα ήταν βαρύ, να ανεβαίνει αργά την πλαγιά του Χαρασόνα και να χάνεται στην κορυφή.


«Τι κουβαλάς κάθε τόσο εκεί πάνω;» τον είχα ρωτήσει μια φορά. «Δουλειά σου! Κάνω ένα πείραμα να δω αν έχει αποτέλεσμα. Θα δεις όταν έρθει η ώρα» μου είχε απαντήσει και το ύφος του δεν μου άφηνε περιθώρια να πω δεύτερη κουβέντα. Το κουβαλητό συνεχιζόταν αρκετό καιρό κι εγώ περίμενα με μεγάλη περιέργεια τα αποτελέσματα από αυτό το άγνωστο «πείραμα»!

Ο χειμώνας προχωρούσε, αλλά η ξηρασία ήταν άνευ προηγουμένου. Κανένα χειμωνιάτικο θήραμα δεν τολμούσε να επισκεφτεί το ξερονήσι μου και όσα έκαναν το λάθος να έρθουν, την επόμενη μέρα έφευγαν άρον άρον. Η γύρη από τις αρεφτιές τύφλωνε τα τσιχλοκότσυφα που δεν έμπαιναν μέσα να κρυφτούν. Οι σκίνοι δεν είχαν καρπό και τα χόρτα του βουνού είχαν μείνει μικρά, μεστά και με τραχιά υφή.

Ένα πρωί όταν συναντηθήκαμε με τον Γεράσιμο, το χαμόγελο του ήταν ξεχωριστό. Πιο πλατύ, πιο χαρούμενο, κάτι πονηρό έκρυβε! «Πάντα έτσι χαρούμενος να είσαι, αλλά θέλεις να μου πεις τι έχει γίνει;» ρώτησα. Εκείνος δεν απάντησε, μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω στην μικρή κουζίνα που είχε η επιχείρηση που δούλευε, για να κάνουν τον καφέ τους οι εργαζόμενοι, που κάποτε ήταν αρκετοί, κάποτε! Άνοιξε το ψυγείο και μου έδωσε τον καρπό των κόπων του. Το αποτέλεσμα του πειράματός του. Μια μπεκάτσα! «Που την βρήκες βρε αθεόφοβε;» ρώτησα και μα την Άρτεμη, την ζήλεψα. Μεγάλο ενήλικο, σκούρο πουλί, θρεμμένο καλά.


«Νικόλα τζάμπα νομίζεις ότι έτρεχα κάθε μέρα με το νερό στην πλάτη;» απάντησε εκείνος γελώντας τρανταχτά «Το πείραμα πέτυχε, την έφαγα την μυτού!» ολοκλήρωσε την φράση του. Η εφευρετικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Ο Γεράσιμος πότιζε το πόστο που ήξερε καθημερινά, έτσι ώστε να βγάλει σκουλήκι, το κυρίως πιάτο της μπεκάτσας. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα για τον Γεράσιμο και το σκυλί του. Ωστόσο εγώ γνώριζα μέχρι τότε ότι ποτιστικά αποκαλούσαν τα κηπευτικά, να που είχε έρθει η μέρα να μάθω ότι υπάρχουν και…μπεκάτσες! 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 21/1/2015.