ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ΠΑΤΕΡ ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ «ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΝ» Στον Νίκο Βασάλο (τυπος κυνηγι 30/12/09)


Υποκλινόμαστε όλοι μπροστά στο «σχήμα» και αυτά που πρεσβεύει. Μέσα σε αυτό που κηρύττει βρίσκουμε την αγάπη, την αλήθεια, την γαλήνη, την καθαρότητα, το φως το αιώνιο. Κάποιοι δεν πιστεύουν απλά τον Λόγο του Θεού, αλλά τον κηρύττουν.
Συνέντευξη του π. Αντωνίου Χάλαρη, εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίων Αναργύρων στην θέση Άνω Μάννα στην Σύρο.

Ε: Παρουσιάστε μας τον π. Αντώνη.

ΑΠ. Λέγομαι Αντώνιος Χάλαρης, γεννήθηκα το 1968 στην Σύρο όπου μεγάλωσα και ζω. Τελείωσα το σχολείο και μετά τις σπουδές μου στην εκκλησιαστική σχολή υπηρέτησα την πατρίδα στην Πολεμική Αεροπορία. Τώρα είμαι έγγαμος και μεγαλώνουμε μαζί με την γυναίκα μου την Ιωάννα και την βοήθεια του Μεγαλοδύναμου 3 παιδιά. Την Μαρηλεία, τον Στρατή και τον Αλέξανδρο. Η μεγάλη μου αγάπη για τον Λόγο του Θεού και η χάρη Του με αξίωσαν να είμαι διάκονος του από το 1992.

Ε: Πως έγινε και επιλέξατε το κυνήγι; Το βλέπετε σαν χόμπι;

ΑΠ. Παιδί μου δεν επέλεξα εγώ το κυνήγι, αυτό με επέλεξε, αυτό με κέρδισε! Όταν μικρός ακόμα ακολουθούσα τον θείο μου τον Γιάννη που ήταν σαν δεύτερος πατέρας μου στο βουνό, ζούσα τόσο έντονα την όλη διαδικασία της προετοιμασίας για την κάθε έξοδο προσηλωμένος σαν σε μυσταγωγία. Ακόμα έχω στα μάτια μου εμπρός την κάθε κίνηση, μέχρι και το μάδημα στο κατόπι. Τώρα παρέα με τον γιο μου ακολουθώ ακριβώς με την ίδια ευλάβεια όλη την διαδικασία, μέχρι και το ψιθύρισμα στο καρτέρι. Ακούγοντας τις φτερούγες των τρυγονιών που σκίζουν την πρωινή υγρασία.
Όποιος πει και όποιος βλέπει το κυνήγι σαν χόμπι καλύτερα είναι να μην πηγαίνει στο βουνό. Το κυνήγι είναι τρόπος ζωής, είναι μια ζωοφόρος δραστηριότητα που απλόχερα σε κερνά ζωή. Αυτός που το ασκεί έχει μεγάλη ευθύνη γιατί για όση ώρα είναι στο βουνό, και όχι μόνο, γίνετε ρυθμιστής, διαχειριστής της ίδιας της φύσης και είναι μεγάλο αξίωμα αυτό και πρέπει ο καθένας μας να το έχει σοβαρά υπ’ όψιν.

Ε: Συμπορεύεται ο Λόγος του Κυρίου με το κυνήγι;

ΑΠ. Αυτή είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά θα προσπαθήσω να στα πω εν τάχει. Ο Πανάγαθος αν δεν ήθελε την ύπαρξη κυνηγού στην γη δεν θα υπήρχαν ούτε λιοντάρια, ούτε τίγρης, ούτε λεοπαρδάλεις και άλλα αρπακτικά κι αν υπήρχαν θα ήταν χορτοφάγα. Ο άνθρωπος - κυνηγός ήταν, είναι και θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πλάσης. Το μυαλό με το οποίο ο Πλάστης προίκισε τον άνθρωπο είναι η αιτία της εξέλιξης του είδους μας και αυτό που μας διαχωρίζει και μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα δημιουργήματα του. Εμείς δεν έχουμε ούτε φτερά, ούτε νύχια, ούτε δόντια για το κυνήγι, αλλά πάντα από τότε που το κυνήγι ήταν η μοναδική πηγή τροφής για τον άνθρωπο κρατάμε ένα κομμάτι ξύλο, μια πέτρα δηλαδή ένα όπλο. Μπορεί πλέον να μην κυνηγάμε για να τραφούμε, αλλά το κυνήγι είναι μέσα μας και για να το πούμε πιο επιστημονικά είναι στο DNA μας. Αέναα λοιπόν μέσα στα χρόνια υπήρχαν, και θα υπάρχουν, θήτες και θύματα. Μέρος της αγάπης που δίδαξε και που γι’ αυτήν πέθανε και αναστήθηκε ο Χριστός μας, είναι η φροντίδα που δείχνει ο καθένας μας για την φύση, για το μεγάλο δημιούργημα του Πατέρα Του, έτσι ώστε να διατηρούνται τα είδη, να υπάρχει αειφορία. Απόδειξη τούτου είναι το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της διδασκαλίας Του έλαβε χώρα στην ύπαιθρο. Παλαιότερα ήταν ακραίο και το γεγονός ότι ένας κληρικός οδηγούσε αυτοκίνητο, όλα αυτά όμως έχουν παρέλθει. Ο κληρικός πλέον είναι κάποιος ο οποίος ναι μεν έχει αφιερώσει την ζωή του στην μεταλαμπάδευση, τήρηση και εφαρμογή του Λόγου του Κυρίου, αλλά είναι και άνθρωπος που φυσικά δεν προκαλεί. Ο τύπος έχει αναφερθεί πολλές φορές στην σχέση κλήρου- κυνηγίου και έχουν τοποθετηθεί επ’ αυτού Θεολόγοι, κληρικοί κτλ. Καλός λειτουργός δεν είναι αυτός που απαραίτητα απαρνείται τα εγκόσμια. Πολύ φοβούμαι όμως ότι θα παρεξηγηθώ γι’ αυτό ας μείνουμε εδώ.

Ε: Ποια η αντίδραση του κόσμου σε αυτήν σας την δραστηριότητα;

ΑΠ. Από μαρτυρίες ξέρω ότι το βλέπουν θετικά. Όλα αυτά φυσικά αν δεν προκαλείς με την όλη συμπεριφορά σου. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι κατά καιρούς έχουμε δει ιερείς και μπάλα να παίζουν και να τραγουδούν. Όλα αυτά τα «ανοίγματα», κατά την ταπεινή μου άποψη είναι σωστά γιατί «ζυμώνουν» την εκκλησία με τους απλούς ανθρώπους και συσφίγγουν τους δεσμούς μεταξύ τους.

Ε: Ποια η συμπεριφορά των συναδέλφων στο βουνό απέναντι σας; Αισθάνεστε ότι σας βλέπουν με άλλο μάτι;

ΑΠ. Μια λέξη νομίζω αποδίδει ακριβώς αυτή την αμφίδρομη σχέση, άψογη! Κανένας και ποτέ δεν έτυχε να κάνει δυσμενή σχόλια για μένα, για το σχήμα μου ή για την θέληση μου να έχω επαφή με την φύση. Να σου πω ότι όποτε με πάρουν χαμπάρι να είμαι στο βουνό, μετά το κυνήγι γινόμαστε όλοι μια παρέα και ανταλλάσουμε απόψεις και πειράγματα για την έξοδο της ημέρας, πάντα με σεβασμό και αγάπη ο ένας προς τον άλλο. Εκτός αυτού κατά το παρελθόν, έχω επιτελέσει και ταμίας του Κυνηγετικού Συλλόγου Σύρου. Έχω παντρέψει αρκετούς συναδέλφους κυνηγούς και έχω βαφτίσει τα παιδιά τους. Η επαφή μεταξύ μας είναι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ζήσης μας.

Ε: Ποιο είναι το αγαπημένο σας θήραμα;

ΑΠ. Όλα τα θηράματα έχουν την δική τους χάρη. Για μένα σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα, δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι που λέει και ο ποιητής. Η όλη διαδικασία του να ξυπνήσω νωρίς, να ντυθώ, να κάνω τον σταυρό μου, να πάρω το σκυλί μου, τον γιο μου τον Στρατή που είναι ξετρελαμένος με το βουνό και να γίνουμε μάρτυρες του μεγαλείου της δημιουργίας του Κυρίου μας βλέποντας την ανατολή, αν μου επιτρέπεις να μιλήσω στην γλώσσα των νέων μας, είναι όλα τα λεφτά! Το να βλέπω αυτό το απέραντο μαύρο να αλλάζει χρώμα και να γίνεται κοραλλί και μετά με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου χρυσό και να παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μου όλη η δημιουργία Του είναι ανεπανάληπτο. Ο Θεός παιδί μου είναι μέσα μας πάντοτε, και επάνω εκεί μέσα στην απόλυτη ηρεμία νιώθω ότι είμαι πιο κοντά του. Η εναλλαγή της νύχτας με την ημέρα και όλη τους η διάρκεια, είναι ένα μικρό δείγμα του μεγαλείου της δημιουργίας Του.

Ε: Κυνήγι και νεολαία.

ΑΠ. Μακάριοι οι γονείς που μπορούν να στρέψουν τα παιδιά τους προς την φύση. Το κυνήγι, το ψάρεμα ή κάποιο σπορ που θα τα φέρνει σε συνεχή επαφή με αυτήν, λειτουργούν ως μεγάλοι ανατρεπτικοί παράγοντες ούτος σώστε να μπορέσουμε να αποφύγουμε άλλες κακές συναναστροφές. Εκτός την άθληση και τα οφέλη της κάρπωσης, η επαφή με την φύση δεν μπορεί να σου χαρίσει παρά μόνο υγεία. Γι’ αυτό θα πρέπει οι οργανώσεις των κυνηγών να κάνουν κάτι προς αυτό. Κάποια ενημερωτικά σεμινάρια πιστεύω ότι θα ήταν πολύ καλή κίνηση.

Ε: Η σύζυγος τι λέει; Υποστηρίζει αυτή σας την δραστηριότητα;

ΑΠ. Όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα, βέβαια βοηθώ και εγώ έτσι ώστε να μην έχω! Εγώ θα καθαρίσω τα θηράματα, εγώ θα τα μαγειρέψω και φυσικά εγώ με την κόρη μου την Μαρηλεία θα τα φάμε.

Ε: Θα ήθελα την άποψη σας σχετικά με την οικολογία και τι σχέση μπορεί να έχει – αν έχει – με το κυνήγι.

ΑΠ. Οικολογία ίσον κυνήγι και κυνήγι ίσον οικολογία. Στο δικό μου το μυαλό αυτές οι δυο έννοιες είναι άρρηκτα συνυφασμένες μεταξύ τους. Από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του κόσμου μας, δεν έλλειψε το στοιχείο του κυνηγού από την φύση είτε αυτό λέγετε κατσίκα που κυνηγά τα πιο καλά βλαστάρια, ή λιοντάρι που κυνηγά την κατσίκα, είτε άνθρωπος που κυνηγά όλα τα άλλα. Οικολόγος δεν είναι όποιος αποστειρώνει την φύση και δεν την χαίρεται, δεν της κάνει χρήση. Οικολόγος είναι αυτός που κάνει λελογισμένη χρήση και όχι κατάχρηση. Αυτός που μπορεί και ξέρει να κρίνει τι πρέπει να πάρει και τι να αφήσει. Αυτός που φροντίζει για την συνέχεια και την διαιώνιση των ειδών. Δεν θεωρώ οικολόγο κάποιον που αξιώνει να μάθει στο παιδί του μέσα από εικόνες και ντοκιμαντέρ, τι είναι αυτό που μας έκανε δώρο ο Κύριος.

Ε: Ο κυνηγετικός τουρισμός είναι έννοια άγνωστη για εσάς;

ΑΠ. Φυσικά και όχι, βέβαια δεν είμαι και ο Οδυσσέας, αλλά κάποια ταξίδια στην γειτονική Τήνο για πέρδικες έχω κάνει. Πέρα από οικογενειάρχης είμαι και εφημέριος και οι καθημερινές ευθύνες είναι πολλές, δόξα τον Θεό όμως δεν έχω παράπονο. Όλα με μέτρο για να έχουν και ουσία.

Ε: Κεφάλαιο λαθροθηρία.

ΑΠ. Εγωιστής, εθελότυφλος, ωχαδερφηστής, κλέφτης, δειλός και πόσα άλλα κοσμητικά επίθετα να σου πω που κοσμούν όλους όσους πισώπλατα καταφέρνουν χτυπήματα στην φύση. Πάνω απ’ όλα όμως ένας λαθροθήρας κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό. Είμαι εκ διαμέτρου αντίθετος με όλους αυτούς γι’ αυτό και χάρηκα πραγματικά όταν η Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή πήρε σάρκα και οστά.


Ε: Ο αγαπημένος σας κυνηγετικός μεζές;

ΑΠ. Α, όλα καλά και ωραία, αλλά για εμένα η πέρδικα έχει ξεχωριστή θέση στο τραπέζι!

Ε: Τηρείτε το «Άρτεμις»;

ΑΠ. Το Άρτεμις παιδί μου είναι ότι το όπλο στο κυνήγι. Είναι ένα πρόγραμμα που το έχουν πανευρωπαϊκώς χειροκροτήσει και δεν θα έπρεπε να αμελεί κανείς να το τηρεί. Είναι ένα εργαλείο όχι μόνο ενάντια στους πολέμιους του κυνηγίου, αλλά και για εμάς τους ίδιους αν θέλουμε να διαχειριστούμε σωστά την φύση και το θήραμα έτσι ώστε να μπορέσουν τα είδη να είναι αειφόρα.

Ε: Συμμετέχετε σε δρώμενα του Συλλόγου;

ΑΠ. Φυσικά, εκτός από χοροεσπερίδες, απελευθερώσεις θηραμάτων και άλλα αυτό το διάστημα με πρωτοβουλία του Κυνηγετικού Συλλόγου Σύρου αναστηλώνετε ένα ερημωμένο εξωκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία την οδηγήτρια θεμελιωμένο το 1814, το οποίο μέσα στα χρόνια απέκτησε και το προσωνύμιο «Η Παναγία των Κυνηγών». Έχω την τιμή και την χαρά να ανήκει στην ενορία μου. Εκεί πολλοί συνάδελφοι κυνηγοί έχουν συνδράμει και οικονομικά και με προσωπική εργασία, σε λίγο έρχεται και η δική μου σειρά. Φυσικά όλα αυτά με την αρωγή της Ι. Μητροπόλεως Σύρου.

Ε: Πως βλέπετε να εξελίσσεται το μέλλον του κυνηγίου;

ΑΠ. Αν κρίνω από τις τελευταίες εξελίξεις μάλλον δυσοίωνα τα βλέπω τα πράγματα. Βέβαια θέλω να ελπίζω ότι ακόμα είναι στο χέρι μας να επιτύχουμε πολλά, αλλά με την προϋπόθεση ότι όλοι μας θα είμαστε ενωμένοι και πάνω απ’ όλα θα έχουμε εμπεριστατωμένες απόψεις και λύσεις για την διαχείριση της φύσης και της άγριας ζωής. Σαν κράτος απέχουμε μακράν από την κυνηγετική κουλτούρα άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Η χρήση της λέξης «απαγορεύεται» δεν είναι πανάκεια. Πιστεύω ότι ένας διάλογος εφ όλης της ύλης μεταξύ πολιτείας, κυνηγετικών και οικολογικών οργανώσεων θα ήταν πολύ ευεργετικός.

Ε: Αν ξαναγεννιόταν ο Αντώνης τώρα, τι θα επέλεγε να ήταν;

ΑΠ. Δηλώνω αμετανόητος, αμετακίνητος, πλήρως ικανοποιημένος και ευλογημένος! Η διακονία στον Κύριο μας και το κυνήγι με κέρδισαν, είναι η ίδια η ζωή μου και θα τα επέλεγα πάλι χωρίς δεύτερη σκέψη.

ΑΜΗΝ.

ΟΡΤΥΚΙ…ΡΑΜΠΟ (τυπος κυνηγι 13/01/10)


Ήταν πριν 3 χρόνια περίπου, ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά, εγώ συχνά – πυκνά, απολάμβανα την φύση στα γνωστά μου λημέρια κυνηγώντας τσίχλες. Εκείνη την συγκεκριμένη μέρα, όλα έδειχναν ότι θα ήταν μια μέρα όπως όλες τις άλλες. Τίποτα δεν έκανε τον κόπο να αλλάξει ούτε το σκηνικό του τοπίου το οποίο ήταν βροχερό και μουντό, αλλά και τις λίγες παρουσίες από δυο τρεις τσίχλες που έκαναν την εμφάνιση τους πολύ μακριά και βιαστικά. Τα πόδια μου με αργό, σχεδόν τεμπέλικο ρυθμό, με οδηγούσαν στο αυτοκίνητο που και αυτό με την σειρά του θα με γυρνούσε στο σπίτι ακοπία!
Όπως λέει μια γνωστή κυνηγετική ρήση, «η καλύτερη ώρα του κυνηγίου, είναι αυτή της επιστροφής» Ο γνώριμος ήχος του ξεπετάγματος των ορτυκιών με έκανε να τα χάσω προς στιγμής, αλλά η οπτική επαφή με το θήραμα με επανέφερε και ένα τράβηγμα της σκανδάλης, γιάτρεψε τον πόθο της κάρπωσης που για τρεις ώρες με ταλαιπωρούσε. Μέχρι εδώ όλα καλά, η βόλτα, η επαφή με την φύση, η συνάντηση, η κάρπωση, όλα μια χαρά. Τίποτα το ιδιαίτερο και αξιοσημείωτο. Και η επιστροφή μου, κι αυτή καλή και βάση προγράμματος. Πιο το αξιοπερίεργο που να σηκώνει αναφορά και να δικαιολογεί τον τίτλο του άρθρου; Το γεγονός ότι μετά από τρεις μέρες που άνοιξα την κατάψυξη για να βάλω στην σακούλα κάποιες τσίχλες ακόμη, το ορτύκι (αυτό, από το προηγούμενο επεισόδιο!) ήταν εφτάγιανο και με το που άνοιξα την τσάντα, με κοίταξε με απορία σχεδόν ρωτώντας με «που ήσουν ρε φίλε; το στομάχι μου έχει πάει στην πλάτη!» Όπως το ακούτε συνάδελφοι, τρεις μέρες στην κατάψυξη! Το έντονο ψύχος, σταμάτησε την αιμορραγία και τα άλλα θηράματα μέσα στην σακούλα, έδρασαν ως μονωτικό έναντι του ψύχους και το ορτύκι - ράμπο άντεξε την ακραία κατάσταση που έζησε. Μετά το πρώτο σοκ, το πήρα στα χέρια μου, το περιποιήθηκα και το έλεγξα καλά και φυσικά, το άφησα να φύγει. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω με αυτόν τον μαχητή της ζωής!

ΟΧΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ !!! (απογευματινη κυνηγι 16/09/09)


Είχα μείνει χωρίς σκύλο, όταν κάποιος γνωστός, μου έδωσε μια «γριά δασκάλα» pointer για να βάλω δίπλα το κουτάβι μου. Την πρώτη Κυριακή που βρήκα ευκαιρία αρματώθηκα και βγήκα σε γνωστά λημέρια. Όπως ήταν αναμενόμενο, άπαντες παρόντες, ο Άκης, ο Γιάννης, ο Νίκος, εγώ και δυστυχώς, ο μπάρμπα Τάσος. Κάλος άνθρωπος (ο Θεός να τον αναπαύει) αλλά αρκετά μύωψ και ολίγων τι, κουφός! Θανάσιμος συνδυασμός, όχι για εκείνον, για όλους αυτούς που θα βρίσκονταν στο διάβα του. Η μέρα έσπρωξε ευγενικά την νύχτα και όλα μας διαβεβαίωναν ότι η έξοδος θα ήταν το κάτι άλλο. Όντως! «Μπάρμπα Τάσο, σε πειράζει να βγω πρώτος που έχω το κουτάβι, για να μην πέσει σε πολλές ντουφεκιές;» ρώτησα τον απόμαχο της ζωής που κάθε πρωί μας κερνούσε και ένα «απόσταγμα» από την κυνηγετική του εμπειρία. «Ε; ναι» αποκρίθηκε και εγώ σχημάτισα την γνώμη ότι κατάλαβε. «Άντε Νικόλα, δώσου!» μου έδωσε το σύνθημα ο Γιάννης και με μια δρασκελιά, πέρασα το συρματόπλεγμα και άρχισα να μιλώ στο κουτάβι μου. Με τούτα και με εκείνα, δεν πήρα χαμπάρι τι γινόταν πίσω μου. Ο διάολος μεταμορφωμένος σε επανιέλ που είχε ο μπάρμπα Τάσος, «κάρφωσε» ένα ορτύκι 15 μέτρα δεξιά μου. Το πρώτο που άκουσα ήταν αυτό το γνώριμο «πρρίν» και είδα τον «μαύρο θηρευτή» με σηκωμένη την δικάννα και…..μπάαααμ! Το καλό είναι ότι την προηγούμενη χρονιά του είχα «συστήσει» τα διασποράς!!! Ένα καυτό μολύβδινο ντους, με έκανε να νιώσω τι πάει να πει σοκ, μετά το τσούξιμο στο κεφάλι, ο πόνος στο αυτί μου και τα αίματα που πλημμύρισαν το γιλέκο από πάνω έως κάτω, με έκαναν να θέλω να ανταποδώσω εις διπλούν. «Τι κάνεις βρέ μπάρμπα Τάσο;» ρώτησα με τρεμάμενη φωνή από τον πόνο, καθώς γυρνούσα στο αυτοκίνητο για τα περεταίρω (ιώδια, γάζες κτλ). Το κουτάβι ε; Πιο κουτάβι, μπουχός! Όσα σκάγια μου «φύτεψε» εμένα, άλλα τόσα είχε πάρει και εκείνο και έσβηνε την κάψα του προσκυνώντας τις μαραθιές! Ο μπάρμπα Τάσος αγωνιώντας ρώτησε «Έπεσε το ορτύκι;»!!! «Πιο ορτύκι, εδώ κόντεψα να πέσω εγώ, πλάκα μου κάνεις;» είπα φανερά εκνευρισμένος κουνώντας τα χέρια μου, αλλά για εκείνον ήταν απλές, ανούσιες κινήσεις που δεν τον ενδιέφεραν, μου γύρισε την πλάτη και συνέχισε. Όταν μετά από κάποια ώρα έτυχε να περνούν από εκεί το Δασαρχείο μαζί με τον Ομοσπονδιακό Θηροφύλακα, με είδαν συναίματο και ρώτησαν τι τρέχει. Κατάλαβαν από τις περιγραφές για ποιον τους έλεγα και προς μεγάλη μου έκπληξη, μου λέει ο Δασικός υπάλληλος «Νικόλα τόσα χρόνια στην υπηρεσία το πιστεύεις ότι δεν του έχω κάνει ούτε μια φορά έλεγχο;» «Γιατί ρε φίλε, είναι υπεράνω υποψίας;» ρώτησα εγώ απορημένος. «Όχι, απλά ούτε με ακούει που φωνάζω, ούτε με βλέπει που του γνέφω!» Μου απάντησε και προσπάθησε να μου δικαιολογήσει την στάση του, που δεν το «τραβάει» μέσω της υπηρεσίας.
Είμαι ο πρώτος που φωνάζω να δίνουμε «τόπο» στους ηλικιωμένους επάνω στο βουνό, αλλά μέχρι ενός σημείου. Καταλάβαμε όλοι μας (όσοι συχνάζαμε σε αυτό το μέρος) ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι από υποψίες, όλοι μας έχουμε «ενθύμια» πάνω στο κορμί μας από τις τουφεκιές του μπάρμπα Τάσου. Αυτός ο άμοιρος ο γιατρός που του υπέγραφε για τα δελτία κατοχής, τι άποψη μπορεί να είχε άραγε; Πόσοι ακατάλληλοι άνθρωποι είναι στο βουνό ελεύθεροι και βάζουν την ζωή πολλών συναδέλφων σε κίνδυνο; Πόσοι γιατροί είναι αυτοί που στο βωμό του χρήματος, δεν διστάζουν να θυσιάσουν κάποιων την ζωή;
Όχι μόνο πορτοκαλί, κόκκινο της φωτιάς και φάρο της αστυνομίας πρέπει να βάζουμε συνάδελφοι σε κυνήγια που το όπλο μας είναι στραμμένο προς τα κάτω. Να’ σε καλά μπάρμπα Τάσο όπου και να’ σε, συχνά πυκνά το σκάγι στο αυτί μου, σε φέρνει στο μυαλό μου πάντα με νοσταλγία και αγάπη. Αν ακούς από εκεί πάνω (!) θα αφουγκράζεσαι όλη την παρέα που σε μελετάμε.

ΜΠΑΜ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ…! (απογευματινη κυνηγι 23/09/09)


Το όπλο για τον κυνηγό, εκτός από το εργαλείο που του αποφέρει την χαρά της κάρπωσης, είναι και σκεύος ηδονής, φετίχ. Χειροποίητο, χρυσοσκάνδαλο, με επιλογέα, επιλεγμένα ξύλα με ειδική επεξεργασία βαφής και ότι άλλο χωράει το μυαλό και αντέχει το βαλάντιο του καθενός.
Ο ήλιος ξεκινούσε την αέναη διαδρομή του και στο απέναντι καρτέρι, ο μάστορας γέμιζε τον ντορβά του με άλλο «εργαλείο», του διαβόλου μεν, ξερνούσε φωτιά και μολύβι, αλλά όχι από αυτά τα συνηθισμένα που έχει ο καθένας μας στην οπλοθήκη του. Εγώ και ο Αντώνης (ο κουμπάρος μου, που εδώ και χρόνια μοιραζόμαστε τον ίδιο βράχο) προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τι είναι αυτό που ναι μεν κάνει μπαμ, αλλά δεν είναι όπλο!
Τα τρυγόνια έκαναν τις βόλτες τους, αλλά η περιέργεια μας έκανε να νιώθουμε ότι ο βράχος έχει καρφιά. «Εσύ θα πας», «Ντρέπομαι ρε δεν τον ξέρω» ήταν για δέκα λεπτά οι μόνες κουβέντες που ανταλλάζαμε. Ο κύβος ερρίφθει, και οι δυο μαζί με ανεμελιά (τάχα μου τάχα μου) περάσαμε από το καρτέρι του μπάρμπα και πιάσαμε κουβέντα για το πώς είχε πάει η μέρα. Τα μάτια μου όμως δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από αυτό το πράμα που είχε στο πλευρό του. «Τι κοιτάς ρε σαν τον χάνο;» με ρωτάει, λες και δεν έτρεχε τίποτα. Παίρνοντας το χρώμα της ντομάτας και ξύνοντας το κεφάλι μου από την αμηχανία, έψαξα να βρω τις λέξεις που θα με έκαναν να ντρέπομαι λιγότερο. «Τίποτα μάστορα, απλά το ντουφέκι...ποιος το έχει φτιάξει;» «brawning A5, χρόνια την έχω και είπα να του κάνω μια συντήρηση, καλό εεεε;» Ο Αντώνης δεν άντεξε και κυλίστηκε στο χώμα από τα γέλια, σαν τον κεφτέ στο αλεύρι. Σίγουρα η αισθητική είναι μια υποκειμενική έννοια για τον καθένα, αλλά καραμπίνα βαμμένη με μπλε πλαστικό, δεν είχα σκεφτεί να έχω!!!

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ…(τύπος κυνήγι 18/11/09)


Καμιά φορά τα πραγματικά σενάρια της ζωής, ξεπερνούν και τα πιο ατίθασα μυαλά και τις πιο αχαλίνωτες φαντασίες.
Παρακάτω περιγράφω μια τέτοια ιστορία, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα, σήμερα να είμαστε (όλοι οι Συριανοί κυνηγοί) υπερήφανοι, για τα περιουσιακά στοιχεία του Συλλόγου μας.
Μια φορά και έναν καιρό, τον καιρό της 7ετίας, κατέφθασε στα γραφεία του Συλλόγου μας ένα φιρμάνι, το οποίο έλεγε ότι η χούντα χρειάζονταν τα χρήματα του ταμείου (!) τα οποία έπρεπε άμεσα να παραδοθούν.
Για πολύ καλή μας τύχη, ο τότε πρόεδρος κ. Κρυστάλης Σπύρος, έκανε μια καθοριστική και συνάμα ριψοκίνδυνη γι’ αυτόν κίνηση. Κατοχύρωσε τα χρήματα του απλού κοσμάκη, που με ιδρώτα πολύ αποταμίευε για να μπορέσει να βγάλει την πολυπόθητη άδεια των 7 δραχμών. Πώς; Αγόρασε το ακίνητο στον Μέγα Γιαλό. «Μαγειρεύοντας» την ημερομηνία αγοράς για ευνόητους λόγους, με κάποιον συμβολαιογράφο στην Αθήνα.
Φυσικά αυτή η κίνηση έπρεπε να μείνει καλά κριμένη από όλα τα μέλη, για να μην ανακαλύψουν οι χαφιέδες της χούντας, την τρικλοποδιά που τους είχαν ετοιμάσει.
«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο» λέει η ρήση και το «μυστικό» ότι ο Σπύρος «έφαγε» τα λεφτά του Συλλόγου, έσκασε σαν βόμβα στις κυνηγητικές παρέες. Όταν κλήθηκε ο κ. Κρυστάλης να λογοδοτήσει μπροστά στην γενική συνέλευση για την «κατάχρηση», αποκάλυψε την όλη πλοκή της υπόθεσης και μάλιστα προσέφερε στον Σύλλογο παραπάνω χρήματα, για να έρθει στην κυριότητα του το εν λόγο ακίνητο, μιας και τότε έψαχνε να αγοράσει για λογαριασμό του ένα. Η άρνηση ήρθε μέσα από παλαμάκια και επευφημίες (ως συνηθίζουν οι Έλληνες, λίγο πριν κρεμάσουν τον ευεργέτη τους!).
Το περίεργο δεν είναι μόνο το γεγονός της παράτολμης κίνησης του Προέδρου που βγήκε σε όλους μας σε καλό, αλλά και η ανάμειξη στην όλη ιστορία ενός πιτσιρικά!
Όταν ο Πρόεδρος και οι έμπιστοι του λογάριαζαν τα «κουκιά» για την αγορά του ακινήτου, τους έλειπαν κάποια «ψιλά» για να φτάσουν το επιθυμητό ποσό. Τότε ο πατέρας του μικρού αγοριού προσέφερε τον κουμπαρά του γιου του, που είχε μέσα 17.000 δραχμές (τότε, που τα λεφτά ήταν γερά !!) για να μαζέψουν όλα τα χρήματα και να γίνει η αγορά.
Κάποιες φορές βλέπουμε στον δρόμο κάποιον να προχωρεί με μισό χαμόγελο και απορούμε για το τι μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό του. Είναι κάποιο χωρατό που λίγο πριν του είπαν; Είναι από την ευχαρίστηση της συνάντησης με ένα αγαπημένο πρόσωπο; Είναι γιατί όπως είπε και ο Χριστός μας «Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι»; Ή μήπως είναι από την ικανοποίηση της ανιδιοτελούς προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνία; Ή αλλιώς, «έχω το μέτωπο μου καθαρό».
Δείτε τον κ. Σπύρο στον δρόμο και θα καταλάβετε τι εννοώ. Δείτε και τον πιτσιρικά. Α, ναι ο πιτσιρικάς. Φυσικά και μεγάλωσε και δεν είναι άλλος από τον πολύ γνωστό μας καλό συνάδελφο κ. Σταμάτη Άγα!
Το ποσό μαζεύτηκε, η αγορά έγινε, η χούντα δεν πήρε τίποτα. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Αργότερα επί προεδρίας του αείμνηστου Θ. Λουλούδη, θεμελιώθηκε το υπάρχον εκτροφείο. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Σας χρωστάμε κύριε Σπύρο πολλά ευχαριστώ. Και σε σ’ ένα Σταμάτη άλλα τόσα και 17.000 δραχμές.
Υ.Γ. : Σίγουρα τα γεγονότα έχουν παραλλαχθεί κάπως, για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Ο κ. Σπύρος όμως είναι εδώ και ο Σταμάτης το ίδιο (ζωή να έχουν). Ρωτήστε τους να σας πουν πως είναι ακριβώς.

ΚΥΝΗΓΙ…ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΙΡΟΥ (τυπος κυνηγι 21/10/09)


Ο μαστρο Μήτσος ήταν ένας άνθρωπος μαθημένος σε αργούς ρυθμούς, άλλωστε η δουλειά του ήταν τέτοια που δεν ήθελε σβελτάδες, μόνο ψυχραιμία, υπομονή και σοβαρότητα. Μια ζωή με το φτυάρι στο χέρι, πάσχιζε να βγάλει το μεροκάματο. Ήταν βλέπεις εργάτης στο κοιμητήριο της πόλης. Εκεί δεν βιάζετε κανείς, ούτε οι «πελάτες» ούτε οι συγγενείς!
Όταν η δουλειά τελείωνε και υπήρχε ακόμα κέφι (!) τσάκωνε το μονόκαννο και βούρ για το βουνό. Εκτός από το όνομα και την δουλειά του, γνωστή ήταν και η όρεξη του για τα πιτσούνια, τα σταφύλια και ότι άλλο μπορούσε να φιλοξενήσει μέσα στον μεγάλο σάκο του.
Μια μέρα που είχε τελειώσει την «βόλτα» του, όντας αρματωμένος ακόμα, έκανε περατζάδα από μια ψησταριά της οποίας ο ιδιοκτήτης, ο Γιάννης, ήταν γνωστός για την «τρέλα» που είχε για το κυνήγι και από παιδί ακολουθούσε τον μαστροΜήτσο στο βουνό. «Καλώς τον, πως πήγε;» ρώτησε ο Γιάννης. «Καλά μωρέ» απάντησε μακρόσυρτα ο μαστροΜήτσος. «Τι καλά μας λες; Αφού δεν πετάει ούτε αεροπλάνο με αυτόν τον καιρό!» Αποκρίθηκε ο Γιάννης κοιτώντας τους υπόλοιπους παρόντες με απορία. «Ωχ, πάλι τα περιστέρια μου την πλήρωσαν;» Ξαναρώτησε αφού το πρόσωπο του φωτίστηκε στην σκέψη του αφανισμού των εξάδελφων του Αγίου Πνεύματος. «Α εσύ δεν τρώγεσαι» απάντησε μισογελώντας ο μάστορας και άρχισε να τραβάει τα λουριά της τσάντας για να αυθυποβληθεί σε έλεγχο. Αφού παραμέρισε επιμελώς μια νάιλον τσάντα γεμάτη με σταφύλια, (κοιτώντας με την άκρη του ματιού του να δει αν τα είδαμε) άρχισε να βγάζει έξω κάτι με κόκκινα φτερά! «Τι φυσάει και χιονίζει» συνέχισε, τραβώντας τις πελώριες φτερούγες. «Εγώ τον μεζέ τον εξασφάλισα και λέγε εσύ» και τελειώνοντας την φράση του αποκάλυψε έναν κατακόκκινο κόκορα! Μέσα στα γέλια και τις φωνές μας, αυτός μάζευε το τρόπαιο ατάραχος λέγοντας «Ξέρεις κάτι κοκκινιστά που κάνει η κυρά Μίνα; λουκούμι!»

ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡ’ ΕΚΕΙ


Το παρόν άρθρο, κατατέθηκε στα γραφεία του Κ.Σ. Σύρου και δεν είναι κάτι άλλο παρά η παραίτησή κάποιου που απλά, δεν ήθελε να συναινεί σε σωρεία λαθών και μετα δόλου παραλείψεων.
"Το κυνήγι ήταν και είναι μια μεγάλη αγάπη για μένα, όπως και για χιλιάδες ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου πάνω στον πλανήτη. Η διαφορά ανάμεσα σε εμένα και σε αυτούς είναι ότι κάποια στιγμή μου σφηνώθηκε στο κεφάλι η φρούδα ιδέα ότι μπορώ και εγώ να προσφέρω από ένα πιο υπεύθυνο πόστο, τις ταπεινές υπηρεσίες μου τόσο σε αυτό που αγαπώ όσο και σε τόσους άλλους που αισθάνονται το ίδιο αλλά δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα εμπρός, ή απλά δεν το επιλέγουν συνειδητά (μάλλον κάτι ξέρουν).
Στις 26 Απριλίου του 2009 λοιπόν έκανα αυτό το βήμα και εξέθεσα τον εαυτό μου στις αρχαιρεσίες του Συλλόγου μου, αφού είχε περάσει κάποιο διάστημα που είχα έρθει πιο «κοντά» στον Σύλλογο προσφέροντας τις υπηρεσίες μου αγόγγυστα και σε κάποιες περιπτώσεις παραβλέποντας ακόμη και την ίδια μου την υγεία αφού έναν μόλις μήνα πριν, είχα υποβληθεί σε εγχείρηση στην σπονδυλική στήλη την οποία την είχα μεταφέρει ημερολογιακά μια εβδομάδα (παρά τους πόνους μου), για να «στηθεί» το επόμενο φύλλο της εφημερίδας του Συλλόγου.
Το κέφι, οι ιδέες και η ακάματη διάθεση μου όμως ανησύχησαν κάποιους που μέχρι τότε κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου και που ερμηνεύοντας κατά το δοκούν την αδιαφορία των μελών νόμιζαν ότι παράγουν έργο. Ξεκίνησε λοιπόν σε βάρος μου μια λασπολογία άνευ προηγουμένου, η οποία κάποια στιγμή με έφερε και απολογούμενο απέναντι σε κάποιους οι οποίοι νόμιζαν (ως άλλοι Δον Κιχώτες) ότι ο νεότευκτος Γραμματέας θα τους ξεθώριαζε την λάμψη της καρέκλας τους. Αιτία; οι συνεχείς επαφές του Γραμματέα με την Δ’ Κ.Ο.Σ.Ε και διάφορες υπηρεσίες τις τοπικής κοινωνίας με μόνο σκοπό, την προάσπιση των συμφερόντων του Συλλόγου.
Μετά από αμφότερες εξηγήσεις, άφησα το συμβάν να το πάρει το ποτάμι, μαζί και το αυταρχικό τους ύφος κοιτώντας πάντα το συμφέρον του Συλλόγου και τιμώντας έμμεσα τις 131 ψήφους που μπόρεσα να συλλέξω (χωρίς παρακάλια) στις εκλογές.
Ο καιρός περνούσε και οι δραστηριότητες του Συλλόγου, και πύκνωναν, και γίνονταν πιο επιτυχημένες. Απόδειξη αυτού, τα λιγοστά παράπονα κατά την έκδοση των αδειών της τρέχουσας περιόδου, σε αντίθεση με τα συγχαρητήρια που συλλέγαμε (όσοι ήμασταν παρόντες στα γραφεία) από συναδέλφους τόσο για την εξυπηρέτηση, όσο και για την προσφορά των αυτονόητων σε αυτούς που προσφέρουν εδώ και χρόνια….τους απλούς κυνηγούς.
Σε αντίθεση όλων αυτών, κάποιοι αυτή την δύσκολη περίοδο (από πλευράς χαρτούρας) επέλεξαν την προσωπική τους ξεκούραση και έβαλαν σε προτεραιότητα την παρουσία τους σε κάποιο κυνηγότοπο κατά την έναρξη, παρά στα γραφεία του Συλλόγου όπου θα εξυπηρετούσαν όλους αυτούς που τους εμπιστευτήκαν την ψήφο τους, αφήνοντας τις υποχρεώσεις τους τεχνηέντως σε κάποιους άλλους.
Όλες αυτές οι διεκπεραιώσεις και η χαρτούρα σε συνδυασμό με όλα τα άλλα δρώμενα του Συλλόγου (εφημερίδα, εισπράξεις για την εφημερίδα, ραδιοφωνικές εκπομπές, καφέ κάθε Κυριακή στο εκτροφείο κτλ κτλ) απαιτούν χρόνο, που εγώ τον «έκλεβα» συνειδητά από την δουλειά μου, την γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου, το κυνήγι μου, την ξεκούραση μου ακόμη ακόμη και από την ίδια μου την μάνα. Ως ξεπλήρωμα σε όλο αυτό το τρέξιμο και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν η επίθεση που δέχτηκα από συνάδελφο – μέλος του Δ.Σ. που με κατηγόρησε ότι εδώ και τόσο καιρό παριστάνω το «αφεντικό» του Συλλόγου, παραγκωνίζοντας τους πάντες και κάνοντας ότι μου κατεβαίνει στο μυαλό χωρίς να ενημερώνω κανέναν. Έκανε μάλιστα και επίδειξη ισχύος, λέγοντας μου σαν να επρόκειτο για το μαγαζί του «σε αφήνω και κάνεις διάφορα στο εκτροφείο», άραγε εννοούσε όταν πήγα και καθάρισα την στέρνα; ή όταν καθάρισα το ντεπόζιτο που πίνουν τα πουλιά νερό και τις ποτίστρες; Ή μήπως όταν φτυάριζα τις κοπριές του Αυγεία μέσα στα κλουβιά; Ή μήπως όταν κατέθεσα αίτηση για την υδροδότηση του εκτροφείου, που μέχρι πρότινος γινόταν με βυτία κοστίζοντας πολλά; Φυσικά όλα τα παραπάνω με την συνδρομή φιλότιμων μελών. Ή όταν αγόραζα καφέ, νερό, και διάφορα άλλα εφόδια χωρίς να τα πληρώνομαι προς όφελος του ταμείου του εκτροφείου; Χωρίς να θέλω να μηδενίσω το όποιο έργο και την πορεία κανενός μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στα κοινά του Συλλόγου και χωρίς να περιαυτολογώ, θέλω να πω ότι μέσα σε τέσσερις μήνες προσέφερα όσα προσφέρουν κατά καιρούς άλλοι, σε όλη τους την θητεία. Η κοντοφθαλμία όμως, ο εγωισμός, ο ωχαδερφισμός και η δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη κάποιων είναι σε τόσο μεγάλα μεγέθη, που εξαιτίας τους διαγράψαμε ένα μέλος (ίσως όχι το καλύτερο, αλλά για πρώτη φορά από ιδρύσεως) και ταυτόχρονα διορίσαμε έναν αντιπρόσωπο των παρασυλλόγων στις Κυκλάδες με έδρα την Σύρο. Επίσης είναι η αιτία, που κάποιοι που κρίθηκαν ανίκανοι παραμένουν στις θέσεις τους, παρα την απόφαση του Δ.Σ. και κόντρα στα πρακτικά του συμβουλίου (μην ξεχνάτε εγώ τα έγραφα).
Για τους λόγους λοιπόν ότι: α) το συκώτι μου το θέλω σε ανθρώπινες αναλογίες και όχι πρησμένο άδικα, β) η οικογένεια μου είναι παραμελημένη αιτία της παντελής μου απουσίας σπαταλώντας όλο τον χρόνο μου συνειδητά στον Σύλλογο, την στιγμή που κάποιοι έχουν απλώσει τραχανά, γ) δεν θέλω σε καμία περίπτωση να είμαι τροχοπέδα στο μέλλον του ιστορικότερου Συλλόγου της επικρατείας, κατά τα λεγόμενα κάποιων, δ) έχω πολύ περισσότερη τσίπα από κάποιους άλλους, ε) δεν θέλω να σιχαθώ το ίδιο το κυνήγι, αλλά να συνεχίσω να το αγαπώ και να το υπηρετώ όπως μπορώ. Και όλα αυτά χωρίς αντίκρισμα από το Δ.Σ. που μετέχω.
Σας ζητώ λοιπόν ταπεινά συγγνώμη και υποβάλω την παραίτηση μου.
Το είχα πει άλλωστε ότι αν δεν μπορώ, θα κάνω στην άκρη να περάσει ο επόμενος και δεν θα αφήσω να γίνουν τα καπρίτσια μου, εμπόδια για τον Σύλλογο (κάτι που για κάποιους είναι πολύ ψιλά γράμματα).
Ελπίζω ότι η απουσία μου θα δώσει την ώθηση που έλλειπε, ούτος ώστε να πάει ο Σύλλογος λίγο πιο ψηλά.
Θέλω να ευχαριστήσω πρώτα από όλους, τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο Β’ που και τις δυο φορές που επικαλέστηκα την βοήθεια του (εκκλησάκι, εκπομπή ραδιοφώνου) μου την προσέφερε αμέριστη.
Ευχαριστώ τον Δήμο της Ποσειδωνίας και ιδιαιτέρως τον Αντιδήμαρχο κ. Φρέρη, τον Δήμο της Άνω Σύρου, την Δ/ντρια Δασών της Περιφέρειας κα. Αλεξιάδου, τον Δ/ντη Δασών Νομού Κυκλάδων κ. Καταγά, τον κ. Χατζηνίκο από την Δ’ Κ.Ο.Σ.Ε. που ήταν όλο αυτό τον καιρό ο μέντορας μου και ο άνθρωπος κλειδί στα δύσκολα. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που γνώρισα τους κκ. Μαρκόπουλο, Τσαγκανέλια, Αραμπατζή, Φωτακόπουλο, Πριμικήριο και όλους τους συναδέλφους από τα γύρω νησιά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην ομοσπονδιακή θηροφύλακα κ. Ξαγοράρη για την άψογη συνεργασία μας.
Τέλος, θέλω να πω χίλια ευχαριστώ σε όλους αυτούς που για χάρη μου, έβαλαν βαθειά το χέρι στην τσέπη για το καλό του Συλλόγου και σε όλους αυτούς που πίστεψαν στα λόγια μου, ότι θα μπορούσα να ξυπνήσω τάχα κάποιους, από την χειμερία νάρκη τους, ζητώντας συνάμα και συγγνώμη για τις όποιες ελπίδες έχασαν εξαιτίας μου. Κλείνοντας να συμπληρώσω ότι μπορεί να φεύγω, αλλά δεν το κάνω από λιποψυχία, το κάνω με το κεφάλι ψηλά για ότι μπόρεσα να προσφέρω αυτούς τους 4 μήνες, ξέροντας ότι αφήνω κάτι πίσω για τους ρομαντικούς ηλίθιους που θα ακολουθήσουν. Αυτή η μικρή πορεία στα κοινά του Συλλόγου, μου έμαθε καλά τι πάει να πει αχαριστία, απαξία και ωχαδερφισμός από την μια και μου απάντησε στα ερωτηματικά που είχα, γιατί όλοι αυτοί που κάποτε πέρασαν από μέσα εδώ, τώρα δεν περνούν ούτε από έξω. Σεβόμενος την ιστορία του Συλλόγου μα και τον εαυτό μου, δηλώνω ότι κάθε χρόνο (πρώτα ο Θεός) η άδεια θήρας μου θα ανανεώνεται εκεί που πρωτοβγήκε, δηλαδή στον Σύλλογο μας (σας παρακαλώ μην με αναγκάσετε να αλλάξω και γι’ αυτό γνώμη). Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά όλους, ίσως κάποια στιγμή τα πούμε από άλλο μετερίζι. Να θυμάστε, ουδείς αναντικατάστατος."

3ο ΚΟΜΜΑ ΣΤΗΝ ΣΥΡΟ ΤΟ Κ.Ε.Κ


Ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά αγαπούν το Κυνήγι φάνηκε στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου.
Οι Κυνηγοί της Σύρου έδωσαν βροντερό παρών, αφού έβαλαν το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, το κόμμα μας, στην 3η θέση στο νησί. Φυσικά βοήθησαν στο να βελτιωθεί και η γενική εικόνα (ποσοστό) στις Κυκλάδες αφού οι Συριανοί, τίμησαν τον συντοπίτη – συνάδελφο τους από την μια και προσπάθησαν να διαφυλάξουν, μια αρχέγονη παράδοση μας από την άλλη.
Πιο αναλυτικά το Κ.Ε.Κ, το κόμμα μας, στον Δήμο Ερμούπολης έλαβε 6.62 %, στον Δήμο Άνω Σύρου 9.89 % και στον Δήμο Ποσειδωνίας 10.55 %. Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι όλοι οι ψήφοι που πήρε το Κ.Ε.Κ. στην Σύρο, δεν ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας αλλά ψήφοι κατά συνείδηση, αυτό που λένε οι πολιτικοί μας «δαγκωτό» !
Δυστυχώς για όλους εμάς τους κυνηγούς και το κόμμα, το κόμμα μας, στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας (με λίγες εξαιρέσεις), μάλλον, δεν είχαν καταλάβει τι πάει να πει «έχω μπάρμπα» στις Βρυξέλες (!) έτσι, τα πάθη και οι παλαιοκομματικές τους συνήθειες, δεν τους άφησαν να δουν το πραγματικό τους συμφέρον και αντ’ αυτού, χαρίσανε μια θέση στους «πράσινους» του καναπέ.
Συγκεκριμένα, μετά τις 19.00 μ.μ. όπου και άνοιξαν οι κάλπες το κόμμα, το κόμμα μας, ήταν στην τρίτη θέση στον νομό Κυκλάδων. Εισπράττοντας το 7.3 % του εκλογικού σώματος. Στην πορεία το τοπίο άλλαξε και την θέση των χαμόγελων πήρε η μιζέρια και η κατήφεια. Το αποτέλεσμα ανά την επικράτεια είναι πλέων σε όλους μας γνωστό, σε αντίθεση με τις συνέπειες τις οποίες θα τις νιώσουμε καλά στο πετσί μας μετά τον Ιούλιο, όταν θα αρχίσουν οι εργασίες της Ευρωβουλής. Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν καταφέραμε να συγκεντρώσουμε ούτε το 1.5 % στην επικράτεια. Ποσοστό το οποίο θα επέτρεπε στο κόμμα, το κόμμα μας, να ευεργετηθεί από κρατικά κονδύλια έτσι ώστε να πάρει μια οικονομική ανάσα μέχρι την επόμενη αναμέτρηση και να σταματήσουν αυτοί οι λίγοι που τρέχουν, να επαιτούν για το δικό μας το καλό.
Τελικά, ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι οι άλλοι ; Πιο είναι άραγε το κόμμα ; το κόμμα μας ; Πιο είναι το συμφέρον μας ; Τι θα πρέπει να κάνουμε τώρα όλοι εμείς για να αντικρούσουμε όλο αυτό το επικείμενο μπαράζ των απαγορεύσεων ; Μήπως αντί να τρέχουμε και να «τραβάμε τα μανίκια» των μελών του εκάστοτε Δ.Σ. με αγωνία, πρέπει να ψάξουμε να βρούμε μια καλή, πέτρινη γωνιά ; Και αν δεν έχουμε την ευθιξία να χτυπήσουμε το κεφαλάκι μας, να βάλουμε τα κλάματα ; Προσέξτε όμως συνάδελφοι γιατί μπορεί και το κλάμα μας τότε να ενοχλεί και να επισείει και άλλες απαγορεύσεις. Ίσως τελικά να έχουμε ότι ακριβώς μας χρειάζεται, γιατί τέτοιοι που είμαστε, τέτοια μας χρειάζονται. Ίσως τώρα να ταιριάζει το λαϊκό άσμα που λέει «Πέταξε το πουλί πάει στην μεριά την αντικρινή»! Συγχαρητήρια κύριε Άγα.

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ ΣΤΗΝ ΣΥΡΟ


Το πολιτικό θερμόμετρο στα ύψη και οι ευρωεκλογές μας χτυπούν την πόρτα. Ο καθένας μας έχει «κάτι» στο μυαλό του, ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι.
Στην εποχή που ζούμε όλα πλέον είναι θέμα μόδας. Ο τρόπος ζωής, τα ρούχα, το φαγητό, ο τρόπος που σκεπτόμαστε, ακόμα και αυτά τα άμοιρα «πιστεύω» μας.
Είναι cult λοιπόν στις μέρες μας αυτός ο καθοδηγούμενος, παρωπιδικός οικολογικός τρόπος σκέψης. Αυτός που δεν βγάζει πουθενά, αυτός που δεν έχει λύσεις, γιατί πολύ απλά δεν έχει βάθος σκέψης. Αυτή η ρηχή και στείρα άρνηση που δεν παίρνει αντίλογο γιατί πολύ απλά, δεν έχει λόγο.
Το κυνήγι βάλλετε από παντού και από τους πάντες, έχει μεταμορφωθεί (επιμελώς και τεχνηέντως) από τρόπο και στάση ζωής, σε μητέρα όλων των δεινών του ζωικού βασιλείου.
Χωρίς να θέλω να θίξω τις πολιτικές πεποιθήσεις κανενός, νομίζω ήρθε η ώρα να πούμε όλοι εμείς οι κυνηγοί και γενικότερα όλος ο κόσμος της υπαίθρου, ένα βροντερό «φτάνει» σε όλους αυτούς τους πολέμιους της ίδιας μας της παράδοσης.
Είναι η ύστατη στιγμή πριν το ρολόι δείξει ακριβώς. Είναι το τελευταίο βήμα πριν την είσοδο της ρεζέρβας (!)
Μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα στην άλλη άκρη της Ευρώπης και φυσικά μέσα στο ίδιο μας το κοινοβούλιο, για το ξεκάθαρο των διαθέσεων μας.
Η συγκέντρωση του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών στο νησί μας την περασμένη εβδομάδα, είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι όλοι όσοι έχουν ακόμα δεσμούς με την ύπαιθρο και δη την παράδοση της πατρίδας μας, έχουν αγανακτήσει από όλες αυτές τις λύσης των μικροπολιτικών συμφερόντων των εκάστων κυβερνήσεων και όλου του πολιτικού κόσμου. Τον Ιούνιο λοιπόν, είναι η στιγμή για να το καταλάβουν και οι πολιτικοί μας.
Κεντρικοί ομιλητές ήταν οι : Γιώργος Τσακανέλιας ( Πρόεδρος του κόμματος ), Κώστας Μαρκόπουλος ( 1ος στην λίστα του ψηφοδελτίου), Γιώργος Αραμπατζής ( υποψήφιος ), Άγας Σταμάτης (υποψήφιος), Πριμικήριος Δημήτρης (υποψήφιος), Φωτακόπουλος Νίκος ( Έθνος – Κυνήγι ).
Ο πρόεδρος του Κόμματος των Κυνηγών, κ. Γιώργος Τσακανέλιας, απευθυνόμενος στους 1.000 και πλέον κυνηγούς του νησιού, δήλωσε: «Αναγκαστήκαμε να πολιτευτούμε! Βαρεθήκαμε να περιμένουμε, βαρεθήκαμε να ελπίζουμε, βαρεθήκαμε να ακούμε υποσχέσεις. Γι αυτό και θα ψηφίσουμε τον εαυτό μας !
Ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου κ. Κώστας Μαρκόπουλος τόνισε την ανάγκη για εκπροσώπηση των κυνηγών στην Ευρωβουλή, «ώστε να ακουστεί επιτέλους η φωνή του αγρότη, του κυνηγού, του ψαρά και των ανθρώπων της υπαίθρου».
Χαιρετισμό απέστειλε η Πανελλήνια Ένωση Ερασιτεχνών Αλιέων.

ΣΥΓΧΥΣΗ ΑΠΟΨΕΩΝ


Το τελευταίο διάστημα επικρατεί μια σύγχυση απόψεων, σε ότι αφόρα τον θεσμό της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής. Αφιερώνουμε λοιπόν μερικές γραμμές για να γράψουμε τα αυτονόητα, έτσι ώστε να μην βρεθούν κάποιοι εξ απροόπτου.
Πολλοί είναι αυτοί που έσπευσαν να μηδενίσουν τον ρόλο και το έργο των Ομοσπ. Θηροφυλάκων και να πουν ότι ο θεσμός αυτός, ήταν μια φούσκα που ξεφούσκωσε και ότι κανείς από αυτούς τους υπάλληλους, δεν έχει πλέων το δικαίωμα να κάνει ελέγχους και δη να ασκεί διώξεις κτλ.
Σε μια συνομιλία που είχαμε με τον κ. Χατζηνίκο της Δ’ Κ.Ο.Σ.Ε. Και από τις τελευταίες ανακοινώσεις της Κυν. Συν. Ελλάδος, η απάντηση στο ερώτημα «οι ομοσπονδιακοί θηροφύλακες είναι νόμιμοι ή όχι». Να σας πληροφορήσω (με μεγάλη χαρά) ότι και νόμιμοι ήταν, και νόμιμοι είναι, και τα λεφτά μας δεν πήγαν στράφι, και αλλοίμονο σε όποιον δεν υπακούσει στον απανταχού ομοσπονδιακό θηροφύλακα και έλεγχο. Προς το παρόν και εν αναμονή της τελεσιδικίας της απόφασης του άρθρου 4 παρ.13 Ν. 3208/2003, τα πράγματα είναι όπως τα ξέραμε.
Συγκεκριμένα η Κ. Σ. Ελλάδος γράφει στην ιστοσελίδα της: «Οι φύλακες θήρας που προσλαμβάνονται από τις κυνηγετικές οργανώσεις, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 267 παρ. 3 του ΝΔ86/1969, συνεχίζουν, όπως μέχρι σήμερα, να ασκούν νομίμως τα προαναφερόμενα καθήκοντα του άρθρου 38 παρ. 2 του Ν. 1845/1989, όπως αντικαταστάθηκε με την παρ. 2 του άρθρου 58 του Ν. 2637/1998».
Ως εκ τούτου, καλό θα είναι (για να μην μπούμε σε περιπέτειες) να είμαστε πειθήνιοι στα ελεγκτικά όργανα που εμείς οι ίδιοι αποφασίσαμε και δημιουργήσαμε. Ας μην ξεχνάμε ότι η δράση τους είναι διπλή, γιατί και τον σωστό κυνηγό (και ως επέκταση το κυνήγι και την αγρία ζωή) προστατεύουν αλλά, συνδράμουν το δύσκολο έργο των κατά τόπους δασαρχείων. Που σε κάποιες περιπτώσεις είναι αρκετά αποδυναμωμένα.

ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟ ΟΠΛΟ ..ΤΙ, ΠΟΥ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ


Αποφασισμένος να αγοράσει κάποιος ένα καινούριο όπλο, μπαίνει σε ένα κατάστημα του οποίου οι οπλοθήκες είναι στολισμένες με κάθε λογής καλούδια. Από αεροβόλα, φλόμπερ, πλαγιόκαννα, ποζέ, καραμπίνες, και όλα αυτά σε τέτοια ποικιλία διακόσμου και χαρακτηριστικών, που το κεφάλι του ζαλίζεται για να βρει την άκρια.
Τι πρέπει να ξέρει όμως κατ’αρχήν κάποιος, για να μπορέσει να αποφύγει ένα μέρος του πονοκέφαλου;
Πρέπει να έχει κατασταλάξει τι είδους όπλο θέλει να πάρει, και με πιο είδος κυνηγίου θα ασχοληθεί. ( κάτι που αφορά τους νέους κυνηγούς ).
Σε αυτό το σημείο λοιπόν θα κάνουμε μια ιστορική αναφορά στα όπλα που χρησιμοποιούμε, έτσι, για να ξεκινήσουμε από κάπου.
Δίκαννα ( πλαγιόκαννα ) : Είναι ένα είδος όπλου ποιο παραδοσιακό, καθαρά για λάτρεις του είδους, και για όσους έχουν συνηθίσει να κυνηγούν με αυτό με αρκετά μειωμένο βάρος. Η βιβλιογραφία αναφέρει ότι το πρώτο δίκαννο ήταν αλληλεπίθετο (ποζέ). Εμφανίστηκε προς τα τέλη του 18ου αιώνα ( αν και υπάρχουν μαρτυρίες και αναφορές για εμπροστογεμή πλαγιόκαννα από το 1616 ) , η παραγωγή του όμως δεν προχώρησε λόγω του προβλήματος της ανάφλεξης της πυρίτιδας με τις τσακμακόπετρες. Στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα ο Άγγλος οπλουργός J. MANTON καθιέρωσε το πλαγιόκαννο ως το πιο εύχρηστο εμπροστογεμές κυνηγετικό όπλο. Έτσι είχε την κυριαρχία από το 1860 έως το 1920. Tο ποζέ ως οπισθογεμές ξεκίνησε το 1910 αλλά εξελίχθηκε ραγδαία και ποικιλοτρόπως. Οι αδελφοί MERKEL του προσέφεραν απίστευτη αντοχή με τα περαστά κλειδιά τύπου KERSTEN.
Ο Αμερικανός JOHN BROWNING με το σχέδιο που επινόησε το 1923 έκανε μεγάλη επανάσταση, κατασκευάστηκε από μια Βελγική εταιρεία την F.N. ( fabrique nationale ) το 1925 και πείρε το όνομα του σχεδιαστή του ως μοντέλο Β25. Βεβαία το δίκαννο είναι ένα όπλο με αυξημένο τον δείκτη της συντήρησης, μιας και η πάπια του ( υποφυλακτήρας ) είναι στενή και τα ιδρωμένα χέρια τους καλοκαιρινούς μήνες, του προσφέρουν ένα λουτρό πλούσιο σε αλκάλια που θα μετατραπούν σε σκουριά αν δεν απομακρυνθούν μετά το κυνήγι με λίγο λάδι.
Ποζέ ( αλληλεπίθετα ) : Είναι δίκαννα μεν, ποιο εξειδικευμένα δε. Είναι όπλα που τα συναντάμε σε αγώνες skeet, αλλά και σε όλα τα κυνήγια βέβαια, με το χαρακτηριστικό του επιπροσθέτου βάρους, που καμιά φορά κάποιες εταιρείες του το χαρίζουν απλόχερα, λόγω της ποιότητας των μετάλλων του. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα ελαφριά ποζέ δεν είναι καλά ή ότι καλά και ελαφριά μαζί δεν υπάρχουν. Με ποιο φαρδιά πάπια και με μια κάννη στο οπτικό μας πεδίο, τα ποζέ έχουν κερδίσει χιλιάδες φίλους ανά τον κόσμο.
Τα δυο αυτά είδη όπλων, θα τα βρούμε από 300 έως πολλές χιλιάδες ευρώ, και με όποιο διάκοσμο εμείς θέλουμε, αναλόγως το βαλάντιο μας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι το κυνήγι με δίκαννο, έχει ξεχωριστή διαχειριστική αξία.
Αυτογεμή ( καραμπίνες ) : Από το 1905 ο Browning σε συνεργασία με την Βελγική F.N. «έριξαν» στην αγορά την θρυλική AUTO-5,το πρώτο αυτογεμές αερίων που μέχρι το κλείσιμο της παραγωγής της εταιρείας, είχε πουλήσει πάνω από τρία εκατομμύρια όπλα σε όλo τον κόσμο (!) Τα αυτογεμή αερίων εμφανιστήκαν στην αγορά επισήμως, στις αρχές του 1960 από την εταιρεία Remington, με το μοντέλο 1100, κατόπιν βέβαια ακολούθησαν και οι άλλες γνωστές αμερικανικές εταιρείες ( Winchester, Ithaca, High Standard ), που μαζί με την διάσημη ιταλική P. Beretta και τα best seller της σειράς Α-300 διεκδίκησαν τις προτιμήσεις των κυνηγών.
Το ακούραστο μυαλό των οπλουργών της Benelli έφερε τo 1967 στο φως το πρώτο αυτογεμές λειόκαννο κυνηγετικό όπλο με κλείστρο αδρανείας, μετά ακολούθησαν οι άλλες ιταλικές οπλοβιομηχανίες.
Το σύστημα αδρανείας αντιθέτως όμως με εκείνο των αερίων, δεν είχε τόσο μεγάλες εξελίξεις και βελτιώσεις στα 41 χρόνια ζωής του, για τον απλούστατο λόγω, ότι δεν το είχε ανάγκη. Να σημειώσουμε εδώ, ότι και οι καραμπίνες είναι όπλα που θέλουν μια υποτυπώδης αυξημένη φροντίδα, λόγω των πολλών κινητών μερών τους, και λόγω του ότι αν είναι αερίων σωρεύετε πολύ καπνιά στο έμβολο. Οι καραμπίνες τιμώνται από 500 έως 1900 ευρώ περίπου, και χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από την πλειονότητα των κυνηγών.
Μετά την ιστορική αναφορά στα τρία βασικά είδη όπλων που επιτρέπετε (βάση νομοθεσίας) να κυνηγάμε ανά την επικράτεια, να περάσουμε και στους τρόπους κυνηγίου που μπορούμε να εφαρμόσουμε.
Καρτέρι: Είναι ένας τρόπος κυνηγίου που βρίσκει εφαρμογή κυρίως στο κυνήγι του τρυγονιού, της φάσας, της τσίχλας και αρκετών παρυδάτιων και υδρόβιων. Σε αυτό το κυνήγι χρειαζόμαστε πιο μακριά κάννη ή πιο κλειστό τσοκάρισμα. Από 65 έως 70 cm. Και 1* σπάνια, 2** με 3*** τσοκ το σύνηθες. Εδώ να προσθέσω ότι μια βασική αρχή της βλητικής λέει ότι, όσο πιο μικρό νούμερο είναι τα σκάγια, τόσο πιο μεγάλη απόσταση καλύπτει η βολή, και αυτό γίνετε λόγω του ότι υπάρχει μικρότερη αντίσταση στον αέρα εξαιτίας του μικρού όγκου των σφαιριδίων. Αυτό έχει βρει εφαρμογή από γνωστή εταιρεία φυσιγγίων που παράγει φυσίγγια με σκάγια δυο διαμετρημάτων π.χ. 6-8, βάζοντας τα ψιλά εμπρός και τα χοντρά πίσω κατά την ώρα της παραγωγής. Το στενό τσοκάρισμα προτείνετε για να αργήσει να «ανοίξει» η τουφεκιά, και να έχουμε όσο το δυνατό μεγαλύτερη συγκέντρωση.
Περπατιτό: Εδώ είναι και μια ιδιαιτερότητα του κυνηγίου, μιας και έχει άμεση σχέση αυτός ο τρόπος με τους τετράποδους συντρόφους μας. Ορτύκι, πέρδικα, μπεκάτσα, φασιανός, αλλά και τσίχλα, κοτσύφι κ.α. είναι τα θηράματα που θα ξεσηκώσουμε με το «πόδι».
Κοντή κάννη με διασποράς ή ανοιχτό τσοκάρισμα. Από 60 έως 64 cm και 4**** τσόκ, ακόμη και βελτιωμένο κύλινδρο 5***** τσοκ για πολύ πυκνό. Και εδώ το μικρό νούμερο σκαγιών προτείνετε, αφού ειδικά τα ορτύκια είναι πολύ ευάλωτα, αλλά και στα πιο μεγάλα θηράματα θα έχουμε μεγαλύτερο αριθμό σκαγιών πάνω στο πουλί για τον απλούστατο λόγω, του ότι χωράνε περισσότερα σκάγια μέσα στο φυσίγγιο, άρα θα πετύχουμε πολλαπλό τραυματισμό.
Όλα αυτά, ειδικά για κάποιον που ξεκινά τώρα το κυνήγι. Ίσος να μοιάζουν πολύ δύσκολο να συνδυαστούν, γι’ αυτό ένα όπλο με μήκος κάννης γύρω στα 67 cm και πολυτσόκ είναι η χρυσή τομή . Από εκεί και πέρα, μεγάλος παράγοντας και μάλλον καθοριστικός είναι η πείρα που αποκτιέται μόνο πάνω στο βουνό.
Αρκετοί από εμάς ασχολούμαστε με όλα τα είδη θηραμάτων. Αυτός είναι και ο λόγος που αν κάνουμε μια επίσκεψη σε κάποιο σπίτι ενός παλιού κυνηγού, θα βρούμε μεγάλη γκάμα από όλα τα είδη όπλων σε διάφορα μήκη και διαμετρήματα καννών. Κάποιοι το κάνουν καθαρά σαν συλλέκτες, κάποιοι άλλοι γιατί θέλουν να πάρουν κάτι νέο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε το σπίτι μας Κούγκι (!) και να ζωστούμε σαν άλλοι Παπαφλέσσες για να ριχτούμε στα βουνά. Δυστυχώς τα χρόνια της αφθονίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (!) και μια ζώνη με 20-25 φυσίγγια ίσως να μας φτάσει ή και να περισσέψει για τα περάσματα των τρυγονιών στο νησάκι μας.
Κατά την διαδικασία της επιλογής του όπλου μας. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου, ότι όλα τα όπλα σκοτώνουν, και ότι όλες οι εταιρείες πλέον, για τον πολύ απλό λόγω του ανταγωνισμού, μας προσφέρουν ότι καλύτερο έχουν στα οπλοστάσια τους με μοναδικό σκοπό, την δική μας ευχαρίστηση στην απίστευτη αυτή εμπειρία του κυνηγίου.
Όλα τα παραπάνω φίλοι μου ( εκτός το ιστορικό κομμάτι, το οποίο είναι κάποια παλαιότερα άρθρα του κυρίου Αιγινήτη από το περιοδικό Κυνηγεσία Κυνοφιλία) δεν είναι τίποτε άλλο παρά δικές μου απόψεις και γνώμες, ίσως λαθεμένες. Γι΄ αυτό οπλιστείτε με υπομονή και δώστε στον εαυτό σας τον χρόνο που χρειάζεται για να μάθει το νέο σας τουφέκι και να μπορέσετε να το κάνετε μέλος του κορμιού σας.
Από εμένα τίποτα άλλο παρά μόνο μια ευχή….Ζεστές κάννες (!).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ.


Το μέσο το οποίο μας έδωσε την δυνατότητα και την ευχαρίστηση της κάρπωσης, είναι ώρα να ξεκουραστεί για λίγο.
Το όπλο για κάποιους είναι απλά ένα εργαλείο, για άλλους είναι ένα αντικείμενο φετίχ και εγωισμού και για κάποιους τρίτους είναι ένα κόσμημα, ένα μέλος της οικογένειας τους, ένα απόκτημα, ένας μικρός θησαυρός, μια περιουσία.
Όλοι μας έχουμε κατά νου κάποιους που αντιπροσωπεύουν όλες τις παραπάνω κατηγορίες, που στο δικό τους το μυαλό το όπλο είναι κάτι από όλα αυτά, μα και για μας ακόμα (!).
Σε όποια κατηγορία και αν έχετε κατατάξει το όπλο σας, ήρθε η ώρα να του πείτε ευχαριστώ, για τις χαρούμενες στιγμές που περάσατε μαζί και αυτή τη χρονιά.
Να λοιπόν κάποιες συμβουλές, πριν το όπλο μας πάρει την άγουσα για το ντουλάπι.
Μπορεί κάποιοι εν τω μέσω της σαιζόν, να έκαναν ένα γρήγορο καθαρισμό αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει τώρα, με μια δεύτερη ματιά και έναν ενδελεχή έλεγχο να δούμε από πιο «κοντά» το όπλο μας.
Πάρτε το στα χέρια και ψάξτε για τυχών ελαττώματα στην βαφή της κάννης, των ξύλινων μερών και μετά αρχίστε το λύσιμο. Προσοχή, η λύση των μερών του όπλου πρέπει να γίνετε μέχρι εκεί που νομίζουμε ότι δεν προκαλούμε βλάβη, ή τουλάχιστον ότι θα μπορέσουμε να το ξαναδέσουμε.
Να θυμάστε ότι, ο μόνος που ξέρει και μπορεί να μας βοηθήσει, είναι ένας οπλουργός.
Αν για τον οποιονδήποτε λόγω πρέπει να καθυστερήσει η επισκευή, λίγη βαζελίνη στα μέταλλα στα σημεία φθοράς, θα επιβραδύνει την εμφάνιση σκουριάς. Στο ξύλο, η απώλεια σε κάποιο σημείο του βερνικιού, αν δεν το προσέξουμε μπορεί με τον καιρό να φέρει μεγάλες αλλοιώσεις στο κομμάτι, γιατί το ξύλο και παίρνει αλλά, και αποβάλει εύκολα υγρασία, φτάνοντας στο σημείο να αλλάζει ακόμα και διαστάσεις (!). Οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσέχουμε την θερμοκρασία του χώρου που το αποθηκεύουμε αλλά, και να μην δέχεται πολύ λάδι κατά την ώρα που το συντηρούμε. Μια άλλη συμβουλή είναι, ποτέ μα ποτέ, το όπλο σας μέσα σε θήκη για μεγάλο χρονικό διάστημα, έτσι αποφεύγουμε το φαινόμενο της δημιουργίας υδρατμών, που πραγματικά θα το καταστρέψουν.
Για τα δίκαννα, η σκανδάλες είναι περισσότερο προφυλαμένες και θα πρέπει να ανοίγουμε τον συγκεκριμένο χώρο, μόνο, αν το κατέχουμε καλά. Σε αντίθεση στις καραμπίνες, η σκανδαλοθήκη είναι ευκολότερη στην εξαγωγή, αλλά και πιο ευάλωτη στο να μπουν διάφορα σωματίδια από σκόνη, χώμα, μπαρούτι ακόμα και κάποια σκάγια από μη καλώς κλειστά φυσίγγια. Και στις δυο περιπτώσεις των όπλων, πρέπει με ένα πινέλο και καθαρή βενζίνη να πλύνουμε όλα τα κινητά μέρη και μετά, να τα λαδώσουμε πολύ προσεκτικά. Στην σκανδαλοθήκη της καραμπίνας, στο κλείστρο μα και σε όλα τα κινητά μέρη του δίκαννου, καλό είναι να στάξουμε μερικές σταγόνες από ένα καλό λάδι για χρήση ‘metal to metal’, για να είμαστε 100 % σίγουροι ότι και την επόμενη σαιζόν θα λειτουργούν και ότι δεν θα κολλήσουν οι πολύ μικρές σχαστηρίες που απαρτίζουν τον όλο μηχανισμό της σκανδάλης. Στις κάννες ένα ντουζάκι με καυτό απιονισμένο νερό θα βοηθήσει να φύγουν τα παλιά λάδια που έχουν ανακατευτεί με σκόνη και ένα πινέλο, στο καθάρισμα της ρίγας. Μέσα στο κοίλο, μια εφαρμογή ενός χημικού για την απομάκρυνση τυχών μολυβδώσεων (πάντα με προσοχή) θα το κάνει καθρέπτη. Στο τέλος ένα λιπαντικό με μέση πυκνότητα, θα είναι ο φύλακας άγγελος του καλού μας φίλου, μέχρι την πολυπόθητη έναρξη.

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ


Από καταβολής του μάταιου αυτού κόσμου οι κάτοικοι αυτού δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Γι’ αυτό τον λόγω έχουν ορίσει μέρη για να διασταυρώνουν ξίφη (παλαιότερα) και επιχειρήματα (στην νεότερη ιστορία), όπως π.χ. η βουλή των Ελλήνων. Εκεί που η εκάστοτε κυβέρνηση κρίνετε από την εκάστοτε αντιπολίτευση.
Ένας άλλος πολύ αγαπημένος χώρος για κάποιους είναι το καφενείο, όπου εκεί εκπονούνται και βρίσκουν λύση από τα πιο μικρά, μέχρι τα πιο μεγάλα (και καμιά φορά και εθνικής σημασίας) θέματα (!).
Συνάδελφοι κυνηγοί, καλό το καφενείο δεν λέω, αλλά κάθε θέμα έχει τον δικό του χώρο για να βρίσκει την λύση του. Όπως το σπίτι μας για τα οικογενειακά, έτσι και ο Kυνηγετικός Σύλλογος και οι Γενικές Συνελεύσεις για τα κυνηγετικά. Μην μείνετε λοιπόν μόνο στις δίχως αποτέλεσμα κουβέντες του καφενείου. Πάμε όλοι μαζί να βρεθούμε εκεί, να ακούσουμε, να μας ακούσουν, να τα «ψάλουμε» αν πρέπει (!), εκεί όμως, στον Κυνηγετικό Σύλλογο και στις Γενικές Συνελεύσεις. Να μάθουν αυτοί που πρέπει, αυτό που πρέπει, για να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει.
Πάμε, έχουμε το δικαίωμα, μα και την υποχρέωση να είμαστε εκεί. Οι καρέκλες στο ακροατήριο γράφουν το όνομα του καθενός μας. Όλοι έχουμε την δική μας θέση στην Γενική Συνέλευση, όπως και την δική μας άποψη, αλλά μόνο αν πάμε θα ακουστεί και μάλιστα όπως ακριβώς την εκφράσουμε εμείς, χωρίς τις «σάλτσες» που προσθέτουν τα στόματα που θα την μεταφέρουν. Είναι εύκολο κύριοι συνάδελφοι να καθόμαστε στα μαλακά, και εκ του ασφαλούς να κριτικάρουμε κάποιους που κουράζονται να καταφέρουν για εμάς πράγματα. Ειδικά τώρα, που κανένας δεν θέλει να χάσει τα λόγια του για να πει καλή κουβέντα για μια Κυνηγετική Οργάνωση (αλλά το αντίθετο μάλιστα) είναι μεγάλης σημασίας να είμαστε όλοι μας μια γροθιά ενωμένοι. Δώστε το παρόν και λίγο από τον χρόνο σας, για να πάει πιο μπροστά ο Σύλλογος μας. Από την μια η κριτική όταν είναι καλοπροαίρετη, μόνο καλό κάνει και οδηγεί αυτούς που την δέχονται (αν θέλουν βέβαια) να γίνουν καλύτεροι. Από την άλλη δεν γίνετε να είμαστε τόσο μακριά από κάτι το οποίο είναι το μόνο όπλο να αμυνθούμε (όχι να κρυφτούμε ! ) από όλους αυτούς που νομίζουν ότι το κυνήγι είναι η μόνη και μεγαλύτερη αιτία για όλα τα δεινά της χλωρίδας και της πανίδας του πλανήτη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο μέσα από τον Σύλλογο και τις Γενικές Συνελεύσεις μπορούμε να πετύχουμε πράγματα, να πάμε πιο μπροστά, να παράγουμε έργο και γιατί όχι οικολογικό, σίγουρα μπορούμε! Ο Σύλλογος όμως για να τα πετύχει όλα αυτά θέλει βοήθεια, μας θέλει κοντά του. Το Δ.Σ. του συλλόγου, μας χρειάζεται. Οι πόρτες του Συλλόγου δεν είναι ανοιχτές μόνο για την έκδοση αδειών θήρας.
Εδώ θα ήθελα να σας θυμίσω ότι το Δ.Σ. το εκλέγουμε εμείς και εμείς έχουμε το δικαίωμα να το καθαιρέσουμε, αν κρίνουμε ότι δεν κάνει καλά την δουλειά του. Αλλά για να έχουμε καλύτερη και ακριβοδίκαιη γνώμη, πρέπει να είμαστε κοντά του. Είναι λοιπόν τουλάχιστον δειλό και άδικο να αφήνουμε μόνους αυτούς που σπαταλούν χρόνο από την δουλειά, την οικογένεια, την ξεκούραση και πολλές φορές από το κυνήγι τους για να μπορούμε όλοι μας να απολαμβάνουμε το ελιξίριο της ζωής που λέγετε επαφή με την φύση.
Φίλε κυνηγέ, μην μένεις μόνος, πάρε μέρος στις αποφάσεις, κατέθεσε την ιδέα σου, βοήθησε τον σύλλογο σου, έλα στην Γενική Συνέλευση, μόνο τότε μπορείς να κρίνεις. Να σου θυμίσω ότι η δουλειά που κρατάς και διαβάζεις (και όχι μόνο αυτή), ήταν ιδέα ενός από εμάς, που κατατέθηκε και ψηφίστηκε σε Γενική Συνέλευση. Μην αφήνεις άλλους να αποφασίζουν για εσένα. Έλα για να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που βρήκαμε από τους παππούδες μας και αν προσπαθήσουμε, ίσως να το δώσουμε στα παιδιά μας. Εκμεταλλεύσου την δύναμη σου, μην μένεις μακριά. Ο Κυνηγετικός Σύλλογος είσαι και ΕΣΥ. Ραντεβού λοιπόν στην ερχόμενη Γενική Συνέλευση στις 26-04-09. Έχουμε όλοι πρόσκληση.

1o ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΚΥΛΩΝ


Αθρόα ήταν η προσέλευση του κοινού στο 1ο επιμορφωτικό σεμινάριο εκπαίδευσης σκύλων σε βασικά παραγγέλματα και εντολές που διοργανώθηκε δωρεάν από τον Κυνοφιλικό Όμιλο Σύρου.
Συγκεκριμένα στις 08/03/09 στις 11:00 το πρωί στο κατάμεστο προαύλιο του σχολείου των Φρέρ οι πλέον ειδικοί στον χώρο της εκπαίδευσης σκύλων οι κ. Θ. Τριάντης, Χ. Κούτσης και Β. Βολανάκης από το Ελληνικό Κέντρο Εκπαίδευσης Σκύλων με έτος ίδρυσης το 1983, προσπάθησαν να μεταφέρουν στον κόσμο το πρωταρχικό και μόνο μυστικό που είναι η λεπτομέρεια για να πετύχει η συνταγή στη συμβίωση με τα προσφιλή μας τετράποδα που δεν είναι άλλο, απ’το να τα αγαπάμε και να προσπαθούμε να σκεφτούμε σαν αυτά….!
Κάθε λογής σκυλάκι, καθαρόαιμο ή ημίαιμο, μεγαλόσωμο ή μικρό, συντροφιάς ή κυνηγετικό, παρέα με τον συνοδό του πήρε θέση στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του προαυλίου και όλοι μαζί πήραν μια γεύση από αυτό που λένε οι ειδικοί «βασικά παραγγέλματα». Ακολούθησε μια επίδειξη από έναν εκπαιδευμένο σκύλο της σχολής τον Marcius, δείχνοντας τι μπορεί να μας προσφέρει ένα σκυλί πάνω στην προσωπική προστασία. Η βροχή προσπάθησε να χαλάσει την πλοκή αλλά, το κέφι και το ενδιαφέρον ήταν τέτοια που…πέρα βρέχει ! Πραγματικά ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τα (ανύπαρκτα προ εξαμήνου) κυνοφιλικά δρώμενα του νησιού μας και αξίζουν συγχαρητήρια στο Δ.Σ. του ομίλου για αυτή την κίνηση. Την μεγάλη έκπληξη της μέρας την έκαναν οι εκατοντάδες πιτσιρίκοι που είχαν πραγματικά κατακλείσει τον χώρο.
«Αυτό είναι παρήγορο γιατί αυτά τα παιδιά είναι οι αυριανοί συνεχιστές της κοινωνίας μας και αν μη τι άλλο μας δίνετε η ευκαιρία αφενός να τα φέρουμε πιο κοντά στα ζώα, την φύση και το περιβάλλον, και αφετέρου σε εμάς να μάθουμε τον τρόπο να κάνουμε τα σκυλιά μας και εμάς τους ίδιους πιο χαρούμενους» δήλωσε ο πρόεδρος του ομίλου κ. Σκευοφύλακας. Να σημειώσουμε ότι προς ευχαρίστηση όλων όσων βρέθηκαν εκεί, τα μέλη του Κυνοφιλικού Ομίλου Σύρου μοίρασαν πολλά δώρα.

ΤΟ ‘ΑΡΤΕΜΙΣ’ ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΕΣ ?


Τον περασμένο μήνα, άλλη μια κυνηγετική σαιζόν τυπικά έφτασε στο τέλος της, εκτός από κάποιες περιοχές όπου για ακόμη κάποιες μέρες, συνεχίστηκε το κυνήγι του κουνελιού.
Άλλη μια φορά τα όπλα μας και εμείς θα περιμένουμε καρτερικά την επόμενη έναρξη, τον επόμενο Αύγουστο.
Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε όλοι μας τον ετήσιο απολογισμό μας. Τώρα είναι η ώρα, και σαν άτομα αλλά, και σαν σύνολο, σαν κυνηγετικές οργανώσεις δηλαδή που θα έχουμε τον χρόνο που απαιτείτε, να κάνουμε και απολογισμό της περασμένης, αλλά και προϋπολογισμό για τη νέα χρονιά.
Είναι ένα κομβικό σημείο που όλοι εμείς που σεβόμαστε την φύση και τον εαυτό μας, θα στείλουμε τα δελτία «ΑΡΤΕΜIΣ» που έχουμε συμπληρώσει όλη την χρονιά με τις εξόδους μας. Οι σύλλογοι μας θα καταστρώσουν τα νέα προγράμματα που θα εκπονήσουν με τα μέλη τους, όπως απελευθερώσεις θηραμάτων, τυχών συντηρήσεις εγκαταστάσεων, ετοιμασία των θερμομητέρων για να υποδεχθούν τους νεοσσούς κ.α.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω την σοβαρότητα της αποστολής του δελτίου ΑΡΕΤΕΜIΣ.
Μέσα από αυτό το δελτίο μια επιστημονική ομάδα εκδίδει κάθε χρόνο μια στατιστική μελέτη που εδώ και κάποια χρόνια είναι το μόνο μας σοβαρό και εμπεριστατωμένο όπλο έναντι όλων αυτών των λίβελων που εξαπολύονται από όλους αυτούς που έχουν ντυθεί «οικολόγοι» και τάχα μου, υπερασπίζονται την ανυπεράσπιστη φύση και τους «αναξιοπαθούντες» κατοίκους της από όλους εμάς τους «καταπατητές» της φύσης, χωρίς στοιχεία φυσικά !.
Είναι η μελέτη που κάθε χρόνο δείχνει ότι όλα τα είδη που θηρευωντε (πάντα με σωστή διαχείριση) αντί να έχουν φθίνουσα πορεία, αντίθετος ο αριθμός τους αυξάνεται (!) και σε αυτό οι μόνοι που «κουνάνε» τα χέρια τους, είμαστε όλοι εμείς. Σε αντίθεση με τους συμπαθητικούς (κατά τα άλλα) οικολόγους που νομίζουν ότι με τις στείρες απαγορεύσεις, θα βρει λύση το όποιο πρόβλημα.
Μην ξεχάσει λοιπόν κανείς να απαντήσει (έμμεσα) σε όλους τους πολέμιους του κυνηγίου, συμπληρώνοντας και στέλνοντας το ειδικό έντυπο, που κάθε χρόνο μας προμηθεύει ο σύλλογος μας.
Τώρα σε ότι έχει να κάνει με τις κυνηγετικές οργανώσεις ας ελπίσουμε, ας ευχηθούμε αλλά ας τις βοηθήσουμε κιόλας να κάνουν την δουλειά τους.
Θα πρέπει να μην περιορίσουμε την «φαγούρα» της ολιγόμηνης διακοπής, μόνο στον δείκτη του χεριού μας που πιέζει την σκανδάλη αλλά, να την αφήσουμε να «απλωθεί» και στο μυαλό μας και να μας κάνει να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε, για να μπορέσουμε να προβάλουμε σωστά το κυνήγι και τον Έλληνα κυνηγό, που ίσως να είναι από τους λίγους προνομιούχους στον κόσμο, που έχει την πολυτέλεια να κυνηγά ελεύθερα στα μέρη που μεγάλωσε και όχι εκεί που του υπαγορεύουν άλλοι με το ανάλογο αντίτιμο βεβαίως (!).

ΜΠΕΚΑΤΣΑ…ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ! (τυπος κυνηγι 26/08/09)


Το νέο έτος ανέτειλε, εγώ είχα να πιάσω τουφέκι στα χέρια μου από τον Νοέμβριο. Είπα λοιπόν να κάνω μια βόλτα στο βουνό, μιας και ήταν οι τελευταίες μέρες της άδειας μου.
Έκανα τις απαραίτητες ετοιμασίες από βραδύς, καφές, φυσίγγια, σακούλα και μαχαίρι (καθότι ορεγόμουν τα βουνίσια χόρτα εδώ και μέρες). Το πρώτο φως της μέρας με βρήκε να καπνίζω και να ρουφάω τις τελευταίες σταγόνες του καφέ μου ενώ ταυτόχρονα αρματωνόμουν με γιλέκο και όπλο.
Το γεγονός ότι δεν είχα ακούσει ακόμα ούτε «τσίν» (!) με έκανε να προδικάσω το αποτέλεσμα της επικείμενης εξόδου, αλλά «κανείς δεν ξέρει» μονολόγησα και πείρα τον ανήφορο.
Μετά από λίγη ώρα το ενδιαφέρον μου στράφηκε στην χλωρίδα αφού η πανίδα ήταν ανύπαρκτη (!)
Οι ώρες κύλισαν νερό, η σακούλα με κάθε λογής χορταράκια είχε φτάσει μέχρι τα χείλια. Το κέφι μου ανεβασμένο αφού εκτός ότι η ησυχία με είχε χαλαρώσει εντελώς, το 50 % των στόχων μου είχε γίνει πραγματικότητα.
«Άντε άλλο ένα» σκέφτηκα «και πάμε για το σπίτι», έχοντας στο μυαλό μου και την διαδικασία του καθαρίσματος.
Μια μεγάλη αλεντρίδα είχε ξαπλώσει φαρδιά πλατιά στην ρίζα ενός θυμαριού και μου έκλεινε το μάτι, για να την βάλω με τις άλλες που είχα στην σακούλα. Εγώ χωρίς να το σκεφτώ καθόλου έκανα δυο βήματα και βρέθηκα εμπρός της, «έλα εδώ κι εσύ» είπα και έσκυψα για να την αποκόψω από την μάνα γη, που την έτρεφε τόσο καιρό.
Αμάν…..τι έγινε ρε παιδιά; τι είναι αυτό; ρε θα με φάει αυτό το θηρίο, μου μούνταρε το χέρι, μανούλα, είναι τα τελευταία μου (!!!).
Σαν τον ληστή που τον στριμώχνει η αστυνομία, σαν τους ένδοξους Μεσολογγίτες του ’21, πετάχτηκε δίπλα από το χόρτο η βασίλισσα.
Το δυνατό χτύπημα των φτερών της μου έκοψε το αίμα, η επαφή που είχε με το χέρι μου στην συνέχεια, με έκανε να πετάξω και σακούλα και μαχαίρι λες και είχαν βγει από καμίνι. Αφού πέρασε κάτω από τα πόδια μου, πείρε την κατηφόρα με τις γνωστές χορευτικές φιγούρες της. Εγώ ανασυγκρότησα όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και προσπάθησα να βάλω το όπλο στον ώμο. Ίσος αν προσπαθούσα εκείνη την στιγμή να βρω την τετραγωνική ρίζα του 1598, να τα είχα καταφέρει (!). Που είμαι εγώ; Που είναι το όπλο μου; Που είναι ο ώμος να το ακουμπήσω;
Τα δυο φυσίγγια που τράβηξα στην πορεία της βελουδομάτας κατάφεραν μόνο να την κάνουν να πάρει την αναπνοή της ούτε εγώ δεν ξέρω που, καθώς κρύφτηκε πίσω από την πλαγιά του βουνού.
Τα τσιγάρα, άναβε το ένα το άλλο, ένα άμοιρο μικρό μπουκάλι νερό που είχα μαζί, δεν κατάφερε να με κάνει να συνέλθω, ούτε βέβαια η ολιγόλεπτη κουβέντα που είχα με τον Ρούσσο Νίκο ( της ελεγκτικής επιτροπής ) μπόρεσε να με ηρεμήσει.
«Από εδώ τράβηξε» μου είπε, εγώ ευγενικά φερόμενος και όχι γιατί δεν είχα δύναμη να στηθώ όρθιος (!) του είπα να πάει αυτός αν ήθελε, με το σκυλάκι που είχε μαζί του.
«Άντε να κάνει κέφι το κουτάβι» φώναξα. «Άντε και άσε με να πεθάνω ήσυχος Νικόλα, γιατί τα βλέπω, δεν την βγάζω την ανηφόρα με την συμφορά που με βρήκε» μονολόγησα.
Ο Νίκος παρέα με το μαύρο pointer χάθηκε στα ίχνη του φονιά, που παραλίγο να με κάνει να βγάλω την χρυσή (!). «Άντε καλημέρα, καλή χρονιά» είπε γελώντας καθώς χώριζαν οι δρόμοι μας. Ενώ εγώ μάζεψα τα κομμάτια μου και πήρα την ανηφόρα. Αργότερα, έμαθα ότι η τσαχπίνα μπεκάτσα τιμωρήθηκε για την λαχτάρα που μου προκάλεσε, τι κρίμα, όχι από εμένα.
Όσα χρόνια κυνηγώ και πιστεύω όσα θα κυνηγήσω ακόμα, δεν νομίζω να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσω (κατά λάθος) να σκοτώσω μπεκάτσα…με τo μαχαίρι (!).

ΚΥΝΗΓΙ: ΣΦΥΡΑ ΚΑΙ ΑΚΜΟΝΑΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ


Ίσως να χρειάζονται πολλές σελίδες για να σας περιγράψω πως μπορεί μια δραστηριότητα να διαμορφώσει έναν χαρακτήρα, αλλά θα προσπαθήσω έστω μέσα από τις λίγες γραμμές του άρθρου να σας βάλω να σκεφτείτε, όσα θα έχω παραλείψει στο τέλος του.
Το κυνήγι ήταν μείζονος σημασίας δραστηριότητα κατά την αρχαιότητα, λόγω της απολαβής της τροφής, του κορεσμού του αισθήματος της πείνας, μια κίνηση αυτοσυντήρησης.
Τότε προσπαθούσε ο κυνηγός με τις λόγχες, τα βέλη, τις πέτρες, τα τσεκούρια ή ακόμα- ακόμα και με τα ίδια του τα χέρια να κόψει το νήμα της ζωής του θηράματος για να λάβει τις απαραίτητες πρωτεΐνες, που θα τον κρατούσαν στην ζωή. Όλες οι αισθήσεις ήταν σε εγρήγορση, τα αυτιά τέντωναν σε ένα απλό θρόισμα των φύλλων. Οι κόρες των ματιών διαστέλλονταν τόσο, που έβλεπαν σαν μέρα στο σκοτάδι. Το μυαλό δούλευε σε τρελούς ρυθμούς για να μπορέσει να στήσει την τέλεια παγίδα.
Τότε ο άνθρωπος ζούσε μόνος, δεν μοιραζόταν ούτε μπουκιά. Τα χαμένα κυνήγια και η έλλειψη τροφής τον οδήγησαν σε ομαδικά κυνήγια και του χάρισαν μεγάλες συγκινήσεις, αλλά και την ίδια του την ζωή.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το δεύτερο μάθημα που πείρε ήταν αυτό της ομαδικότητας, γιατί το πρώτο ήταν να μάθει να σέβεται την φύση και να μπορεί να ζει μέσα σ’ αυτήν.
Αν αφήσουμε τα χρόνια να περάσουν και κοιτάξουμε στο κοντινό παρελθόν, θα βρούμε τους άγραφους αλλά και έγγραφους νόμους που διέπουν το κυνήγι έως σήμερα.
Όταν ένας πιτσιρικάς ακολουθεί τον παππού, τον πατέρα ή ακόμη και έναν φίλο του στο βουνό, που τηρεί αυτούς τους νόμους, αμέσως μαθαίνει ότι πρέπει αν θέλει να λέγετε ανώτερο ων να τους σέβεται και μαζί με αυτούς και όλους τους άλλους που στοιχειοθετούν μια κοινωνία, ένα κράτος, ένα σύνολο. Αυτός ο μικρός θα μεγαλώσει μαθαίνοντας τι σημαίνει νομιμόφρον και εγκρατής και το νόημα της έννοιας «διαχειριστής»
Συντηρεί συνήθειες όπως αυτή της «καλημέρας» προς τον συνάνθρωπο, που όλοι μας ξέρουμε ότι σιγά σιγά χάνετε. Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους, γίνετε πιο συναισθηματικός την στιγμή που τον αγκαλιάζει το γλυκοχάραμα, ή την στιγμή που θα αντικρίσει μια οικογένεια της πανίδας του τόπου μας, με μικρά.
Αναπτύσσει μια υπερκόσμια και ανιδιοτελή σχέση με τον τετράποδο σύντροφο του.
Πάνω απ’όλα όμως, τις ώρες που θα περάσει στο βουνό τις «χάνει» από άλλες ανούσιες και καμιά φορά με κακές συνέπειες δραστηριότητες, όπως τα καφεδάκια με ύποπτες παρέες, τα κλαμπάκια, οι κόντρες με τα μηχανάκια, κερδίζει όμως πάνω απ’όλα την επαφή με κάποιους μεγαλύτερους, άρα σοφότερους, που σίγουρα έχουν πολλά να του μάθουν (!).
Μπαίνοντας στις κυνηγετικές τάξεις αποκτά αμέσως το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεστε, αυτομάτως είναι ένας συνδικαλιστής, που μπορεί να πάρει εμπειρίες για την μετέπειτα εργασιακή του πορεία. Μέσα από τα διάφορα προγράμματα και εργασίες ενός κυνηγετικού συλλόγου, μαθαίνει να συνεργάζεται και παίρνει αναίμακτα μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Του γίνετε βίωμα ο σεβασμός στα μεγαλύτερα άτομα και αποκτά συνείδηση και αξίες.
Πόσο ανισσόροπος ψυχολογικά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος τα λέει συχνά πυκνά με τον εαυτό του περιμένοντας να ξημερώσει;
Πόσο νωθρός μπορεί να γίνει, όταν για το χατίρι μιας πέρδικας ή μιας μπεκάτσας μπορεί να περπατά μια ολόκληρη μέρα;
Πόσο τσιγκούνης και πόσο συμφεροντολόγος όταν μοιράζετε το κολατσιό και το νερό του, με τον σκύλο του;
Πότε έχετε ακούσει στην τηλεόραση ή έχετε διαβάσει στα περιοδικά, ότι το κυνήγι βλάπτει την ψυχική υγεία όπως κάνουν τα video games ή τα έργα με βίαιο περιεχόμενο;
Πόσο μπορεί να μην λάβει υπ’όψιν του, την δύναμη της συλλογικότητας, όταν καταφέρνει πολλά πράγματα μαζί με άλλα μέλη του συλλόγου του;
Μεγαλώνοντας λοιπόν αυτός ο πιτσιρίκος, έχει πάρει μια σειρά από μαθήματα που σε αντίθεση με κάποιους άλλους, που βιώνουν την φύση μέσα από βιβλία και παγωμένες εικόνες, θα τον προβιβάσουν στο μεγάλο σχολείο της ζωής και σίγουρα θα τον κάνουν έναν καλύτερο άνθρωπο και έναν συνειδητοποιημένο διαχειριστή της φύσης.
Μήπως θα έπρεπε λοιπόν, όλοι αυτοί οι γονείς που είναι λίγο μπερδεμένοι για το αν πρέπει ή όχι να επιτρέψουν στο παιδί τους να γίνει κυνηγός, να το σκεφτούν πιο σοβαρά; Μην βιάζεστε, δεν είμαι από άλλον πλανήτη, σίγουρα ξέρω ότι υπάρχει και η εξαίρεση του κανόνα. Ευτυχώς όμως για όλους μας, είναι αμελητέα.
Ίσως κάποιοι να σπεύσουν να με κατηγορήσουν και να πουν ότι μεροληπτώ σε όφελος της κυνηγετικής μου συνήθειας, θα το δεχτώ. Ποιος όμως θα κατηγορήσει τον πιο γόνιμο Έλληνα συγγραφέα και ιστορικό Ξενοφών; «ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ
ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»
« Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά».
Αυτό ήταν ένα απόσπασμα από το 24σέλιδο έργο του μεγάλου ιστορικού, από τον 5ο αιώνα π.Χ. με τίτλο «ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΣ», όποιος έχει την περιέργεια ας το διαβάσει και θα διαπιστώσει πόσα άλλα έχω εγώ παραλείψει και πόσα άλλα έχουμε όλοι μας ξεχάσει, σαν άνθρωποι.
Αγόρια και κορίτσια, μην το καθυστερείτε καθόλου, πάρετε τα βουνά και πάμε…..για μάθημα (!).

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΛΙΒΑΔΕΙΑ



Ως γνήσιος νεοέλληνας θα αισθανόμουν μισός, εάν τις Άγιες μέρες που πέρασαν τις ξόδευα βαρετά εντός των τειχών.
Οπλισμένος λοιπόν με περίσσιο κέφι και ευρώ (!) πήρα τις ρούγες για να δω αυτό που για κάποιους είναι βραχνάς και τους κάνει την ζωή δύσκολη, και δυστυχώς για κάποιους άλλους είναι η αιτία που δεν γυρίζουν σπίτι ποτέ, το χιόνι.
Το καλό ξωτικό λοιπόν των Χριστουγέννων εκτός του ότι με γύρισε σώο και αβλαβή πίσω, κατά την ολιγοήμερη διαμονή μου εκεί μου έφερε μπροστά μου τον Δημήτρη. Ένα παλικάρι γύρω στα 25 που οι κουβέντες, ο τρόπος, μα και η κυνηγετική του παιδεία σου έδιναν την εντύπωση ότι μιλάς με άνθρωπο καμιά 30αρια χρόνια μεγαλύτερο.
Κατασταλαγμένος στο τι ζητάει από το κυνήγι και κάθετος στις απόψεις του, δεν σου άφηνε περιθώριο να σκεφτείς τίποτα άλλο από το ότι αυτός που τον «έβγαλε» στο βουνό, του είχε δώσει κληρονομιά, την αγάπη για την φύση και την σωστή διαχείριση της μέσα από το κυνήγι.
Τι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί όταν ακούει αυτόν το νέο άνθρωπο να λέει με τα μάτια σχεδόν βουρκωμένα ότι το κουτάβι του πήγε καλά φέτος που όλη την σαιζόν του έβγαλε 12 φερμαριστά ορτύκια ; Τι να πει κανείς, όταν και μόνο στο άκουσμα της λέξης «κράχτης» συννέφιασε και κουνώντας επιτακτικά το δάχτυλο, είπε ότι δεν έχει αυτός ανάγκη τέτοιες ενέσεις και ότι εύχεται να μην ξαναπιάσει όπλο αντί να καταντήσει «μηχανόβιος», «τι να το κάνω το μηχανάκι κύριε Νίκο; Τις προ άλλες που πήγα μέχρι τον Αι Γιώργη βαρέθηκα να βλέπω τσιχλοκότσιφα (!) Βέβαια πολλοί είναι αυτοί που έχουν αντικαταστήσει τον κράχτη με την κυνηγετική τους συνείδηση, αλλά δεν είναι για μένα αυτά».
Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και στο τσακ μπάμ, μου κανόνισε ένα ραντεβού με τον έναν από τους δυο θηροφύλακες της περιοχής.
Είχα λοιπόν την τιμή να βρεθώ και να μιλήσω με έναν πραγματικά άξιο εκπρόσωπο της Ομοσπονδιακής Θυροφυλακής, τον κ. Γιώργο Χριστοδούλου. Έναν πραγματικά ακέραιο άνθρωπο, που με έκανε να νιώσω περήφανος που είμαι κυνηγός, και έχω τέτοια όργανα στην υπηρεσία μου.
43 χρονών πατέρας 2 παιδιών έχει σπουδάσει ψυκτικός, έχοντας παράλληλα παρακολουθήσει έναν κύκλο μαθημάτων φυτικής παραγωγής. Κυνηγός και ο ίδιος, αν και απ’ ότι μου είπε δεν πάει για κυνήγι, γιατί ( άκουσων, άκουσων ) δεν μπορεί να είναι αμερόληπτος με τους συναδέλφους (!) «εγώ θα πάω για κυνήγι όταν πια φύγω από το σώμα, και αν αυτό αργήσει να έρθει, (κάτι που το εύχομαι) θα πάω όταν βγω στην σύνταξη»
Ο Γιώργος είναι κυνηγός λαθροκυνηγών από πριν την σύσταση του σώματος, σαν θηροφύλακας του Κυνηγετικού Συλλόγου Λιβαδειάς από το 1992. Έχοντας στις πλάτες του 16 χρόνια πείρας, είναι ένα από τα πλέον καταρτισμένα άτομα και διαφημιστής του είδους, μαζί με τον κ. Σεχρεμέλη Αθανάσιο είναι οι ακοίμητοι φρουροί μιας περιοχής που ούτε λίγο ούτε πολύ είναι πάνω από 200 τ.χλμ. με δυο ορεινούς όγκους γεμάτους τριχωτό θήραμα όπως αγριόχοιρο, λαγό, και ένα είδος αγριοκάτσικου.
Μιλήσαμε για τους κινδύνους της δουλειάς τους, που είναι πραγματικά πάρα πολλοί και μεγάλοι.
Εκεί αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της παράνομης εμπορίας θηρεύσιμων ειδών και έρχονται αντιμέτωποι με αδίστακτους λαθροκυνηγούς, που εκτός του ότι κυνηγούν νύχτα, το κάνουν με ραβδωτά (!)
«Ποιος θα υπολογίσει την ζωή μας Νίκο όταν βγάζει 150 ευρώ από έναν λαγό, και από έναν αγριόχοιρο 100 κιλών 1400 ; Τα κίνητρα είναι πολύ μεγάλα, γιατί μεγάλες ταβέρνες στην γύρω περιοχή αλλά και καλά εστιατόρια στην Κηφισιά, τους παρακαλούν για θήραμα».
Είχα μείνει με το στόμα ορθάνοιχτο αλλά αυτός δεν έλεγε να σταματήσει.
«Σε κάθε νυχτερινή μας περιπολία δεν ξέρουμε πραγματικά αν γυρίσουμε σπίτι μας, αλλά εγώ δεν παραιτούμαι γιατί την αγαπώ την δουλειά μου, και σέβομαι το μεροκάματο που πάω στο σπίτι, αλλά και όλους αυτούς που με έχουν βοηθήσει μέχρι τώρα και όλους τους άλλους, που έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες μου».
Είναι άξιο αναφοράς ότι η ομοσπονδία τους έχει εφοδιάσει με αλεξίσφαιρα γιλέκα, και διόπτρες νύκτας. Βέβαια ένα μεγάλο ερώτημα από τα παλιά, βρήκε τον δρόμο προς τα έξω από το στόμα μου, αλλά σκόνταψε στους σηκωμένους ώμους του Γιώργου, «γιατί δεν έχετε όπλα τουλάχιστον εσείς εδώ πάνω, που έχετε τόσο σοβαρά περιστατικά;»
«Μέσα σε αυτά τα χρόνια που είμαι σε αυτή τη θέση έχω δει άτομα να πηδάνε από καρότσες εν κινήσει, άλλους να σέρνονται δίπλα από αυτές, έχω βρει κράχτες σε φίλτρα μηχανής και λαγοί μέσα σε ρεζέρβες ελαστικών. Έχω λάβει τελεσίγραφα, και κάποιος μια φορά με δόλιο τρόπο με έκατσε στο σκαμνί, αλλά δόξα τον θεό αθωώθηκα και το χειρότερο όλων; Έχω θάψει συναδέλφους»
Θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι ο Γιώργος εκτός των γνωστών του καθηκόντων, είναι και ο συντάκτης του έντυπου ετήσιου απολογισμού του κυνηγετικού συλλόγου, έχει κατασκευάσει και τοποθετήσει μόνος του προειδοποιητικές πινακίδες διέλευσης αγριόχοιρων κατά μήκος της εθνικής οδού Λιβαδειάς- Αράχωβας. « Ξέρεις πόσοι έχουν χάσει την περιουσία τους, και πολύ χειρότερα την ίδια τους την ζωή, πέφτοντας πάνω στα ζώα το βράδυ, την ώρα που κατεβαίνουν από το βουνό για να χωθούν μέσα στα χωράφια για να φάνε;»
Είναι παρών σε κάθε κάλεσμα όμορου συλλόγου.
«Πρέπει να πάω, είναι χρέος μου Νίκο, αυτά είναι δανεικά που λένε, είμαστε μια χούφτα και τα προβλήματα που προκαλούν αυτοί οι λίγοι, πολλά, αν δεν αλληλοστηριχθούμε χαθήκαμε». Ανήσυχος και για τις επικείμενες εκλογές. «τι θα γίνει τώρα που οι δημοσκοπήσεις δίνουν 5ο – 6ο κόμμα τους οικολόγους μου λες; για μπάνιο θα μας στείλουν, αλλά αυτά ας τα βλέπουν οι υπεύθυνοι (!)»
Ο χειμαρρώδεις λόγος του Γιώργου με παρέσυρε για δυο ώρες περίπου, κάνοντας με να πω χαλάλι για τις άλλες δυο που έφαγα στο πήγαινε – έλα μέσα στην βροχή πάνω στο αχόρταγο και παγωμένο σώμα της εθνικής οδού.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνουμε μια αναφορά και στον σύλλογο τον οποίο υπηρετούν ακάματα οι δυο φίλοι μας.
Ο Κυνηγετικός Σύλλογος Λιβαδειάς λοιπόν αριθμεί σήμερα 1350 ενεργά μέλη, έχει ιδρυθεί το 1974. Έχει ιδιόκτητο τζιπ για περιπολίες και έχει κατασκευάσει κλωβούς εξοικειώσεως θηραμάτων στο καταφύγιο αγρίας ζωής «Γαρδαβίτσα» και πρόσφατα με την αρωγή του δασαρχείου Λιβαδειάς κατασκεύασε κυνηγετικό καταφύγιο στο όρος Ελικώνας στην θέση «Κολιέδες» όπου και φιλοξενούνται ορειβατικές – διασωστικές ομάδες αλλά και πολίτες φίλοι του δάσους.
Διοικείτε από εννιαμελές συμβούλιο με πλούσιο φιλοθηραματικό έργο, πάντα σε συνεργασία με το οικείο δασαρχείο, την Δ Κ.Ο.Σ.Ε. και Κυν. Συλλόγους των Αθηνών.
Στην περιφέρεια του ανήκουν καταφύγια άγριων θηραμάτων όπως : Κ.Α.Ζ. Ακοντίου – Ορχομενού, Γαρδαβίτσας, Λατσουδίου, Ασπρόχωμα – Ψιλό.
Εποπτεύετε από το δασαρχείο Λιβαδειάς στο οποίο υπάγεται και στο δασονομείο Αράχοβας. Οι δραστηριότητες του συλλόγου επεκτείνονται και σε αναδασώσεις καμένων περιοχών κτλ.
Τα θηράματα που μπορούμε να κυνηγήσουμε στην περιοχή είναι : Αγριόχοιρος, λαγός, πέρδικα ( graeca ), υδρόβια, τσίχλες, μπεκάτσες.
Σύνθεση:
Πρόεδρος: Παπαγεωργίου Ι Κων/νος.
Αντ/πρόεδρος: Κα΄ι΄μακάνης Ευαγγ.
Γ. γραμματέας: Ντέλλας Αθαν.
Ταμίας: Ντουρντουρέκας Οδυσ.
Μέλη: Αυγέρης Νικ.- Μπάτσος Χαρ/μπος – Μπεκρής Γεωρ. – Κοτσικωνάς Ιωανν.
Ένα μεγάλο πρόβλημα ( εκτός αυτό της λαθροθηρίας ) που έχει να λύσει το Δ.Σ. είναι η διαρροή μελών σε άλλους, όμορους συλλόγους για την έκδοση αδειών, κάτι που αποδυναμώνει τα οικονομικά του συλλόγου. Είναι σύνηθες και σε άλλους συλλόγους, και οι λόγοι είναι η μεγάλη απόσταση που χρειάζεται να κάνει κάποιος για την έκδοση της άδειας από την μια και από την άλλη, είναι ένας λανθασμένος τρόπος διαμαρτυρίας για τις ενδεχομένως λάθος επιλογές του εκάστοτε Δ.Σ. Βέβαια επιφέρει την ποινή της ψευδούς δήλωσης. «τι να τις κανείς τις ποινές Νικόλα; Δεν θα αλλάξει κάτι, ίσως τότε να γίνουν χειρότερα τα πράγματα και να ανοίξεις άλλες φάμπρικες, το θέμα είναι να γουστάρει κάποιος να βγάλει την άδεια του στο δικό σου μαγαζί (!) από κει και πέρα…..!!!». Ένα άλλο μεγάλο αγκάθι που μου παρουσίασε, με μεγάλο παράπονο ο Γιώργος ήταν η προσέλευση στις Γεν. Συνελεύσεις. « Ο μέγιστος αριθμός των μελών στις Γ. Συνελεύσεις ενδιάμεσα των αρχαιρεσιών είναι 9 -10 άτομα (!) και όταν γίνονται εκλογές άντε να πάμε 15 -20 ίσα για να βγει το Δ.Σ. Με λυπεί το θέμα, γιατί δεν μπορούν από την μια να καταλάβουν ότι με την αποχή δεν αλλάζει τίποτα, αλλά από την άλλη ο κοσμάκης έχει τόσα πολλά βιοποριστικά προβλήματα, που αυτά του συλλόγου είναι τα τελευταία που τον ενδιαφέρουν».
Κλείνοντας να πω απλά, ότι όταν μιλάει κανείς με τέτοιου είδους ανθρώπους το μόνο που μπορεί να νιώσει είναι υπερήφανος. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη κάποιοι με φιλότιμο, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Σε αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά κρατούν «Θερμοπύλες», ένα μπράβο είναι ψήγμα ευγνωμοσύνης, τους αρκεί όμως για να μείνουν εκεί, και να διασφαλίζουν το μέλλον του κυνηγίου.
Να είσαστε καλά κύριοι σαν τα ψηλά σας τα βουνά, όλοι εμείς που αξιώνουμε να λεγόμαστε υγιείς κυνηγοί, σας ευχαριστούμε πολύ και σας παρακαλούμε να μείνετε κοντά μας.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ, ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ.


Η αέναη επαφή του ανθρώπου με την φύση και σαν επέκταση το κυνήγι και η αγάπη του γι’αυτήν τη δραστηριότητα αλλά και ότι είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτή, οδηγεί κάποιους από εμάς να εξωτερικεύουν αυτή τους την αγάπη με ποικίλους τρόπους. Απόδειξη των παραπάνω, είναι τα δεκάδες ποιήματα και τραγούδια που έχουν γραφτεί για το κυνήγι και για κάποια θηράματα. Ακόμη όλος αυτός ο όγκος του έντυπου τύπου που ασχολείτε με αυτό και μην ξεχνιόμαστε η προσπάθεια του συλλόγου μας, που αυτή τη στιγμή κρατάτε στα χέρια σας, είναι και αυτή μια απόδειξη για την αγάπη του Συριανού κυνηγού, για το κυνήγι. Κάποιοι βέβαια προχώρησαν παραπέρα και αντί για πένες, δοξάρια, στυλό και πινέλα, όπλισαν τα χέρια τους με λίμες, σφυριά, σμίλες και αεροκόπιδα. Για μια εκπρόσωπό τους θα μιλήσουμε σήμερα.
Η Δέσποινα Μπιρμπίλη είναι μια γυναίκα η οποία είναι παθιασμένη με το κυνήγι και τα σκυλιά. Όλο αυτό το πάθος της παίρνει σάρκα και οστά, δημιουργώντας μοναδικού κάλλους γλυπτά. Απεικονίζοντας κυνηγετικές στιγμές, θηράματα και τι άλλο; Τους αγαπημένους μας τετράποδους φίλους. Παρακάτω θα διαβάσετε μια συνέντευξη που μας παραχώρησε η Συριανή καλυτέχνιδα μιλώντας για το κυνήγι, τα σκυλιά, και την δουλειά της.

ΕΡ. Πες μας Δέσποινα πως έγινε και μπήκες στην οικογένεια των κυνηγών;

Δ.Μ. Κατάγομε από κυνηγετική οικογένεια, όπου ο ένας παππούς αγαπούσε το κυνήγι,, ο άλλος αγαπούσε τα ζώα,, και ο πατέρας μου είναι, κυνηγός. Ευτυχώς μπόρεσαν να μεταφέρουν και σ’ εμένα αλλά και στα δυο μου αδέλφια το πάθος για το κυνήγι. Αν και ο πατέρας μου είχε αντίθετη άποψη για το αν έπρεπε εγώ να ασχοληθώ με το σπόρ

ΕΡ. Τι είναι αυτό που σε κράτησε μέσα σε αυτή την οικογένεια; Υπάρχει κάτι το οποίο σε στεναχωρεί σαν κυνηγό;

Δ.Μ. Η μεγάλη μου αγάπη για τα σκυλιά και συγκεκριμένα για τα pointer. Θυμάμαι στην αρχή είχα ένα ημίαιμο, τώρα έχω καθαρόαιμα σκυλιά. Το pet degree είναι μεγάλη υπόθεση από την μια ,αλλά από την άλλη, τα χαρτιά δεν κάνουν τους καλούς σκύλους. Στεναχωριέμαι με τις μανιταροοικοδομές που ξεφυτρώνουν στο νησί μας, αν και το φαινόμενο είναι γενικό, και το συναντάμε σε όλα τα κυνηγοτόπια. Το δεύτερο πράγμα που με θλίβει είναι με τα αδέσποτα κυνηγόσκυλα που κάποιοι ανεγκέφαλοι εγκαταλείπουν στους δρόμους.

ΕΡ. Θα μπορούσες να ενώσεις την ζωή σου με κάποιον ο οποίος είναι αδιάφορος με το κυνήγι;

Δ.Μ. Σίγουρα θα μπορούσα αλλά είναι κάτι το οποίο απεύχομαι κιόλας, για ευνόητους λόγους.

ΕΡ. Πως βρέθηκες μέσα στο χώρο της γλυπτικής; Πες μας δυο λόγια για την δουλειά σου.

Δ.Μ. Βασικά ξεκίνησα με την ζωγραφική. Μετά σπούδασα 3 χρόνια στην σχολή ΑΚΤΟ «εφαρμοσμένη ζωγραφική» που μέσα σ’ αυτήν εμπεριέχετε και λίγη γλυπτική κτλ. Στην συνέχεια παρακολούθησα άλλα 3 χρόνια μαθήματα γλυπτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών στον Πάνορμο Τήνου, μέσα από τα οποία ανακάλυψα το υλικό (μάρμαρο), που με εκφράζει ποιο πολύ. Είναι σίγουρα μια πολύ δημιουργική δουλειά, η οποία είναι η αιτία που έχω την τύχη να έχω γνωρίσει κάποια πολύ αξιόλογα άτομα που δεν θα είχε γίνει σε αντίθετη περίπτωση. Μέσα από την δουλειά μου καθρεπτίζεται η αγάπη μου για τα σκυλιά. Κάτι που δεν σας κρύβω ότι έγινε κάποιες φορές αιτία για παρατηρήσεις από τους δασκάλους μου και στις δυο σχολές (γιατί ήταν το μόνιμο θέμα μου). Έχω δώσει βάρος στην μικρογλυπτική. Διακοσμητικά αλλά και χρηστικά αντικείμενα όπως : τασάκια, κρεμάστρες, καθρέπτες, πιατέλες, κρήνες, γούρνες, υπέρθυρα, προσόψεις τζακιών κ.α. Σαν ελεύθερος επαγγελματίας είμαι γύρο στα τρία χρόνια στο χώρο και ευελπιστώ να τα εκατοστίσω!!!

ΕΡ. Πόσο βαθειά πρέπει να βάλουμε το χέρι μας στην τσέπη, για να έχουμε την τύχη να γίνουμε κάτοχοι ενός τέτοιου κομματιού; Και τι απήχηση έχει στον κόσμο η δουλειά που κάνεις;

Δ.Μ. Ανάλογα το πόσο μακριά πάει η φαντασία του καθενός. Το μάρμαρο είναι ακριβό υλικό από μόνο του, αν είναι επεξεργασμένο, ή ακόμα σκαλισμένο με μεράκι και τέχνη, τότε η τιμή μπορεί να ανεβεί λίγο. Όπως και στα αυτοκίνητα, άλλη τιμή έχει ένα αυτοκίνητο της σειράς και άλλη μια Ferrari. Έτσι και εδώ, ανάλογα το θέμα και τις ώρες που θα χρειαστεί να δουλέψω πάνω σε αυτό. Ενδεικτικά να σας πω ότι ένα τασάκι μεσαίου μεγέθους κοστίζει γύρω στα 40 με 50 ευρώ και χρειάζονται περίπου 4 με 5 ώρες δουλειάς, θέλει πολύ υπομονή και ηρεμία, γιατί τα νεύρα είναι ο χειρότερος σύντροφος γι’ αυτή την δουλειά, και μπορούν να καταστρέψουν κόπο ωρών ή και ημερών. Σίγουρα η τέχνη δεν πληρώνετε και για τον λόγω του ότι κατάγομε από οικογένεια βιοπαλαιστών αυτό με κάνει πολύ κακή έμπορο, και δεν μπορώ να εκτιμήσω ακριβά την δουλειά μου και αυτό είναι προς όφελος των πελατών μου. Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης να πω ότι όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που επιλέγουν ένα σκαλιστό κομμάτι μάρμαρο, για να το βάλουν σε κάποια γωνιά του σπιτιού τους, ή να το προσφέρουν σαν δώρο. Εξάλλου εδώ στην Σύρο έχουμε μεγαλώσει με τα μάρμαρα να μας περικυκλώνουν σε κάθε γωνιά της Ερμούπολης.

Εμείς με την σειρά μας αφού συμπληρώσουμε ότι η καλεσμένη μας είναι ενεργό μέλος τόσο του κυνηγετικού συλλόγου, όσο και του νεότευκτου κυνοφιλικού, να την ευχαριστήσουμε για την τιμή που μας έκανε και διέκοψε την δουλειά της, για τις ανάγκες του φύλλου. Να της ευχηθούμε, η ευχή της να γίνει πραγματικότητα και καλή επιτυχία στην έκθεση DIANA τον ερχόμενο Απρίλη, όπου και θα λάβει μέρος.

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΥ !!!


Είναι κοινή διαπίστωση όλων μας δυστυχώς, ότι της μόδας είναι οι φωνές και οι φαμφάρες. Για να προκαλέσουμε την προσοχή κάποιου, κάποιων αρκούμαστε στο να λέμε κάτι, παρά να μένουμε σιωπηλοί ακόμα και αν αυτά που λέμε είναι στραβά και αστεία.
Είναι επίσης γνωστό ότι και η οικολογία είναι της μόδας, αφού καταστρέψαμε καλά-καλά τον πλανήτη, τώρα ψάχνουμε να βρούμε πως θα τον επαναφέρουμε. Πιασμένοι λοιπόν από το άρμα της δήθεν αγάπης μας για το περιβάλλον, χωριζόμαστε σε κυνηγούς και σε ΑΝΤΙκυνηγούς απαραίτητα, δεν γίνετε να είναι κάποιος απλά αδιάφορος. Έγιναν οι αμπελοφιλοσοφίες περί καθαρού περιβάλλοντος το must της εποχής και το κυνήγι tress banal !!!
Να σας ζητήσω εξ αρχής συγνώμη και να μου επιτρέψετε να ντυθώ το ρούχο του ψυχολόγου, και να προσπαθήσω κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια να σκιαγραφήσω το προφίλ ενός κυνηγού…ενός κατατρεγμένου.
Από τα πανάρχαια χρόνια όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, ο άνθρωπος για την αυτοσυντήρηση του είχε καταφύγει στο κυνήγι, και σε πολλές κοινωνίες έπαιζε βασικό ρόλο στην κατάταξη ενός αρσενικού μέσα σε αυτές.
Τα χρόνια πέρασαν και έχουμε να θυμόμαστε από τον μεσαίωνα, Βασιλείς και
Ευγενείς να προσφέρουν στους καλεσμένους τους κυνήγια αλεπούς, λαγού ή αγριογούρουνου προς τέρψη των καλών τους σχόλιων, αλλά και για να πετύχουν βασικές συμμαχίες και συμφωνίες. Όπως βλέπετε αγαπητοί μου αναγνώστες το κυνήγι ήταν από καταβολής του είδους μείζονος σημασίας δραστηριότητα.
Για να έρθουμε σε πιο κοντινά σε μας γεγονότα, να φέρουμε στο μυαλό μας όλο αυτό τον ντόρο που γίνετε γύρο από την ‘ζωή’ στην πόλη, το στρες και το άγχος που μας προκαλεί η καθημερινότητα. Όταν τα πρώτα αυτοκίνητα πλημμύριζαν τους δρόμους όλων των μεγάλων αστικών κέντρων, τότε που κάποιες κυβερνήσεις έδιναν και κίνητρα για την λεγόμενη αποκέντρωση. Οι κυνηγοί όλο αυτό το διάστημα δεν σταμάτησαν να έχουν επαφή με την φύση, δεν σταμάτησαν να βλέπουν και να ζουν την καταστροφή από τις βιομηχανίες και επίσης στην πλειοψηφία τους δεν επισκέφτηκαν κανένα ψυχίατρο για να αποβάλουν το σωρευμένο στρες, πολύ απλά γιατί δεν είχαν. Όλη η αρνητική ενέργεια διοχετεύετε μέσα από το αγαπημένο τους χόμπι, όλες οι έγνοιες οι σκοτούρες και το άγχος γίνονται καπνός μπροστά σε μια φέρμα, μια συναίνεση, και από την κάρπωση που έρχεται σαν μπράβο από τον δάσκαλο στον μαθητή, να διώξει την όποια κόπωση.
Έλα όμως που στο βωμό του χρήματος και του κέρδους εξαγοράζονται ακόμα και συνειδήσεις! Έλα που η εξέλιξη έφερε και χίλιες μύριες άλλες ασχολίες και χόμπι και καλώς έκανε, όλα αυτά όμως είχαν σαν αποτέλεσμα την συρρίκνωση των κυνηγότοπων, και ξαφνικά εκεί που για χρόνια ήξερε ο καθένας από εμάς από τις συμβουλές του παππού, του πατέρα, ή του φίλου ότι είναι το μέρος που θα τα ζήσει όλα αυτά …να μια οικοδομή, ένας δρόμος, άφαντα τα δέντρα!! Το ρυάκι που μέχρι εχθές ξεδιψούσε και αυτόν αλλά και τον τετράποδο φίλο του τώρα κερνάει θάνατο.
Πάρετε ένα ψάρι φίλοι μου και βγάλτε το στην στεριά, ή σε έναν λάτρη των τροχών πάρετε τους δρόμους, στην μέλισσα τα λουλούδια!!!….Έτσι ακριβώς νιώθει και ένας κυνηγός όταν στα γνωστά του κυνηγοτόπια έχει τέτοιες ατυχείς συναντήσεις ή καλύτερα απουσίες!!
Μπάμ από δω: τρομάζει ο γείτονας. Mπούμ από εκεί: είναι μπαξές, γαυγίζει ο σκύλος, σκύλος είναι ρε παιδιά τι να κάνει να βελάζει; Το κανισάκι της κυρίας Λέλας από δίπλα είναι πιο χαριτωμένο, σε σχέση με τον δικό σου τον γάιδαρο!!! Τι να κάνω; Που να πάω; Λίγος χώρος και για μένα αδέλφια, δεν υπάρχει; Εγώ ήμουν εδώ πριν από εσάς, τι έγινε και ξαφνικά είμαι εγώ αυτός που εμποδίζει και ενοχλεί; Εσείς με βρήκατε όχι εγώ εσάς!!
Ένας φυγάς, ένας κατατρεγμένος, ένας τρελός, το μίασμα του κόσμου, αυτός που δεν λυπάται τα πουλάκια, τα κουνελάκια και όλα αυτά με τα οποία στόλισε ο πλάστης την φύση και με το εργαλείο που σπέρνει όλεθρο, τους κόβει το νήμα της ζωής. Λες και αυτός που έριξε όλο το ουράνιο που έκρυβε στις αποθήκες του στον Περσικό κόλπο ή στον πόλεμο στην Βοσνία επιτέλεσε μέγα περιβαλλοντικό έργο.
Για να κλείσουμε και για να έλθουμε επιτέλους στο προκείμενο, ο κυνηγός καλοί μου φίλοι είναι κάποιος ο οποίος μέσα από κάποιο ερέθισμα ξαναβρήκε μια αρχέγονη ασχολία του είδους μας, είναι κάποιος που δεν στάζουν τα χέρια του αίμα όπως αρέσει σε κάποιους άλλους να τον παρουσιάζουν. Είναι αυτός που πάνω από όλα έχει μέσα του πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα ευθύνης, απέναντι στην φύση και όσο και αν δεν σας αρέσει είναι και αυτός ένας τρόπος να το δείχνει, χωρίς φυσικά να λείπουν και αυτοί που αποτελούν εξαίρεση, όπως άλλωστε σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Είναι κάποιος που από κυνηγός έχει γίνει κυνηγημένος. Είναι επίσης αυτός που τρέχει και ρίχνετε πρώτος στις φωτιές, αλλά και σε κάθε άλλη καταστροφή γιατί δεν φοβάται, γιατί έχει ξεπεράσει τους φόβους του στο καρτέρι την νύχτα, και έχει αποζημιωθεί από το ξημέρωμα, έχει πιάσει κουβέντα με τον μπούφο, την ατσίδα, είναι αυτός που τα έχει βρει με τον εαυτό του και δεν προσπαθεί να επιβληθεί σε κανέναν, είναι απλά ένας κρίκος στην μακριά αλυσίδα της φύσης!!! Δώστε μας λίγο χώρο. Σας ευχαριστώ.