Ξημερώνοντας η μέρα υποσχόταν ότι θα μου χάριζε ότι καλύτερο μπορούσε. Τα πάντα ήταν στην εντέλεια οργανωμένα, το όπλο καθαρό, τα φυσίγγια διαλεγμένα ένα προς ένα και βαλμένα με τέτοιο τρόπο στην ζώνη μου για να είμαι έτοιμος πιο πριν, και πιο μετά (τέτοια σιγουριά!). Η Ήρα (pointer 12 μηνών) ότι είχε αρχίσει να παίρνει χαμπάρι για το ποιος είναι ο λόγος που έκανε όλo αυτό τον ποδαρόδρομο κάθε μέρα εδώ και καιρό. Βέβαια κάποιος μου είχε πει «Νικόλα έχε εμπιστοσύνη στο σκυλί σου και δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα». Ακολουθώντας λοιπόν το προαίσθημα ότι κάτι θα γίνει αυτή την αποφράδα μέρα, παρκάρισα το αυτοκίνητο ψηλά στο Αργευτό. Ο Μαΐστρος ξύριζε κανονικά, έτριψα τα χέρια μου για να ξεμουδιάσουν από το κρύο, σήκωσα τους γιακάδες από το τζάκετ και άναψα τσιγάρο. Μετά από λίγο μια φιλική φιγούρα έκανε την εμφάνιση της, ήταν ο Λευτέρης που και αυτός είχε μια περίεργη σιγουριά για το αποτέλεσμα της βόλτας μας. Τα γύρο καρτέρια ήταν γεμάτα από τσιχλάδες που και αυτοί με την σειρά τους είχαν πόθους ανεκπλήρωτους αφού η χρονιά δεν ήταν και τόσο καλή από το ξεκίνημα. Έφεξε ο θεός την μέρα του για τα καλά, και πήραμε το μονοπάτι για το ρέμα του Δυπόταμου, τα σκυλιά από την αρχή μας έδειξαν ότι η Βασίλισσα που ψάχναμε είχε κάνει την βόλτα της νωρίτερα εκεί. Στην πόντα το pointer του Λευτέρη από πίσω η Ήρα μου να παίρνει το μάθημα της ΄΄το νου σου Νίκο΄΄ μου φωνάζει, και ξαφνικά ακούω αυτόν τον ήχο που κάνει όλους όσους έχουν μπει στην διαδικασία του κυνηγιού της βελουδομάτας τα ανατριχιάζουν, αυτό το πλάφιασμα το βιαστικό, το έντονο, το, το, το, να σας λέω ώρες, να’σου λοιπόν η βασίλισσα να μου κάνει κατά μέτωπο επίθεση. Εγώ έβαζα στοίχημα το κεφάλι μου ότι με ένα κούνημα του δακτύλου μου ήταν το πουλί δικό μου, αλλά ξέρετε τι κάνει ο θεός όταν ο άνθρωπος κάνει όνειρα…..φυσικά και γελάει!! Άδειασα την καραμπίνα πάνω στον φονιά που μου έκανε επίθεση, και που παρά λίγο να μου βγάλει τα μάτια αλλά τίποτα!!! Επιδεικτικά δείχνοντας μου το ριγέ της φόρεμα απομακρύνθηκε για άλλο κρησφύγετο. Φτού και ξανά φτού και μαλλιά και κέρατα!!! Ποιος μου κάνει πλάκα μωρέ ? ποιος είναι αυτός που μου άδειασε τα σκάγια από τα φυσίγγια, να του πάρω τον λαιμό τώρα σαν το αρνί!! Έμεινα να κοιτάζω την βασίλισσα που ξεμάκραινε όλο ένα και ποιο πολύ λες και έψαχνε τον τρόπο να με παιδέψει όσο το δυνατόν περισσότερο. Αφού έβαλε ανάμεσα μας περίπου στα χίλια μέτρα ανήφορο αποφάσισε να κάνει μια στάση σε ένα σκινάρι για να γυριστεί η δεύτερη πράξη του δράματος μου. Έβαλα φτερά στα πόδια μου αφού πρώτα προσπάθησα να δώσω στην Ήρα να καταλάβει ότι…..τι? δεν ξέρω !! με την γλώσσα σαν γιαταγάνι τούρκικο έξω έφτασα μετά από λίγο στον τόπο που είχα δει την μπεκάτσα να χάνετε μέσα στον σκίνο. Η κουτάβα μου, μου χάρισε μια φέρμα μεγαλείο για να μου δώσει να καταλάβω ότι είμαστε ακριβώς. Άρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου, σίγουρα από τον ανήφορο, σιγά να μην είχα εγώ κοτζάμ κυνηγός άγχος για την μπεκάτσα, την είχα του χεριού μου!! Με μια κίνηση που με άφησε με τα μάτια ορθάνοιχτα για το πόσο δούλευε το μυαλό του το σκυλί μου, έβαλε το πουλί ανάμεσα σε μένα και σ’αυτήν. Είχα πλέον σιγουρευτεί ότι τώρα μετά από τέτοιο μπλοκάρισμα δεν γλίτωνε με κανέναν τρόπο. Αλί και τρεις αλί μου!!! Με μια κατακόρυφη εκτίναξη και με ένα πλανάρισμα στην κατηφόρα που θα το ζήλευε και ο ποιο καλός πιλότος F16 το μόνο που με άφησε να κάνω μετά από τρεις τουφεκιές ήταν να την χαιρετήσω και με τα πέντε δάχτυλα ανοιχτά, και να την χαζεύω που αγκάλιαζε το απέναντι βουνό για να χαθεί. Η μονή τουφεκιά που διαδέχθηκε την απουσία της τράνταξε το κορμί μου σαν κεραυνός!!! πάει το πουλί μου πάει σκέφτηκα και ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα, σαν μωρό που του παίρνουν το παιχνίδι. Σε αυτήν την φάση φίλοι μου, βρήκε εφαρμογή το ρητό: «γιαούρτια τραβάς ;» Μετά έμαθα ότι ο τυχερός ήταν ο Γιώργος Χατζαντώνης, που στα καλά του καθουμένου αντί για τσίχλες που είχε πάει έβαλε στον σάκο του μια βασίλισσα, μια βελουδομάτα, μια μυτού, μια….μια….μια…..μια…..!!!!
