Ως γνήσιος νεοέλληνας θα αισθανόμουν μισός, εάν τις Άγιες μέρες που πέρασαν τις ξόδευα βαρετά εντός των τειχών.
Οπλισμένος λοιπόν με περίσσιο κέφι και ευρώ (!) πήρα τις ρούγες για να δω αυτό που για κάποιους είναι βραχνάς και τους κάνει την ζωή δύσκολη, και δυστυχώς για κάποιους άλλους είναι η αιτία που δεν γυρίζουν σπίτι ποτέ, το χιόνι.
Το καλό ξωτικό λοιπόν των Χριστουγέννων εκτός του ότι με γύρισε σώο και αβλαβή πίσω, κατά την ολιγοήμερη διαμονή μου εκεί μου έφερε μπροστά μου τον Δημήτρη. Ένα παλικάρι γύρω στα 25 που οι κουβέντες, ο τρόπος, μα και η κυνηγετική του παιδεία σου έδιναν την εντύπωση ότι μιλάς με άνθρωπο καμιά 30αρια χρόνια μεγαλύτερο.
Κατασταλαγμένος στο τι ζητάει από το κυνήγι και κάθετος στις απόψεις του, δεν σου άφηνε περιθώριο να σκεφτείς τίποτα άλλο από το ότι αυτός που τον «έβγαλε» στο βουνό, του είχε δώσει κληρονομιά, την αγάπη για την φύση και την σωστή διαχείριση της μέσα από το κυνήγι.
Τι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί όταν ακούει αυτόν το νέο άνθρωπο να λέει με τα μάτια σχεδόν βουρκωμένα ότι το κουτάβι του πήγε καλά φέτος που όλη την σαιζόν του έβγαλε 12 φερμαριστά ορτύκια ; Τι να πει κανείς, όταν και μόνο στο άκουσμα της λέξης «κράχτης» συννέφιασε και κουνώντας επιτακτικά το δάχτυλο, είπε ότι δεν έχει αυτός ανάγκη τέτοιες ενέσεις και ότι εύχεται να μην ξαναπιάσει όπλο αντί να καταντήσει «μηχανόβιος», «τι να το κάνω το μηχανάκι κύριε Νίκο; Τις προ άλλες που πήγα μέχρι τον Αι Γιώργη βαρέθηκα να βλέπω τσιχλοκότσιφα (!) Βέβαια πολλοί είναι αυτοί που έχουν αντικαταστήσει τον κράχτη με την κυνηγετική τους συνείδηση, αλλά δεν είναι για μένα αυτά».
Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και στο τσακ μπάμ, μου κανόνισε ένα ραντεβού με τον έναν από τους δυο θηροφύλακες της περιοχής.
Είχα λοιπόν την τιμή να βρεθώ και να μιλήσω με έναν πραγματικά άξιο εκπρόσωπο της Ομοσπονδιακής Θυροφυλακής, τον κ. Γιώργο Χριστοδούλου. Έναν πραγματικά ακέραιο άνθρωπο, που με έκανε να νιώσω περήφανος που είμαι κυνηγός, και έχω τέτοια όργανα στην υπηρεσία μου.
43 χρονών πατέρας 2 παιδιών έχει σπουδάσει ψυκτικός, έχοντας παράλληλα παρακολουθήσει έναν κύκλο μαθημάτων φυτικής παραγωγής. Κυνηγός και ο ίδιος, αν και απ’ ότι μου είπε δεν πάει για κυνήγι, γιατί ( άκουσων, άκουσων ) δεν μπορεί να είναι αμερόληπτος με τους συναδέλφους (!) «εγώ θα πάω για κυνήγι όταν πια φύγω από το σώμα, και αν αυτό αργήσει να έρθει, (κάτι που το εύχομαι) θα πάω όταν βγω στην σύνταξη»
Ο Γιώργος είναι κυνηγός λαθροκυνηγών από πριν την σύσταση του σώματος, σαν θηροφύλακας του Κυνηγετικού Συλλόγου Λιβαδειάς από το 1992. Έχοντας στις πλάτες του 16 χρόνια πείρας, είναι ένα από τα πλέον καταρτισμένα άτομα και διαφημιστής του είδους, μαζί με τον κ. Σεχρεμέλη Αθανάσιο είναι οι ακοίμητοι φρουροί μιας περιοχής που ούτε λίγο ούτε πολύ είναι πάνω από 200 τ.χλμ. με δυο ορεινούς όγκους γεμάτους τριχωτό θήραμα όπως αγριόχοιρο, λαγό, και ένα είδος αγριοκάτσικου.
Μιλήσαμε για τους κινδύνους της δουλειάς τους, που είναι πραγματικά πάρα πολλοί και μεγάλοι.
Εκεί αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της παράνομης εμπορίας θηρεύσιμων ειδών και έρχονται αντιμέτωποι με αδίστακτους λαθροκυνηγούς, που εκτός του ότι κυνηγούν νύχτα, το κάνουν με ραβδωτά (!)
«Ποιος θα υπολογίσει την ζωή μας Νίκο όταν βγάζει 150 ευρώ από έναν λαγό, και από έναν αγριόχοιρο 100 κιλών 1400 ; Τα κίνητρα είναι πολύ μεγάλα, γιατί μεγάλες ταβέρνες στην γύρω περιοχή αλλά και καλά εστιατόρια στην Κηφισιά, τους παρακαλούν για θήραμα».
Είχα μείνει με το στόμα ορθάνοιχτο αλλά αυτός δεν έλεγε να σταματήσει.
«Σε κάθε νυχτερινή μας περιπολία δεν ξέρουμε πραγματικά αν γυρίσουμε σπίτι μας, αλλά εγώ δεν παραιτούμαι γιατί την αγαπώ την δουλειά μου, και σέβομαι το μεροκάματο που πάω στο σπίτι, αλλά και όλους αυτούς που με έχουν βοηθήσει μέχρι τώρα και όλους τους άλλους, που έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες μου».
Είναι άξιο αναφοράς ότι η ομοσπονδία τους έχει εφοδιάσει με αλεξίσφαιρα γιλέκα, και διόπτρες νύκτας. Βέβαια ένα μεγάλο ερώτημα από τα παλιά, βρήκε τον δρόμο προς τα έξω από το στόμα μου, αλλά σκόνταψε στους σηκωμένους ώμους του Γιώργου, «γιατί δεν έχετε όπλα τουλάχιστον εσείς εδώ πάνω, που έχετε τόσο σοβαρά περιστατικά;»
«Μέσα σε αυτά τα χρόνια που είμαι σε αυτή τη θέση έχω δει άτομα να πηδάνε από καρότσες εν κινήσει, άλλους να σέρνονται δίπλα από αυτές, έχω βρει κράχτες σε φίλτρα μηχανής και λαγοί μέσα σε ρεζέρβες ελαστικών. Έχω λάβει τελεσίγραφα, και κάποιος μια φορά με δόλιο τρόπο με έκατσε στο σκαμνί, αλλά δόξα τον θεό αθωώθηκα και το χειρότερο όλων; Έχω θάψει συναδέλφους»
Θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι ο Γιώργος εκτός των γνωστών του καθηκόντων, είναι και ο συντάκτης του έντυπου ετήσιου απολογισμού του κυνηγετικού συλλόγου, έχει κατασκευάσει και τοποθετήσει μόνος του προειδοποιητικές πινακίδες διέλευσης αγριόχοιρων κατά μήκος της εθνικής οδού Λιβαδειάς- Αράχωβας. « Ξέρεις πόσοι έχουν χάσει την περιουσία τους, και πολύ χειρότερα την ίδια τους την ζωή, πέφτοντας πάνω στα ζώα το βράδυ, την ώρα που κατεβαίνουν από το βουνό για να χωθούν μέσα στα χωράφια για να φάνε;»
Είναι παρών σε κάθε κάλεσμα όμορου συλλόγου.
«Πρέπει να πάω, είναι χρέος μου Νίκο, αυτά είναι δανεικά που λένε, είμαστε μια χούφτα και τα προβλήματα που προκαλούν αυτοί οι λίγοι, πολλά, αν δεν αλληλοστηριχθούμε χαθήκαμε». Ανήσυχος και για τις επικείμενες εκλογές. «τι θα γίνει τώρα που οι δημοσκοπήσεις δίνουν 5ο – 6ο κόμμα τους οικολόγους μου λες; για μπάνιο θα μας στείλουν, αλλά αυτά ας τα βλέπουν οι υπεύθυνοι (!)»
Ο χειμαρρώδεις λόγος του Γιώργου με παρέσυρε για δυο ώρες περίπου, κάνοντας με να πω χαλάλι για τις άλλες δυο που έφαγα στο πήγαινε – έλα μέσα στην βροχή πάνω στο αχόρταγο και παγωμένο σώμα της εθνικής οδού.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνουμε μια αναφορά και στον σύλλογο τον οποίο υπηρετούν ακάματα οι δυο φίλοι μας.
Ο Κυνηγετικός Σύλλογος Λιβαδειάς λοιπόν αριθμεί σήμερα 1350 ενεργά μέλη, έχει ιδρυθεί το 1974. Έχει ιδιόκτητο τζιπ για περιπολίες και έχει κατασκευάσει κλωβούς εξοικειώσεως θηραμάτων στο καταφύγιο αγρίας ζωής «Γαρδαβίτσα» και πρόσφατα με την αρωγή του δασαρχείου Λιβαδειάς κατασκεύασε κυνηγετικό καταφύγιο στο όρος Ελικώνας στην θέση «Κολιέδες» όπου και φιλοξενούνται ορειβατικές – διασωστικές ομάδες αλλά και πολίτες φίλοι του δάσους.
Διοικείτε από εννιαμελές συμβούλιο με πλούσιο φιλοθηραματικό έργο, πάντα σε συνεργασία με το οικείο δασαρχείο, την Δ Κ.Ο.Σ.Ε. και Κυν. Συλλόγους των Αθηνών.
Στην περιφέρεια του ανήκουν καταφύγια άγριων θηραμάτων όπως : Κ.Α.Ζ. Ακοντίου – Ορχομενού, Γαρδαβίτσας, Λατσουδίου, Ασπρόχωμα – Ψιλό.
Εποπτεύετε από το δασαρχείο Λιβαδειάς στο οποίο υπάγεται και στο δασονομείο Αράχοβας. Οι δραστηριότητες του συλλόγου επεκτείνονται και σε αναδασώσεις καμένων περιοχών κτλ.
Τα θηράματα που μπορούμε να κυνηγήσουμε στην περιοχή είναι : Αγριόχοιρος, λαγός, πέρδικα ( graeca ), υδρόβια, τσίχλες, μπεκάτσες.
Σύνθεση:
Πρόεδρος: Παπαγεωργίου Ι Κων/νος.
Αντ/πρόεδρος: Κα΄ι΄μακάνης Ευαγγ.
Γ. γραμματέας: Ντέλλας Αθαν.
Ταμίας: Ντουρντουρέκας Οδυσ.
Μέλη: Αυγέρης Νικ.- Μπάτσος Χαρ/μπος – Μπεκρής Γεωρ. – Κοτσικωνάς Ιωανν.
Ένα μεγάλο πρόβλημα ( εκτός αυτό της λαθροθηρίας ) που έχει να λύσει το Δ.Σ. είναι η διαρροή μελών σε άλλους, όμορους συλλόγους για την έκδοση αδειών, κάτι που αποδυναμώνει τα οικονομικά του συλλόγου. Είναι σύνηθες και σε άλλους συλλόγους, και οι λόγοι είναι η μεγάλη απόσταση που χρειάζεται να κάνει κάποιος για την έκδοση της άδειας από την μια και από την άλλη, είναι ένας λανθασμένος τρόπος διαμαρτυρίας για τις ενδεχομένως λάθος επιλογές του εκάστοτε Δ.Σ. Βέβαια επιφέρει την ποινή της ψευδούς δήλωσης. «τι να τις κανείς τις ποινές Νικόλα; Δεν θα αλλάξει κάτι, ίσως τότε να γίνουν χειρότερα τα πράγματα και να ανοίξεις άλλες φάμπρικες, το θέμα είναι να γουστάρει κάποιος να βγάλει την άδεια του στο δικό σου μαγαζί (!) από κει και πέρα…..!!!». Ένα άλλο μεγάλο αγκάθι που μου παρουσίασε, με μεγάλο παράπονο ο Γιώργος ήταν η προσέλευση στις Γεν. Συνελεύσεις. « Ο μέγιστος αριθμός των μελών στις Γ. Συνελεύσεις ενδιάμεσα των αρχαιρεσιών είναι 9 -10 άτομα (!) και όταν γίνονται εκλογές άντε να πάμε 15 -20 ίσα για να βγει το Δ.Σ. Με λυπεί το θέμα, γιατί δεν μπορούν από την μια να καταλάβουν ότι με την αποχή δεν αλλάζει τίποτα, αλλά από την άλλη ο κοσμάκης έχει τόσα πολλά βιοποριστικά προβλήματα, που αυτά του συλλόγου είναι τα τελευταία που τον ενδιαφέρουν».
Κλείνοντας να πω απλά, ότι όταν μιλάει κανείς με τέτοιου είδους ανθρώπους το μόνο που μπορεί να νιώσει είναι υπερήφανος. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη κάποιοι με φιλότιμο, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Σε αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά κρατούν «Θερμοπύλες», ένα μπράβο είναι ψήγμα ευγνωμοσύνης, τους αρκεί όμως για να μείνουν εκεί, και να διασφαλίζουν το μέλλον του κυνηγίου.
Να είσαστε καλά κύριοι σαν τα ψηλά σας τα βουνά, όλοι εμείς που αξιώνουμε να λεγόμαστε υγιείς κυνηγοί, σας ευχαριστούμε πολύ και σας παρακαλούμε να μείνετε κοντά μας.
