Καμιά φορά τα πραγματικά σενάρια της ζωής, ξεπερνούν και τα πιο ατίθασα μυαλά και τις πιο αχαλίνωτες φαντασίες.
Παρακάτω περιγράφω μια τέτοια ιστορία, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα, σήμερα να είμαστε (όλοι οι Συριανοί κυνηγοί) υπερήφανοι, για τα περιουσιακά στοιχεία του Συλλόγου μας.
Μια φορά και έναν καιρό, τον καιρό της 7ετίας, κατέφθασε στα γραφεία του Συλλόγου μας ένα φιρμάνι, το οποίο έλεγε ότι η χούντα χρειάζονταν τα χρήματα του ταμείου (!) τα οποία έπρεπε άμεσα να παραδοθούν.
Για πολύ καλή μας τύχη, ο τότε πρόεδρος κ. Κρυστάλης Σπύρος, έκανε μια καθοριστική και συνάμα ριψοκίνδυνη γι’ αυτόν κίνηση. Κατοχύρωσε τα χρήματα του απλού κοσμάκη, που με ιδρώτα πολύ αποταμίευε για να μπορέσει να βγάλει την πολυπόθητη άδεια των 7 δραχμών. Πώς; Αγόρασε το ακίνητο στον Μέγα Γιαλό. «Μαγειρεύοντας» την ημερομηνία αγοράς για ευνόητους λόγους, με κάποιον συμβολαιογράφο στην Αθήνα.
Φυσικά αυτή η κίνηση έπρεπε να μείνει καλά κριμένη από όλα τα μέλη, για να μην ανακαλύψουν οι χαφιέδες της χούντας, την τρικλοποδιά που τους είχαν ετοιμάσει.
«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο» λέει η ρήση και το «μυστικό» ότι ο Σπύρος «έφαγε» τα λεφτά του Συλλόγου, έσκασε σαν βόμβα στις κυνηγητικές παρέες. Όταν κλήθηκε ο κ. Κρυστάλης να λογοδοτήσει μπροστά στην γενική συνέλευση για την «κατάχρηση», αποκάλυψε την όλη πλοκή της υπόθεσης και μάλιστα προσέφερε στον Σύλλογο παραπάνω χρήματα, για να έρθει στην κυριότητα του το εν λόγο ακίνητο, μιας και τότε έψαχνε να αγοράσει για λογαριασμό του ένα. Η άρνηση ήρθε μέσα από παλαμάκια και επευφημίες (ως συνηθίζουν οι Έλληνες, λίγο πριν κρεμάσουν τον ευεργέτη τους!).
Το περίεργο δεν είναι μόνο το γεγονός της παράτολμης κίνησης του Προέδρου που βγήκε σε όλους μας σε καλό, αλλά και η ανάμειξη στην όλη ιστορία ενός πιτσιρικά!
Όταν ο Πρόεδρος και οι έμπιστοι του λογάριαζαν τα «κουκιά» για την αγορά του ακινήτου, τους έλειπαν κάποια «ψιλά» για να φτάσουν το επιθυμητό ποσό. Τότε ο πατέρας του μικρού αγοριού προσέφερε τον κουμπαρά του γιου του, που είχε μέσα 17.000 δραχμές (τότε, που τα λεφτά ήταν γερά !!) για να μαζέψουν όλα τα χρήματα και να γίνει η αγορά.
Κάποιες φορές βλέπουμε στον δρόμο κάποιον να προχωρεί με μισό χαμόγελο και απορούμε για το τι μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό του. Είναι κάποιο χωρατό που λίγο πριν του είπαν; Είναι από την ευχαρίστηση της συνάντησης με ένα αγαπημένο πρόσωπο; Είναι γιατί όπως είπε και ο Χριστός μας «Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι»; Ή μήπως είναι από την ικανοποίηση της ανιδιοτελούς προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνία; Ή αλλιώς, «έχω το μέτωπο μου καθαρό».
Δείτε τον κ. Σπύρο στον δρόμο και θα καταλάβετε τι εννοώ. Δείτε και τον πιτσιρικά. Α, ναι ο πιτσιρικάς. Φυσικά και μεγάλωσε και δεν είναι άλλος από τον πολύ γνωστό μας καλό συνάδελφο κ. Σταμάτη Άγα!
Το ποσό μαζεύτηκε, η αγορά έγινε, η χούντα δεν πήρε τίποτα. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Αργότερα επί προεδρίας του αείμνηστου Θ. Λουλούδη, θεμελιώθηκε το υπάρχον εκτροφείο. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Σας χρωστάμε κύριε Σπύρο πολλά ευχαριστώ. Και σε σ’ ένα Σταμάτη άλλα τόσα και 17.000 δραχμές.
Υ.Γ. : Σίγουρα τα γεγονότα έχουν παραλλαχθεί κάπως, για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Ο κ. Σπύρος όμως είναι εδώ και ο Σταμάτης το ίδιο (ζωή να έχουν). Ρωτήστε τους να σας πουν πως είναι ακριβώς.
