Ίσως να χρειάζονται πολλές σελίδες για να σας περιγράψω πως μπορεί μια δραστηριότητα να διαμορφώσει έναν χαρακτήρα, αλλά θα προσπαθήσω έστω μέσα από τις λίγες γραμμές του άρθρου να σας βάλω να σκεφτείτε, όσα θα έχω παραλείψει στο τέλος του.
Το κυνήγι ήταν μείζονος σημασίας δραστηριότητα κατά την αρχαιότητα, λόγω της απολαβής της τροφής, του κορεσμού του αισθήματος της πείνας, μια κίνηση αυτοσυντήρησης.
Τότε προσπαθούσε ο κυνηγός με τις λόγχες, τα βέλη, τις πέτρες, τα τσεκούρια ή ακόμα- ακόμα και με τα ίδια του τα χέρια να κόψει το νήμα της ζωής του θηράματος για να λάβει τις απαραίτητες πρωτεΐνες, που θα τον κρατούσαν στην ζωή. Όλες οι αισθήσεις ήταν σε εγρήγορση, τα αυτιά τέντωναν σε ένα απλό θρόισμα των φύλλων. Οι κόρες των ματιών διαστέλλονταν τόσο, που έβλεπαν σαν μέρα στο σκοτάδι. Το μυαλό δούλευε σε τρελούς ρυθμούς για να μπορέσει να στήσει την τέλεια παγίδα.
Τότε ο άνθρωπος ζούσε μόνος, δεν μοιραζόταν ούτε μπουκιά. Τα χαμένα κυνήγια και η έλλειψη τροφής τον οδήγησαν σε ομαδικά κυνήγια και του χάρισαν μεγάλες συγκινήσεις, αλλά και την ίδια του την ζωή.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το δεύτερο μάθημα που πείρε ήταν αυτό της ομαδικότητας, γιατί το πρώτο ήταν να μάθει να σέβεται την φύση και να μπορεί να ζει μέσα σ’ αυτήν.
Αν αφήσουμε τα χρόνια να περάσουν και κοιτάξουμε στο κοντινό παρελθόν, θα βρούμε τους άγραφους αλλά και έγγραφους νόμους που διέπουν το κυνήγι έως σήμερα.
Όταν ένας πιτσιρικάς ακολουθεί τον παππού, τον πατέρα ή ακόμη και έναν φίλο του στο βουνό, που τηρεί αυτούς τους νόμους, αμέσως μαθαίνει ότι πρέπει αν θέλει να λέγετε ανώτερο ων να τους σέβεται και μαζί με αυτούς και όλους τους άλλους που στοιχειοθετούν μια κοινωνία, ένα κράτος, ένα σύνολο. Αυτός ο μικρός θα μεγαλώσει μαθαίνοντας τι σημαίνει νομιμόφρον και εγκρατής και το νόημα της έννοιας «διαχειριστής»
Συντηρεί συνήθειες όπως αυτή της «καλημέρας» προς τον συνάνθρωπο, που όλοι μας ξέρουμε ότι σιγά σιγά χάνετε. Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους, γίνετε πιο συναισθηματικός την στιγμή που τον αγκαλιάζει το γλυκοχάραμα, ή την στιγμή που θα αντικρίσει μια οικογένεια της πανίδας του τόπου μας, με μικρά.
Αναπτύσσει μια υπερκόσμια και ανιδιοτελή σχέση με τον τετράποδο σύντροφο του.
Πάνω απ’όλα όμως, τις ώρες που θα περάσει στο βουνό τις «χάνει» από άλλες ανούσιες και καμιά φορά με κακές συνέπειες δραστηριότητες, όπως τα καφεδάκια με ύποπτες παρέες, τα κλαμπάκια, οι κόντρες με τα μηχανάκια, κερδίζει όμως πάνω απ’όλα την επαφή με κάποιους μεγαλύτερους, άρα σοφότερους, που σίγουρα έχουν πολλά να του μάθουν (!).
Μπαίνοντας στις κυνηγετικές τάξεις αποκτά αμέσως το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεστε, αυτομάτως είναι ένας συνδικαλιστής, που μπορεί να πάρει εμπειρίες για την μετέπειτα εργασιακή του πορεία. Μέσα από τα διάφορα προγράμματα και εργασίες ενός κυνηγετικού συλλόγου, μαθαίνει να συνεργάζεται και παίρνει αναίμακτα μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Του γίνετε βίωμα ο σεβασμός στα μεγαλύτερα άτομα και αποκτά συνείδηση και αξίες.
Πόσο ανισσόροπος ψυχολογικά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος τα λέει συχνά πυκνά με τον εαυτό του περιμένοντας να ξημερώσει;
Πόσο νωθρός μπορεί να γίνει, όταν για το χατίρι μιας πέρδικας ή μιας μπεκάτσας μπορεί να περπατά μια ολόκληρη μέρα;
Πόσο τσιγκούνης και πόσο συμφεροντολόγος όταν μοιράζετε το κολατσιό και το νερό του, με τον σκύλο του;
Πότε έχετε ακούσει στην τηλεόραση ή έχετε διαβάσει στα περιοδικά, ότι το κυνήγι βλάπτει την ψυχική υγεία όπως κάνουν τα video games ή τα έργα με βίαιο περιεχόμενο;
Πόσο μπορεί να μην λάβει υπ’όψιν του, την δύναμη της συλλογικότητας, όταν καταφέρνει πολλά πράγματα μαζί με άλλα μέλη του συλλόγου του;
Μεγαλώνοντας λοιπόν αυτός ο πιτσιρίκος, έχει πάρει μια σειρά από μαθήματα που σε αντίθεση με κάποιους άλλους, που βιώνουν την φύση μέσα από βιβλία και παγωμένες εικόνες, θα τον προβιβάσουν στο μεγάλο σχολείο της ζωής και σίγουρα θα τον κάνουν έναν καλύτερο άνθρωπο και έναν συνειδητοποιημένο διαχειριστή της φύσης.
Μήπως θα έπρεπε λοιπόν, όλοι αυτοί οι γονείς που είναι λίγο μπερδεμένοι για το αν πρέπει ή όχι να επιτρέψουν στο παιδί τους να γίνει κυνηγός, να το σκεφτούν πιο σοβαρά; Μην βιάζεστε, δεν είμαι από άλλον πλανήτη, σίγουρα ξέρω ότι υπάρχει και η εξαίρεση του κανόνα. Ευτυχώς όμως για όλους μας, είναι αμελητέα.
Ίσως κάποιοι να σπεύσουν να με κατηγορήσουν και να πουν ότι μεροληπτώ σε όφελος της κυνηγετικής μου συνήθειας, θα το δεχτώ. Ποιος όμως θα κατηγορήσει τον πιο γόνιμο Έλληνα συγγραφέα και ιστορικό Ξενοφών; «ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ
ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»
« Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά».
Αυτό ήταν ένα απόσπασμα από το 24σέλιδο έργο του μεγάλου ιστορικού, από τον 5ο αιώνα π.Χ. με τίτλο «ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΣ», όποιος έχει την περιέργεια ας το διαβάσει και θα διαπιστώσει πόσα άλλα έχω εγώ παραλείψει και πόσα άλλα έχουμε όλοι μας ξεχάσει, σαν άνθρωποι.
Αγόρια και κορίτσια, μην το καθυστερείτε καθόλου, πάρετε τα βουνά και πάμε…..για μάθημα (!).
