Ήταν πριν 3 χρόνια περίπου, ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά, εγώ συχνά – πυκνά, απολάμβανα την φύση στα γνωστά μου λημέρια κυνηγώντας τσίχλες. Εκείνη την συγκεκριμένη μέρα, όλα έδειχναν ότι θα ήταν μια μέρα όπως όλες τις άλλες. Τίποτα δεν έκανε τον κόπο να αλλάξει ούτε το σκηνικό του τοπίου το οποίο ήταν βροχερό και μουντό, αλλά και τις λίγες παρουσίες από δυο τρεις τσίχλες που έκαναν την εμφάνιση τους πολύ μακριά και βιαστικά. Τα πόδια μου με αργό, σχεδόν τεμπέλικο ρυθμό, με οδηγούσαν στο αυτοκίνητο που και αυτό με την σειρά του θα με γυρνούσε στο σπίτι ακοπία!
Όπως λέει μια γνωστή κυνηγετική ρήση, «η καλύτερη ώρα του κυνηγίου, είναι αυτή της επιστροφής» Ο γνώριμος ήχος του ξεπετάγματος των ορτυκιών με έκανε να τα χάσω προς στιγμής, αλλά η οπτική επαφή με το θήραμα με επανέφερε και ένα τράβηγμα της σκανδάλης, γιάτρεψε τον πόθο της κάρπωσης που για τρεις ώρες με ταλαιπωρούσε. Μέχρι εδώ όλα καλά, η βόλτα, η επαφή με την φύση, η συνάντηση, η κάρπωση, όλα μια χαρά. Τίποτα το ιδιαίτερο και αξιοσημείωτο. Και η επιστροφή μου, κι αυτή καλή και βάση προγράμματος. Πιο το αξιοπερίεργο που να σηκώνει αναφορά και να δικαιολογεί τον τίτλο του άρθρου; Το γεγονός ότι μετά από τρεις μέρες που άνοιξα την κατάψυξη για να βάλω στην σακούλα κάποιες τσίχλες ακόμη, το ορτύκι (αυτό, από το προηγούμενο επεισόδιο!) ήταν εφτάγιανο και με το που άνοιξα την τσάντα, με κοίταξε με απορία σχεδόν ρωτώντας με «που ήσουν ρε φίλε; το στομάχι μου έχει πάει στην πλάτη!» Όπως το ακούτε συνάδελφοι, τρεις μέρες στην κατάψυξη! Το έντονο ψύχος, σταμάτησε την αιμορραγία και τα άλλα θηράματα μέσα στην σακούλα, έδρασαν ως μονωτικό έναντι του ψύχους και το ορτύκι - ράμπο άντεξε την ακραία κατάσταση που έζησε. Μετά το πρώτο σοκ, το πήρα στα χέρια μου, το περιποιήθηκα και το έλεγξα καλά και φυσικά, το άφησα να φύγει. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω με αυτόν τον μαχητή της ζωής!
