Είχα μείνει χωρίς σκύλο, όταν κάποιος γνωστός, μου έδωσε μια «γριά δασκάλα» pointer για να βάλω δίπλα το κουτάβι μου. Την πρώτη Κυριακή που βρήκα ευκαιρία αρματώθηκα και βγήκα σε γνωστά λημέρια. Όπως ήταν αναμενόμενο, άπαντες παρόντες, ο Άκης, ο Γιάννης, ο Νίκος, εγώ και δυστυχώς, ο μπάρμπα Τάσος. Κάλος άνθρωπος (ο Θεός να τον αναπαύει) αλλά αρκετά μύωψ και ολίγων τι, κουφός! Θανάσιμος συνδυασμός, όχι για εκείνον, για όλους αυτούς που θα βρίσκονταν στο διάβα του. Η μέρα έσπρωξε ευγενικά την νύχτα και όλα μας διαβεβαίωναν ότι η έξοδος θα ήταν το κάτι άλλο. Όντως! «Μπάρμπα Τάσο, σε πειράζει να βγω πρώτος που έχω το κουτάβι, για να μην πέσει σε πολλές ντουφεκιές;» ρώτησα τον απόμαχο της ζωής που κάθε πρωί μας κερνούσε και ένα «απόσταγμα» από την κυνηγετική του εμπειρία. «Ε; ναι» αποκρίθηκε και εγώ σχημάτισα την γνώμη ότι κατάλαβε. «Άντε Νικόλα, δώσου!» μου έδωσε το σύνθημα ο Γιάννης και με μια δρασκελιά, πέρασα το συρματόπλεγμα και άρχισα να μιλώ στο κουτάβι μου. Με τούτα και με εκείνα, δεν πήρα χαμπάρι τι γινόταν πίσω μου. Ο διάολος μεταμορφωμένος σε επανιέλ που είχε ο μπάρμπα Τάσος, «κάρφωσε» ένα ορτύκι 15 μέτρα δεξιά μου. Το πρώτο που άκουσα ήταν αυτό το γνώριμο «πρρίν» και είδα τον «μαύρο θηρευτή» με σηκωμένη την δικάννα και…..μπάαααμ! Το καλό είναι ότι την προηγούμενη χρονιά του είχα «συστήσει» τα διασποράς!!! Ένα καυτό μολύβδινο ντους, με έκανε να νιώσω τι πάει να πει σοκ, μετά το τσούξιμο στο κεφάλι, ο πόνος στο αυτί μου και τα αίματα που πλημμύρισαν το γιλέκο από πάνω έως κάτω, με έκαναν να θέλω να ανταποδώσω εις διπλούν. «Τι κάνεις βρέ μπάρμπα Τάσο;» ρώτησα με τρεμάμενη φωνή από τον πόνο, καθώς γυρνούσα στο αυτοκίνητο για τα περεταίρω (ιώδια, γάζες κτλ). Το κουτάβι ε; Πιο κουτάβι, μπουχός! Όσα σκάγια μου «φύτεψε» εμένα, άλλα τόσα είχε πάρει και εκείνο και έσβηνε την κάψα του προσκυνώντας τις μαραθιές! Ο μπάρμπα Τάσος αγωνιώντας ρώτησε «Έπεσε το ορτύκι;»!!! «Πιο ορτύκι, εδώ κόντεψα να πέσω εγώ, πλάκα μου κάνεις;» είπα φανερά εκνευρισμένος κουνώντας τα χέρια μου, αλλά για εκείνον ήταν απλές, ανούσιες κινήσεις που δεν τον ενδιέφεραν, μου γύρισε την πλάτη και συνέχισε. Όταν μετά από κάποια ώρα έτυχε να περνούν από εκεί το Δασαρχείο μαζί με τον Ομοσπονδιακό Θηροφύλακα, με είδαν συναίματο και ρώτησαν τι τρέχει. Κατάλαβαν από τις περιγραφές για ποιον τους έλεγα και προς μεγάλη μου έκπληξη, μου λέει ο Δασικός υπάλληλος «Νικόλα τόσα χρόνια στην υπηρεσία το πιστεύεις ότι δεν του έχω κάνει ούτε μια φορά έλεγχο;» «Γιατί ρε φίλε, είναι υπεράνω υποψίας;» ρώτησα εγώ απορημένος. «Όχι, απλά ούτε με ακούει που φωνάζω, ούτε με βλέπει που του γνέφω!» Μου απάντησε και προσπάθησε να μου δικαιολογήσει την στάση του, που δεν το «τραβάει» μέσω της υπηρεσίας.
Είμαι ο πρώτος που φωνάζω να δίνουμε «τόπο» στους ηλικιωμένους επάνω στο βουνό, αλλά μέχρι ενός σημείου. Καταλάβαμε όλοι μας (όσοι συχνάζαμε σε αυτό το μέρος) ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι από υποψίες, όλοι μας έχουμε «ενθύμια» πάνω στο κορμί μας από τις τουφεκιές του μπάρμπα Τάσου. Αυτός ο άμοιρος ο γιατρός που του υπέγραφε για τα δελτία κατοχής, τι άποψη μπορεί να είχε άραγε; Πόσοι ακατάλληλοι άνθρωποι είναι στο βουνό ελεύθεροι και βάζουν την ζωή πολλών συναδέλφων σε κίνδυνο; Πόσοι γιατροί είναι αυτοί που στο βωμό του χρήματος, δεν διστάζουν να θυσιάσουν κάποιων την ζωή;
Όχι μόνο πορτοκαλί, κόκκινο της φωτιάς και φάρο της αστυνομίας πρέπει να βάζουμε συνάδελφοι σε κυνήγια που το όπλο μας είναι στραμμένο προς τα κάτω. Να’ σε καλά μπάρμπα Τάσο όπου και να’ σε, συχνά πυκνά το σκάγι στο αυτί μου, σε φέρνει στο μυαλό μου πάντα με νοσταλγία και αγάπη. Αν ακούς από εκεί πάνω (!) θα αφουγκράζεσαι όλη την παρέα που σε μελετάμε.
