Το όπλο για τον κυνηγό, εκτός από το εργαλείο που του αποφέρει την χαρά της κάρπωσης, είναι και σκεύος ηδονής, φετίχ. Χειροποίητο, χρυσοσκάνδαλο, με επιλογέα, επιλεγμένα ξύλα με ειδική επεξεργασία βαφής και ότι άλλο χωράει το μυαλό και αντέχει το βαλάντιο του καθενός.
Ο ήλιος ξεκινούσε την αέναη διαδρομή του και στο απέναντι καρτέρι, ο μάστορας γέμιζε τον ντορβά του με άλλο «εργαλείο», του διαβόλου μεν, ξερνούσε φωτιά και μολύβι, αλλά όχι από αυτά τα συνηθισμένα που έχει ο καθένας μας στην οπλοθήκη του. Εγώ και ο Αντώνης (ο κουμπάρος μου, που εδώ και χρόνια μοιραζόμαστε τον ίδιο βράχο) προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τι είναι αυτό που ναι μεν κάνει μπαμ, αλλά δεν είναι όπλο!
Τα τρυγόνια έκαναν τις βόλτες τους, αλλά η περιέργεια μας έκανε να νιώθουμε ότι ο βράχος έχει καρφιά. «Εσύ θα πας», «Ντρέπομαι ρε δεν τον ξέρω» ήταν για δέκα λεπτά οι μόνες κουβέντες που ανταλλάζαμε. Ο κύβος ερρίφθει, και οι δυο μαζί με ανεμελιά (τάχα μου τάχα μου) περάσαμε από το καρτέρι του μπάρμπα και πιάσαμε κουβέντα για το πώς είχε πάει η μέρα. Τα μάτια μου όμως δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από αυτό το πράμα που είχε στο πλευρό του. «Τι κοιτάς ρε σαν τον χάνο;» με ρωτάει, λες και δεν έτρεχε τίποτα. Παίρνοντας το χρώμα της ντομάτας και ξύνοντας το κεφάλι μου από την αμηχανία, έψαξα να βρω τις λέξεις που θα με έκαναν να ντρέπομαι λιγότερο. «Τίποτα μάστορα, απλά το ντουφέκι...ποιος το έχει φτιάξει;» «brawning A5, χρόνια την έχω και είπα να του κάνω μια συντήρηση, καλό εεεε;» Ο Αντώνης δεν άντεξε και κυλίστηκε στο χώμα από τα γέλια, σαν τον κεφτέ στο αλεύρι. Σίγουρα η αισθητική είναι μια υποκειμενική έννοια για τον καθένα, αλλά καραμπίνα βαμμένη με μπλε πλαστικό, δεν είχα σκεφτεί να έχω!!!
