ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Οι "φασολάτες" φάσσες!



Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Η αναγνώριση των θηραμάτων από τον κυνηγό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα από τα "πρέπει" που περιλαμβάνει η συγκεκριμένη δραστηριότητα. Το να γνωρίζει ο θηρευτής το στόχο του είναι το προφανές. Όχι όμως για όλους, απ' ότι αποδεικνύεται ενίοτε στα κυνηγοτόπια.

Είναι πολλές φορές που απορείς με την υπομονή σου. Απορείς με το αποθεματικό του χιούμορ που διαθέτεις και παράλληλα απορείς και μένεις έκθαμβος με την ευρηματικότητα κάποιων στο άψε - σβήσε! Βέβαια για κάποιους το ψέμα είναι δεύτερη φύση και βγαίνει από το στόμα τους τόσο φυσικά και αβίαστα, που αν δεν ξέρεις με ποιον μιλάς, το καταπίνεις και λες κι ένα τραγούδι. 

Το «φιλαράκι» παρακάτω δοκίμασε την υπομονή και το χιούμορ, τα οποία υπάρχουν μέσα μου σε μεγάλες ποσότητες απ’ ότι φάνηκε. Το χιούμορ, η υπομονή, το φιλότιμο και η αποστροφή που νιώθουν κάποιοι από εμάς στα σχόλια και τα μπερδέματα, είναι η πόρτα προς την ελευθερία που ανοίγει διάπλατα μπροστά σε αυτούς τους τύπους και δρουν ανελέητα τόσο μέσα στην φύση, όσο και στην κοινωνία.

Ήταν ένας «στεγνός» χειμώνας. Ένας χειμώνας από αυτούς των παχιών αγελάδων. Τότε που ένα και μοναδικό βήμα στο βουνό έστελνε όλες τις σκέψεις σε μέρος μακρινό, εκεί που δεν σε έφταναν με τίποτα και με κανέναν τρόπο.

 Οι τσίχλες ήταν το ζητούμενο όλων, αφού ήταν επίσης μια χρονιά όπου οι μικρές αυτές σαΐτες ήταν άφαντες. Χρειάζονταν πολλές ώρες ποδαρόδρομου για να ξεσηκώσεις μια, δυο κι αυτές με το ζόρι. Η αναβροχιά είχε κρατήσει χώμα και γύρη πάνω στα σκινάρια, οι ροδαλοί καρποί τους ήταν λιγοστοί κι έτσι οι βιότοποι των νησιών μας τους ήταν ανεπιθύμητοι. Εκείνη την χρονιά είχαν αποφασίσει να μείνουν βόρεια, ή, κι αν ο βιολογικός τους μπούσουλας τις ανάγκαζε να περάσουν, σταματούσαν για λίγο και όπου φύγει φύγει!

Παρόλο που γνώριζα, λίγο πολύ, την έκβαση μιας εξόδου, επέλεξα να προκαλέσω την τύχη μου σε μια ρεματιά κοντά στο σπίτι. Μια ολοκαίνουρια καραμπίνα που είχα αποκτήσει λίγες μέρες πριν, μου έκλεινε το μάτι κάθε φορά που κοιτούσα, τάχα τυχαία, μέσα στο σκοτάδι της οπλοθήκης μου.
  Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου αφού μετά τον έλεγχο κάποιων σημείων – βαρόμετρων, ήμουν 100% σίγουρος για το αποτέλεσμα εκείνης της πρωινής κυριακάτικης βόλτας.

«Ώρα καλή στην πρύμνη σας κι αέρα στα πανιά σας κι ούτε πουλί πετάμενο να μην βρεθεί μπροστά σας». Αυτό ήταν το επίσημο τραγούδι εκείνης της εξόδου, το μουσικό χαλί να πούμε, που σιγοτραγουδούσα έχοντας το καινουράκι κρεμασμένο στον ώμο, κάνοντας όντως μια ψυχαναλυτική βόλτα στην ξερομαχημένη ρεματιά. Έκπληξη αποτέλεσε άλλος ένας συνάδελφος που το κεφάλι του σκαμπανέβαινε ανάμεσα στα πυκνά. Σκέφτηκα ότι δεν είμαι εγώ ο μόνος μουρλός και αφού χαμογέλασα, αποφάσισα να πάω πιο κοντά του, μιας και τον ήξερα, να κάνουμε ένα τσιγάρο να περάσει η ώρα. Εκείνος δεν με είχε δει και είχε βάλει στόχο από την ρίζα του ρέματος να ανεβεί στην κορφή. 

Ήμασταν κοντά πια, όταν ένα βιαστικό πάφλασμα μέσα από ένα σκίνο, μας τράβηξε την προσοχή και μια ξερή τουφεκιά με έβαλε σε πολλές σκέψεις! Εκείνος ακόμα δεν ήξερε ότι κάποιος ήταν εκεί κοντά και με μεγάλη χαρά έτρεξε να βρει το «θήραμα» λίγο πιο μακριά. Όταν γυρνώντας πια με είδε, καμώθηκε ότι δεν τρέχει τίποτα και κρέμασε με καμάρι το πουλί στις θηλιές της ζώνης του. «Καλημέρα φίλε μου, τι έχουμε εδώ;» τον ρώτησα κι ο τόνος της φωνής μου είχε λίγο από γέλιο και αυστηρότητα μαζί για το άδικο τέλος που είχε ο ξάδερφος του Αγίου Πνεύματος! «Βλέπω τα τρως τα πιτσουνάκια» συνέχισα και πλέον παραμέρισα τον θυμό μου με ένα πλατύ χαμόγελο. «Πια πιτσουνάκια, φάσσα είναι» αποκρίθηκε εκείνος παίρνοντας ύφος σοβαρού επιστήμονα που είχε έρθει για να μου δώσει το μάθημα μου. 

Εν τω μεταξύ ο γούργουρας έφτανε μέχρι τον αστράγαλο του, καθότι ήταν λίγο περασμένης ηλικίας αυτός και λίγο κάτω του μετρίου το ανάστημα του θηρευτή του. «Μωρέ έχω την εντύπωση ότι οι φάσσες είναι λιγάκι πιο σκούρες. Δηλαδή ένα μπλε γκρι το έχουν, έναντι του ασπρόμαυρου που είναι αυτό». Μπα, ο ειδήμον είχε άλλη άποψη. «Έχει και φασολάτες» μου απάντησε και κοίταξε αλλού φανερά ενοχλημένος. Οι επιλογές μου ήταν δυο πια. Ή επέμενα και χαλούσα την ηρεμία της ψυχής μου και της ψυχής του γούργουρα που ακόμα φτεροκοπούσε για να ανέλθει εις τους ουρανούς, ή έκανα πίσω προφασιζόμενος την ημιμάθεια μου περί θηρεύσιμων, λαμβάνοντας υπόψη μου το νέο είδος που είχε εμφανιστεί στην περιοχή μας. 

Αποφάσισα στα γρήγορα να κάνω το παγόνι που ήταν πιο ασφαλές μιας και δεν ανήκει στα θηρεύσιμα και δεν θα είχα φόβο…μάλλον! Χαμογέλασα χαρίζοντας πίσω το χρώμα του ζωντανού στον συνομιλητή μου και άνοιξα το πακέτο για να κάνουμε εκείνο το τσιγάρο που λέγαμε. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρότερος έντιμος βίος, αναγνωρίζεται ως ελαφρυντικό και από το δικαστήριο, τι κρίμα για μένα που καταδικάζει την υπόθαλψη!

Έτσι, λοιπόν, το συμβάν καταγράφηκε στο μυαλό μου σαν ευτράπελο, χωρίς να το ψηλαφίσω πολύ, αλλά δεν παύει να είναι θλιβερό το γεγονός ότι για κάποιους κάθε κυνηγετική έξοδος πρέπει απαραίτητα να συνοδεύεται με την χαρά του γεμάτου ντορβά, ακόμα και αν τα «καλούδια» που κρύβει είναι για κλάματα! Αιωνία σου η μνήμη αξιαγάπητε και αξιομακάριστε φασολάτε γούργουρα.

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 17/7/2013.

Τέλος αναπαραγωγικής περιόδου 2013 για το εκτροφείο θηραμάτων του Κ.Σ. Σύρου.

Η αναπαραγωγική περίοδος έκλεισε για το εκτροφείο θηραμάτων του Κ.Σ. Σύρου. Δείτε το video και πάρτε μια γεύση από τους καρπούς των κόπων όλων όσων θέλουν να προσπαθήσουν και να προσφέρουν για το κοινό καλό. Δείτε τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει ένας κυνηγετικός σύλλογος στην βιοποικιλότητα ενός τόπου, ιδιαίτερα όταν αυτός έχει στενά όρια.