ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Πέρδικα μου παινεμένη.

Η συνάντηση με το θήραμα, και όχι απαραίτητα η κάρπωση του, είναι μια από τις συνιστώσες του κυνηγίου. Εκεί θα σταθώ σήμερα, μιας και οι άλλες ναι μεν είναι εξίσου βασικές και σοβαρές, αλλά όχι της παρούσης.

Το ενδημικό θήραμα είναι ένα «αγκάθι» για όλα τα Δ.Σ των κυνηγετικών συλλόγων σε ολόκληρη την επικράτεια. Μην βιαστείς να βγάλεις το συμπέρασμα, καλέ μου επισκέπτη, ότι εκεί που το θήραμα είναι σε επάρκεια δεν είναι ένας πονοκέφαλος η διαχείριση του. Σκέψου τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον υπερπληθυσμό του αγριόχοιρου. Τις ζημιές σε καλλιέργειες που κάνουν τα κοπάδια στην βοσκή τους. Τον φόβο της γενετικής μετάλλαξης από την διασταύρωση άγριων ατόμων με το γνωστό μας άσπρο, παχουλό και νόστιμο γουρουνάκι του παραμυθιού, που φρόντισε κάποιος καλοκάγαθος (;) κτηνοτρόφος να το αφήσει ελεύθερο να βόσκει για να του «κολλήσει» την στάμπα της ελεύθερης και βιολογικής εκτροφής από την μια και να γλυτώσει το καθημερινό του τάισμα από την άλλη.

Στην δική μας περίπτωση, η πέρδικα είναι η πυρά που σιγολιώνει τις σάρκες του εκάστοτε Δ.Σ. Είναι η αιτία για ατελείωτους καυγάδες, έριδες, ξεκατινιάσματα, μα και όνειρα, κόπο και έξοδα που κάνει κάθε χρόνο ο σύλλογος και η ομοσπονδία.

Η εκτροφή της νησιωτικής πέρδικας κοστίζει αρκετές χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο με μόνο σκοπό, τον εμπλουτισμό των βιοτόπων του δικού μας, αλλά και των γύρω νησιών ο οποίος εναρμονίζεται πλήρως στον διακαή πόθο και ενδιαφέρον του κράτους και των οικολόγων για την πολυσυζητημένη βιοποικιλότητα αφενός, μα και την προσπάθεια του συλλόγου να «εξασφαλίσει» όσο είναι δυνατόν κάποιες συναντήσεις περδίκων για τα μέλη που ενδιαφέρονται για το κυνήγι της.

Αυτή η προσπάθεια «πιάνει τόπο», που λέμε, όταν οι συναντήσεις στην περίοδο του κυνηγίου της πέρδικας είναι αρκετές. Όταν την άνοιξη, κι αρχές καλοκαιριού, κάνει την εμφάνιση της μια μάνα, σέρνοντας πίσω της τα μικρά της πηγαίνοντάς τα για βοσκή ή για νερό. Όταν στις εκπαιδευτικές έξοδοι στήνονται «κορδόνι» τα σκυλιά και φερμάρουν τον ντορό της. Το ξημέρωμα την ώρα που ο ήλιος βγαίνει ντροπαλός, με κόκκινα μάγουλα πίσω από τον ορίζοντα και σου φέρνει ανατριχίλα το στεντόρειο κακάρισμα του κότσου και τόσες άλλες φορές, με τόσους άλλους τρόπους.

Περιφρουρείται και διασφαλίζεται όμως, η προσπάθεια αυτή, με έναν και μοναδικό τρόπο και δεν είναι άλλος από την αίσθηση ευθύνης που μπορεί να νιώθουν τα μέλη απέναντι στο θήραμα. Είναι αυτό που λέμε εδώ στην Ελλάδα «φιλότιμο» και όσο κι αν έχω ψάξει σε λεξικά, μα και στο ιντερνέτ ακόμα, δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα! Μόνο ένας Ρωμιός ξέρει τι σημαίνει, ξέρει να το προφέρει, ξέρει αν έχει ή όχι.

Το πόσο πολύ αγαπά, προσέχει και φροντίζει ένας κυνηγός την χιλιοτραγουδισμένη πέρδικα φαίνεται από το πάθος που σκαρφαλώνει τα κακοτράχαλα για να την βρει μέσα στο λιοπύρι. Από τα έξοδα που κάνει κάθε χρόνο για ταξίδια, σκυλιά, εξοπλισμό, μα και από το ενδιαφέρον που δείχνει και την «πλάτη που βάζει» στην προσπάθεια του συλλόγου. Όταν δεν βγάζει το σκυλί του να την ψάξει όταν αυτή φωλεύει. Όταν χρησιμοποιεί τους χώρους εκγύμνασης και όχι ότι τον βολεύει κατά περίπτωση. Όταν έχει την λεβεντιά, και το φιλότιμο που είπαμε παραπάνω, να πατήσει την σκανδάλη όταν πρέπει και όσες φορές πρέπει. Όταν σπάσει το κεφάλι ενός κακού συνάδελφου που στερείται περιεχομένου και νομίζει ότι μπορεί να δρα ανεξέλεγκτα στο βουνό. Τότε μπορεί κάποιος να λέει ότι αγαπά την πέρδικα και είναι άξιος κυνηγός της.


Μια και το ανέφερα, νομίζω ότι άλλος ένας χώρος εκγύμνασης κυνηγετικών σκύλων δεν θα ήταν κακός, τουναντίον ο χαρακτηρισμός ενός τέτοιου χώρου στην Απάνω Μεριά ίσως να είναι μια επιτακτική ανάγκη πλέον. Τώρα που τα έξοδα είναι δυσβάστακτα για τους περισσότερους από εμάς. Ίσως κι αυτό να είναι, και είναι, άλλη μια προσπάθεια του συλλόγου για να δημιουργήσει άλλη μια υποδομή στο συριανό κυνήγι που, δυστυχώς, συνεχώς συρρικνώνεται και βάλλεται από αχρείους. Είναι άλλη μια προσπάθεια για να περιορίσει αυτούς που ξεπερνούν τα όρια και να μην δημιουργούνται παραβάτες με το ζόρι και κατά λάθος.

 Την γνώμη μου λέω, επί τη ευκαιρία ενός ατυχούς γεγονότος, κι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω!             

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Κι από Αύγουστο...κυνήγι;

Χαθήκαμε αδελφέ!

Βρεθήκαμε, όσο κι αν δεν το ήθελε κανείς μας, μέσα στην δίνη των καταστάσεων που άλλοι φρόντισαν να προετοιμάσουν με σκοπό να μας καταπιεί όλους με μιας! Τι τα θες, τι τα γυρεύεις όμως, δεν θέλω να μπω σε τούτο το «τρυπάκι». Δεν θα τους κάνω άλλο την χάρη, δεν θα συζητήσω γι’ αυτούς τώρα.

Ο καιρός περνά κι ο πολυπόθητος Αύγουστος σε λίγο μας χτυπά την πόρτα. Άραγε θα είναι ακόμα ένας Αύγουστος σαν αυτούς που έχουμε συνηθίσει εδώ και τόσα χρόνια με την έναρξη του κυνηγίου στην αρχή του τελευταίου 10ήμερου, ή μας περιμένει καμιά εκπληξούλα; Θα τελειώσει, πρώτα ο Θεός, στο τέλος του Φλεβάρη, ή το κυνήγι των επιστρόφιων θα αποτελεί από φέτος άλλη μια ανάμνηση;

Κανείς δεν ξέρει, ή ξέρει και κάνει την πάπια!

Τώρα εσύ θα πεις: Καλά που ήσουν εσύ τόσο καιρό και ξύπνησες τώρα αλαφιασμένος;
Τώρα δεν ξύπνησα, για την ακρίβεια δεν κοιμήθηκα καθόλου! Πάει πολύς καιρός που στα αυτιά μου πάνε κι έρχονται ειδήσεις. Τόσο γι’ αυτούς που μόνοι μας βάλαμε, τι κρίμα, να κρατούν τα ινία του κυνηγίου, όσο και για τους άλλους που θέλουν να τους τα πάρουν από τα χέρια και να τους αφαιρέσουν το δικαίωμα του οικονομικού έλεγχου των κυνηγητικών μαγαζιών…ουπς, συγγνώμη! Των κυνηγητικών συλλόγων ήθελα να πω.

Έμαθα και είδα ένα χαρτί που «κάνει βόλτα» από γραφείο σε γραφείο και υπογράφεται από δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και υψηλά ιστάμενους των τοπικών κοινωνιών, το οποίο αναφέρει το πόσο προσφέρει το κυνήγι τόσο σε τοπικό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο στην οικονομία, την φύση και την άγρια ζωή. Λες και δεν το ξέρει ο Τσιρώνης και τα τσιράκια του, λες και θέλει για άλλο λόγο να πάρει τις κουτάλες από τα χέρια του αρχιμάγειρα! Αιτία του υπογεγραμμένου μανιφέστου; Η άρνηση του κ. Τσιρώνη να δεχθεί τους «παλαιστές» της ΚΣΕ για τις πατροπαράδοτες μάχες που δίνουν για την υπογραφή της ετήσιας ρυθμιστικής.

Έμαθα, από την άλλη, ότι οι πόρτες του υπουργείου είναι ανοιχτές για προτάσεις οι οποίες θα ξεφεύγουν από τα ίδια και τα ίδια, τύπου: κάτσε να δούμε, θα δούμε, έλα μωρέ άστο να πάει, κτλ κάτι το οποίο συντηρούσε στην θέση τους τους «παλαιστές» μέχρι σήμερα.

Γιατί δεν τα γράφω; Είναι ένα ερώτημα του οποίου η μόνη απάντηση είναι ότι βαρέθηκα να γράφω για κάτι γερασμένα παλικάρια που δεν έχουν πια τίποτα καλό να προσφέρουν στο κυνήγι, τουναντίον, λειτουργούν ως τροχοπέδες εδώ και χρόνια με μοναδικό σκοπό την συντήρηση των θέσεων τους. Απόδειξη αυτού που λέω είναι όλο το προεκλογικό παρασκήνιο που διαδραματίζεται κάθε δυο χρόνια στις εκλογές των ομοσπονδιών και της ΚΣΕ. Όσοι έχουν εκπροσωπήσει κατά καιρούς τους συλλόγους τους στις αρχαιρεσίες, γνωρίζουν πολύ καλά τι λέω!

Τι θα γίνει στο φινάλε; Όπως όλοι γνωρίζουμε, άλλος έχει το πεπόνι και το μαχαίρι πια. Άλλος θα πάρει την απόφαση και κανένας μας δεν θα μπορέσει να αντισταθεί κι αυτό το συμπεραίνω από το γεγονός ότι είναι χιλιάδες οι συνάδελφοι που εδώ και πολύ καιρό έχουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης πια και το κυνήγι μπορεί να είναι αγαπημένη δραστηριότητα και τρόπος ζωής, αλλά το μόνο θήραμα που τους ενδιαφέρει, είναι το μεροκάματο. Με τι σθένος θα πάρουν τις ρούγες και με πια δύναμη θα φωνάξουν υπέρ του κυνηγίου της υπαίθρου;


Μακάρι να βγω ψεύτης Παναγία μου και να γελάμε όλοι με τις αμπελοφιλοσοφίες που γράφω τώρα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι το κλάμα μας θα είναι πολύ πικρό. Ας ετοιμαστούμε εμείς, ας λαδώσουμε τα ντουφέκια, ας ξεσκονίσουμε τα φυσέκια και κανείς δεν ξέρει τι, ή ποιον θα κυνηγήσουμε φέτος!!!     

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Αναπλήρωτο κενό...


Από προχθές το βράδυ βαρύ είναι το κλίμα στην κυνηγετική κοινωνία της Σύρας. Ένας καλός συνάδελφος, ένας αρωγός του συλλόγου του νησιού αποφάσισε ότι αυτός εδώ ο κόσμος δεν του ταιριάζει. Έφυγε προδομένος από την καρδιά του, μια καρδιά που χτυπούσε για την οικογένεια του, το κυνήγι, τα σκυλιά και την καλή παρέα.

Τα καλαμπούρια και οι κυνηγετικές ιστορίες του Νίκου του Ζαράνη δεν θα ξανακουστούν ποτέ. 

Μεγάλο το κενό που αφήνεις πίσω σου μαστρο Νίκο. Θα λείψεις σε όλους μας.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

Καλό σου ταξίδι.