ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Η τρίτη κόρη μου.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.gr

Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω όλους αυτούς που ομολογούσαν με εμπάθεια το συναισθηματικό τους δέσιμο με κάποιο ζώο. Πώς μπορούσε μια γάτα, ένας σκύλος, ένα καναρίνι, ή οτιδήποτε άλλο, να μονοπωλήσει την αγάπη τους; Κορόιδευα την αδελφή μου που κοιτούσε στα μάτια το μικρό Κανίς Μαλτέζ της και του μιλούσε λες και είχε συνομιλία με άνθρωπο. Αγαπώ τα ζώα δεν λέω, αλλά μέχρι ενός ορίου. Δεν είχα μπει ποτέ στην διαδικασία να σκεφτώ την σοβαρότητα της συναναστροφής μαζί τους, μάλλον, επειδή δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να έρθω πιο κοντά σε ένα. Δεν είχα επιτρέψει ποτέ σε κανένα να έρθει πιο κοντά σε μένα!

Μέσα στα χρόνια που έχω συνειδητά επιλέξει το κυνήγι ως τρόπο ζωής, έχουν περάσει από τα χέρια μου κάποια σκυλιά. Ποτέ δεν μπόρεσα να δεθώ με κανένα. Από όλα ζητούσα να κάνουν την δουλειά τους, χωρίς φυσικά να τα κακομεταχειρίζομαι, αλλά η σχέση μας ξεκινούσε και τελείωνε εκεί. Ποτέ δεν προσπάθησα να μπω στην θέση κανενός τους και να σκεφτώ τι μπορεί να θέλει, να έχει ανάγκη. Πώς αισθάνεται, τι το αγχώνει και τι το ευχαριστεί. Ποτέ δεν κοίταξα κανένα στα μάτια για να διακρίνω τον φόβο που ένοιωθε όταν φώναζα και κουνούσα τα χέρια μου έντονα, το άγχος του όταν συναντούσαμε άλλο σκυλί στο βουνό πρώτη φορά. Την ένταση που του προκαλεί η συναισθηματική μου φόρτιση με οτιδήποτε καλό ή κακό.

Άρχισα να μπαίνω στο νόημα της σωστής σχέσης με τον σκύλο μου όταν κοντά μου πήρα ένα σπρίγκερ, την Γαία αν θυμάσαι. Ήταν το σκυλί που μπορεί να μην μου προσέφερε έντονες κυνηγετικές συγκινήσεις, αλλά με έβαλε στην διαδικασία να ξεκινήσω να σκέφτομαι τι μπορεί να θέλει ένα σκυλί πέρα από νερό, φαγητό και στέγη. Παράλληλα διάβασα, ρώτησα και παρατήρησα τον αντίκτυπο της συμπεριφοράς μου στην συμπεριφορά του σκύλου μου. Αναρωτήθηκα και μπήκα στην θέση του για το τι μπορεί να θέλει. Το νέο μου κουτάβι πλέον έχει κερδίσει την θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητό μου και άλλη μια στην καρδιά μου. Διατηρούμε μια αμφίδρομη σχέση. Χαίρομαι με την χαρά της κι αυτή με την δική μου και φροντίζουμε να μην λείπει το χαμόγελο από τα χείλη κανενός μας.

Παρακαλούσα την θεά του κυνηγίου να στείλει ένα ορτύκι με μοναδική αποστολή την μεταμόρφωση του σκύλου μου σε κυνηγό. Έψαχνα μάταια, στις πλαγιές να το βρω, να το βρούμε. Η Ιόλη με κοιτούσε με απορία…που είναι; Το ίδιο την ρωτούσα κι εγώ. Ο καιρός πέρασε, μαζί του και τα ορτύκια. Δεν ήρθε φέτος το δικό της! «Μην απογοητεύεσαι, δώσε χρόνο στο σκυλί σου και δείξε του εμπιστοσύνη» μου είπε ο Θανάσης, φίλος και καλός γνώστης της ράτσας των Βίσζλα.

Η 6η του Δεκέμβρη με έφερε αντάμα με αγαπημένα πρόσωπα να δέχομαι ευχές και να σβήνουμε την δίψα μας με μυρωδάτο τσίπουρο του κυρ Γιάννη του Σαρρή από τα Χρούσσα, νέκταρ! Η 7η να πίνω καφέ στην γιάφκα μου και να προσπαθώ να βρω τα σημεία του ορίζοντα, το πάνω και το κάτω! Ούτε λόγος για βουνό, αφού τα χειμωνιάτικα θηράματα έχουν εξαφανιστεί κι αυτός ο χειμώνας δεν λέει να έρθει! Κοντομάνικο φανελάκι κι αυτό περιττό. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί το τσίπουρο, που είχε αντικαταστήσει το αίμα στις φλέβες μου, να με είχε κάνει ατρόμητο. Ο νοτιάς δεν ενέπνεε καμιά “ανησυχία”, «δεν θα έχει τίποτα» σκέφτηκα. Ο καφές μπόρεσε και επανάφερε τον μπούσουλα του μυαλού μου στα ίσια του, αλλά όχι και την διάθεση μου για κυνήγι. Ένας μακρινός ντουμπλές που ακούστηκε με έκανε να νιώσω τύψεις για το σκυλί μου που είχα μέσα στο κλουβί του κλειστό για μέρες, αφού η δουλειά δεν με άφησε να πάρω ανάσα, δόξα τον Θεό! 

Δεν άργησα να βάλω ζώνη με φυσίγγια, το πορτοκαλί γιλεκάκι μου, άρπαξα και το όπλο μου και έτοιμος, γαμπρός! Η Ιόλη δεν μπορούσε να το πιστέψει και ούρλιαζε απ’ την χαρά της. «Αλήθεια θα πάμε βόλτα; Το αποφάσισες;» έτσι άκουγα να λέει κι έκανα πως δεν άκουγα γιατί δεν ήταν προς τιμή μου. Οι προσδοκίες μου δεν μπορούσαν να είναι μεγάλες, αφού η παρατεταμένη ανομβρία, η καλοκαιρία και το άπειρο σκυλί μου, δεν άφηναν περιθώρια για να κάνω όνειρα. Το κέφι της Ιόλης ανέβασε και την δική μου διάθεση. Η βόλτα θα ήταν κοντινή. Περπατήσαμε 300 μέτρα πριν οι αρβύλες μου πατήσουν το βουνό. Η αργή και ενδελεχής έρευνα του Βίσζλα εξελισσόταν μπροστά μου, ψάχναμε το βουνό θυμάρι θυμάρι, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Συχνά πυκνά με κοιτούσε με απορία και ρωτούσε «που είναι;» έλα μου ντε! Φτάναμε στην κορυφή της πλαγιάς κι εγώ το όπλο το είχα στον ώμο, δεν περίμενα τίποτα. Η Ιόλη άλλαξε συμπεριφορά, έγινε πιο νευρική και τα ρουθούνια της ακούγονταν από μακριά. Δεν πρόλαβα να αξιολογήσω της συμπεριφορά της, όταν από το πλάι μας η βασίλισσα του δάσους ξεσήκωσε το σύμπιαν με το πάφλασμα των φτερών της. Η τουφεκιά σηματοδότησε την αρχή του ταξιδιού μου στον έβδομο ουρανό κι η επαναφορά του θηράματος απ’ την Ιόλη με έκανε να κλάψω. Η πρώτη της μπεκάτσα! Τα κανακέματα και τα φιλιά αντηχούσαν σε όλη την πλαγιά. Η επαναφορά ήταν υποδειγματική, αφού πάνω στο πουλί δεν υπήρχε ούτε σάλιο και δεν έγινε καμιά προσπάθεια να το πάρω από το στόμα της μιας και το άφησε στα χέρια μου με περίσσια ευχαρίστηση. Έκανα τον σταυρό μου, κοίταξα ακόμα μια φορά την βελουδομάτα και την έβαλα στην τσέπη.


Οι πανηγυρισμοί, εναγκαλισμοί, κτλ, μας είχαν απομακρίνει λίγο από το σημείο συνάντησης με το θήραμα κι εγώ ήθελα να ξαναπεράσω από εκεί το κουτάβι μου, να πάρει άλλη μια φορά στην μύτη της το άρωμα της μπεκάτσας. Επιστρέψαμε κι εκείνη πήγε κατευθείαν στο σημείο, σήκωσε το κεφάλι, πήρε μια βαθειά τζούρα του αέρα μέσα της και έκανε μερικά βήματα μπροστά προσπαθώντας να φερμάρει. Εκεί που στήθηκα και τουφέκισα πριν λίγα λεπτά, ξεπετάχτηκε δεύτερη μπεκάτσα! «Αυτά γίνονται μόνο στα έργα» φώναξα και πάτησα την σκανδάλη. Σε μερικά δευτερόλεπτα και αυτή η βασίλισσα ήταν στα χέρια μου κι εγώ στον παράδεισο αγκαλιά με την Ιόλη μου.



«Δικές σου οι μπεκάτσες, εγώ θέλω βόλτες, βόλτες και χάδια» έμοιαζε να λέει καθώς πηδούσε πάνω μου και κλαίγαμε μαζί από χαρά. Είναι τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει για την γιορτή μου. Οι ευχές των κοριτσιών μου, δυο μπεκάτσες και η αγάπη της Ιόλης μου, της πιο μικρής μου κόρης!

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 24/12/2014.