ΚΥΚΛΑΔΙΤΙΚΟΙ ΝΤΟΥΜΠΛΕΔΕΣ

«ὑγίειάν τε γὰρ τοῖς σώμασι παρασκευάζει καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν μᾶλλον, γηράσκειν δὲ ἧττον»

"Η ασχολία με το κυνήγι φέρνει υγεία στο σώμα, οξύνει την όραση και την ακοή και επιβραδύνει τα γηρατειά"

Από το μεγαλειώδες έργο του ιστορικού Ξενοφώντα 430π.χ. - 354π.χ. "Κυνηγετικός" τον 5ο π.χ. αιώνα

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Με την πλάτη στον τοίχο.


Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.gr

Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν του Ελληνικού έθνους θα δούμε ότι οι στιγμές που η ιστορία του γράφτηκε με χρυσά γράμματα, είναι όταν η πλάτη του ακουμπούσε στον τοίχο. Τότε, ως εκ θαύματος, ο ρωμιός ξεσπάθωσε και έβαλε «στην θέση τους» λαούς πολυάριθμους, τεχνολογικά προηγμένους και ανέτρεψε τον κανόνα που θέλει το φαβορί να παίρνει πάντα την νίκη.

Αυτό δεν γνωρίζω αν είναι κακή συνήθεια που χαρακτηρίζει την ράτσα μας, τακτική που αιφνιδιάζει τον αντίπαλο, ή τελικά, αν είναι μια πληροφορία που βρίσκεται μέσα στο DNA του Έλληνα και περνάει σε όλους μας από γενιά, σε γενιά. Ότι κι αν είναι αυτό όμως και όπου κι αν οφείλεται, το σίγουρο είναι ότι ναι μεν η χαρά είναι μεγάλη για την επιτυχία που τελικά άργησε αλλά ήρθε, όμως οι απώλειες που προσμετράμε όλες αυτές τις φορές είναι εξίσου μεγάλες τόσο σε ανθρώπινες ζωές, όσο και σε αποθέματα χρόνου, χρημάτων και ψυχικής ηρεμίας. Η εμμονή μας να είμαστε πάντα της τελευταίας στιγμής είναι τέτοια, που συχνά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η παροιμία που θέλει των φρονίμων τα παιδιά να μαγειρεύουν πριν πεινάσουν, να μην είναι Ελληνική, ή, να μην είμαστε εμείς τα παιδιά τους!

Οι Άγιες μέρες των Χριστουγέννων πέρασαν, ήρθε η νέα χρονιά κι ο σύλλογος μου τηρώντας χαμηλούς τόνους, ένεκα της κρίσης που βιώνουμε όλοι μας, διοργάνωσε μια σεμνή γιορτή σε γνώριμο, συμπαθητικό χώρο που οι πέτρες, τα τούβλα και τα ξύλα της κεραμοσκεπής του έχουν σειστεί με παλαμάκια, φωνές, αποφάσεις και έντονους παλμούς και διαξιφισμούς από παλαιότερες συναντήσεις των μελών του.

Πάντα μου αρέσει όταν μαζευόμαστε. Είμαι της παρέας και της καλής κουβέντας. Αυτής που βγάζει αποτέλεσμα και ξαλαφρώνει τις καρδιές έστω κι αν ο συριανός, καθαρός αγέρας πριν καταλαγίασει την ξεσκουλιάζει κι ανεβάζει τους τόνους. Ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει σαν στο σπίτι του μέσα σε μια συνάθροιση κυνηγών. Ξέρω ότι όλα τα παραπάνω τα γνωρίζεις, τα νιώθεις κι εσύ που με διαβάζεις τώρα συνάδελφε. Διαπίστωσα επίσης ότι όλοι εκεί έξω στο προαύλιο συζητούσαν τις ίδιες κουβέντες και κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα, μιας και η ανάθεση καθηκόντων του υπουργείου που υπάγεται το κυνήγι έγινε σε κάποιον που έχει καλές σχέσεις με τα ψαλίδια και τα "απαγορεύεται" και κάποιες εκ προοιμίου δηλώσεις του, έδειξαν την τάση που έχει στο να τα βάλει να δουλέψουν, αποστειρωμένος οικολόγος γαρ.


Πριν, λοιπόν, ο πατήρ Αντώνιος μας κάνει την τιμή -μαζί με κάποιους εκπροσώπους της πολιτείας που εδώ και χρόνια τιμούν τις εκδηλώσεις μας- τα πηγαδάκια έβγαζαν καπνό ιδίου χρώματος. Το ίδιο δια ταύτα! «Θα έπρεπε να έχουμε από καιρού λύσει τέτοιου είδους προβλήματα. Θα έπρεπε η ηγεσία μας να έχει θέσει χρόνια πριν κόκκινες γραμμές σε οποιαδήποτε συζήτηση για το κυνήγι. Θα έπρεπε να μην εξαρτάται το κυνήγι τόσο σαν δραστηριότητα, όσο και σαν οικονομική πηγή εσόδων από το οποιοδήποτε πρόσωπο που οι θεσμοί το φέρνουν κοντά του, έστω και για λίγο γιατί το κυνήγι ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ.»…θα έπρεπε!

Η ώρα της κοπής έφτασε κι η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά. Οι χαιρετισμοί και οι ευχές έδιναν και έπαιρναν μα κανένας δεν είχε χορτάσει τι κι αν οι δίσκοι ήταν γεμάτοι με φυστικοφρόκαλα κι οι πίτες στοίβα. Κανένας δεν ξεδίψασε τι κι αν ποτά, ηδύποτα και αναψυκτικά ήταν σε πλήρη επάρκεια. Κανένας δεν είχε ακούσει λέξη γι’ αυτό που τον έκαιγε. Κοινό ερώτημα για όλους: Τι θα γίνει με το μέλλον του κυνηγίου; Αίφνης, ανακαλύψαμε μια ανακοίνωση, κοινή μέσα στα χρόνια, που έχουν εξαγγείλει τα συμβούλια του συλλόγου που έχουν περάσει μέχρι τώρα και, όπως φαίνεται, θα καταλάβουμε οσονούπω τι ήθελαν να πουν οι ποιητές κάθε φορά που την εξέδιδαν. Είναι η συνεχείς εκλύσεις για να μαζευόμαστε και να είμαστε κοντά στον σύλλογο μας. Γιατί όχι κοντά στο κόμμα μας, λέω εγώ και τέλος, κοντά στα συμφέροντα μας, σαν κυνηγοί.

Μέχρι τώρα, για να συνοψίσουμε, έχουμε: Κοινές απόψεις, κοινές λύσεις κατά νου για τα προβλήματα μας και κοινό ενδιαφέρον για την δραστηριότητα του κυνηγίου τι κι αν κάποιων αυτό είναι όψιμο. Αμάν τι ξεστόμισα! Τι βρισιά είναι αυτή; Τι, συμφωνείς κι εσύ; Όπως τα λέω είναι; Ε τότε δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανένας ότι βρίζω και να με χαρακτηρίσει ως προβοκάτορα και μηδενιστή. Αν συμφωνείς κι εσύ αυτό λέγεται λαϊκή εντολή και ετυμηγορία. Όπως αυτή που έδωσες πριν λίγες μέρες σ’ αυτούς που καθορίζουν το μέλλον της ζήσης μας κι αυτής των παιδιών μας. Αυτό που μένει να δούμε τώρα, είναι αν η ηγεσία μας θα λάβει το μήνυμα και -μιας που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο- θα ακολουθήσει τα παραδείγματα όλων εκείνων που έδωσαν στην ανθρωπότητα να καταλάβει τι σημαίνει Έλληνας.


Για την ιστορία, να πω ότι η εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και έκανε πολλούς συναδέλφους χαρούμενους με τις κληρώσεις των δώρων που είχαν την καλοσύνη να προσφέρουν πολλοί επαγγελματίες του νησιού. Ακόμα και ο καιρός δέχθηκε εύστοχα πειράγματα όταν κάποιοι κοιτώντας τον ουρανό προσπαθούσαν να διακρίνουν τις καμήλες που θα ανέβαζε από την Αφρική μαζί του ο άνεμος, πέρα από την κόκκινη σκόνη. Κάτι το οποίο θα ταίριαζε γάντι με το ντεκόρ της αίθουσας με τους αραδιασμένους φοίνικες στους τοίχους. Οιωνός να είναι που -για πρώτη φορά στα χρονικά- ανάμεσα στους τυχερούς λαχνούς ήταν όχι ένας, αλλά τρεις δικοί μου; Καλά να είμαστε και του χρόνου, υγεία να έχουμε, καλά κυνήγια κι ας μάθουμε να μαζευόμαστε επιτέλους χωρίς να υπάρχει καμία απειλή πάνω απ’ το κεφάλι μας! 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 11/2/2015.