Ίσως ο τίτλος να μην θυμίζει καθόλου κυνηγετικό άρθρο, για έναν ασθενή όμως που χρήζει τοιούτου χειρισμού θα σας κάνω γραπτό λόγο. Αυτός λοιπόν ο ασθενής δεν είναι άλλος από το ίδιο το κυνήγι και τις οργανώσεις του.
Τότε που ο άνθρωπος κυνηγούσε για να επιβιώσει, πριν πολλές χιλιάδες χρόνια, το έκανε από ένστικτο και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Τότε δεν υπήρχαν ούτε Υπουργεία, ούτε Συνομοσπονδίες, ούτε Ομοσπονδίες, ούτε Σύλλογοι, ούτε Δ.Σ., ούτε οικολογικές οργανώσεις. Υπήρχε μόνο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, πρωτόγονα όπλα και ένα μεγάλο κενό στο στομάχι.
Τα χρόνια πέρασαν άλλαξαν οι καιροί (που λέει και το γνωστό άσμα) Το «παιχνίδι» σαν έννοια έμεινε ίδιο, αλλά δυστυχώς άλλαξαν οι κανόνες. Κάποιοι μπόρεσαν να δουν το κέρδος και από αγώνας για επιβίωση και τρόπος ζωής των πολλών, έγινε «μαγαζί» των λίγων και των πονηρών. Κάπου εκεί άρχισε το κυνήγι να νοσεί κιόλας και άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα άλγη. Έγινε λαίλαπα για κάποιους και θανάσιμος εχθρός. Όχι γιατί κινδύνευε η ζωή τους, αλλά μέσα από την κινδυνολογία για’ αυτό, της έδιναν νόημα. Κάπου στην μέση βρίσκετε από την αρχή αυτής της «φάμπρικας» ο κυνηγός. Αυτός, ο απλός, ο παππούς σου, ο πατέρας σου, εσύ ο ίδιος, το παιδί σου. Κάποιες φορές με γνώμη εμπεριστατωμένη και σθεναρή άποψη, δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές, χωρίς φωνή και όραμα. Ένα ηλεκτρόνιο από τα τόσα χιλιάδες, στο μακρύ καλώδιο του κυκλώματος, που μεταφέρει το βαρύ του φορτίο ως το τέλος. Εκεί που βυσματώνεται τέλεια η χαρά του απλού ανθρώπου, με την τσέπη και την ξετσιπωσιά των επιτήδειων, με τον παράνομο λαγό, την περίσσια πέρδικα τον κράχτη στα περάσματα των ορτυκιών και τις αφράτες καρέκλες που συχνά φιλοξενούν καθηγητές τις ρεμούλας και του προσωπικού συμφέροντος.
Πάντα και παντού κάποιοι κινούν τα νήματα και γειώνουν τα βύσματα όπου και όπως τους βολεύει και ο κόπος των πολλών πάει στράφι. Από τους λίγο παραπάνω από εσένα μέσα στην σύνθεση του Δ.Σ. του Συλλόγου σου, μέχρι ψηλά ιστάμενα κλιμάκια.
Τεχνηέντως και επιμελώς, η πίεση για τις όποιες ευθύνες μεταφέρεται όπως πάντα στα χαμηλότερα στρώματα. Ο τρόπος είναι τέτοιος, που σου δημιουργούν και αίσθημα ευθύνης για τις στραβοτιμονιές που κάνουν αυτοί και κάποιοι φιλότιμοι ζητούν και ταπεινά συγγνώμη. Οι πλαγιοκοπίσεις από τους πολέμιους δεν σταματούν, που και αυτοί με την σειρά τους διεκδικούν μερίδιο σάρκας από τον χρόνια ετοιμοθάνατο ασθενή ως άλλοι γύπες, που μην ξεχνάμε, δεν πεθαίνει ακόμη γιατί αποδίδει πολλά! Μέσα από όλη αυτή την μάζα των κατατρεγμένων, κατά καιρούς βρίσκονται κάποιοι που έχουν έντονο το αίσθημα της προσφοράς και βλέπουν πως τα πράγματα είναι απλά για να γίνει η κατάσταση πιο υποφερτή, για να μπορέσει να αναπνεύσει καλύτερα ο «ασθενής» που τόσο αγαπάμε. Πηγαίνοντας κόντρα λοιπόν στο κατεστημένο, ορθώνουν ανάστημα υποβασταζόμενοι από τους υπολοίπους, δηλώνοντας παρόν στην «δήθεν» αναζήτηση εθελοντών από τους ακριβώς πιο πάνω. Μαύρη τους μοίρα και κακιά, μόλις περάσουν οι γιορτές και τα πανηγύρια, ο πέλεκυς πέφτει βαρύς και σακατεύει ψυχή, εγωισμό και αξιοπρέπεια. Το παλικάρι το καλό με τις καλές προθέσεις, γίνετε εχθρός και συμφορά, καταστροφή μεγάλη. Μπλέκεται και μπερδεύετε εκεί που δεν τον σπέρνουν και για την πάρτη του προφίλ καλό πάει να φτιάξει.
Μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό και τις έριδες, ο πρώτος που βλάπτεται είναι ο ασθενής μας, που μένει αβοήθητος στου πόνου το κρεβάτι και άλλα άλγη έρχονται στην πλάτη του να κάτσουν. Οι ψηλά ιστάμενοι με βαρύγδουπους λόγους προσπαθούν να πειστούν πρώτα αυτοί για το ορθό της σκέψης τους και μετά να πείσουν όλους τους από κάτω. Σίγουρα και ευτυχώς, δεν είναι σάπιο όλο το σύστημα, κάποιοι δουλεύουν σοβαρά και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους άδολα με γνώμονα αυτές τις βαθειές ανάσες του κυνηγίου και ως επέκταση της φύσης και όλης της άγριας ζωής. Έχουν κάνει κρεβάτι τα πουρνάρια, μαξιλάρι το όραμα τους και μέγα τους εχθρό όλους αυτούς που υστερόβουλα σκεπτόμενοι, καταστρώνουν σχέδια «διάσωσης» και καταστρατήγησης. Κάποιοι (δεν είναι της παρούσης το δικαίως ή αδίκως) θέλησαν να φτιάξουν ένα δικό τους κύκλωμα, έναν δικό τους οργανισμό από αρχής. Μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος και των άλλων. Οραματιζόμενοι μια κοινότητα υγιή, που θα ζει και θα δουλεύει με μόνο σκοπό το κοινό συμφέρον. Εγκατέλειψαν λοιπόν τον ασθενή και ορμώμενοι από την αγανάκτηση τους και την κοροϊδία των άλλων βρήκαν νέα γη (νομίζουν), παρθένα, ανέγγιχτη. Το καλώδιο από μονόκλωνο έγινε δίκλωνο, κινούμενα προς την ίδια κατεύθυνση τα ηλεκτρόνια και για τον ίδιο σκοπό, με διαφορά ταχύτητας. Νέοι Σύλλογοι έκαναν την εμφάνιση τους, χωρίς να πληρώνουν το χαράτσι των «από πάνω» και φυσικά δεν αναγνωρίστηκαν από αυτούς. Ίσως όμως να μην έχουν καταλάβει ακόμα ότι αυτή η νέα γη είναι η άλλη πλευρά του ίδιου πλανήτη. Είναι και αυτοί ξανά νοσοκόμοι του ίδιου ασθενή, που νομίζουν (γιατί δεν έχουν ακούσει ακόμα τον βρόγχο) ότι τα ζωτικά του όργανα δουλεύουν μια χαρά. Συνάδελφοι καλοί και αγαπημένοι, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, στο ίδιο τρένο επιβάτες. Σκεφτείτε καλά και απομονώστε όλους αυτούς που αντί οξυγόνου, προσφέρουν δηλητήριο σε αυτό που αγαπάμε, στην φύση, στο κυνήγι, στην παράδοση. Απομονώστε τον λαθροθήρα, τον καρεκλοκένταυρο. Ενεργείστε ούτος ώστε να μπορέσει ο ασθενής μας να ανασάνει και μαζί του όλοι μας. Δώσε του μια καλή δόση αντιβίωσης συμπληρώνοντας το «ΑΡΤΕΜΙΣ» και φροντίστε να μην ντρέπεστε που το κάνετε επώνυμα. Κατήγγειλε τον λαθροθήρα που παίρνει την δική σου κάρπωση με λάθος τρόπο, σε λάθος τόπο και λάθος μέρα. Αποστόμωσε τον δήθεν οικ(ω)λόγο παράγοντας έργο μέσω του Συλλόγου σου και κυνηγώντας πάντα και μόνο νόμιμα. Καρδιοπνευμονική ανάνηψη και στην εντατική, μήπως μπορέσουμε να δώσουμε στα παιδιά μας αυτό που πήραμε από τους παππούδες μας. Και να θυμάστε : Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου