Πιο καλά να σου βγει το μάτι…!

Η Σύρος από παλιά είχε την τύχη και την ατυχία να είναι το κέντρο των μικρών Κυκλάδων μας. Ήταν αυτή που λόγο του μεγέθους και της ασφάλειας που παρείχε το φυσικό της λιμάνι, έγινε η προτίμηση των καπεταναίων της εποχής. Ως φυσική κατάληξη, η εξέλιξη ήταν μεγάλη και ραγδαία. Έγινε καταφύγιο όλων των κατατρεγμένων της Τουρκιάς και μούσα των τεχνών και των γραμμάτων. Ντύθηκε στα λευκά και γαλήνεψε τα ήθη των ανθρώπων με θέατρο και όπερα. Σμίλεψε τον χαρακτήρα τους με σχολειά, στα οποία φοίτησαν άτομα που έμελλε να κρίνουν την μετέπειτα τύχη της Ελλάδας. Έγινε γενέτειρα των πρώτου σωματείου της πατρίδας μας (Λέσχη Ελλάς) και μάζωξε – οργάνωσε τους κυνηγούς της μετατρέποντας τους από τροφοσυλλέκτες, σε περήφανα μέλη του πρώτου Κυνηγετικού Συλλόγου της επικράτειας χαρίζοντας τιμή, δόξα και κύρος στα μέλη του Δ.Σ. που τότε, ήταν κάποιοι από τις αρχές του τόπου!

Η προσωπικότητα του νησιού σε συνδυασμό με την ανοιχτή αγκαλιά του ήταν, είναι και θα είναι τόσο μεγάλη και επιβλητική, που μετά από λίγο ο κάθε «μετανάστης» αισθάνεται αυτό το νησί, νησί του, πατρίδα του. Η ασφάλεια της αυτάρκειας και η πολυκοσμία, έγιναν οι αιτίες που γεννήθηκε η ανάγκη για την αναζήτηση του «νέου», του «ανεξερεύνητου», του «παρθένου». Μέσα στο ερευνητικό τους πεδίο δεν θα μπορούσε να μην είναι και η αναζήτηση για καινούρια και καλά κυνηγοτόπια. Ξεχύθηκαν λοιπόν οι «Συριανοί» στα όμορα νησιά ψάχνοντας νέες συγκινήσεις, που θα τους απένειμαν κιόλας τα εύσημα του καλού εξερευνητή – κυνηγού.

Δυστυχώς κανόνας είναι να μην είναι όλα τα σύνολα αμιγή, να μην αποτελούνται από την ίδια πάστα ανθρώπων. Ίσως όμως αυτός ο κανόνας να είναι και το μυστικό της ύπαρξης τους. Αυτός ο εσωτερικός αγώνας, αυτή η διαμάχη, το βράσιμο, οι κατά καιρούς εκρήξεις, αυτά ίσως να είναι τα υλικά που ενώνουν τα χρώματα στον καμβά. Να είναι η κόλλα που κρατά στο πάζλ τα κομμάτια του. Κάποια «άτακτα» λοιπόν κομμάτια του πάζλ, κάποιοι ανεγκέφαλοι που η παιδεία, το φιλότιμο και η ντροπή θα αποτελούν, πάντα, άγνωστες λέξεις γι’ αυτούς και θα είναι πάντα κάποιοι οι οποίοι δεν ένιωσαν ποτέ το νησί δικό τους. Έσπειραν και συνεχίζουν να σπέρνουν την διχόνοια ανάμεσα στους Κυκλαδίτες. Οι μεν ντόπιοι «άτακτοι» δεν μπορούν να σκεφτούν ότι κάθε φορά που αποβιβάζονται σε ξένο μέρος γίνονται πρέσβεις του τόπου τους και οι «μετανάστες», εκμεταλλεύονται την εντοπιότητα για να μεταφέρουν τις ευθύνες αλλού.

Εδώ και χρόνια λοιπόν, εξελίσσεται ένας ακήρυχτος «πόλεμος», μια διαμάχη, μια έριδα. Οι Συριανοί έγιναν το κόκκινο πανί στα μάτια όλων και όπως λέει η παροιμία: Πιο καλά να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα! Συναντάς ανθρώπους περίχαρους, φιλόξενους κι ευγενικούς που στο άκουσμα της καταγωγής, μαζεύονται και αναθεωρούν τις φιλικές τους προθέσεις. Πριν από μερικές, μέρες κάποιος φίλος έκανε ένα ταξίδι στην Σαντορίνη και στην Νάξο για επαγγελματικούς λόγους. Τα παράπονα που εισέπραξε αφορούσαν την προκλητική δραστηριότητα των «Συριανών» αστυνομικών που κατά καιρούς ενισχύουν την κατά τόπου δύναμη, μα και αυτή των υπολοίπων δημόσιων υπηρεσιών το ΣΔΟΕ, το ΙΚΑ κτλ. Το αποτέλεσμα είναι ότι για όλα τα δεινά των νησιών φταίνε οι Συριανοί, τι κι αν είναι κυνηγοί, τι κι αν είναι ένας κακότροπος αστυνομικός που υποπίπτει σε υπέρβαση καθήκοντος ή κατάχρηση εξουσίας, τι κι αν είναι ένας εφοριακός που θέλει να κάνει την δουλειά του. Έρχεται από την Σύρα; Είναι ένας καταραμένος Συριανός!

Αυτή η διαμάχη έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις, με αποτέλεσμα κάποιοι πονηρά σκεπτόμενοι, να οικειοποιούνται την ιθαγένεια και αφού συλληφθούν, το ανάθεμα να πέφτει, πάλι, στην Σύρο. Όλα αυτά σίγουρα δεν θα είχαν καμία υπόσταση αν δεν τα είχαν «βοηθήσει» κάποιοι άμυαλοι Συριανοί «τσαντάκηδες». Κάποιοι οι οποίοι δεν εκτιμούν κανενός την φιλοξενία και που, ίσως, δρουν κατ΄ αυτόν τον τρόπο και στο ίδιο τους το σπίτι! Κάποιοι που προκειμένου να δουν την τσάντα τους γεμάτη, δεν λογαριάζουν τίποτα και κανέναν. Δεν είναι όμως αυτοί ο κανόνας, δεν είναι αυτό το σωστό δείγμα του Συριανού ευγενή πολίτη. Τι να κάνουμε που δεν υπάρχει νόμος να περιορίζει την «εξαγωγή» τέτοιου κακού δείγματος πολιτών; Συνένοχοι κι εμείς, οι «άλλοι», οι σωστοί, που παρά του ότι γνωρίζουμε ποιοι είναι, δεν τους απομονώνουμε. Δεν τους «δίνουμε», δεν τους βγάζουμε την μάσκα του κυνηγού. Γιατί αυτοί δεν είναι κυνηγοί, μασκαράδες είναι που μεταμφιέζονται σε λάθος εποχή και για παραπάνω χρόνο απ’ ότι προβλέπει το τριώδιο.

Συνάδελφοι Κυκλαδίτες, μην βάζετε όλους τους Συριανούς στο ίδιο τσουβάλι. Όπως δεν θα θέλατε να βάλουν όλους εσάς στο ίδιο τσουβάλι με τους προς αποφυγήν κυνηγούς. Δεν είναι όλοι οι κυνηγοί ίδιοι, γιατί να είναι όλοι οι Συριανοί; Γίνετε σίγουροι τόσο για την καταγωγή, όσο για την ταυτότητα τους και καταγγείλτε τους όσο πιο "ψηλά" μπορείτε. Τέλος, καλό θα ήταν να αποφύγετε να απονείμετε μόνοι σας "δικαιοσύνη", το πιθανότερο είναι να πληρώσουν αθώοι και να εκτεθείτε έναντι του νόμου. Μόνο έτσι θα σώσετε εσάς, εμάς και το κυνήγι. Είναι φυσικό και επόμενο να καίγονται τα χλωρά με τα ξερά, αλλά κι εξίσου άδικο!