Άκρα του τάφου σιωπή!

Η θηροφυλακή και ως επέκταση η θηροφύλαξη και η προστασία της φύσης και της άγριας ζωής σε συνδυασμό με το πρόγραμμα Άρτεμις, στο οποίο υποκλίνεται όλη η ευρωπαϊκή κυνηγετική κοινότητα, είναι τα έργα τα οποία κρατούν σε υψηλά επίπεδα στον Έλληνα κυνηγό, το αίσθημα περηφάνιας. Όλα αυτά δημιουργήθηκαν και συντηρούνται εξ ιδίων πόρων.

Μέχρι εδώ δεν ανέφερα τίποτα το νέο, το καινούριο. Το νέο είναι κάποιες παλιές τετριμμένες λέξεις η οποίες τα τελευταία χρόνια, έχουν αρχίσει και εφαρμόζονται από όλες, σχεδόν, τις Οργανώσεις, έστω και αν αυτό γίνεται με το σταγονόμετρο σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτές οι λέξεις δεν είναι άλλες από την ενημέρωση των μελών, την διαφάνεια των κινήσεων και την τήρηση της επαγρύπνησης όλου του κυνηγόκοσμου, έναντι των πολέμιων του κυνηγίου.

Μέσω του κυνηγετικού τύπου σε όλες τις μορφές του πληροφορούμαστε, όσοι πραγματικά θέλουμε να είμαστε ενήμεροι και μας νοιάζει το θέμα κυνήγι, για τις συνεχείς μάχες που δίνουν οι θεματοφύλακες μας. Αυτοί που πολλές, δυστυχώς, φορές πληρώνουν με την ζωή τους το πάθος για την δουλειά τους. Το αυξημένο αίσθημα ευθύνης που έχουν απέναντι στους εργοδότες τους. Την υπέρβαση που κάνουν ορισμένοι, αφήνοντας στην άκρη οικογένεια, παιδιά και τις όποιες φοβίες τους, καθότι άοπλοι.

Δυστυχώς, για κάποιους, οι ηλεκτρονικοί κράχτες έχουν γίνει μέρος και απαιτούμενο εξάρτημα του κυνηγίου του ορτυκιού στα περάσματα. Επικρατεί η εσφαλμένη λογική του τύπου: «Αν δεν βάλεις δεν τα βλέπεις, γιατί βάζουν άλλοι».
Χιλιάδες «μηχανάκια» κελαηδούν κάθε βράδυ σε όλη την επικράτεια με αποτέλεσμα κάποια από αυτά, να συλλαμβάνονται από τους απανταχού θηροφύλακες. Αρκετά είναι τα κρούσματα λαθροθηρίας που οδηγούνται στην δικαιοσύνη. Όλα αυτά δεν τα γεννά το μυαλό μου. Γίνονται γνωστά στο πανελλήνιο από δελτία τύπου που εκδίδουν οι Ομοσπονδίες, οι σύλλογοι και σε κάποιες περιπτώσεις οι ίδιοι οι θηροφύλακες.

Για να ανακεφαλαιώσω και να μπω στο νόημα του άρθρου, θα πω ότι εδώ και πολύ καιρό παρακολουθώ την επίσημη σελίδα του συλλόγου μου για τις ανακοινώσεις του. Πέρα από κάποιες ανακοινώσεις οι οποίες μόνο σκοπό έχουν τον εντυπωσιασμό και κάποιες άλλες, οι οποίες ανακηρύττουν δρώμενα και αλλάζουν ημερομηνίες, για τον λόγω του ότι δεν μπόρεσαν τα μέλη του Δ.Σ. να σταθούν συνεπείς απέναντι στα μέλη. Πέρα από κάποιες φωτογραφίες και κάποιες δραστηριότητες στις οποίες μετέχει ο θηροφύλακας και που, ναι μεν είναι καλές, αλλά – κατά την ταπεινή μου άποψη – θα έπρεπε να βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχω διαβάσει για την απόδοση των υποτιθέμενων ελέγχων, των νυχτερινών περιπολιών. Ένα δελτίο τύπου που λέει: «Πιάσαμε ένα μηχανάκι εκεί και ένα άλλο εδώ. Έναν λαθροθήρα που έκανε αυτό και του κάναμε μήνυση».

Τις τελευταίες μέρες οργιάζουν οι φήμες για κράχτες που παίζουν εδώ κι εκεί. Επιβεβαίωση των φημών είναι η κάρπωση της επόμενης ημέρας από λίγους κι εκλεκτούς. Από όσους ενημερώθηκαν από ημέτερους για την συναυλία! Ή μήπως τελικά είναι ψέματα κι εγώ αναπαράγω φλούδες; Μήπως τα ορτύκια κάθε βράδυ επιλέγουν συνειδητά συγκεκριμένες περιοχές για να ξεκουραστούν κι εμείς ανησυχούμε αδίκως;

Τελικά εδώ στην Σύρα είμαστε όλοι νόμιμοι κυνηγοί; Να ξερώ κι εγώ για να μπορώ να το λέω στον φίλο μου τον Παντελή, τον Δημήτρη, τον Γιάννη, τον Γιώργο κτλ κτλ που ανησυχούν ότι στην έναρξη της πέρδικας, θα «κατεβούν οι σκαφάτοι, οι ληστές και θα τα μαζέψουν όλα χωρίς να ξέρουν τι μέρα είναι, ούτε πόσα θηρεύσιμα έχουν στον σάκο!».

Κάποιος συνάδελφος χαριτολογώντας, όντας βλέποντας αυτό το τρεχαλητό άνευ αποτελέσματος του θηροφύλακα, μου είπε: «Αυτή η κοπέλα μου θυμίζει νευρικό pointer ανοικτής έρευνας, με άριστα λασέ που στο κατόπι του ένα μπάσταρδο, γεμίζει ορτύκια τον σάκο του αφεντικού του!».

Συνάδελφε Μιχάλη, κανένα pointer δεν έχει καλά αποτελέσματα, χωρίς έναν καλό κυναγωγό πίσω του. Αν ο σκοπός είναι η κάρπωση, ψάχνεις και βρίσκεις. Δεν λες μυστικά, δεν προδίδεις τον τόπο. Αν πάλι ο σκοπός είναι απλά η κατοχή ενός σκύλου, παίρνεις έναν και ότι βγει και τον ταΐζεις τσάμπα!
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, καλός σκύλος, με καλά ρουθούνια και κακός κυναγωγός. Αυτός που τα περιμένει όλα από τον σκύλο, που δεν τον βοηθάει. Που τον πηγαίνει σύμφωνα με τον αέρα και χάνεται ο ντορός. Που του τραβάει τα αφερμάριστα. Που πάει όπου πάνε οι πολλοί και μπερδεύεται ο σκύλος από τις τουφεκιές των άλλων. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που τα ρουθούνια του σκύλου, είναι μόνο για να μυρίζουν το ψητό γουρουνόπουλο! Εκεί ματαιοπονεί όποιος αφιερώνει χρόνο και ελπίδες.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα,…άκρα του τάφου σιωπή!

Εδώ τι απ' όλα συμβαίνει; Τις πταίει άραγε!