Η τσάντα και το μαχαίρι.

Στο κυνήγι, ο άνθρωπος υπήρξε πάντοτε ευρηματικός. Η ευρηματικότητά του συχνά παρεξηγήθηκε ίσως διότι ο ίδιος ο κυνηγός από αστοχία του την χρησιμοποίησε λανθασμένα, κάτι ιδιαιτέρως εμφανές στις μέρες.

Του Απόστολου Χρ. Αντωνάκη, aantonakis@e-typos.com

Οι τρόποι τους οποίους ο κυνηγός χρησιμοποίησε εδώ και χιλιάδες χρόνια για να διεκδικήσει την τροφή του είναι πολλοί, όπως και τα μέσα τα οποία συνθέτουν την αστείρευτη σοφία του ώστε να κυριαρχήσει στο περιβάλλον του. Ο πολυμήχανος θηρευτής, ωστόσο, αρκετές φορές μετατράπηκε σε πλεονέκτη, γεγονός έκδηλο στις μέρες μας, γύρω από το οποίο εκφράζονται καθημερινά αντικρουόμενες απόψεις.

Όπως συμβαίνει με τις ηχομιμητικές συσκευές -ηλεκτρονικές και μη- που απαγορεύονται μεν από τον νομοθέτη αλλά χρησιμοποιούνται πεισματικά από αρκετούς. Οι οποίοι μάλιστα αυξάνονται σε αριθμό όσο η πίεση της θηροφυλακής γίνεται ασφυκτικότερη. Ψυχολογική αντίδραση ή όχι ελάχιστη έχει σημασία.

Προσωπικά, υπήρξα από τους σκληρότερους επικριτές της συγκεκριμένης συνήθειας. Στη συνέχεια κατεύνασα την κριτική μου, όχι επειδή ανακάλυψα ότι τα αποδημητικά που κυνηγούν οι Έλληνες κυνηγοί με τις ηχομιμητικές συσκευές έχουν προηγουμένως κυνηγηθεί από άλλους Ευρωπαίους κυνηγούς νόμιμα με τις ίδιες μεθόδους. Αλλά από το γεγονός ότι δεν είναι το μέσον που κάνει τη διαφορά αλλά ο τρόπος που θα το χρησιμοποιήσεις. Ένα μαχαίρι, για παράδειγμα, είναι χρήσιμο εργαλείο για την κουζίνα. Με το ίδιο που κόβεις το φρούτο και το ψωμί, μπορείς να αφαιρέσεις τη ζωή κάποιου ανθρώπου.

Είναι σαφές ότι κατακρίνω κάθε μη νόμιμο μέσον θήρας. Ωστόσο, αντί να κυνηγούν «φαντάσματα» οι θηροφύλακες κατά τις νυχτερινές περιπολίες τους, μήπως θα ήταν πολυτιμότερο να κάνουν εντατικότερους ελέγχους για το μέγεθος της θηραματικής κάρπωσης; Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα.

===================================================

Το παραπάνω κείμενο είναι το editorial του Απόστολου Αντωνάκη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου στις 29/9/10.

Είναι μια σκέψη που, σίγουρα, όλοι έχουμε στο μυαλό μας, αλλά φοβόμαστε να την κάνουμε πράξη! Ο λόγος; Το ανύπαρκτο φιλότιμο όλων μας...!

Πώς μπορείς να βασιστείς σε κυνηγημένους κυνηγούς από το ίδιο το μυαλό τους;

Πώς να βάλει πλάτη ένας καμπούρης δημόσιος υπάλληλος, τόσο στο επάγγελμα, όσο και στην αντίληψη;